ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΣ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απάντηση στους αρχαιολάτρες
Ένα
από τα θέματα με τα οποία έχουν ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια οι
"αρχαιολάτρες", όσοι δηλ. χαρακτηρίζονται από υπέρμετρη και κακώς
εννοούμενη αγάπη για την ελληνική αρχαιότητα, είναι η λεγόμενη
ινδοευρωπαϊκή υπόθεση για τη συγγένεια διαφόρων γλωσσών ανά τον κόσμο.
Σύμφωνα με την υπόθεση αυτήν, διάφορες ευρωπαϊκές και ασιατικές γλώσσες
συνδέονται γενετικά μεταξύ τους προερχόμενες από μια κοινή πρωτογλώσσα,
την αποκαλούμενη ινδοευρωπαϊκή, όπως δείχνει η ετυμολογική συνάφεια
πολλών τύπων που ανήκουν στις γλώσσες αυτές. Ειδικότερα, ανάμεσα σε
μερικές γλώσσες της Ευρώπης και της Ασίας έχουν παρατηρηθεί πολλές
ομοιότητες ως προς τη δομή και το λεξιλόγιό τους.
Για παράδειγμα, το
αρχαιοελληνικό "δίδωμι" σχετίζεται με το αρχαίο ινδικό dadami: τα κοινά
στοιχεία που εμφανίζουν οι δύο αυτοί ρηματικοί τύποι είναι η ρίζα, ο
ενεστωτικός διπλασιασμός και η κατάληξή τους. Ομοίως, το "πατήρ" της
αρχαίας Ελληνικής συνδέεται με το pater της Λατινικής, το pitar της
αρχαίας Ινδικής, το αρχ. γερμανικό fater κ.ά. Ακόμη, το αρχ. "δύο" έχει
κοινή ρίζα με το λατ. duo, το γαλλ. deux, το ρωσ. dva κ.ά. Τέλος, το
αρχ. "άλλος" αντιστοιχεί στο λατ. al-ius κ.ά. Κατά τον μεγάλο γλωσσολόγο
Γεώργιο Χατζιδάκι (Ακαδημεικά αναγνώσματα εις την ελληνικήν και
λατινικήν γραμματικήν, τόμ. Α΄, Αθήνα 1924, σελ. 4), τέτοια στοιχεία δεν
μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο δανεισμού από τη μια γλώσσα στην
άλλη, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Άρα, η ετυμολογική σχέση
ανάμεσα στους συγκεκριμένους τύπους αποδεικνύει τη γενετική συγγένεια
των γλωσσών όπου ανήκουν και την προέλευσή τους από μια κοινή
πρωτογλώσσα, την ινδοευρωπαϊκή στην προκειμένη περίπτωση. Όπως
επισημαίνει ο Jean Haudry (Οι Ινδοευρωπαίοι, μτφρ. Αριστέας Παρίση, Αθήνα: Καρδαμίτσας 1995, σελ. 9),
η υπόθεση για την ύπαρξη μιας ινδοευρωπαϊκής μητέρας-γλώσσας "είναι η
μόνη που παίρνει υπόψη της πολυάριθμες, πολύπλοκες και ακριβείς
ομοφωνίες που εντοπίζονται μέσα στη γραμματική και το λεξιλόγιο των
περισσότερων γλωσσών της Ευρώπης και πολλών γλωσσών της Ασίας".
- Οι "αρχαιολάτρες",
ωστόσο, υποτιμούν τη σημασία των κοινών αυτών στοιχείων και απορρίπτουν
εν γένει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία, επειδή δεν μπορούν να δεχθούν για
ευνόητους ιδεολογικούς λόγους ότι άλλες γλώσσες, όπως λ.χ. η Αλβανική ή η
αρχαία Ινδική, συνδέονται γενετικά με την Ελληνική. Το
"αντεπιχείρημα" που προβάλλουν είναι ότι οι Έλληνες αποτελούν αυτόχθονα
λαό που δεν έχει αναμειχθεί με άλλους από φυλετική ή γλωσσική άποψη.
ακρόπολις) συσχετίζεται με το αλβανικό λjάρτε = υψηλός. Το αρχαίον όνομα Κραναοί των Αθηναίων θεωρείται απλή Ελληνική μετάφρασις του Πελασγικού Αθηναίοι, εάν το όνομα Αθήναι συσχετισθεί προς το Αλβανικόν θάνεα = η κρανέα (η κρανιά).» Αυτή η τελευταία παρατήρηση του Δελαδήμου δείχνει ξεκάθαρα ότι η Αθήνα ήταν μια πελασγική πόλη, και οι ελληνόφωνοι από τη Θράκη, όταν ήρθαν στην Ελλάδα μετονόμασαν τους Αθηναίους σε Κραναούς. 
