''EΣΤΙ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''

''EΣΤΙ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''
-------------------------------------------------------------------------------

 Για να στηρίξουμε την «ελληνικότητα» της Μακεδονίας, συχνά χρησιμοποιούμε την φράση: «Έστι μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία», την οποία αποδίδουμε στον διάσημο γεωγράφο της αρχαιότητας Στράβωνα (Βιβλίο Ζ’ των Γεωγραφικών). Στο βιβλίο, όμως, αυτό απολύτως πουθενά δεν υπάρχει αυτή η φράση. Υπάρχει στις Επιτομές της έκδοσης των Γεωγραφικών του Στράβωνα, που έγινε τον 14ο μ.Χ. αιώνα στο Βατικανό. Είναι μια από τις πολλές εκδόσεις που έγιναν κατά την Αναγέννηση στην Ιταλία. Επιτομές λέγονται τα εισηγητικά σημειώματα των εκδοτών.  

Ένας, λοιπόν, από τους εκδότες, παρουσιάζοντας τα περιεχόμενα του έργου, έγραψε ότι η Μακεδονία πρέπει να εξεταστεί μαζί με την Ελλάδα. Δεκαπέντε αιώνες, δηλαδή, μετά τον Στράβωνα κάποιος Λατίνος εκτίμησε ότι Ελλάδα και Μακεδονία πρέπει να εξεταστούν από κοινού. Όποιος διαβάσει το ίδιο το βιβλίο του Στράβωνα, θα διαπιστώσει ότι θεωρεί ως Ελλάδα την σημερινή Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Δεν θεωρεί Ελλάδα ούτε καν την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, πόσο μάλλον τη Μακεδονία που βρίσκεται βορειότερα από αυτές. Ακόμα και τους γειτονικούς με την Ελλάδα λαούς Ηπειρώτες και Θεσσαλούς τους χαρακτηρίζει βαρβάρους (Πελασγούς), πόσο μάλλον τους Μακεδόνες που ζούνε ακόμα βορειότερα. 

---------------------------------------------------------------------------
ΠΟΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Αρριανός που περιέγραψε την εκστρατεία, συχνά μιλάει για το μίσος που υπήρχε ανάμεσα στα δύο γένη, το Μακεδονικό και το Ελληνικό. Γράφει για τη μάχη στα Γαυγάμηλα: «… εμβάλλουσιν οι Έλληνες τοις Μακεδόσιν ή μάλιστα διεσπασμένην αυτοίς την φάλαγγα κατείδον… και τι τοις γένεσι τω τε Ελληνικώ και τω Μακεδονικώ φιλοτιμίας ενέπεσεν ες αλλήλους.» (προσβάλουν οι Έλληνες τους Μακεδόνες, καθώς μάλιστα διεσπασμένη είδαν την φάλαγγα αυτών… και κάτι ανάμεσα στα γένη το Ελληνικό και το Μακεδονικό εμπάθεια ενέπεσε μεταξύ τους).
Στο στρατιωτικό συμβούλιο που έγινε για την πολιορκία ή μη της Τύρου, ο Αλέξανδρος λέει κάτι πολύ σημαντικό: «Δηλαδή αν προχωρήσουμε εμείς εναντίον της Βαβυλώνας και του Δαρείου, οι Πέρσες θα επικρατήσουν και πάλι στα παράλια και με μεγαλύτερο στόλο θα μεταφέρουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, όπου οι Λακεδαιμόνιοι μας πολεμούν ανοιχτά, ενώ η πόλη των Αθηναίων εξακολουθεί να είναι προς το παρόν με το μέρος μας μάλλον από φόβο παρά από φιλία.» Τέτοιες αμφιβολίες δεν εκφράζονται πουθενά για τους Θράκες, τους Ιλλυριούς και τους Θεσσαλούς οι οποίοι ακολουθούν τον Αλέξανδρο και αποτελούν μέρος του μακεδονικού στρατού.
Ο Ηρόδοτος που περιγράφει την εισβολή των Περσών στην Ελλάδα (480 π.Χ.) λέει ρητά ότι οι ίδιοι οι Έλληνες δεν κατονόμαζαν ως Έλληνες ούτε τους Θεσσαλούς και ως Ελλάδα ούτε την Θεσσαλία. Έτσι, γράφει, ότι οι Έλληνες αποφάσισαν να παραταχθούν στα στενά των Θερμοπυλών, επειδή: «Ταύτην ων εβουλεύσαντο φυλάσσοντες την εισβολήν μη παριέναι ες την Ελλάδα τον βάρβαρον, τον δε ναυτικόν στρατόν πλέειν γης της Ιστιαιώτιδος επί Αρτεμίσιον… η δε αύ δια Τραχίνος έσοδος ες την Ελλάδα εστί τη στενοτάτη ημίπλεθρον.» (Αποφάσισαν, λοιπόν, φυλλάσοντας αυτό το πέρασμα να μην επιτρέψουν την εισβολή εις την Ελλάδα των βαρβάρων, τον δε ναυτικό στρατό να πλεύσει στο Αρτεμίσιο της Ιστιαίας … η δε είσοδος εις την Ελλάδα μέσω Τραχίνου [χωριό δίπλα στις Θερμοπύλες] είναι στενή όσο μισό πλέθρο).
----------------------------------------------------------------------------
Η ΔΩΡΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ;

Σε ένα χωρίο του Ηρόδοτου που μιλάει για τη συμμετοχή στον ελληνικό στόλο των Δωριέων:
«… ούτοι εόντες πλην Ερμιονέων Δωρικόν τε και Μακεδνόν έθνος, εξ Ερινέου τε και Πίνδου και της Δρυοπίδος ύστατα ορμηθέντες…» (Η’ 43) και άλλο ένα που είναι ακόμη πιο διαφωτιστικό:
«Επί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέος οίκεε γην την Φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό την Όσσα τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτην, εκ δε της Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμείων, οίκιε εν Πίνδω, Μακεδνόν καλεόμενον, ενθεύτεν δε αύτις ες την Δρυοπίδα μετέβη, και εκ της Δρυοπίδος ούτως ες την Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη.» (A’ 56) (Την εποχή της βασιλείας του Δευκαλίωνα κατοικούσε στη Φθιώτιδα, την δε εποχή του Δώρου του γιού του Έλληνος στην υπό την Όσσα και τον Όλυμπο χώρα, ονομαζόμενη Ιστιαιώτιδα, από δε τη Ιστιαιώτιδα επειδή εκδιώχθηκε από τους Καδμείους, κατοίκησε στην Πίνδο, ονομασθέν Μακεδνόν, από εκεί δε αμέσως στην Δρυοπίδα μετακινήθηκε και από την Δρυοπίδα το ίδιο, αφού ήλθε στην Πελοπόννησο ονομάστηκε Δωρικό.)
Είναι φανερό ότι οι εγκατεστημένοι στην Φθιώτιδα Δωριείς μετανάστευσαν στην ανατολική Θεσσαλία και μετά στην Πίνδο (νοτιοδυτική Μακεδονία) από όπου έφυγαν γρήγορα (αύτις) για την Πελοπόννησο. Από εκείνη τη σύντομη παραμονή στη νοτιοδυτική Μακεδονία κάποιοι τους απέδωσαν τον χαρακτηρισμό «Μακεδνόν», όπως ακριβώς οι Πόντιοι που μετανάστευσαν προσωρινά στη Ρωσία πήραν τον χαρακτηρισμό «Ρώσοι» ή «Ρωσοπόντιοι», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Πόντιοι είναι Ρώσοι ή οι Ρώσοι είναι Πόντιοι. Απολύτως πουθενά δεν υπάρχει πληροφορία ότι κάποιοι Δωριείς έμειναν στη Μακεδονία ή ότι είχαν κάποια συγγένεια με τους Μακεδόνες. Αν είχαν κάποια συγγένεια θα το ήξεραν εκείνοι και θα συμπεριφέρονταν ως συγγενικά φύλλα. Και μια απλή ανάγνωση, όμως, των αρχαίων ιστορικών κειμένων δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Χαρακτηριστική είναι η στάση των Ελλήνων κατά τη σύγκρουση Μακεδόνων - Περσών. Οι κυρίως Έλληνες, οι Αθηναίοι, αναγκάστηκαν μεν να στείλουν ομήρους και εκστρατευτικό σώμα με τον Αλέξανδρο, καθώς ήταν υποτελείς σ’ αυτόν μετά την ήττα τους στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ., αλλά από την άλλη είχαν μυστικές επαφές με τους Πέρσες, που αποκαλύφθηκαν με την σύλληψη της ελληνικής αντιπροσωπείας από τους Μακεδόνες. Αρχηγός του Περσικού στόλου και του Περσικού στρατού ξηράς Μικράς Ασίας ήταν ο Μέμνων ο Ρόδιος, που ήταν μάλιστα και Δωριέας. Την μεγαλύτερη αντίσταση κατά των Μακεδόνων την έκαναν οι ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και κυρίως η Μίλητος και η Αλικαρνασσός, που ήταν μάλιστα και αποικία Δωριέων, τις οποίες μετά από πολύμηνη πολιορκία κατέστρεψαν ολοσχερώς οι Μακεδόνες και αποκατέστησαν στην εξουσία τους αυτόχθονες Κάρες και Λυδούς. Το πιο εκλεκτό σώμα των Περσών και η προσωπική φρουρά του Δαρείου αποτελούνταν από Έλληνες.

--------------------------------------------------------------------------------
ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ-Η 'ΑΡΓΕΙΑ' ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ.

Η λαϊκή σοφία λέει ότι, «η μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ψέμα». Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση της πληροφορίας που λέει ότι «οι Μακεδόνες βασιλιάδες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες και είναι γνωστό ότι σ’ αυτούς συμμετείχαν μόνο Έλληνες». Αυτή είναι μια αλήθεια, αλλά είναι μισή. Η άλλη μισή, που δεν προβάλλεται, λέει άλλα. Ο Ηρόδοτος (Ε’ 22) αναφέρει σχετικά, «Έλληνας δε είναι τούτους τους από Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αυτοί λέγουσι, αυτός τε ούτω τυγχάνω επιστάμενος και δη και εν τοισί όπισθε λόγοισι αποδείξω ως εισί Έλληνες, προς δε και οι τον εν Ολυμπίη διέποντες αγώνα Ελλήνων ούτω έγνωσαν είναι. Αλεξάνδρου γαρ αεθλεύβειν ελομένου και καταβάντος επ’ αυτό τούτο οι αντιθευσόμενοι Ελλήνων εξεργόν μεν,φάμενοι ου βαρβάρων αγωνιστέων είναι τον αγώνα αλλά Ελλήνων Αλέξανδρος δε επειδή απέδειξε ως είη Αργείος εκρίθη τε είναι Έλλην και αγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τω πρώτω». (Έλληνες δε είναι αυτοί οι από τον Περδίκκα καταγόμενοι, όπως αυτοί λένε και όπως εγώ τυχαίνει να γνωρίζω και με τους παρακάτω λόγους θα αποδείξω ότι είναι Έλληνες, επιπλέον δε και οι διευθύνοντες τους αγώνες των Ελλήνων στην Ολυμπία έτσι αποφάνθηκαν ότι είναι. Επειδή ο Αλέξανδρος ήθελε να αγωνισθεί και κατέβηκε γι’ αυτό το λόγο, όσοι από τους Έλληνες αντιτάχθηκαν κάνοντας ένσταση, υποστηρίζοντας ότι δεν επιτρέπεται στους βαρβάρους να συμμετάσχουν στον αγώνα, αλλά μόνο στους Έλληνες. Ο Αλέξανδρος δε επειδή απέδειξε ότι είναι Αργείος, κρίθηκε ότι είναι Έλληνας και αγωνιζόμενος στο στάδιο, τερμάτισε μαζί με τον πρώτο).
Αυτή είναι άλλη μία από τις αρχαίες πηγές που μαρτυρεί, ότι οι Έλληνες αποκαλούσαν τους Μακεδόνες βαρβάρους, δηλαδή αλλόγλωσσους και αλλοεθνείς.
Στο απόσπασμα αυτό, ο Ηρόδοτος καταθέτει αφενός μεν ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν λίγες δεκαετίες νωρίτερα, αφετέρου δε απόψεις τις οποίες στηρίζει σε μυθολογικές παραδόσεις. Παραθέτει το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος Α’ θέλησε να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά έγινε ένσταση εναντίον του, επειδή οι Έλληνες τον θεωρούσαν βάρβαρο, δηλαδή αλλοεθνή. Η επιτροπή των αγώνων δέχθηκε τα επιχειρήματά του, επειδή πείστηκε ότι η καταγωγή του είναι από το Άργος. Ο ίδιος ο Ηρόδοτος καταθέτει και τον μύθο της καταγωγής της βασιλικής οικογένειας των Τημενιδών από το Άργος: «Αυτού του Αλεξάνδρου έβδομος πρόγονος ήταν ο Περδίκκας, ο οποίος ίδρυσε τη δυναστεία των Μακεδόνων μ’ αυτόν τον τρόπο. Από το Άργος έφυγαν τρεις νέοι, από τους απογόνους του Τημένου, ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας. Από τους Ιλλυριούς πέρασαν μέσα από τα βουνά στη Μακεδονία. Εκεί μπήκαν με μισθό στην υπηρεσία του βασιλιά ο ένας βοσκός στ’ άλογα, ο άλλος στα βόδια και ο νεαρότερος, ο Περδίκκας στα μικρά πρόβατα…». Αναφέρει, δηλαδή, ότι οι ιδρυτές της μακεδονικής εξουσίας ήταν πολιτικοί πρόσφυγες ή οικονομικοί μετανάστες από το Άργος και απολύτως πουθενά δεν αναφέρεται καταγωγή ή κάποια σχέση των Μακεδόνων με το Άργος. Αυτό πιθανόν να δείχνει και κάποια ιστορική πραγματικότητα. Ο ερχομός των τριών αδελφών (Τημενιδών) στη Μακεδονία συμπίπτει χρονικά με την μεγάλη εισβολή νέων εποίκων από την Μέση Ανατολή, που προκάλεσε και τον Β’ Ελληνικό Εποικισμό του 8ου και 7ου π.Χ. αιώνα. Φυσικό επόμενο ήταν, να εκτοπιστούν και άλλοι αυτόχθονες από την Πελοπόννησο και να μεταναστεύσουν στη Μακεδονία και αλλού. Πολύ πιθανόν αυτοί οι μετανάστες να χρησιμοποίησαν τον ευρύτατα διαδεδομένο μύθο του Ηρακλή, τον καταγόμενο από το Άργος, για να δείξουν ότι έχουν βασιλική καταγωγή, με σκοπό να μπορέσουν πιο εύκολα να επιβληθούν στους αυτόχθονες της Μακεδονίας, με τους οποίους είχαν και φυλετική συγγένεια. Πολύ πιθανόν και να μην είχαν καμία σχέση με το Άργος, αλλά να δημιούργησαν τον μύθο περί καταγωγής από τον Ηρακλή, ο οποίος κατάγονταν από το Άργος, με σκοπό να δείξουν ότι έχουν θεϊκή καταγωγή για να τους δεχθούν οι άλλοι ως βασιλιάδες.

Όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος, παρόμοια επιχειρήματα χρησιμοποίησαν οι Πέρσες για να εξασφαλίσουν την συμμαχία των Αργείων κατά την εκστρατεία τους στην Ελλάδα. Οι περσική αντιπροσωπεία είπε στους Αργείους: «Άνδρες του Άργους, ο βασιλιάς Ξέρξης σας στέλνει ένα μήνυμα: Εμείς οι Πέρσες πιστεύουμε ότι καταγόμαστε από τον Πέρση, πατέρας του οποίου ήταν ο γιός της Δανάης [και του Δία], ο Περσέας, και μητέρα του η Ανδρομέδα, κόρη του Κηφέα. Έτσι, έχουμε το ίδιο αίμα με σας και δεν θα ήταν σωστό να πολεμήσουμε ενάντια στον λαό από τον οποίο καταγόμαστε, όπως και για εσάς θα ήταν σφάλμα να βοηθήσετε άλλους να μας αντισταθούν. Θα ήταν καλύτερα να μείνετε αμέτοχοι στην επερχόμενη σύγκρουση…». Και πράγματι οι Αργείοι έμειναν αμέτοχοι. Αυτή η μυθολογική επιχειρηματολογία, όμως, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη καταγωγής. Η μυθολογία αυτή, μάλιστα, λέει ότι οι Πέρσες είχαν ίδια καταγωγή με τους Αργείους, ενώ για την βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας λέει απλώς ότι κατάγεται από το Άργος, και όχι για τους Μακεδόνες. Σύμφωνα με αυτή την λογική οι Πέρσες είχαν μεγαλύτερη συγγένεια με τους Αργείους απ’ όση οι Μακεδόνες.
Το γιατί η επιτροπή των Ολυμπιακών αγώνων δέχθηκε τα μυθολογικά επιχειρήματα του Αλεξάνδρου, είναι εύκολο να διαπιστωθεί από την ανάλυση της πολιτικής κατάστασης εκείνης της περιόδου. Ο Αλέξανδρος (498-454 π.Χ) κατά την εισβολή των Περσών (480 π.Χ.) έδειξε φιλελληνική στάση, ενημερώνοντας τους Έλληνες για τις κινήσεις και προθέσεις των Περσών. Εξάλλου γι’ αυτό πήρε και το προσωνύμιο «Αλέξανδρος ο Φιλέλλην», κάτι που επίσης δείχνει ότι δεν ήταν Έλληνας. Οι Έλληνες μετά την περσική εισβολή συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονται τη συμμαχία των Μακεδόνων και άλλαξαν γεωστρατηγικό δόγμα. Έκαναν άνοιγμα προς τους αυτόχθονες λαούς και ειδικά προς τους Μακεδόνες. Υιοθέτησαν την άποψη ότι «Ελληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας» και δεν είναι θέμα καταγωγής. Έτσι, αφού η άρχουσα τάξη της Μακεδονίας πράγματι «μετείχε της ελληνικής παιδείας», καθώς εκτός από τη Μακεδονική γνώριζε και τη διεθνή Ελληνική γλώσσα, μπορούσε να χαρακτηριστεί Ελληνική. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι η αποδοχή του αιτήματος της συμμετοχής του Αλεξάνδρου Α’ στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν καθαρά πράξη πολιτικής σκοπιμότητας. Από την εποχή εκείνη Έλληνες χαρακτηρίζονταν όσοι μιλούσαν ή έγραφαν στην Ελληνική γλώσσα. Έχουμε το παράδειγμα του ιστορικού Θουκυδίδη που ήταν απόγονος του βασιλιά της Θράκης Ολόρου, που αν και Θρακικής καταγωγής χαρακτηρίζεται ως Έλληνας. Ο πατέρας του Ηρόδοτου ήταν Καρικής καταγωγής, αλλά αυτός έγραψε στα Ελληνικά και χαρακτηρίζεται Έλληνας. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος έγραψε στα Ελληνικά, όπως επίσης και ο Σύριος Λουκιανός. Στα Ελληνικά έγραψαν τα χριστιανικά βιβλία οι Εβραίοι Ευαγγελιστές και Απόστολοι χωρίς να είναι Έλληνες. Με τέτοιες πρακτικές της «μισής αλήθειας που ισοδυναμεί με ψέμα», οι ελληνοκάπηλοι κάνουν συστηματική εξαπάτηση των αδαών υπηκόων τους.

Άλλη μια μαρτυρία ότι οι Έλληνες αποκαλούσαν τους Μακεδόνες βάρβαρους, δηλαδή αλλόγλωσσους και αλλοεθνείς, είναι τα γραπτά του μεγάλου Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη, ο οποίος ρητά χαρακτηρίζει τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο ως βάρβαρο. Στον Γ’ Κατά Φιλίππου λόγο του (παργ. 30-31) ρητά λέει ότι δεν είναι Έλληνας. Για να αμφισβητήσει το δικαίωμα του Φιλίππου να αναμειγνύεται στα εσωτερικά των Ελληνικών πόλεων, ενώ οι Αθηναίοι και οι Λακεδαιμόνιοι ως Έλληνες είχαν αυτό το δικαίωμα, λέει:
«και μην κακείνο γ’ ίστε, ότι όσα μεν υπό Λακεδαιμονίων ή υφ’ ημών έπασχον οι Έλληνες, αλλ’ ούν υπό γνησίων γ’ όντων της Ελλάδος ηδικούντο. … αλλ’ ουχ υπέρ Φιλίππου και ων εκείνος πράττει νυν, ουχ ούτως έχουσιν, ου μόνον ουχ Έλληνος όντος ουδέ προσήκοντος ουδέν τοις Έλλησιν, αλλ’ ουδέ βαρβάρου εντεύθεν όθεν καλόν ειπείν, αλλ’ ολέθρου Μακεδόνος, όθεν ανδράποδον σπουδαίον ουδέν ήν πρότερον πρίασθαι.» (Επίσης γνωρίζετε καλά και εκείνο, ότι όσα υπέφεραν οι Έλληνες από τους Λακεδαιμονίους ή από εμάς [τους Αθηναίους] τουλάχιστον τα υφίσταντο από γνήσια τέκνα της Ελλάδας. … Αλλά για τον Φίλιππο και για τα όσα κάνει τώρα δεν αντιδρούν κατά τον ίδιο τρόπο, μολονότι όχι μόνο δεν είναι Έλληνας, όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τους Έλληνες μα ούτε και βάρβαρος από μέρος από το οποίο είναι τιμητικό να πει κανείς ότι κατάγεται, αλλά ένας όλεθρος από τη Μακεδονία, από όπου ούτε έναν δούλο της προκοπής δεν ήταν δυνατόν να αγοράσει κανείς πρωτύτερα).

------------------------------------------------------------------------------

ΙΛΛΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ 

Ο μεγαλύτερος βυζαντινός ιστοριογράφοςο βυζαντινός χρονογράφος Χαλκοκονδύλης έγραφε ότι : «Αρχήν δ’ εγώ ουδέ προσίεμαι τον λόγον, ως είησαν Ιλλυριών γένος οι Αλβανοί. Αλβανούς γαρ έγωγε μάλλον τε τοις Μακεδόσι προστίθεσθαι αν λέγοιμι ή άλλω τινί των κατά την οικουμένην εθνών. Ουδενί τε γαρ συμφέρονται, ότι μη τω Μακεδόνων γένει» (βιβλ. Β’, σελ. 532, εκδ. Βόννης). Δηλαδή ο Χαλκοκονδύλης θεωρούσε τους Αλβανούς απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων και όχι των Ιλλυριών, όπως τους θεωρούσαν οι άλλοι βυζαντινοί συγγραφείς, δηλαδή θεωρούσε τους Αλβανούς ακόμα περισσότερο κοντά στον ελληνισμό, ώστε να τους θεωρεί απογόνους της ένδοξης φυλής των Ελλήνων Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΙΛΛΥΡΙΟΥΣ
---------------------------------------------------------------------------

ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΗΣ,ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΕΙ Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ--
----------------------------------------------------------------------------
«Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας»
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ=«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περί τό φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
O Ισοκράτης ακριβώς το αντίθετο λέει: Καταντήσαμε και φτάσαμε στο σημείο να θεωρούνται Έλληνες αυτοί που συμμετείχαν στην Ελληνική παιδεία.Αυτο ειπωθηκε για τους Αρχαιους Ελληνες για να μορφωνοντε και οχι για τους μη Ελληνες.
Οι υπήκοοι του Ελλαδικού καθεστώτος, είτε από ανάγκη να τα έχουν καλά με την εξουσία, είτε από άγνοια, αποδέχονταν εκείνα τα ευχάριστα ψέματα και υιοθέτησαν σταδιακά την άποψη περί καταγωγής από τους αρχαίους Έλληνες. Μάθαιναν ότι, όπου είχαν εγκατασταθεί οι αρχαίοι Έλληνες ή είχε επικρατήσει η Ελληνική γλώσσα, ήταν αυτοδικαίως δικά τους και έπρεπε να ενσωματωθούν στον «εθνικό κορμό». Οι άλλοι λαοί εμφανίζονταν ως ξένοι που εγκαταστάθηκαν σε ελληνικά εδάφη και κατά συνέπεια έπρεπε να εκδιωχθούν ή να υποταγούν. Έτσι δημιουργήθηκαν πληθυσμοί φανατισμένοι και ντοπαρισμένοι με τον επιθετικό εθνικισμό που τους βλέπουμε μπροστά μας σήμερα. Στα μάτια αυτών των εξαπατημένων και ντοπαρισμένων υπηκόων όλοι οι αυτόχθονες Βαλκανικοί λαοί εξαφανίστηκαν. Οι Θρακικοί λαοί, που κατά τον Ηρόδοτο ήταν το πολυπληθέστερο έθνος μετά τους Ινδούς, εξαφανίστηκαν θεωρητικά και μετονομάστηκαν σε Σ(κ)λάβους, Βλάχους ή Βουλγάρους, ενώ όσοι εξελληνίστηκαν γλωσσικά μετονομάστηκαν σε Ρωμιούς, αρχικά, και μετά σε Έλληνες.
Την πραγματική ιστορία των Μακεδόνων και των αρχαίων Ελλήνων την ξέρουν καλά μόνο όσοι έχουν διαβάσει όλα τα αρχαία ιστορικά συγγράμματα. Την αλήθεια την ξέρουν καλά όλοι οι κρατικοδίαιτοι ιστορικοί, αλλά δεν τη λένε. Λένε την ιστορία για την οποία πληρώνονται να λένε. Δυστυχώς, όποιος υπήκοος αυτού του κράτους θέλει να μάθει την αλήθεια, πρέπει, όχι απλώς να διαβάσει, αλλά να μελετήσει τους αρχαίους ιστορικούς. Αυτό φυσικά ελάχιστοι το κάνουν. Όλοι, όμως, συχνά ακούνε ότι από την εποχή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου «Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας» και δεν είναι θέμα καταγωγής. Ξέρουν επίσης ότι από την εμφάνιση του χριστιανισμού, Έλληνες αποκαλούνταν εκείνοι που ομιλούσαν την διεθνή, την Κοινή Ελληνική ή όσοι ήταν οπαδοί των αρχαίων θρησκειών. Παρόλα αυτά αποδέχονται το ευχάριστο και βολικό ψέμα της καταγωγής των σύγχρονων ελληνοφώνων και των οπαδών των Ρωμαιορθόδοξων Πατριαρχείων από τους αρχαίους Έλληνες.
Η αλήθεια είναι ότι το νεοελληνικό έθνος είναι καθαρά ένα τεχνητό κατασκεύασμα των κατακαθιών της Βυζαντινής άρχουσας τάξης, που έγινε άρχουσα τάξη στο βασίλειο της Ελλάδας, αλλά και των Δυτικών αποικιοκρατών προστατών της. Η δημιουργία του στηρίχθηκε στο ψέμα, την απάτη, τη βία, την παραποίηση της ιστορίας, την υποκρισία, τον Βυζαντινό σκοταδισμό, την κατάχρηση της θρησκείας και της ιστορίας ως πολιτικού εργαλείου. Είναι τεχνητό δημιούργημα ενός συνδικάτου πονηρών εκμεταλλευτών. Η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Θράκη, τμήματα των οποίων κατέκτησε το βασίλειο της Ελλάδας, είναι πανάρχαιες χώρες και τα ονόματά τους υπήρχαν πριν ακόμα εγκατασταθούν στην περιοχή οι αρχαίοι Φοινικο-Αιγύπτιοι, που μετά τον 7ο π.Χ. αιώνα μετονομάστηκαν σε Έλληνες. Όσοι, λοιπόν, λένε ότι είναι Έλληνες, είναι οι Ρωμιοί, δηλαδή οι απόγονοι ή οι οπαδοί των Ρωμαίων κατακτητών. Πολλοί από αυτούς είναι φερμένοι στην περιοχή από τους Ρωμαίους ή τους Γραικούς κατακτητές για να αλλοιώσουν την σύνθεση του πληθυσμού εις βάρος των εντοπίων. Πολλοί από αυτούς αποτελούν το σύγχρονο φαινόμενο του Γενιτσαρισμού. Τους έχει περιλάβει από μωρά αυτό το συνδικάτο των συστηματικών απατεώνων και με την πλύση εγκεφάλου στην οποία τους έχει υποβάλει, τους έχει κάνει όργανά του και τους στρέφει συστηματικά εναντίον των ομογενών τους και εναντίον των πανάρχαιων μητρικών γλωσσών τους. 

Οι αυτόχθονες θρακοϊλλυρικοί λαοί της αρχαιότητας, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, δεν εξαφανίστηκαν. Τους εξαφάνισαν από τα μυαλά των υπηκόων τους οι Ρωμαίοι κατακτητές και κυρίως οι Βυζαντινοί Ανατολίτες διάδοχοί τους, τα ιδεολογικά και πολιτικά υπολείμματα των οποίων μας κυβερνούν και μας ταλαιπωρούν σήμερα. Το ίδιο ισχύει και με τις γλώσσες τους. Φυσικά δεν είναι ίδιες με τις αρχαίες, αλλά εξέλιξη εκείνων. Όπως ακριβώς η νεοελληνική είναι εξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής. Οι σημερινοί ελληνόφωνοι καταλαβαίνουν τα αρχαία ελληνικά κείμενα μόνο από μετάφραση. Οι αρχαίοι Θρακικοί λαοί, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, υπάρχουν και είναι διακριτοί για όσους θέλουν να τους δούνε. Είναι οι αυτόχθονες της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, της Σερβίας για τα νότια Βαλκάνια. Και δεν χρειάζεται να τους μελετήσουν ανθρωπολόγοι και κάθε είδους επιστήμονες για να διαπιστώσουν την συγγένεια που υπάρχει μεταξύ τους στο προφίλ, την ψυχοσύνθεση, τον ήπιο χαρακτήρα, τα ήθη έθιμα. Είναι ολοφάνερο ότι οι μακεδονόφωνοι με τους ελληνόφωνους ή τους θρακολατινόφωνους αυτόχθονες ανήκουν στην ίδια ομάδα λαών. Απλώς οι δεύτεροι υιοθέτησαν για κάποιους λόγους τη διεθνή Ελληνική ή την θρακολατινική (Βλάχικη) γλώσσα.
--------------------------------------------------------------------------------

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 

Ο Πλούταρχος αναφέρει την χρήση της Μακεδονικής από τον Αλέξανδρο, όταν εκείνος απευθυνόταν σε Μακεδόνες. Περιγράφοντας τον καυγά του με τον φίλο του Κλείτο, γράφει: «ουκέτι φέρων την οργήν Αλέξανδρος, μήλων παρακειμένων ενί βαλών έπαισεν αυτόν και το εγχειρίδιον εζήτει. Των δε σωματοφυλάκων ενός Αριστοφάνους φθάσαντος υφελέσθαι, και των άλλων περιεχόντων και δεομένων, αναπηδήσας ανεβόα Μακεδονιστί καλών τους υπασπιστάς». (Μη συγκρατώντας την οργή του ο Αλέξανδρος, ρίχνοντας κάποια μήλα που βρίσκονταν δίπλα του χτύπησε αυτόν και έψαχνε το ξίφος του. Και όταν ένας Αριστοφάνης από τους σωματοφύλακες τον αφόπλισε και οι άλλοι τον περικύκλωσαν και τον παρακαλούσαν, αναπηδήσας φώναζε στα Μακεδονικά καλώντας τους υπασπιστές του.) Οι ελληνοκάπηλοι μη μπορώντας να αγνοήσουν την γραπτή μαρτυρία, σπεύδουν να πούνε ότι υπήρχε η Μακεδονική, αλλά ήταν διάλεκτος της Ελληνικής. Αν ήταν, όμως, έτσι, δεν θα αποκαλούσαν τους Μακεδόνες «βάρβαρους», δηλαδή αλλόγωσσους.
------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 1-8-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kotsios Kotskas στο Φ.Β.]

-------------------------------------------------------------------------------