ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΟΡΕΙΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ;=Τι πράγμα;ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ;
------------------------------------------------------------------------------
Πρόκειται γιά...αλβανόφωνους από τη...βόρειο Ήπειρο;
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΑΝΗΚΑΝ Η ΑΙΤΩΛΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑ.-ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΝ.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ ΗΤΑΝ Η ΑΛΒΑΝΙΚΗ.
ΟΙ ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ, ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ, Ο ΟΜΗΡΟΣ, Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Ο ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ, Ο Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΛΒΑΝΟΙ.
ΠΡΟ ΤΟΥ 1821 ΤΙΠΟΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. ΟΛΑ ΗΤΑΝ Η ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ.
-------------------------------------------------------------------------------
Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ...''ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ''
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Το «βορειοηπειρωτικό» το υποκινεί το Πατριαρχείο καί το ελλαδίτικο ιερατείο καί κρύβεται από πίσω κάλυψη πολλών καί αντίθετων ακόμη συμφερόντων
Ο μόνος καί κύριος στόχος είναι η δηλητηρίαση των Έλληνο-Αλβανικών σχέσεων καί τίποτα άλλο.Οι σύγχρονοι κάτοικοι της Ηπείρου είναι αλβανικής καταγωγής.
https://ellines-albanoi.blogspot.gr/.../07/blog-post_26.html
Η πρώτη μαζική εγκατάσταση Αλβανών στην Ήπειρο και Αιτωλοκαρνανία αναφέρεται το 1318, όταν 12.000 Μπούηδες, Μαλακασαίοι και Μεσσαρίτες εγκαταστάθηκαν βίαια στη Θεσσαλία και συγκεκριμένα στην περιοχή του Φαναριού κοντά στη σημερινή Καρδίτσα. Από τους Αλβανούς αυτούς ένα μέρος πέρασε στη γειτονική Αιτωλοακαρνανία, όπου είναι εγκατεστημένοι μέχρι σήμερα με το όνομα Καραγκούνηδες. Από τους Αλβανούς του Φαναριού ένα μέρος εγκαταστάθηκε στην Αμβρακία όπου ιδρύθηκε η Πρέβεζα (η λέξη Πρέβεζα σημαίνει στα Αλβανικά σταυροδρόμι).
Οι σερβικές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ηπείρου τόσο το 1348 όσο και το 1358 στηρίχτηκαν στους πολυπληθείς Αλβανούς μισθοφόρους που έφερε μαζί του ο Στέφανος Δουσάν κατά την κάθοδό του στην Ελλάδα. Μετά τον τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων οι Σέρβοι επέτρεψαν στους Αλβανούς σαν ανταμοιβή των υπηρεσιών τους να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους τόσο στην Αιτωλοακαρνανία όσο και στην Αμβρακία της Ηπείρου, περιοχή που περιλαμβάνει τους σημερινούς νομούς Άρτας και Πρέβεζας.
Η μαζική άφιξη αλαβανικού πληθυσμού στις παραπάνω περιοχές προκάλεσε κατά τον Βακαλόπουλο την πλήρη εξαφάνιση του ελληνόφωνου πληθυσμού ο οποίος κατέφυγε στις παραλιακές πόλεις. Συγκεκριμένα ο Βακαλόπουλος στο βιβλίο "Origins of Greek Nation" γράφει: "After 1318, the peaceful Albanian infiltration came to an abrupt halt. A leadetless horde of twelve thosand people, comprising the three tribes of Malakasioi, Bouioi and Mesaritai, descended upon Thessaly and ravaged the countryside...On the whole, it would seem that the inroads of the Albanians, accompanied as they were by yet another wave of Slaves contributed significantly to the diminution of the former Greek element in southern Albania and Epirus".
Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται και από τον βυζαντινό συγγραφέα Χαλκοκονδύλη ο οποίος το 1418 γράφει πως στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας και της Αμβρακίας (Άρτα-Πρέβεζα) Έλληνες κατοικούσαν μόνο σε παράλια χωριά, οι δε κάτοικοι της επαρχίας ήταν βάρβαροι τόσο τώρα όσο και παλαιότερα.
Γενικός αρχηγός των μισθοφόρων Αλβανών του Δουσάν ήταν ο Κάρολος Θώπια, ταυτόχρονα αρχηγέτης των Μπουαίων όλης της δυτικής Ελλάδας. Ο Πρελιούμποβιτς επέτρεψε το 1358 στον Θώπια να δημιουργήσει ένα μισοανεξάρτητο κράτος που περιλάμβανε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία και την Αμβρακία. Μετά ένα χρόνο, ο Κάρολος Θώπια αναχώρησε στην Αλβανία, με συνέπεια το αλβανικό κράτος να διασπαστεί σε ένα βόρειο κρατίδιο, που περιλάμβανε τους νομούς Άρτας και Πρέβεζας με επικεφαλής τον Πέτρο Λιώσα, και ένα νότιο κρατίδιο που περιλάμβανε την Ατωλοακαρνανία με επικεφαλής τον Πέτρο Μπούα.
ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ
------------------------------------------------------------------------------
ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ
Σε σχέση με την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της βορείου Ηπείρου του 19ου αιώνα, σημαντικές πληροφορίες μας προσφέρει ο χάρτης του Σωτηριάδη , καθηγητή του πανεπιστημίου της Αθήνας, που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Κατά τον Σωτηριάδη, ο κεντρικός τομέας της βορείου Ηπείρου, η Κολωνία, ήταν καθαρά αλβανική περιοχή. Οι Αλβανοί της Κολωνίας είχαν εξισλαμιστεί από παλιά.
Στο ανατολικό τμήμα της βορείου Ηπείρου Αλβανοί υπήραχαν μόνο στην Κορυτσά. Ο Αραβαντινός, αναφερόμενος στην Κορυτσά του 1856, γράφει ότι η πόλη κατοικούνταν από 2000 οικογένειες, σχεδόν όλες οικογένειες Αλβανών. Ο υπόλοιπος πληθυσμός του ανατολικού τομέα της Βορείου Ηπείρου ήταν καθαρά βλαχικός, εγκαταστημένος στα βλαχικά μεγαλοχώρια Νικολιτσα, Πλιάτσα, Νίτσα, Σίπισκα και Μοσχόπολη.
Προχωρώντας στον δυτικό τομέα της Βορείου Ηπείρου, συναντούμε ως αστικά κέντρα τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και τους Αγίου Σαράντα, ο πληθυσμός των οποίων παρουσιάζεται από τον Σωτηριάδη ως ελληνικός. Το ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού ήταν πράγμτι ελληνόφωνο πιστοποιείται και από άλλους συγγραφείς, εκεί όμως που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες είναι κατά πόσο ο πληθυσμός αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ελληνόφωνοι και ταυτόχρονα ελληνόφρονες αυτοί Βορειοηπειρώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί, οι οποίοι πέρασαν στην ελληνική κουλτούρα ανάμεσα στον 18ο και 19ο αιώνα.
Η υπόθεση αυτη στηρίζεται σε βιβλιογραφικές μαρτυρίες από τις οποίες σαν παράδειγμα μπορούν να αναφερθούν οι πληροφορίες του Άγγλου περιηγητή Holland, ο οποίος επισκέφτηκε την Αλβανία το 1812 και γράφει πως οι Χειμαριώτες ανήκουν στην Αλβανική φυλή των Λιάπηδων οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι ανάμεσα στην Αυλώνα και στο Δέλβινο. Παρόμοιες πληροφορίες μας δίνει ο Αραβαντινός ο οποίος, αναφερόμενος στα κοντινά χωριά της Χειμάρας, γράφει πως οι κάτοικοι της ίδιας της Χειμάρας και των χωριών Παλιάσας και Δρυμάδων ήταν Έλληνες, ενώ οι κάτοικοι των παρακείμενων χειμαριάτικων χωριών Βούνος, Πύλιουρος και Κηπαρό ήταν Αλβανοί χριστιανοί.
Δηλωτικό της Αλβανικής καταγωγής των Βορειοηπειρωτών της Χειμάρας ήταν και το εξής ιστορικό γεγονός: το 1821 έφθασε στην Πελοπόννησο το τάγμα του Σπυρομήλιου από τη Χειμάρα και ζητήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η ένταξή του στον επαναστατικό στρατό. Οι Χειμαριώτες αυτοί στρατιώτες δε μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά.
Τέλος όσον αφορά στο Αργυρόκαστρο, ο Holland αναφέρει πως η πόλη αυτή το 1813 είχε πληθυσμό 4.000 οικογενειών από τις οποίες μόνο 140 ήταν ελληνικές. Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία που δημοσίευσε το 1913 το γενικό στρατηγείο του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τα οποία από τους 11.950 κατοίκους του Αργυρόκαστρου οι 9.895 ήταν Αλβανοί και 1.695 Έλληνες.
Το φαινόμενο του εξελληνισμού των Αλβανών της Ηπείρου υποβοηθήθηκε από την εκκλησία και τους τελευταίους δύο αιώνες από την παιδεία. όσον αφορά την επίδραση της εκκλησίας, μπορούμε να αναφερθούμε στη δράση του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος γύρω στο 1770 κατόρθωσε να πείσει πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείψουν τη μητρική τους γλώσσα και να μιλούν την ελληνική, με το επιχείρημα ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα του ευαγγελίου, γεγονός που αποτελούσε πραγματικότητα για όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του αλβανικού χώρου.
----------------------------------------------------------------------------
«Το γεγονός ότι οι χριστιανικές κοινότητες στην περιοχή την οποία διεκδικούσε η Ελλάδα από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι το 1946, γνωστή μετά το 1913 ως Βόρεια Ήπειρος, μιλούσαν αλβανικά, ελληνικά και βλάχικα, αντιμετωπίστηκε με την υιοθέτηση δύο διαφορετικών πολιτικών από τους ελληνικούς κρατικούς θεσμούς. Η πρώτη τακτική ήταν να πάρουν τα μέτρα ώστε να αποκρύψουν τις γλώσσες που μιλούσε ο πληθυσμός, όπως είδαμε στην περίπτωση της “Νότιας Ηπείρου”. Το δεύτερο ήταν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι, δεν είχε σχέση με την εθνική τους καταγωγή. Με αυτόν τον σκοπό το κράτος προέβαλλε χτυπητά παραδείγματα μεμονωμένων αλβανόφωνων (απ’ τη νότια Ελλάδα ή τους Σουλιότες) οι οποίοι ήταν ηγετικές προσωπικότητες στο ελληνικό κράτος. Όπως θα συζητήσουμε παρακάτω, κάτω απ’ την επικρατούσα ιδεολογία στην Ελλάδα κάθε ορθόδοξος χριστιανός θεωρούνταν Έλληνας, και αντιστρόφως μετά το 1913, όταν η περιοχή - η οποία από τότε αποκλήθηκε “Βόρειος Ήπειρος” από τους Έλληνες - δόθηκε στην Αλβανία, κάθε μουσουλμάνος αυτής της περιοχής θεωρήθηκε Αλβανός.» (Lambros Baltsiotis, The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community, European Journal of Turkish Studies, 2011)
---------------------------------------------------------------------------
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙOHΠΕIΡΩΤΕΣ
--------------------------------------------------------------------------------
Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν Αλβανοί που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση. Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, αναφορές και ιστορικά κείμενα, ακόμα και παλιά σχολικά βιβλία στα οποια οι Αρβανίτες χαρακτηρίζονται "Αλβανοί". Οι μεσαιωνικές ελληνικές - και όχι μόνο - πηγές περιγράφουν τους πληθυσμούς αυτούς ως Αλβανούς (συνήθως οι λόγιοι) και Αρβανίτες (ή Αλβανίτες), ενώ σε άλλες γλώσσες αποκαλούνταν ως Arbanenses (και Albanenses), Arbanaski, Αρμπερόρ, κ.α. Οι ονομασίες αυτές αφορούν ταυτόχρονα χριστιανικούς και μουσουλμανικούς αλβανόφωνους πληθυσμούς.
Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους: «Διατριβόντα δε εν Θετταλία βασιλέα, οι τα ορεινά της Θεσσαλίας Αλβανοί αβασίλευτοι Μαλακάσιοι, Μπούιοι και Μεσαρίται από των φυλάρχων προσαγορενόμενοι, περί δισχιλίους και μυρίους όντες, προσεκύνησαν ελθόντες και υπέσχοντο δουλεύσειν...»
Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»
-------------------------------------------------------------------------------
Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)
-------------------------------------------------------------------------
Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”
Albanensium λοιπόν.
Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;
-------------------------------------------------------------------------------
Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.
Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»
--------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 16-2-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kotsios Kotskas sto F.B.]
-------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
Πρόκειται γιά...αλβανόφωνους από τη...βόρειο Ήπειρο;
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΑΝΗΚΑΝ Η ΑΙΤΩΛΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑ.-ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΝ.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ ΗΤΑΝ Η ΑΛΒΑΝΙΚΗ.
ΟΙ ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ, ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ, Ο ΟΜΗΡΟΣ, Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Ο ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ, Ο Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΛΒΑΝΟΙ.
ΠΡΟ ΤΟΥ 1821 ΤΙΠΟΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. ΟΛΑ ΗΤΑΝ Η ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ.
-------------------------------------------------------------------------------
Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ...''ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ''
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Το «βορειοηπειρωτικό» το υποκινεί το Πατριαρχείο καί το ελλαδίτικο ιερατείο καί κρύβεται από πίσω κάλυψη πολλών καί αντίθετων ακόμη συμφερόντων
Ο μόνος καί κύριος στόχος είναι η δηλητηρίαση των Έλληνο-Αλβανικών σχέσεων καί τίποτα άλλο.Οι σύγχρονοι κάτοικοι της Ηπείρου είναι αλβανικής καταγωγής.
Η πρώτη μαζική εγκατάσταση Αλβανών στην Ήπειρο και Αιτωλοκαρνανία αναφέρεται το 1318, όταν 12.000 Μπούηδες, Μαλακασαίοι και Μεσσαρίτες εγκαταστάθηκαν βίαια στη Θεσσαλία και συγκεκριμένα στην περιοχή του Φαναριού κοντά στη σημερινή Καρδίτσα. Από τους Αλβανούς αυτούς ένα μέρος πέρασε στη γειτονική Αιτωλοακαρνανία, όπου είναι εγκατεστημένοι μέχρι σήμερα με το όνομα Καραγκούνηδες. Από τους Αλβανούς του Φαναριού ένα μέρος εγκαταστάθηκε στην Αμβρακία όπου ιδρύθηκε η Πρέβεζα (η λέξη Πρέβεζα σημαίνει στα Αλβανικά σταυροδρόμι).
Οι σερβικές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ηπείρου τόσο το 1348 όσο και το 1358 στηρίχτηκαν στους πολυπληθείς Αλβανούς μισθοφόρους που έφερε μαζί του ο Στέφανος Δουσάν κατά την κάθοδό του στην Ελλάδα. Μετά τον τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων οι Σέρβοι επέτρεψαν στους Αλβανούς σαν ανταμοιβή των υπηρεσιών τους να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους τόσο στην Αιτωλοακαρνανία όσο και στην Αμβρακία της Ηπείρου, περιοχή που περιλαμβάνει τους σημερινούς νομούς Άρτας και Πρέβεζας.
Η μαζική άφιξη αλαβανικού πληθυσμού στις παραπάνω περιοχές προκάλεσε κατά τον Βακαλόπουλο την πλήρη εξαφάνιση του ελληνόφωνου πληθυσμού ο οποίος κατέφυγε στις παραλιακές πόλεις. Συγκεκριμένα ο Βακαλόπουλος στο βιβλίο "Origins of Greek Nation" γράφει: "After 1318, the peaceful Albanian infiltration came to an abrupt halt. A leadetless horde of twelve thosand people, comprising the three tribes of Malakasioi, Bouioi and Mesaritai, descended upon Thessaly and ravaged the countryside...On the whole, it would seem that the inroads of the Albanians, accompanied as they were by yet another wave of Slaves contributed significantly to the diminution of the former Greek element in southern Albania and Epirus".
Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται και από τον βυζαντινό συγγραφέα Χαλκοκονδύλη ο οποίος το 1418 γράφει πως στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας και της Αμβρακίας (Άρτα-Πρέβεζα) Έλληνες κατοικούσαν μόνο σε παράλια χωριά, οι δε κάτοικοι της επαρχίας ήταν βάρβαροι τόσο τώρα όσο και παλαιότερα.
Γενικός αρχηγός των μισθοφόρων Αλβανών του Δουσάν ήταν ο Κάρολος Θώπια, ταυτόχρονα αρχηγέτης των Μπουαίων όλης της δυτικής Ελλάδας. Ο Πρελιούμποβιτς επέτρεψε το 1358 στον Θώπια να δημιουργήσει ένα μισοανεξάρτητο κράτος που περιλάμβανε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία και την Αμβρακία. Μετά ένα χρόνο, ο Κάρολος Θώπια αναχώρησε στην Αλβανία, με συνέπεια το αλβανικό κράτος να διασπαστεί σε ένα βόρειο κρατίδιο, που περιλάμβανε τους νομούς Άρτας και Πρέβεζας με επικεφαλής τον Πέτρο Λιώσα, και ένα νότιο κρατίδιο που περιλάμβανε την Ατωλοακαρνανία με επικεφαλής τον Πέτρο Μπούα.
ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ
------------------------------------------------------------------------------
ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ
Σε σχέση με την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της βορείου Ηπείρου του 19ου αιώνα, σημαντικές πληροφορίες μας προσφέρει ο χάρτης του Σωτηριάδη , καθηγητή του πανεπιστημίου της Αθήνας, που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Κατά τον Σωτηριάδη, ο κεντρικός τομέας της βορείου Ηπείρου, η Κολωνία, ήταν καθαρά αλβανική περιοχή. Οι Αλβανοί της Κολωνίας είχαν εξισλαμιστεί από παλιά.
Στο ανατολικό τμήμα της βορείου Ηπείρου Αλβανοί υπήραχαν μόνο στην Κορυτσά. Ο Αραβαντινός, αναφερόμενος στην Κορυτσά του 1856, γράφει ότι η πόλη κατοικούνταν από 2000 οικογένειες, σχεδόν όλες οικογένειες Αλβανών. Ο υπόλοιπος πληθυσμός του ανατολικού τομέα της Βορείου Ηπείρου ήταν καθαρά βλαχικός, εγκαταστημένος στα βλαχικά μεγαλοχώρια Νικολιτσα, Πλιάτσα, Νίτσα, Σίπισκα και Μοσχόπολη.
Προχωρώντας στον δυτικό τομέα της Βορείου Ηπείρου, συναντούμε ως αστικά κέντρα τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και τους Αγίου Σαράντα, ο πληθυσμός των οποίων παρουσιάζεται από τον Σωτηριάδη ως ελληνικός. Το ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού ήταν πράγμτι ελληνόφωνο πιστοποιείται και από άλλους συγγραφείς, εκεί όμως που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες είναι κατά πόσο ο πληθυσμός αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ελληνόφωνοι και ταυτόχρονα ελληνόφρονες αυτοί Βορειοηπειρώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί, οι οποίοι πέρασαν στην ελληνική κουλτούρα ανάμεσα στον 18ο και 19ο αιώνα.
Η υπόθεση αυτη στηρίζεται σε βιβλιογραφικές μαρτυρίες από τις οποίες σαν παράδειγμα μπορούν να αναφερθούν οι πληροφορίες του Άγγλου περιηγητή Holland, ο οποίος επισκέφτηκε την Αλβανία το 1812 και γράφει πως οι Χειμαριώτες ανήκουν στην Αλβανική φυλή των Λιάπηδων οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι ανάμεσα στην Αυλώνα και στο Δέλβινο. Παρόμοιες πληροφορίες μας δίνει ο Αραβαντινός ο οποίος, αναφερόμενος στα κοντινά χωριά της Χειμάρας, γράφει πως οι κάτοικοι της ίδιας της Χειμάρας και των χωριών Παλιάσας και Δρυμάδων ήταν Έλληνες, ενώ οι κάτοικοι των παρακείμενων χειμαριάτικων χωριών Βούνος, Πύλιουρος και Κηπαρό ήταν Αλβανοί χριστιανοί.
Δηλωτικό της Αλβανικής καταγωγής των Βορειοηπειρωτών της Χειμάρας ήταν και το εξής ιστορικό γεγονός: το 1821 έφθασε στην Πελοπόννησο το τάγμα του Σπυρομήλιου από τη Χειμάρα και ζητήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η ένταξή του στον επαναστατικό στρατό. Οι Χειμαριώτες αυτοί στρατιώτες δε μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά.
Τέλος όσον αφορά στο Αργυρόκαστρο, ο Holland αναφέρει πως η πόλη αυτή το 1813 είχε πληθυσμό 4.000 οικογενειών από τις οποίες μόνο 140 ήταν ελληνικές. Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία που δημοσίευσε το 1913 το γενικό στρατηγείο του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τα οποία από τους 11.950 κατοίκους του Αργυρόκαστρου οι 9.895 ήταν Αλβανοί και 1.695 Έλληνες.
Το φαινόμενο του εξελληνισμού των Αλβανών της Ηπείρου υποβοηθήθηκε από την εκκλησία και τους τελευταίους δύο αιώνες από την παιδεία. όσον αφορά την επίδραση της εκκλησίας, μπορούμε να αναφερθούμε στη δράση του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος γύρω στο 1770 κατόρθωσε να πείσει πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείψουν τη μητρική τους γλώσσα και να μιλούν την ελληνική, με το επιχείρημα ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα του ευαγγελίου, γεγονός που αποτελούσε πραγματικότητα για όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του αλβανικού χώρου.
----------------------------------------------------------------------------
«Το γεγονός ότι οι χριστιανικές κοινότητες στην περιοχή την οποία διεκδικούσε η Ελλάδα από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι το 1946, γνωστή μετά το 1913 ως Βόρεια Ήπειρος, μιλούσαν αλβανικά, ελληνικά και βλάχικα, αντιμετωπίστηκε με την υιοθέτηση δύο διαφορετικών πολιτικών από τους ελληνικούς κρατικούς θεσμούς. Η πρώτη τακτική ήταν να πάρουν τα μέτρα ώστε να αποκρύψουν τις γλώσσες που μιλούσε ο πληθυσμός, όπως είδαμε στην περίπτωση της “Νότιας Ηπείρου”. Το δεύτερο ήταν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι, δεν είχε σχέση με την εθνική τους καταγωγή. Με αυτόν τον σκοπό το κράτος προέβαλλε χτυπητά παραδείγματα μεμονωμένων αλβανόφωνων (απ’ τη νότια Ελλάδα ή τους Σουλιότες) οι οποίοι ήταν ηγετικές προσωπικότητες στο ελληνικό κράτος. Όπως θα συζητήσουμε παρακάτω, κάτω απ’ την επικρατούσα ιδεολογία στην Ελλάδα κάθε ορθόδοξος χριστιανός θεωρούνταν Έλληνας, και αντιστρόφως μετά το 1913, όταν η περιοχή - η οποία από τότε αποκλήθηκε “Βόρειος Ήπειρος” από τους Έλληνες - δόθηκε στην Αλβανία, κάθε μουσουλμάνος αυτής της περιοχής θεωρήθηκε Αλβανός.» (Lambros Baltsiotis, The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community, European Journal of Turkish Studies, 2011)
---------------------------------------------------------------------------
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙOHΠΕIΡΩΤΕΣ
--------------------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------
Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν Αλβανοί που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση. Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, αναφορές και ιστορικά κείμενα, ακόμα και παλιά σχολικά βιβλία στα οποια οι Αρβανίτες χαρακτηρίζονται "Αλβανοί". Οι μεσαιωνικές ελληνικές - και όχι μόνο - πηγές περιγράφουν τους πληθυσμούς αυτούς ως Αλβανούς (συνήθως οι λόγιοι) και Αρβανίτες (ή Αλβανίτες), ενώ σε άλλες γλώσσες αποκαλούνταν ως Arbanenses (και Albanenses), Arbanaski, Αρμπερόρ, κ.α. Οι ονομασίες αυτές αφορούν ταυτόχρονα χριστιανικούς και μουσουλμανικούς αλβανόφωνους πληθυσμούς.
Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους: «Διατριβόντα δε εν Θετταλία βασιλέα, οι τα ορεινά της Θεσσαλίας Αλβανοί αβασίλευτοι Μαλακάσιοι, Μπούιοι και Μεσαρίται από των φυλάρχων προσαγορενόμενοι, περί δισχιλίους και μυρίους όντες, προσεκύνησαν ελθόντες και υπέσχοντο δουλεύσειν...»
Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»
-------------------------------------------------------------------------------
Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)
-------------------------------------------------------------------------
Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”
Albanensium λοιπόν.
Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;
-------------------------------------------------------------------------------
Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.
Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»
--------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 16-2-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kotsios Kotskas sto F.B.]
-------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στην ανάδειξη των στόχων του ιστολογίου . Υβριστικά και προσβλητικά θα διαγράφονται