ΤΟ ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ 'ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ',-Ο ΜΠΕΚΤΑΣΙΣΜΟΣ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κρυφά σχολεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-Βικιπαιδεια
Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, και ειδικά μετά τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1877-78, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισερχόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης, μεταξύ των άλλων εθνών εκδηλώθηκε και το αποσχιστικό κίνημα των Αλβανών. Για να ελέγξουν αυτή την κατάσταση οι Οθωμανοί επιχείρησαν να επιβάλλουν την τουρκική γλώσσα στους Αλβανούς όπως και τους Πομάκους. Σε αντίδραση, οι Αλβανοί σχημάτισαν μυστικές κοινότητες σε γειτονικές βαλκανικές χώρες όπου σε κρυφά σχολεία διδασκόταν η αλβανική.[8] Στη συντήρηση της αλβανικής συνέβαλε και το τάγμα των Μπεκτασήδων με τη λειτουργία κρυφών σχολείων κατά την ύστερη τουρκοκρατία. Το 1902 ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ διέταξε το κλείσιμο των σχολείων και την απαγόρευση των βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Τότε οι τεκέδες των Μπεκτασήδων σχημάτισαν ένα δίκτυο παράνομων σχολείων όπου μορφωμένοι δερβίσηδες συντηρούσαν τον εθνικό πολιτισμό των Αλβανών.[9]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ
Καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη και στη διαμόρφωση του αλβανικού εθνικισμού διαδραμάτισε ο μπεκτασισμός, ένα ισλαμικό μοναχικό (αιρετικό) κίνημα που είχε τις ρίζες του στην Ανατολία. Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού πρέπει να αναζητηθούν στο έτος 1826, οπότε ο σουλτάνος Μαχμούτ Β´ κατήργησε το σώμα των γενιτσάρων και διέταξε το κλείσιμο των τεκκέδων των μπεκτασήδων σε ολόκληρη την επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μάλιστα όσοι από αυτούς είχαν πρόσφατα κατασκευαστεί, καταστράφηκαν, ενώ ορισμένοι πέρασαν στη δικαιοδοσία άλλων ταρικάτ (μοναχικών ταγμάτων). Στην επικράτεια της Αλβανίας περίπου το 1/4 των τεκκέδεων (στο Βεράτι, στο Τεπελένι, στην Κορυτσά και αλλού) καταστράφηκαν. Οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν και πολλά μέλη της κοινότητας εξορίσθηκαν. Αποτέλεσμα των διώξεων αυτών ήταν να αναπτυχθεί στους μπεκτασήδες της περιοχής αυτής ένα εθνικιστικό και αντιτουρκικό συναίσθημα. Για να προσελκύσουν τον λαό, οι Αλβανοί μπεκτασήδες καταπιάστηκαν με το να γράφουν βιβλία στα αλβανικά, αλλά και να μεταφράζουν από τα τουρκικά και τα περσικά, όπως το ξακουστό έργο Χαντίκα του περσικής καταγωγής ποιητή Φουζουλί.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κίνημα της αλβανικής «εθνικής αναγέννησης» (Rilindja) διαμορφώθηκε πολιτικά μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (στις 10 Ιουνίου 1878), όταν περίπου πενήντα (50) Αλβανοί εκπρόσωποι συγκεντρώθηκαν στην Πρισρένη του Κοσόβου για τις επικείμενες αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου. Μεταξύ των ολιγάριθμων αντιπροσώπων των νοτίων περιοχών συγκαταλεγόταν ο περίφημος πολιτικός Αβδούλ Φράσερι (1839-1892), ο οποίος διηύθυνε την εν λόγω σύναξη.
Ο Αβδούλ Φράσερι καταγόταν από το ομώνυμο χωριό Φράσερι, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά του Βερατίου και καταγόταν από μεγάλη οικογένεια μπεκτασήδων (στο θρήσκευμα) μπέηδων (δηλ. γαιοκτημόνων) της νοτίου Αλβανίας (Τοσκερίας). Ο Αβδούλ Φράσερι είχε δύο ονομαστούς αδελφούς, που διακρίθηκαν και εκείνοι στη Rilindja: τον πολιτικό Σαμί (μπέη Φράσερι, 1850-1904) και τον Ναίμ (1846-1900), ο οποίος αναδείχθηκε σε κορυφαίο εθνικό ποιητή των Αλβανών.
Το εθνικιστικό κίνημα υπέστη πλήγμα με τον διωγμό και τη σύλληψη (από τις οθωμανικές αρχές) των αρχηγών των μπεκτασήδων το 1881, αλλά ξαναδυνάμωσε και εντάθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στη νότιο Αλβανία. Μετά το 1881 οι μπεκτασήδες δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στον τομέα της διδασκαλίας της αλβανικής γλώσσας και στη διάδοση βιβλίων στα αλβανικά. Το 1887 άνοιξε μάλιστα τις πόρτες του το πρώτο αλβανικό σχολείο στην Κορυτσά.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Ιδιαίτερα σημαντική στην ανάπτυξη και στη διάδοση της αλβανικής φιλολογίας διαδραμάτισε η British and Foreign Bible Society, η οποία ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα προχώρησε στην έκδοση στη δημοσίευση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής στην αλβανική. Οι προτεστάντες ιεραπόστολοι, ο πρωταρχικός σκοπός των οποίων συνίστατο στο να διευκολύνουν τους απλούς πιστούς στο να προσεγγίσουν τα Ιερά Κείμενα, εργάστηκαν συστηματικά για τη γραπτή απόδοση των καθομιλουμένων γλωσσών της Βαλκανικής περισσότερο από τους Καθολικούς.
Το εγχείρημα της μετάφρασης της καινής Διαθήκης στα αλβανικά τέθηκε αρχικά το 1816 στην αλβανική παροικία της Βιέννης από τον ιεραπόστολο Ρόμπερτ Πίνκερτον. Τελικά τη μετάφραση ανέλαβε ο ιατρός Βανγκέλ Μέξι, ο οποίος καταγόταν από το Λάμποβο του Αργυροκάστρου και το 1803 είχε σταλεί από τον Αλή Πασά στη Νάπολη, για να σπουδάσει ιατρική. Ο Μέξι, ο οποίος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1820 και συμμετέσχε στην Ελληνική Επανάσταση (βρίσκοντας τον θάνατο στη διάρκειά της το 1823), είχε συντάξει νωρίτερα μια χειρόγραφη γραμματική της αλβανικής. Η μετάφραση της Καινής Διαθήκης ολοκληρώθηκε το 1821 και το 1824 κυκλοφόρησε στην Κέρκυρα το πρώτο φυλλάδιο (το Ευαγγέλιο του Ματθαίου). Η έκδοση αυτή, η οποία τυπώθηκε με προσαρμοσμένους φωνητικά ελληνικούς χαρακτήρες και με παράλληλη ελληνική μετάφραση, ολοκληρώθηκε το 1827 (στην Κέρκυρα) και επανεκδόθηκε το 1858 στην Αθήνα.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε δύο δημόσιες επιστολές (πιθανότατα του 1846) «προς όλους τους πλουσίους και μορφωμένους Αλβανούς ορθοδόξους» ο Βεκιλχάρτζι καλούσε τους συμπατριώτες του να μην αυτοαποκαλούνται «Γκρέκοι», «Έλληνες» ή «Βλάχοι» και να εργαστούν για την ανάπτυξη του δικού τους έθνους. Στη δεύτερη επιστολή του (προς τον ανιψιό του Γιάννη Τσάλη), ο Βεκιλχάρτζι διατυπώνει την πρώτη θεώρηση ενός αλβανικού έθνους που θα συμπεριλαμβάνει χριστιανούς και μουσουλμάνους («παπικούς» και ορθοδόξους), υποστηρίζοντας ότι η αλβανικότητα (δηλ. η αλβανική μητρική γλώσσα) αποτελεί την ουσία της ταυτότητας και όχι η θρησκεία. Πράγματι, λόγω της φυλετικής (σε Γκέγκηδες, Τόσκηδες, Τσάμηδες και Λιάπηδες) και της θρησκευτικής τους διαίρεσης (σε μοωαμεθανούς, ορθοδόξους και ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς), η γλώσσα αποτελούσε το κύριο ενωποιητικό στοιχείο των Αλβανών.
Σημαντική ώθηση στη διάδοση του αλβανισμού έδωσε η αρμπερέσικη ελίτ (ιερείς, νομομαθείς, εκπαιδευτικοί) των καθολικών βυζαντινού τυπικού (ουνιτών) της νοτίου Ιταλίας, με σημαντικότερους ακπροσώπους τον Ιερώνυμο ντε Ράντα (διδάσκαλο της αλβανικής γλώσσας) και τον σικελικής καταγωγής Φραντσέσκο Κρίσπι (πρωθυπουργού της Ιταλίας, 1887-91). Οι Αρμπερέσι/Arbërëshë (Ιταλο-αλβανοί) εργάστηκαν πυρετωδώς για την εξάπλωση της ιταλικής επιρροής στην Αλβανία.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Καταλυτική σημασία στην γνωριμία των Αλβανών από τη Δύση διαδραμάτισαν οι Γερμανοί επιστήμονες: ο γλωσσολόγος Joseph Ritter von Xylander (Die Sprache der Albanesen oder Schkipetaren, Frankfurt am Mai 1835) και ο λαογράφος και περιηγητής Johann–Georg von Hahn (Albanische Studien: Nebst einer Karte und andern artistischen Beilagen, Ιένα 1854). Ο von Hahn θεωρεί τους Αλβανούς απογόνους των Ιλλυρο-Μακεδόνων και των Ηπειρωτών (οι οποίοι αντιστοιχούν στους Γκέγκηδες και στους Τόσκηδες), και υποστηρίζει τη φυλετική, γλωσσική και εθιμική συγγένεια των Αλβανών, των Ελλήνων και των Λατίνων. Τις θεωρίες του von Hahn επετκτείνει ο «Ελληνο-Αλβανός» (αρμπερέσης) Ντεμέτριο Καμάρντα στα μέσα της δεκαετίας του 1860.
Ο αλβανισμός αναπτύχθηκε επίσης σε μια σχέση ετερότητας προς τον ελληνισμό. Μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1860, όταν τα μιλλέτ εκκοσμικεύονται και αναπτύσσονται τάσεις προς εκκλησιαστική αυτονομία των Βουλγάρων, το ζήτημα της αλβανικότητας ανπτύσσεται είτε σε σύμπραξη είτε σε αντίδραση προς τον ελληνισμό. Τον Ιανουάριο του 1860 άρχισε να εκδίδεται στη Λαμία η εφ. Πελασγός (τον επόμενο χρόνο μετονομάστηκε Πελασγιώτης) του Αναστασίου Πυκαίου, ελληνοδιδασκάλου, απόφοιτου της Ζωσιμαίας Σχολής με καταγωγή από το χωριό Λέκελ του Τεπελενίου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο «αλβανολόγος» Αναστάσιος Κουλουριώτης (Σαλαμίνα 1822-1887), επικεφαλής του αθηναϊκού συλλόγου «Αλβανοί Αδελφοί» (ίδρ. 1883) και εκδότης ενός αλβανικού αλφαβηταρίου το 1882. Ο Κουλουριώτης, στις καθημερινές και επίμονες διαλέξεις του στα καφενεία και στις λέσχες των Αθηνών, έδινε έμφαση στη συγγένεια των δύο λαών. Οι ίδιες θεωρίες ενσωματώθηκαν στα σχολικά εγχειρίδια της περιόδου, τα οποία παρουσίαζαν τους Αλβανούς ως δίδυμους αδελφούς της ίδιας ενδοξωτάτης φυλής και υποδείκνυαν ουσιαστικά την ελληνοποίησή τους.
Υπέρμαχοι της ελληνοαλβανικής συνεννόησης ήταν, μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, όλη η πολιτική ηγεσία και η ελίτ των Αθηνών (Παύλος Καρολίδης, Νεοκλής Καζάζης, Λέων Μελάς κλπ.). Ο Χρήστος Χρηστοβασίλης, μέλος της Ηπειρωτικής Αδελφότητας των Αθηνών, απήγγειλε το 1907 (μετά την υπογραφή του «Ειδικού Πρωτοκόλλου» συνεργασίας μεταξύ της κυβέρνησης Θεοτόκη και του Ισμαήλ Κεμάλ): «Είταν στον κόσμο δύο αδελφές αγαπημένες/ Της δόξας αδελφοπητές και της τιμής καμάρι». Ήταν, βέβαια, όπως παρατηρεί ο ιστορικός Βασίλης Γούναρης, αρκετά αμφίβολο αν η ελληνική εθνική ιδεολογία ήταν ποτέ τόσο ελαστική ώστε πράγματι να χωρέσει και τους Τουρκαλβανούς, ούτε μπορούσε, μετά το 1906, να κρυφθεί η απειλή που αντιπροσώπευε ο αλβανικός εθνικισμός για την Ήπερο,
Το 1902 ο Αβδούλ Χαμίτ διέταξε το κλείσιμο των σχολείων και απαγόρευσε τη δημοσίευση βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων (1908) ξανάνοιξαν τα σχολεία, για να ξανακλείσουν εκ νέου τον Οκτώβριο του 1910. Ύστερα από αυτό, οι τεκκέδες των μπεκτασήδων, όπου οι δερβίσηδες διέθεταν ελάχιστη μόρφωση, συγκρότησαν ένα δίκτυο παρανόμων «παράλληλων» σχολείων, το οποίο δρούσε ταυτόχρονα με ένα δίκτυο διάδοσης αλφαβηταρίων, περιοδικών και βιβλίων. Αυτό το αλβανικό δίκτυο των μπεκτασήδων διέθετε ερείσματα και εκτός του αλβανικού εδάφους, όπως ήταν για παράδειγμα ο τεκκές των μπεκτασήδων του Καΐρου, όπου κεντρική μορφή ήταν ο Μπαμπά Μελέκ «Σεμπερδένι» (γύρω στο 1900 ένας νεφές του, δηλαδή ποίημα με θρησκευτική έμπνευση, άρχιζε με τη φράση: «Η Αλβανία στους Αλβανούς»/Shqipëri për Shqipëtari).
Από τη στιγμή που ο μπεκτασισμός υιοθέτησε ανοικτά στο δόγμα του τον εθνικισμό και δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα της εθνικής απελευθέρωσης, ο μπεκτασισμός γνώρισε πολύ μεγάλη διάδοση. Την περίοδο 1878-1912 ο αριθμός των μπεκτασικών τεκέδων υπερδιπλασιάστηκε (από 20 σε 50 περίπου). Αντίθετα, σημειώνουμε, η σουνίτικη θρησκευτική κοινότητα της Αλβανίας είχε πάρει θέση υπέρ της γραμμής των Νεοτούρκων και κατά της ανεξαρτησίας της Αλβανίας.
http://ellines-albanoi.blogspot.gr/.../blog-post_7595.html
Διαχείριση
Διαχείριση
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 28-10-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Κotsios Kotskas sto F.B.]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κρυφά σχολεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-Βικιπαιδεια
Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, και ειδικά μετά τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1877-78, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισερχόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης, μεταξύ των άλλων εθνών εκδηλώθηκε και το αποσχιστικό κίνημα των Αλβανών. Για να ελέγξουν αυτή την κατάσταση οι Οθωμανοί επιχείρησαν να επιβάλλουν την τουρκική γλώσσα στους Αλβανούς όπως και τους Πομάκους. Σε αντίδραση, οι Αλβανοί σχημάτισαν μυστικές κοινότητες σε γειτονικές βαλκανικές χώρες όπου σε κρυφά σχολεία διδασκόταν η αλβανική.[8] Στη συντήρηση της αλβανικής συνέβαλε και το τάγμα των Μπεκτασήδων με τη λειτουργία κρυφών σχολείων κατά την ύστερη τουρκοκρατία. Το 1902 ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ διέταξε το κλείσιμο των σχολείων και την απαγόρευση των βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Τότε οι τεκέδες των Μπεκτασήδων σχημάτισαν ένα δίκτυο παράνομων σχολείων όπου μορφωμένοι δερβίσηδες συντηρούσαν τον εθνικό πολιτισμό των Αλβανών.[9]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ
Καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη και στη διαμόρφωση του αλβανικού εθνικισμού διαδραμάτισε ο μπεκτασισμός, ένα ισλαμικό μοναχικό (αιρετικό) κίνημα που είχε τις ρίζες του στην Ανατολία. Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού πρέπει να αναζητηθούν στο έτος 1826, οπότε ο σουλτάνος Μαχμούτ Β´ κατήργησε το σώμα των γενιτσάρων και διέταξε το κλείσιμο των τεκκέδων των μπεκτασήδων σε ολόκληρη την επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μάλιστα όσοι από αυτούς είχαν πρόσφατα κατασκευαστεί, καταστράφηκαν, ενώ ορισμένοι πέρασαν στη δικαιοδοσία άλλων ταρικάτ (μοναχικών ταγμάτων). Στην επικράτεια της Αλβανίας περίπου το 1/4 των τεκκέδεων (στο Βεράτι, στο Τεπελένι, στην Κορυτσά και αλλού) καταστράφηκαν. Οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν και πολλά μέλη της κοινότητας εξορίσθηκαν. Αποτέλεσμα των διώξεων αυτών ήταν να αναπτυχθεί στους μπεκτασήδες της περιοχής αυτής ένα εθνικιστικό και αντιτουρκικό συναίσθημα. Για να προσελκύσουν τον λαό, οι Αλβανοί μπεκτασήδες καταπιάστηκαν με το να γράφουν βιβλία στα αλβανικά, αλλά και να μεταφράζουν από τα τουρκικά και τα περσικά, όπως το ξακουστό έργο Χαντίκα του περσικής καταγωγής ποιητή Φουζουλί.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κίνημα της αλβανικής «εθνικής αναγέννησης» (Rilindja) διαμορφώθηκε πολιτικά μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (στις 10 Ιουνίου 1878), όταν περίπου πενήντα (50) Αλβανοί εκπρόσωποι συγκεντρώθηκαν στην Πρισρένη του Κοσόβου για τις επικείμενες αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου. Μεταξύ των ολιγάριθμων αντιπροσώπων των νοτίων περιοχών συγκαταλεγόταν ο περίφημος πολιτικός Αβδούλ Φράσερι (1839-1892), ο οποίος διηύθυνε την εν λόγω σύναξη.
Ο Αβδούλ Φράσερι καταγόταν από το ομώνυμο χωριό Φράσερι, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά του Βερατίου και καταγόταν από μεγάλη οικογένεια μπεκτασήδων (στο θρήσκευμα) μπέηδων (δηλ. γαιοκτημόνων) της νοτίου Αλβανίας (Τοσκερίας). Ο Αβδούλ Φράσερι είχε δύο ονομαστούς αδελφούς, που διακρίθηκαν και εκείνοι στη Rilindja: τον πολιτικό Σαμί (μπέη Φράσερι, 1850-1904) και τον Ναίμ (1846-1900), ο οποίος αναδείχθηκε σε κορυφαίο εθνικό ποιητή των Αλβανών.
Το εθνικιστικό κίνημα υπέστη πλήγμα με τον διωγμό και τη σύλληψη (από τις οθωμανικές αρχές) των αρχηγών των μπεκτασήδων το 1881, αλλά ξαναδυνάμωσε και εντάθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στη νότιο Αλβανία. Μετά το 1881 οι μπεκτασήδες δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στον τομέα της διδασκαλίας της αλβανικής γλώσσας και στη διάδοση βιβλίων στα αλβανικά. Το 1887 άνοιξε μάλιστα τις πόρτες του το πρώτο αλβανικό σχολείο στην Κορυτσά.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Ιδιαίτερα σημαντική στην ανάπτυξη και στη διάδοση της αλβανικής φιλολογίας διαδραμάτισε η British and Foreign Bible Society, η οποία ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα προχώρησε στην έκδοση στη δημοσίευση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής στην αλβανική. Οι προτεστάντες ιεραπόστολοι, ο πρωταρχικός σκοπός των οποίων συνίστατο στο να διευκολύνουν τους απλούς πιστούς στο να προσεγγίσουν τα Ιερά Κείμενα, εργάστηκαν συστηματικά για τη γραπτή απόδοση των καθομιλουμένων γλωσσών της Βαλκανικής περισσότερο από τους Καθολικούς.
Το εγχείρημα της μετάφρασης της καινής Διαθήκης στα αλβανικά τέθηκε αρχικά το 1816 στην αλβανική παροικία της Βιέννης από τον ιεραπόστολο Ρόμπερτ Πίνκερτον. Τελικά τη μετάφραση ανέλαβε ο ιατρός Βανγκέλ Μέξι, ο οποίος καταγόταν από το Λάμποβο του Αργυροκάστρου και το 1803 είχε σταλεί από τον Αλή Πασά στη Νάπολη, για να σπουδάσει ιατρική. Ο Μέξι, ο οποίος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1820 και συμμετέσχε στην Ελληνική Επανάσταση (βρίσκοντας τον θάνατο στη διάρκειά της το 1823), είχε συντάξει νωρίτερα μια χειρόγραφη γραμματική της αλβανικής. Η μετάφραση της Καινής Διαθήκης ολοκληρώθηκε το 1821 και το 1824 κυκλοφόρησε στην Κέρκυρα το πρώτο φυλλάδιο (το Ευαγγέλιο του Ματθαίου). Η έκδοση αυτή, η οποία τυπώθηκε με προσαρμοσμένους φωνητικά ελληνικούς χαρακτήρες και με παράλληλη ελληνική μετάφραση, ολοκληρώθηκε το 1827 (στην Κέρκυρα) και επανεκδόθηκε το 1858 στην Αθήνα.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε δύο δημόσιες επιστολές (πιθανότατα του 1846) «προς όλους τους πλουσίους και μορφωμένους Αλβανούς ορθοδόξους» ο Βεκιλχάρτζι καλούσε τους συμπατριώτες του να μην αυτοαποκαλούνται «Γκρέκοι», «Έλληνες» ή «Βλάχοι» και να εργαστούν για την ανάπτυξη του δικού τους έθνους. Στη δεύτερη επιστολή του (προς τον ανιψιό του Γιάννη Τσάλη), ο Βεκιλχάρτζι διατυπώνει την πρώτη θεώρηση ενός αλβανικού έθνους που θα συμπεριλαμβάνει χριστιανούς και μουσουλμάνους («παπικούς» και ορθοδόξους), υποστηρίζοντας ότι η αλβανικότητα (δηλ. η αλβανική μητρική γλώσσα) αποτελεί την ουσία της ταυτότητας και όχι η θρησκεία. Πράγματι, λόγω της φυλετικής (σε Γκέγκηδες, Τόσκηδες, Τσάμηδες και Λιάπηδες) και της θρησκευτικής τους διαίρεσης (σε μοωαμεθανούς, ορθοδόξους και ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς), η γλώσσα αποτελούσε το κύριο ενωποιητικό στοιχείο των Αλβανών.
Σημαντική ώθηση στη διάδοση του αλβανισμού έδωσε η αρμπερέσικη ελίτ (ιερείς, νομομαθείς, εκπαιδευτικοί) των καθολικών βυζαντινού τυπικού (ουνιτών) της νοτίου Ιταλίας, με σημαντικότερους ακπροσώπους τον Ιερώνυμο ντε Ράντα (διδάσκαλο της αλβανικής γλώσσας) και τον σικελικής καταγωγής Φραντσέσκο Κρίσπι (πρωθυπουργού της Ιταλίας, 1887-91). Οι Αρμπερέσι/Arbërëshë (Ιταλο-αλβανοί) εργάστηκαν πυρετωδώς για την εξάπλωση της ιταλικής επιρροής στην Αλβανία.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Καταλυτική σημασία στην γνωριμία των Αλβανών από τη Δύση διαδραμάτισαν οι Γερμανοί επιστήμονες: ο γλωσσολόγος Joseph Ritter von Xylander (Die Sprache der Albanesen oder Schkipetaren, Frankfurt am Mai 1835) και ο λαογράφος και περιηγητής Johann–Georg von Hahn (Albanische Studien: Nebst einer Karte und andern artistischen Beilagen, Ιένα 1854). Ο von Hahn θεωρεί τους Αλβανούς απογόνους των Ιλλυρο-Μακεδόνων και των Ηπειρωτών (οι οποίοι αντιστοιχούν στους Γκέγκηδες και στους Τόσκηδες), και υποστηρίζει τη φυλετική, γλωσσική και εθιμική συγγένεια των Αλβανών, των Ελλήνων και των Λατίνων. Τις θεωρίες του von Hahn επετκτείνει ο «Ελληνο-Αλβανός» (αρμπερέσης) Ντεμέτριο Καμάρντα στα μέσα της δεκαετίας του 1860.
Ο αλβανισμός αναπτύχθηκε επίσης σε μια σχέση ετερότητας προς τον ελληνισμό. Μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1860, όταν τα μιλλέτ εκκοσμικεύονται και αναπτύσσονται τάσεις προς εκκλησιαστική αυτονομία των Βουλγάρων, το ζήτημα της αλβανικότητας ανπτύσσεται είτε σε σύμπραξη είτε σε αντίδραση προς τον ελληνισμό. Τον Ιανουάριο του 1860 άρχισε να εκδίδεται στη Λαμία η εφ. Πελασγός (τον επόμενο χρόνο μετονομάστηκε Πελασγιώτης) του Αναστασίου Πυκαίου, ελληνοδιδασκάλου, απόφοιτου της Ζωσιμαίας Σχολής με καταγωγή από το χωριό Λέκελ του Τεπελενίου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο «αλβανολόγος» Αναστάσιος Κουλουριώτης (Σαλαμίνα 1822-1887), επικεφαλής του αθηναϊκού συλλόγου «Αλβανοί Αδελφοί» (ίδρ. 1883) και εκδότης ενός αλβανικού αλφαβηταρίου το 1882. Ο Κουλουριώτης, στις καθημερινές και επίμονες διαλέξεις του στα καφενεία και στις λέσχες των Αθηνών, έδινε έμφαση στη συγγένεια των δύο λαών. Οι ίδιες θεωρίες ενσωματώθηκαν στα σχολικά εγχειρίδια της περιόδου, τα οποία παρουσίαζαν τους Αλβανούς ως δίδυμους αδελφούς της ίδιας ενδοξωτάτης φυλής και υποδείκνυαν ουσιαστικά την ελληνοποίησή τους.
Υπέρμαχοι της ελληνοαλβανικής συνεννόησης ήταν, μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, όλη η πολιτική ηγεσία και η ελίτ των Αθηνών (Παύλος Καρολίδης, Νεοκλής Καζάζης, Λέων Μελάς κλπ.). Ο Χρήστος Χρηστοβασίλης, μέλος της Ηπειρωτικής Αδελφότητας των Αθηνών, απήγγειλε το 1907 (μετά την υπογραφή του «Ειδικού Πρωτοκόλλου» συνεργασίας μεταξύ της κυβέρνησης Θεοτόκη και του Ισμαήλ Κεμάλ): «Είταν στον κόσμο δύο αδελφές αγαπημένες/ Της δόξας αδελφοπητές και της τιμής καμάρι». Ήταν, βέβαια, όπως παρατηρεί ο ιστορικός Βασίλης Γούναρης, αρκετά αμφίβολο αν η ελληνική εθνική ιδεολογία ήταν ποτέ τόσο ελαστική ώστε πράγματι να χωρέσει και τους Τουρκαλβανούς, ούτε μπορούσε, μετά το 1906, να κρυφθεί η απειλή που αντιπροσώπευε ο αλβανικός εθνικισμός για την Ήπερο,
Το 1902 ο Αβδούλ Χαμίτ διέταξε το κλείσιμο των σχολείων και απαγόρευσε τη δημοσίευση βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων (1908) ξανάνοιξαν τα σχολεία, για να ξανακλείσουν εκ νέου τον Οκτώβριο του 1910. Ύστερα από αυτό, οι τεκκέδες των μπεκτασήδων, όπου οι δερβίσηδες διέθεταν ελάχιστη μόρφωση, συγκρότησαν ένα δίκτυο παρανόμων «παράλληλων» σχολείων, το οποίο δρούσε ταυτόχρονα με ένα δίκτυο διάδοσης αλφαβηταρίων, περιοδικών και βιβλίων. Αυτό το αλβανικό δίκτυο των μπεκτασήδων διέθετε ερείσματα και εκτός του αλβανικού εδάφους, όπως ήταν για παράδειγμα ο τεκκές των μπεκτασήδων του Καΐρου, όπου κεντρική μορφή ήταν ο Μπαμπά Μελέκ «Σεμπερδένι» (γύρω στο 1900 ένας νεφές του, δηλαδή ποίημα με θρησκευτική έμπνευση, άρχιζε με τη φράση: «Η Αλβανία στους Αλβανούς»/Shqipëri për Shqipëtari).
Από τη στιγμή που ο μπεκτασισμός υιοθέτησε ανοικτά στο δόγμα του τον εθνικισμό και δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα της εθνικής απελευθέρωσης, ο μπεκτασισμός γνώρισε πολύ μεγάλη διάδοση. Την περίοδο 1878-1912 ο αριθμός των μπεκτασικών τεκέδων υπερδιπλασιάστηκε (από 20 σε 50 περίπου). Αντίθετα, σημειώνουμε, η σουνίτικη θρησκευτική κοινότητα της Αλβανίας είχε πάρει θέση υπέρ της γραμμής των Νεοτούρκων και κατά της ανεξαρτησίας της Αλβανίας.
http://ellines-albanoi.blogspot.gr/.../blog-post_7595.html
«Ανάμεσα στους οικισμούς Ασπρόγεια του Δ. Πολυδάμαντα και Περίβλεπτο του Δ. Φερών βρίσκεται…
ellines-albanoi.blogspot.com
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
· Απάντηση · Αφαίρεση προεπισκόπησης · 28 Οκτωβρίου 2016 στις 10:39 μ.μ.
Kotsios Kotskas http://www.farsala.gr/.../81-albaniki-moni-derbisidwn...
ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΟΝΗ ΔΕΡΒΙΣΗΔΩΝ ΣΤΗΝ ΑΣΠΡΟΓΕΙΑ ΦΑΡΣΑΛΩΝ-ΤΕΚΕΣ ΝΤΟΥΡΜΠΑΛΗ ΣΟΥΛΤΑΝ
farsala.gr
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
· Απάντηση · Αφαίρεση προεπισκόπησης · 28 Οκτωβρίου 2016 στις 11:05 μ.μ.
Kotsios Kotskas http://sitalkisking.blogspot.gr/2011/06/blog-post_23.html...
Κατατοπιστική θετική ενημέρωση, την μεταφέρω στο…
sitalkisking.blogspot.com
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 28-10-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Κotsios Kotskas sto F.B.]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΘΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙΣ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ. Ο Σουλτανος Μαχμουτ κατεστρεψε και δημευσε ολοκληρη την περιουσια των Μπεκτασηδων δι οτι ηταν Δερβισιδες του Αλη Πασα και διαφοροι αλλοι πολιτοφυλακες και αρχηγοι του, (Καβασιδες, Τζοχανταρεοι, κτλ)Οι Δερβισηδες αυτοι ειχαν την απολυτη ελευθερια, τοσο πολυ ειχαν που εφταναν σε τετοια σημεια θρασους μεχρι να προσβαλουν τον Αλη Πασα. Ο λογος ηταν επειδη τον ειχαν καταντησει δεισιδαιμονα, επισης του ειχαν μεταδωσει την ιδεα οτι θα ζουσε 150 χρονια! Επισης αυτοι οι Δερβισιδες δεν ηταν παντα Αλβανοι, ηταν Κουρδοι, Μαροκινοι, Αιγυπτιοι, Περσες κτλ. Γενικα το πασαλικι του Μεγα Βεζυρη ηταν κοσμικο. Μια καρικατουρα της οθωμανικης αυτοκρατοριας με καθεστως σατραπικο. Οταν ο Αλη Πασας σηκωσε μπαιρακι μετα και την καταληψη της Παργας το 1820 - 1821 αποπυραθηκε να εξολοθρευσει τον Πασομπεη του Δελβινου ο οποιος ειχε διαφυγει στην αυλη του Σουλτανου Μαχμουτ. Τοσο θρασος ειχε ο Αλη Πασας που εστειλε 2 τσιρακια Αλβανους για να τον εκτελεσουν, η προσπαθεια τους ομως απετυχε και κατα την διαφυγη τους συνεληφθη ο ενας οπου και ομολογησε, αυτο το γεγονος ηταν η αιτια τους τελους του Αλη Πασα. Οταν λοιπον ο Αλη Πασας εκτελεστηκε, δωθηκε εντολη να δημευθει ολοκληρη η περιουσια του. Αυτοι οι Δερβισιδες λοιπον διατηρουσαν αυτες τις τασεις αποσχισεις μιας και δεν ηταν Σουνιτες. Πολλοι δε Μπεκτασιδες ειχαν μεγαλη μορφωση απο την Ζωσιμαια σχολη των Ιωαννινων, μερικοι εξ αυτων ηταν οι Αρβανιτοβλαχοι Μπεκτασιδες αδελφοι Ναιμ και Σαμι Φρασερι (Φρασα ειναι βλαχικη λεξη και αποδιδεται στην καταγωγη τους απο την βλαχικη πατρια του Αργυροκαστρου τους Φαρσαριωτες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ναουμ Μπρεντι Βεκιλαρτζι ηταν εθνικιστης της αλβανικης αφυπνισης οπου ηταν Βλαχος. Πολλοι τετοιοι Βλαχοι ειχαν αποταξει την βλαχικη καταγωγη τους και αλλαζαν εθνικα στρατοπεδα, αναλογα τα συμφεροντα τους. Ο Ναουμ Μπρεντι Βεκιλαρζι ηταν Βλαχος απο την Κορυτσα και φιλο Αυστριακος. Αλλος ενας τετοιος Βλαχος ηταν ο ελληνοφωνος Φαν Νολι οπου συνεβαλε στον αλβανικο εθνικισμο και την ορθοδοξη εκκλησιαστικη αυτοκεφαλια στην Αλβανια. Ο Αριστοτελης Γερμενης, Βλαχος στην καταγωγη αλλα αντιθετος με την ενωση της βορειας Ηπειρου με την Ελλαδα η ο Καθολικος ''Αλβανιστης'' Βασα Πασκο που ειχε βλαχικη καταγωγη, μαλιστα στο μανιφεστο του MEMORANDUM ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ζητουσε να καταληθει η φιλοβουλγαρικη συνθηκη του Αγιου Στεφανου του 1874 οπου πολλα αλβανικα εδαφη θα ειχαν προσαρτηθει στη Μεγαλη Βουλγαρια, ανεφερε πως σε αυτα τα εδαφη ''Ελληνες και Αλβανοι ειναι γηγενεις'' κτλ κτλ κτλ
ΑπάντησηΔιαγραφήΞυλανδερ και φον Χαν, ο ενας Γερμανος υπηκοος της αυστροουγγρικης αυτοκρατοριας, ο αλλος αυστριακος. Γνωστο και γνωριμο (μαζι με Φαλμεραυερ) που επιζητουσαν κρατος μαριονετα για προσβαση των Αυστριακων στην Αδριατικη Θαλασσα και το Αιγαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή