Η ΑΛΒΑΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΤΟΥ 1912-13 ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΚΡΑΤΗ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΟΥΝ:Η ΑΛΗΘΕΙΑ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο μοναδικος λογος που δεν ελαβαν επισημα μερος στους Βαλκανικους πολεμους ειναι οτι δεν ηθελαν να συμμετεχουν με τιποτα οι Σερβοι.Για τετοια μισος μιλαμε.Το αναφερει ο Β.Ραφαηλιδης στο βιβλιο του ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ και ο Λουκας Μπελλος σε αρθρο του στο περιοδικο ΔΑΥΛΟΣ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο μοναδικος λογος που δεν ελαβαν επισημα μερος στους Βαλκανικους πολεμους ειναι οτι δεν ηθελαν να συμμετεχουν με τιποτα οι Σερβοι.Για τετοια μισος μιλαμε.Το αναφερει ο Β.Ραφαηλιδης στο βιβλιο του ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ και ο Λουκας Μπελλος σε αρθρο του στο περιοδικο ΔΑΥΛΟΣ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908. Ο Τουρκικός εθνικισμός της Επιτροπής για την Ένωση και την Πρόοδο (ΕΕΠ) αύξησε την εχθρότητα των Χριστιανών,ενώ ταυτόχρονα αποξένωσε τους Αλβανούς, το λαό που παραδοσιακά επιδείκνυε νομιμότητα απέναντι στο Οθωμανικό καθεστώς. Η Αλβανική εξέγερση του 1911 προανήγγειλε ριζικές αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων στα Βαλκάνια. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, ειδικά η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, έδειχναν μεγάλη ανησυχία για το μέλλον της Αλβανίας, ενώ τα γειτονικά Βαλκανικά κράτη έτρεφαν προσδοκίες για εδαφικά οφέλη από την ίδια περιοχή.
--------
Οι Αλβανοί ηγέτες, αντιμέτωποι με τον εφιάλτη του διαμελισμού της χώρας τους από τους γειτονικούς τους λαούς – προοπτική καθόλου απίθανη μετά τις Οθωμανικές ήττες στον Ιταλο-Οθωμανικό πόλεμο – αποφάσισαν να οργανώσουν μια γενικευμένη εξέγερση, προκειμένου να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους. Μέχρι τα μέσα Ιουλίου του 1912, οι Αλβανοί επαναστάτες είχαν νικήσει τα Τουρκικά στρατεύματα και στις 20 Ιουλίου απαίτησαν τη διάλυση του Οθωμανικού κοινοβουλίου μέσα σε σαράντα οχτώ ώρες.
-----
Οι Αλβανικές εξεγέρσεις το 1910-11 ήταν απόδειξη της ύπαρξης Αλβανικού εθνικού κινήματος, ανταγωνιστικού προς τις διεκδικήσεις της Ελλάδας (Ήπειρος), της Σερβίας (Κόσοβο) και του Μαυροβουνίου (Σκόδρα).
Το Φεβρουάριο του 1912 υπογράφτηκε ένα σύμφωνο συμμαχίας μεταξύ της Σερβίας και της Βουλγαρίας, ενώ τον Μάιο του 1912 ένα παρόμοιο σύμφωνο υπογράφτηκε μεταξύ της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Τον Αύγουστο του 1912 η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο έφτασαν σε μια προφορική συμφωνία. Οι προσπάθειες να ενταχθεί η Ρουμανία στο Βαλκανικό Συνασπισμό αποδείχθηκαν άκαρπες. Η Αντάντ επέβλεπε στενά τη συγκρότηση της ένωσης, με απώτατο στόχο να τη χρησιμοποιήσει στον επερχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο.
---
Τα συμφέροντα ωστόσο των Βαλκάνιων Συμμάχων μετέβαλαν τα πράγματα. Οι Σύμμαχοι πήραν την πρωτοβουλία να ασκήσουν πίεση στην Οθωμανική κυβέρνηση ζητώντας μεταρρυθμίσεις και την αυτονομία της Αλβανίας και της Μακεδονίας. Όταν η Υψηλή Πύλη απέρριψε τα αιτήματα, ξέσπασε ο πόλεμος – στις αρχές Οκτωβρίου του 1912 – παρά τις προσπάθειες των Μεγάλων Δυνάμεων να τον καθυστερήσουν. Στις αρχές Νοεμβρίου, οι Βαλκάνιοι Σύμμαχοι βγήκαν νικητές από την πρώτη φάση του πολέμου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Την περίοδο του «μακεδονικού αγώνα» ο καθηγητής Μπ. Τοπούλι δημιουργεί στο Μοναστήρι μια παράνομη επιτροπή για την απελευθέρωση της Αλβανίας. Εξοπλίζει μια τσέτα και βγαίνει αντάρτης στο βουνό. Ο φόνος του διοικητή χωροφυλακής Αργυρόκαστρου και η μάχη στο Μασκουλάρι, είναι οι κορυφαίες στιγμές δράσης αυτού του σώματος.
Οι Νεότουρκοι περιλαμβάνουν στις γραμμές τους αρκετούς αλβανούς αξιωματικούς και διανοουμένους, όπως ο Ι. Κεμάλ και ο Ι. Τέμο. Με την παραχώρηση του συντάγματος τον Ιούλιο του 1908 ιδρύονται σε πολλές πόλεις αλβανικές λέσχες [9]. Σε συνέδριο των αντιπροσώπων τους, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, εγκρίνεται το αλβανικό αλφάβητο με λατινικούς χαρακτήρες και όχι αραβικούς όπως επιθυμούσε ο ισλαμικός κλήρος και η Πύλη.
Τη διετία 1910-1912 το αντιοθωμανικό κίνημα των Αλβανών να πάρει τη μορφή ένοπλων εξεγέρσεων με βασικά αιτήματα τη μείωση των φόρων, την τοποθέτηση αυτοχθόνων διοικητικών υπαλλήλων και την ελεύθερη οπλοφορία [10].
Η εξέγερση το Μάρτιο του 1910 στην Πρίστινα – Πέγια, το Μάρτιο του 1911 στη Μεγάλη Μαλεσία, τον Απρίλιο του 1912 στα βουνά της Γιάκοβα, στη συνέχεια σε όλο το Κόσοβο και τη Σκόρδα και τον Αύγουστο του 1912 η κατάληψη των Σκοπίων και η επίθεση των αλβανών επαναστατών εναντίον του Δυρραχίου, της Κρούγια, του Φιέρι και της Πρεμετής, οδηγούν τελικά στη συμφωνία των Σκοπίων, μεταξύ της κυβέρνησης και των εξεγερμένων. Με αυτή, λίγο πριν από το ξέσπασμα του πρώτου βαλκανικού πολέμου, οι Αλβανοί αποκτούν το δικαίωμα να εκλέγουν συμπατριώτες τους για υπαλλήλους της διοίκησης, να γίνεται στα αλβανικά η διδασκαλία στα σχολεία, να ιδρύουν αλβανικά λύκεια και γεωργικές σχολές, να κατέχουν όπλα όπως και στο παρελθόν, να τύχουν γενικής αμνηστίας οι επαναστάτες και να αποζημιωθούν εκείνοι που τα σπίτια τους καταστράφηκαν από το στρατό [11].
Η Αλβανία της παραμονές της μεγάλης βαλκανικής σύγκρουσης θεωρείται υποψήφια λεία από πολλούς, Η Αυστρία επιθυμεί τη δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου αλβανικού κράτους, πιστού συμμάχου της και φράκτη στις σερβικές επιδιώξεις για έξοδο στην Αδριατική. Η Ιταλία θέλει την Αλβανία προτεκτοράτο της. Το Μαυροβούνιο εποφθαλμιά την περιφέρεια της Σκόδρας. η Σερβία τα σαντζάκια Μοναστηρίου, Σκοπίων, Πρισρένης, Δυρραχίου και Ελμπασάν. η Ελλάδα τα σαντζάκια Ιωαννίνων, Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. Το νεαρό εθνικό αλβανικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο τόσο με τις επεκτατικές βλέψεις των όμορων κρατών. όσο και με τους φιλοοθωμανούς αλβανούς γαιοκτήμονες, αυτοκρατορικούς υπαλλήλους και ένστολους που αποτελούν μαζί με το ισλαμικό κλήρο τους ιθαγενείς συμμάχους της Πύλης.
Η ήττα των Οθωμανών στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο οδηγεί στην τριπλή κατοχή της Αλβανίας από τα μαυροβούνια, σερβικά και ελληνικά στρατεύματα. Η μόνη «ανεξάρτητη» αλβανική περιοχή είναι η περιφέρεια της Αυλώνας (Βλόρα), όπου «ελέγχεται» από τις 28 Νοεμβρίου 1912 από την πρώτη προσωρινή αλβανική κυβέρνηση του Ισμαήλ Κεμάλ Μπέη. Οι έξι μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Αυστροουγγαρία, Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία) αποφασίζουν καταρχάς στη διάσκεψη του Λονδίνου, στις 27 Δεκεμβρίου 1912, τη δημιουργία ενός αυτόνομου, υπό οθωμανική επικυριαρχία, αλβανικού κράτους και στη συνέχεια, στις 29 Ιουλίου 1913, προχωρούν με το πρωτόκολλο του Λονδίνου στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας, με τη μορφή ηγεμονίας κάτω από την προστασία των έξι.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Χαρτης του Ηροδοτου το 450 π.Χ.-Η ΙΛΛΥΡΙΑ φτανει μεχρι τον Κορινθιακο κολπο.
Η Στάση της Γαλλίας και η Αλβανική Εξέγερση
Για τη Βαλκανική συμμαχία η Ρωσική κυβέρνηση ενημέρωσε τον Γάλλο πρωθυπουργό Πουανκαρέ κατά την επίσκεψή του στην Πετρούπολη στις αρχές Αυγούστου 1912.Ο Πουανκαρέ χαρακτήρισε τη συμμαχία «Εργαλείο Πολέμου» και συμφώνησε με τον υπουργό Πολέμου της Ρωσίας, Σαζόνοφ, να αποτρέψουν μια πρόωρη έναρξη του Βαλκανικού πολέμου. Γαλλία και Ρωσία φοβούνταν μήπως ο Βαλκανικός πόλεμος αποτελέσει το προοίμιο ενός παγκοσμίου πολέμου με την εμπλοκή της Ρουμανίας και της Αυστροουγγαρίας, αν δηλαδή η Ρουμανία εξαπέλυε επίθεση εναντίον της Βουλγαρίας και η Αυστροουγγαρία εναντίον της Σερβίας.
Η Ρωσία δεν ήταν ακόμα έτοιμη για έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ωστόσο, ο Πουανκαρέ υποσχέθηκε ότι η Γαλλία θα εμπλακεί στον πόλεμο μόνο αν η Αυστροουγγαρία επιτεθεί στη Σερβία, η Ρωσία στηρίξει τη Σερβία και η Γερμανία επιτεθεί εναντίον της Ρωσίας. Η στάση της Γαλλίας ικανοποίησε τη Ρωσία, η οποία χρειαζόταν τη Γαλλική βοήθεια σε περίπτωση Γερμανικής επίθεσης, υπολογίζοντας ότι με την Αυστροουγγαρία θα μπορούσε να αναμετρηθεί επιτυχώς.
Ωστόσο, η μεγάλη Αλβανική εξέγερση του 1912 και τα αιτήματα των Αλβανών για αυτονομία των βιλαετίων Σκόδρας, Ιωαννίνων, Μοναστηρίου και Κοσόβου επέσπευσαν τις διπλωματικές και πολεμικές προπαρασκευές των Βαλκανικών κρατών, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν ενθαρρυνθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις να αρχίσουν σύντομα τις επιχειρήσεις. Μετά την πτώση των Νεοτούρκων, τον Ιούλιο του 1912, και την άνοδο των Φιλελευθέρων στην εξουσία υπό τον Αγγλόφιλο Κιαμήλ Πασά η Αγγλική πολιτική διέκειτο ευμενώς προς το νέο καθεστώς.
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Αυστροουγγαρίας, Μπέρτχολντ, πρότεινε τη διοικητική αποκέντρωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Ρωσία, φοβούμενη την εξέλιξη του Βαλκανικού πολέμου σε παγκόσμιο, είχε τις επιφυλάξεις της για την πρόωρη έναρξη των επιχειρήσεων. Αλλά ήδη είχε διαμορφωθεί μια πολεμική ατμόσφαιρα.
Με αφορμή μια Βουλγαρική πρόκληση στις 14 Αυγούστου 1912, την έκρηξη δηλαδή μιας βόμβας στην αγορά της Κοτσάνης με θύματα δύο Τούρκους και έξι Βούλγαρους, οι Οθωμανικές αρχές προέβησαν σε αντίποινα: εκτελέστηκαν 150 Βούλγαροι και τραυματίστηκαν πάνω από 250. Ακολούθησαν πολεμικά συλλαλητήρια στη Βουλγαρία για την προστασία των Βουλγάρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μετά την είσοδο των Αλβανών στα Σκόπια στις 13 Αυγούστου 1912, τις φήμες για κάθοδό τους στη Θεσσαλονίκη και την ικανοποίηση κατά βάση του Αλβανικού προγράμματος των 14 σημείων του Χασάν Πριστίνα από τη φιλελεύθερη κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης, τα περιθώρια αδράνειας των βαλκανικών κυβερνήσεων εξαντλήθηκαν.
Ο Αλβανικός παράγοντας ήταν μια νέα, μη προβλέψιμη παράμετρος. Μια ευνοϊκή συγκυρία για τα Βαλκανικά κράτη ήταν το γεγονός ότι ο Ιταλο-Τουρκικός πόλεμος δεν είχε λήξει ακόμα. Ωστόσο, πολλά ζητήματα αναφύονταν. Τι θα συνέβαινε αν η Αυστροουγγαρία κήρυσσε πόλεμο κατά της Σερβίας, αν η Οθωμανική αυτοκρατορία τελικά νικούσε τους Βαλκάνιους συμμάχους;
Τα σχέδια των Οθωμανών προέβλεπαν συρρίκνωση των Βαλκανικών κρατών, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις μόνο διπλωματική υποστήριξη θα μπορούσαν να παράσχουν σε περίπτωση ήττας των συμμάχων, η Αυστροουγγαρία δεν επιθυμούσε κατάλυση της Οθωμανικής κυριαρχίας αλλά διοικητική αποκέντρωση των Οθωμανικών βιλαετιών.
-----------------------------------------------------------------------------
Έναρξη πολέμου – Διεκδίκηση Θεσσαλονίκης
Τα Βαλκανικά κράτη άρχισαν τις πολεμικές επιχειρήσεις με απρόβλεπτη τη στάση της Αυστροουγγαρίας και της Ρουμανίας, με αβέβαιη τη στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας, με παραγνώριση του Αλβανικού παράγοντα και με την ανυπαρξία Ελληνο-Βουλγαρικής συμφωνίας για το εδαφικό. Έτσι, η στρατιωτική νίκη επί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν προεξοφλούσε τη διατήρηση της Βαλκανικής αλληλεγγύης.
------------------------------------------------------------
ΠΩΣ
ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1978
ΓΙΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ , ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΝΑ
ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ 'ΦΑΪΚ ΚΟΝΙΤΣΑ' ΚΑΙ 'ΦΑΝ
Σ.ΝΟΛΙ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΙΑΔΥΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΥΣ
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ;--ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η 'ΑΙΤΙΑ' ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΟΝΟ Ο
ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο Λ.ΜΠΕΛΛΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.--ΣΤΗΝ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΟΙ
ΑΛΒΑΝΟΙ ΔΗΛΩΣΑΝ ΟΡΘΑ-ΚΟΦΤΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΕΦΟΣΟΝ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΣΕΡΒΙΑ.--ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΚΑΙ
ΑΛΒΑΝΩΝ.-ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΗΤΑΝ ΕΞΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ.-ΑΥΤΟ ΚΑΙ
ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ 'ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΙ'!!!.ΣΤΗΝ ΠΟΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΑ ΤΙΝΑΞΑΝ ΟΛΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΙΣΜΑ,ΕΝΩ ΜΕΧΡΙ
ΧΘΕΣ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ ΕΠΑΝΗΛΛΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.--ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΗΤΑΝ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ
ΤΟΥΡΚΩΝ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η εποχή του εθνικισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σύνδεσμος της Πρίζρενης δημιουργήθηκε την 1 Ιουνίου 1878, στο Πρίζρεν του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αρχικά οι Οθωμανικές αρχές υποστήριξαν τον Σύνδεσμο, που η αρχική του θέση βασιζόταν στη θρησκευτική αλληλεγγύη των Μουσουλμάνων γαιοκτημόνων και των ανθρώπων που συνδέονταν με την Οθωμανική διοίκηση, που τόνιζε τη Μουσουλμανική αλληλεγγύη και έκανε έκκληση για υπεράσπιση των Μουσουλμανικών εδαφών, περιλαμβανομένης της σημερινής Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σύνδεσμος ονομάστηκε Επιτροπή των Πραγματικών Μουσουλμάνων (Αλβανικά Komiteti i Myslimanëve të Vërtetë). Ο Σύνδεσμος εξέδωσε ένα διάταγμα, γνωστό ως Καραρνάμε, όπου περιεχόταν ανακοίνωση ότι οι άνθρωποι από "Βόρεια Αλβανία, την Ηπειρο και τη Βοσνία" είναι πρόθυμοι να υπερασπισθούν την "εδαφική ακεραιότητα" της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας "με όλα τα δυνατά μέσα" από τα στρατεύματα της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Υπογράφτηκε από 47 Μουσουλμάνους εκπροσώπους στις 18 Ιουνίου 1878. Στη συνέλευση συμμετείχαν 300 περίπου Μουσουλμάνοι, περιλαμβανομένων συνέδρων από τη Βοσνία και του μουτασαρίφ (σαντζάκμπεη) του Σαντζακίου του Πρίζρεν ως αντιπροσώπου των κεντρικών αρχών και χωρίς συνέδρους από το Βιλαέτι της Σκόδρας.
Οι Οθωμανοί ακύρωσαν την υποστήριξή τους όταν ο Σύνδεσμος, υπό την επιρροή του Αμπντίλ μπέη Φρασέρι, εστίασε τη δράση της προς την Αλβανική αυτονομία και ζήτησε τη συνένωση των τεσσάρων Οθωμανικών βιλαετίων (Κοσόβου, Σκόδρας, Μοναστηρίου και Ιωαννίνων) σε ένα νέο βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (το Αλβανικό Βιλαέτι). Αργότερα η ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ του 1912, η ήττα των Οθωμανών κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και η προέλαση των στρατών των Μαυροβουνίων, των Σέρβων και των Ελλήνων στα εδάφη που διεκδικούσαν και οι Αλβανοί, οδήγησαν στην εδραίωση του αλβανικού εθνικού κινήματος.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Κατά τον Ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1878 οι αλβανοί δραστηριοποιήθηκαν με την ανοχή και την καθοδήγηση την Πύλης, 80 συνολικά αντιπρόσωποι ίδρυσαν στις 10/6/1878 το «Σύνδεσμο της Πρισρένης» και αυτός ο σύνδεσμος απηύθυνε υπόμνημα στις Μεγάλες δυνάμεις που απαιτούσε «την ακεραιότητα του αλβανικού εδάφους». Αυτή είναι η πρώτη φορά που τέθηκε Αλβανικό ζήτημα. Το υπόμνημα αυτό δεν βρήκε ανταπόκριση.
Αυτό το υπόμνημα πρότεινε την ομοσπονδιακή ένωση με την Ελλάδα. Πρόδρομος του «Σύνδεσμου της Πρισρένης» υπήρξε η «Κεντρική Επιτροπή για την υπεράσπιση του έθνους» που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1877 και σε αυτή την επιτροπή συμμετείχαν αρκετά άτομα που ήταν Έλληνες όπως ο Γιάννι Βρετό, ο Σάμι Φράσερι κα ………
Στις 23/7/1878 ο «Σύνδεσμος της Πρισρένης» συγκάλεσε συνέλευση στο Αργυρόκαστρο. Οι τούρκοι τώρα που είχαν υποκινήσει αυτή την αλβανική κίνηση για να προασπιστούν από τους Ρώσους που ήθελαν να βοηθήσουν Σέρβους και Μαυροβούνιους, θέλησαν να καταπνίξουν τις αυτονομιστικές τάσεις των Αλβανών. Στον αγώνα αυτό των Αλβανών διακρίνεται ο Σουλεϊμάν Βόξι και ο Έλληνας Μήτσος Σοκόλης (Μιτς Σοκόλης).
Το Νοέμβριο του 1905 ιδρύεται στο μοναστήρι Μυστική Επιτροπή για την Απελευθέρωση της Αλβανίας από τον Μπάλιο Τοπούλι. Και το 1908 στο Μοναστήρι συνέρχεται το Εθνικό Συνέδριο για τη καθιέρωση κοινού αλφαβήτου, τότε εγκρίθηκε το σημερινό χρησιμοποιούμενο αλφάβητο (λατινικό ελαφρά τροποποιημένο).
Το Μάρτιο του 1910 σημειώθηκε εξέγερση στη Πρίστινα , οι τούρκοι έστειλαν 16.000 στρατιώτες υπό τον Σεφτέτ Σουργκούτ και οι αλβανοί του Ιντρίζ Σεφέρι ηττήθηκαν στη σκάλα του Καστανίκ. Ξαναξεσηκώθηκαν οι αλβανοί υπό τον Ντεν Γκιον Λούλι στα Σκόρδα και οι τούρκοι έδωσαν πολλές υποσχέσεις, οι αλβανοί έστειλαν ένα υπόμνημα στον Σουλτάνο με το οποίο ζητούσαν ανεξαρτησία, λόγω όμως των βαλκανικών πολέμων οι τούρκοι αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την περιοχή
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ελληνοαλβανική προσέγγιση (1881-1912)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ως Ελληνοαλβανική προσέγγιση (1881-1912) νοούνται οι συνεννοήσεις, μυστικές ή μη, το χρονικό διάστημα εκείνο μεταξύ των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων και επιφανών αλβανικών προσωπικοτήτων, που είχαν ως σκοπό την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο εθνών και τη δημιουργία συμμαχίας που θα μπορούσε να καταλήξει σε ευρύτερη συμφωνία με την επικείμενη δημιουργία ενός αλβανικού κράτους από τον οθωμανικό ζυγό. Διατυπώθηκαν σκέψεις και για τη δημιουργία δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους, στα πρότυπα της Αυστροουγγαρίας.
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Πρώτες συνεννοήσεις
2 Η θέση των Νεότουρκων
3 Συνεννοήσεις τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων
4 Παράγοντες που οδήγησαν σε αποτυχία των προσεγγίσεων
5 Παραπομπές
6 Πηγές
Πρώτες συνεννοήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1881-1908, πολιτικοί κύκλοι είχαν επανειλημμένα εκφράσει τη σκέψη για τη δημιουργία ενός ελληνοαλβανικού δυαδικού κράτους, στα πρότυπα της Αυστροουγγαρίας. Μέσα σε αυτή την ομοσπονδία, το κάθε έθνος θα είχε δική του δικαιοσύνη και στρατό, ενώ οι κάτοικοι θα διατηρούσαν την θρησκεία, τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τις εθνικές τους παραδόσεις. Καθώς όμως πολύ γρήγορα άρχισε να αναπτύσσεται κάποια αλβανική εθνική συνείδηση, η ελληνική κυβέρνηση άρχιζε να αναθεωρεί την πολιτική της προς την Αλβανία: η δημιουργία ενός δυαδικού κράτους δεν ήταν εφικτή, εφόσον οι Αλβανοί εθνικιστές, όπως και οι άλλοι βαλκανικοί λαοί, αγωνίζονταν για ανεξαρτησία ή αυτονομία και όχι για ένα δυαδικό κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση για τους λόγους αυτούς προσπάθησε από νωρίς να έρθει σε συνεννόηση με διάφορους Αλβανούς, όπως με τον Ισμαήλ Κεμάλ.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Αλβανός Ισμαήλ Κεμάλ, διέθετε μεγάλο γόητρο και επιρροή στους αλβανικούς κύκλους. Κατάγονταν από οικογένεια μπέηδων του Αυλώνα και είχε σπουδάσει σε γυμνάσιο των Ιωαννίνων. Στην εφημερίδα που τύπωνε σε τρεις γλώσσες: αλβανική, ελληνική και τουρκική, υπερασπίζονταν με επιμονή τα συμφέροντα του αλβανικού λαού, που θεωρούσε ότι ταυτίζονταν με αυτά των Ελλήνων[1].
Αυτή η κοινότητα συμφερόντων ώθησε τον Κεμάλ να συνάψει στις 22 Ιανουαρίου 1907 μυστική συμφωνία, ονομαζόμενη και ως Δήλωση Συνεννόησης, με τον Έλληνα πρωθυπουργό Γεώργιο Θεοτόκη, η οποία συντάχθηκε από τον ίδιο τον Κεμάλ, παρουσία του Θεοτόκη και του Λάμπρου Κορομηλά. Η Ελλάδα αναλάμβανε ουσιαστικά να «υποστηρίξει την αλβανική υπόθεση στην βόρεια Αλβανία και να βοηθήσει στην δημιουργία ανεξάρτητου αλβανικού κράτους»[2].
Η συμφωνία αυτή, δηλαδή μεταξύ ενός ιδιώτη και της ελληνικής κυβέρνησης, οπωσδήποτε δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει δέσμευση για μια μελλοντική αλβανική κυβέρνηση. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι ο Κεμάλ, εξέχουσα προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή στην Αλβανία, θα κατόρθωνε να πείσει τον λαό του να δεχθεί την συμφωνία, αφού η ελληνική πλευρά συναινούσε στην ιδέα μιας ανεξάρτητης Αλβανίας, αλλά ακόμη περισσότερο αναλάμβαναν την υποχρέωση να βοηθήσουν στην δημιουργία της. Για την Ελλάδα, η οποία ήταν τότε διπλωματικά απομονωμένη και δεν διέθετε ουσιαστικό στήριγμα, μία ανεξάρτητη Αλβανία θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη ως σύμμαχος εναντίον της Βουλγαρίας σε επικείμενη διαβαλκανική πολεμική εμπλοκή μετά από πιθανή κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θέση των Νεότουρκων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1908 η επανάσταση των Νεότουρκων άλλαξε εντελώς την θέση των Αλβανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δίνοντας το σύνθημα για την έκρηξη του αλβανικού εθνικισμού. Μέσα σε λίγους μήνες ιδρύθηκαν αλβανικά σχολεία, πολιτιστικοί σύλλογοι λέσχες καθώς και εκδόθηκαν αλβανόφωνες εφημερίδες και περιοδικά έντυπα. Οι Νεότουρκοι όμως έσπευσαν άστοχα να καταπνίξουν αυτές τις ενέργειες, με αποτέλεσμα να σημειωθούν πλήθος βίαιων ενεργειών που στόχευαν στον βίαιο εκτουρκισμό των αλβανόφωνων περιοχών. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν ότι από το καλοκαίρι του 1909 ως τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων, μεγάλες περιοχές της Αλβανίας ήταν σε συνεχή σχεδόν κατάσταση εξέγερσης. Οι αντάρτες αυτοί ήλπιζαν ότι το επαναστατικό κίνημα θα εξαπλώνονταν και ότι θα επακολουθούσε διεθνή μεσολάβηση και αναγνώριση της Αλβανίας. Αλλά οι νότιες περιοχές της μετέπειτα Αλβανίας δεν συμμετείχαν σε αυτές τις εξεγέρσεις.
Η επιθυμητή ελληνοαλβανική συνεννόηση βασίζονταν βέβαια στην υπόθεση ότι η ευρωπαϊκές κτήσεις της Τουρκίας θα πέρναγαν στα χέρια των διαφόρων βαλκανικών εθνών. Στην πραγματικότητα, όσο η Τουρκία παρέμενε στα Βαλκάνια δεν θα επέτρεπε μια προσέγγιση μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από τους Αλβανούς εθνικιστές δεν έγινε δυνατό να υποκινηθεί γενική εξέγερση και μεταξύ των Ελλήνων της Ηπείρου οι οποίοι θα λειτουργούσαν σε συνδυασμό κατά των οθωμανικών αρχών και με την υποστήριξη του ελληνικού κράτους.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σε σημαντική εγκύκλιό που έστειλε σε όλα τα προξενεία στην Ήπειρο και την Αλβανία (30 Ιουνίου 1911), τόνιζε ότι η δημιουργία ανεξάρτητου Αλβανικού κράτους ήταν μέσα στα συμφέροντα της Ελλάδας, γιατί από ανάγκη θα ήταν πιστοί φίλοι και σύμμαχοι[3].
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Συνεννοήσεις τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την διάρκεια της εξέγερσης των Μαλισόρι, δηλαδή των Αλβανών Καθολικών, αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής σοβαρή προσπάθεια συνεργασίας μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Στις 13 Μαΐου 1911, ο Αλβανός Φαϊκ Κονίτσα, πράκτορας των Μαλισόρι στην Αμερική, ζήτησε από τον Έλληνα επιτετραμμένο στην πρεσβεία της Ουάσιγκτον, Λυσίμαχο Καυτατζόγλου, οικονομική βοήθεια για τους αντάρτες[4]. Ο Καυτατζόγλου έσπευσε να πείσει την ελληνική κυβέρνηση να δώσει την απαιτούμενη βοήθεια[5], αλλά πριν μπορέσουν να φθάσουν τα χρήματα, υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ φρψ και Μαλισόρι, που έδωσε τέλος στην εξέγερση. Ο Κονίτσα συνέχισε τις συζητήσεις με τον Καυτατζόγλου και στις 26 Οκτωβρίου 1911 του παρουσίασε επίσημα προτάσεις του για συνεννόηση και συνεργασία Ελλήνων και Αλβανών. Ζήτησε να σταλεί το πρωτότυπο του υπομνήματος στον βασιλέα Γεώργιο, επειδή πίστευε ότι το κύρος του θα ανάγκαζε και τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις να τηρήσουν την συμφωνία. Οι προτάσεις του Κονίτσα προέβλεπαν τη δημιουργία ενός δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους, όπως εκείνο της Αυστροουγγαρίας, με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, αλλά με ξεχωριστή διοίκηση[6][7]. Το σχέδιό του ωστόσο προσέκρουσε στο γεγονός στο ότι οι Αλβανοί, ως μωαμεθανοί κατά πλειοψηφία, κατείχαν προνομιακή θέση στην οθωμανική κοινωνία, συμμετέχοντας ενεργά στην τοπική εξουσία, ενώ ταυτόχρονα είχαν αξιοσημείωτη τοπική αυτονομία.
Η ελληνική κυβέρνηση (Αντώνης Σαχτούρης, Λάμπρος Κορομηλάς) συμφώνησε γενικά με τις προτάσεις του Κονίτσα για προσέγγιση. Ήταν όμως αντίθετη προς την δημιουργία ενός δυαδικού κράτους, ως μη πρακτικού και ρεαλιστικού και αντιπρότεινε να προωθηθεί η ιδέα συνεργασίας Ελλήνων και Αλβανών στο πλαίσιο της συνεννόησης των εθνοτήτων. Σε ένδειξη των φιλικών διαθέσεων, ήταν πρόθυμοι να δεχτούν τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας στα ελληνικά σχολεία στις περιοχές της Αλβανίας, ήταν όμως αντίθετοι στην αλβανική απαίτηση για την εισαγωγή της αλβανικής γλώσσας στην εκκλησία.
Ο Φαϊκ Κονίτσα, σε συνεργασία με τον κληρικό Φαν Νόλι, συμφώνησαν με τις ελληνικές προτάσεις και πληροφόρησαν τον Καυτατζόγλου (9 Αυγούστου 1912) ότι θα εξακολουθήσουν να εργάζονται για την ελληνοαλβανική προσέγγιση. Ήταν όμως φανερό ότι οι συνθήκες, μετά τον χαρακτηρισμό από τους Οθωμανούς μιας ιδιαίτερα ευρύτερης περιοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως αλβανικής (βιλαέτια Σκόδρας, Ιωαννίνων, Κοσυφοπεδίου, Μοναστηρίου) ότι αυτού του είδους η προσέγγιση ήταν πλέον δύσκολη.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παράγοντες που οδήγησαν σε αποτυχία των προσεγγίσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τα κυριότερα εμπόδια που οδήγησαν σε αποτυχία τις ελληνοαλβανικές προσεγγίσεις (1881-1912) υπήρξαν τα εξής:
Η έλλειψη Αλβανών ηγετών με αναγνωρισμένο κύρος σε όλη τη χώρα.
Οι συνεχείς προσπάθειες των Νεότουρκων να οξύνουν την καχυποψία μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών.
Η Ιταλοαυστριακή παρέμβαση, που αποσκοπούσε στην αποτροπή κάθε ελληνοαλβανικής συνεργασίας, επειδή θα γίνονταν εμπόδιο για τις δικές τους φιλοδοξίες στην περιοχή.
Διεκδικούνταν από Έλληνες και Αλβανούς οι ίδιες περιοχές και ιδιαίτερα αυτές της Βορείου Ηπείρου. Η ελληνική κυβέρνηση ενθάρρυνε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου αλβανικού κράτους αλλά εκτός Ηπείρου και ταυτόχρονα αναγνώριζε τον κίνδυνο ότι θα μπορούσε να μεταβληθεί σε όργανο της Αυστρίας και της Ιταλίας.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αλβανική Αναγέννηση (Rilindja)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο αλβανικός εθνικισμός (γνωστός και ως Αλβανισμός ή Παναλβανισμός) εμφανίστηκε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον αντίστοιχο ελληνικό και σερβικό εθνικισμό. Αντίθετα από αυτούς, δεν έχει ως βασική αιτία εμφάνισής του τη διάθεση αποτίναξης της τουρκικής κυριαρχίας. Έχει σημείο εκκίνησης το φόβο διαμελισμού της Αλβανίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η σερβική ανεξαρτησία.[13]
Στα 11 επόμενα χρόνια, ως εκπρόσωπος του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού ξεπρόβαλε το κίνημα της αλβανικής αναγέννησης (Rilindja). Οι μύθοι που δημιούργησε και διέδωσε αυτό το κίνημα συγκαταλέγονται στους τυπικούς μύθους του ευρωπαϊκού ρομαντισμού του 19ου αιώνα και ενέπνευσαν στους Αλβανούς αίσθημα υπερηφάνειας για τη μοναδικότητα του λαού τους. Οι κυριότεροι από τους μύθους αυτούς εξήραν την αρχαιότητα των Αλβανών και της γλώσσας τους, θεωρώντας μάλιστα πως η τελευταία ανήκει στις παλαιότερες γλώσσες του κόσμου. Επίσης, προκειμένου οι Αλβανοί να διαχωριστούν από τους Έλληνες και τους Σέρβους, ακόμη και να καταδειχτεί πως είναι παλαιότεροι από αυτούς, η Rilindja υποστήριξε την προέλευσή τους από τους Πελασγούς, οι οποίοι κατείχαν την βαλκανική χερσόνησο πριν αντικατασταθούν από τους Ιλλυριούς. Αυτές οι θέσεις οδήγησαν και στην κατασκευή Αλβανών ηρώων της αρχαιότητας, μεταξύ των οποίων ο Μέγας Αλέξανδρος και ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου.[14]
Ο κεντρικός όμως χαρακτήρας γύρω από τον οποίο πλέχτηκε η μυθολογία του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού είναι ο Σκεντέρμπεης (Γεώργιος Καστριώτης). Όμως η διστακτικότητα των Αλβανών να αποφασίσουν ανάμεσα στο χριστιανικό και το τουρκικό όνομα του Καστριώτη είναι ενδεικτική. Η αντικειμενική δυσκολία των τριών δογμάτων στα οποία ήταν διαιρεμένοι οι Aλβανοί (καθολικισμός, ορθοδοξία, ισλαμισμός) ξεπεράστηκε με την αποσύνδεση της προσωπικότητας του Σκεντέρμπεη από το θρήσκευμά του. Πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας ήταν ο Βάσο Πασάς, Οθωμανός αξιωματούχος αλβανικής καταγωγής ο οποίος σε ένα από τα πιο φημισμένα ποιήματά του έγραψε πως «θρησκεία των Αλβανών είναι ο Αλβανισμός» Αλλά κύριος συνεισφέρων στην ενσωμάτωση του Σκεντέρμπεη στον αλβανικό εθνικιστικό μύθο ήταν ο εθνικός ποιητής Naim Frashëri (1846-1900). Το επικό ποίημά του Η ιστορία του Σκεντέρμπεη (Historia e Skënderbeut''), όπου υμνείται η ομορφιά της χώρας και της γλώσσας της, αποστηθίστηκε από κάθε Αλβανό που ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση, μετά την ανεξαρτησία της χώρας το 1912. Για να συμπληρωθεί όμως ο εθνικός μύθος, χρειαζόταν και η άλλη όψη του νομίσματος, οι δυνάμεις του κακού, τις οποίες εκπροσωπούσαν οι 4 αιώνες οθωμανικής κατοχής. Αυτοί οι αιώνες θεωρήθηκαν περίοδος πλήρους σκότους από το οποίο η Αλβανία αναδύθηκε με τη βοήθεια των ηρώων της Rilindja οι οποίοι, εμπνευσμένοι από τον Καστριώτη, πολέμησαν «με το τουφέκι και την πένα».[15]
Η κυριαρχία του ρομαντικού αλβανικού εθνικισμού στην εκπαίδευση της μεσοπολεμικής Αλβανίας συνέβαλε σημαντικά στον εθνικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τον οποίο πήρε ο αγώνας των κατοίκων της χώρας, υπό την ηγεσία των κομμουνιστών, εναντίον των κατακτητών Ιταλών και Γερμανών.[16]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 28-10-2016 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
1ος Χαρτης = ΡΩΣΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 1881[ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ]
2ος Χαρτης=Τουρκικος χαρτης του 1486 μ.Χ. μετα τις κατακτησεις των.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η εποχή του εθνικισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σύνδεσμος της Πρίζρενης δημιουργήθηκε την 1 Ιουνίου 1878, στο Πρίζρεν του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αρχικά οι Οθωμανικές αρχές υποστήριξαν τον Σύνδεσμο, που η αρχική του θέση βασιζόταν στη θρησκευτική αλληλεγγύη των Μουσουλμάνων γαιοκτημόνων και των ανθρώπων που συνδέονταν με την Οθωμανική διοίκηση, που τόνιζε τη Μουσουλμανική αλληλεγγύη και έκανε έκκληση για υπεράσπιση των Μουσουλμανικών εδαφών, περιλαμβανομένης της σημερινής Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σύνδεσμος ονομάστηκε Επιτροπή των Πραγματικών Μουσουλμάνων (Αλβανικά Komiteti i Myslimanëve të Vërtetë). Ο Σύνδεσμος εξέδωσε ένα διάταγμα, γνωστό ως Καραρνάμε, όπου περιεχόταν ανακοίνωση ότι οι άνθρωποι από "Βόρεια Αλβανία, την Ηπειρο και τη Βοσνία" είναι πρόθυμοι να υπερασπισθούν την "εδαφική ακεραιότητα" της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας "με όλα τα δυνατά μέσα" από τα στρατεύματα της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Υπογράφτηκε από 47 Μουσουλμάνους εκπροσώπους στις 18 Ιουνίου 1878. Στη συνέλευση συμμετείχαν 300 περίπου Μουσουλμάνοι, περιλαμβανομένων συνέδρων από τη Βοσνία και του μουτασαρίφ (σαντζάκμπεη) του Σαντζακίου του Πρίζρεν ως αντιπροσώπου των κεντρικών αρχών και χωρίς συνέδρους από το Βιλαέτι της Σκόδρας.
Οι Οθωμανοί ακύρωσαν την υποστήριξή τους όταν ο Σύνδεσμος, υπό την επιρροή του Αμπντίλ μπέη Φρασέρι, εστίασε τη δράση της προς την Αλβανική αυτονομία και ζήτησε τη συνένωση των τεσσάρων Οθωμανικών βιλαετίων (Κοσόβου, Σκόδρας, Μοναστηρίου και Ιωαννίνων) σε ένα νέο βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (το Αλβανικό Βιλαέτι). Αργότερα η ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ του 1912, η ήττα των Οθωμανών κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και η προέλαση των στρατών των Μαυροβουνίων, των Σέρβων και των Ελλήνων στα εδάφη που διεκδικούσαν και οι Αλβανοί, οδήγησαν στην εδραίωση του αλβανικού εθνικού κινήματος.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Κατά τον Ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1878 οι αλβανοί δραστηριοποιήθηκαν με την ανοχή και την καθοδήγηση την Πύλης, 80 συνολικά αντιπρόσωποι ίδρυσαν στις 10/6/1878 το «Σύνδεσμο της Πρισρένης» και αυτός ο σύνδεσμος απηύθυνε υπόμνημα στις Μεγάλες δυνάμεις που απαιτούσε «την ακεραιότητα του αλβανικού εδάφους». Αυτή είναι η πρώτη φορά που τέθηκε Αλβανικό ζήτημα. Το υπόμνημα αυτό δεν βρήκε ανταπόκριση.
Αυτό το υπόμνημα πρότεινε την ομοσπονδιακή ένωση με την Ελλάδα. Πρόδρομος του «Σύνδεσμου της Πρισρένης» υπήρξε η «Κεντρική Επιτροπή για την υπεράσπιση του έθνους» που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1877 και σε αυτή την επιτροπή συμμετείχαν αρκετά άτομα που ήταν Έλληνες όπως ο Γιάννι Βρετό, ο Σάμι Φράσερι κα ………
Στις 23/7/1878 ο «Σύνδεσμος της Πρισρένης» συγκάλεσε συνέλευση στο Αργυρόκαστρο. Οι τούρκοι τώρα που είχαν υποκινήσει αυτή την αλβανική κίνηση για να προασπιστούν από τους Ρώσους που ήθελαν να βοηθήσουν Σέρβους και Μαυροβούνιους, θέλησαν να καταπνίξουν τις αυτονομιστικές τάσεις των Αλβανών. Στον αγώνα αυτό των Αλβανών διακρίνεται ο Σουλεϊμάν Βόξι και ο Έλληνας Μήτσος Σοκόλης (Μιτς Σοκόλης).
Το Νοέμβριο του 1905 ιδρύεται στο μοναστήρι Μυστική Επιτροπή για την Απελευθέρωση της Αλβανίας από τον Μπάλιο Τοπούλι. Και το 1908 στο Μοναστήρι συνέρχεται το Εθνικό Συνέδριο για τη καθιέρωση κοινού αλφαβήτου, τότε εγκρίθηκε το σημερινό χρησιμοποιούμενο αλφάβητο (λατινικό ελαφρά τροποποιημένο).
Το Μάρτιο του 1910 σημειώθηκε εξέγερση στη Πρίστινα , οι τούρκοι έστειλαν 16.000 στρατιώτες υπό τον Σεφτέτ Σουργκούτ και οι αλβανοί του Ιντρίζ Σεφέρι ηττήθηκαν στη σκάλα του Καστανίκ. Ξαναξεσηκώθηκαν οι αλβανοί υπό τον Ντεν Γκιον Λούλι στα Σκόρδα και οι τούρκοι έδωσαν πολλές υποσχέσεις, οι αλβανοί έστειλαν ένα υπόμνημα στον Σουλτάνο με το οποίο ζητούσαν ανεξαρτησία, λόγω όμως των βαλκανικών πολέμων οι τούρκοι αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την περιοχή
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ελληνοαλβανική προσέγγιση (1881-1912)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ως Ελληνοαλβανική προσέγγιση (1881-1912) νοούνται οι συνεννοήσεις, μυστικές ή μη, το χρονικό διάστημα εκείνο μεταξύ των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων και επιφανών αλβανικών προσωπικοτήτων, που είχαν ως σκοπό την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο εθνών και τη δημιουργία συμμαχίας που θα μπορούσε να καταλήξει σε ευρύτερη συμφωνία με την επικείμενη δημιουργία ενός αλβανικού κράτους από τον οθωμανικό ζυγό. Διατυπώθηκαν σκέψεις και για τη δημιουργία δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους, στα πρότυπα της Αυστροουγγαρίας.
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Πρώτες συνεννοήσεις
2 Η θέση των Νεότουρκων
3 Συνεννοήσεις τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων
4 Παράγοντες που οδήγησαν σε αποτυχία των προσεγγίσεων
5 Παραπομπές
6 Πηγές
Πρώτες συνεννοήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1881-1908, πολιτικοί κύκλοι είχαν επανειλημμένα εκφράσει τη σκέψη για τη δημιουργία ενός ελληνοαλβανικού δυαδικού κράτους, στα πρότυπα της Αυστροουγγαρίας. Μέσα σε αυτή την ομοσπονδία, το κάθε έθνος θα είχε δική του δικαιοσύνη και στρατό, ενώ οι κάτοικοι θα διατηρούσαν την θρησκεία, τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τις εθνικές τους παραδόσεις. Καθώς όμως πολύ γρήγορα άρχισε να αναπτύσσεται κάποια αλβανική εθνική συνείδηση, η ελληνική κυβέρνηση άρχιζε να αναθεωρεί την πολιτική της προς την Αλβανία: η δημιουργία ενός δυαδικού κράτους δεν ήταν εφικτή, εφόσον οι Αλβανοί εθνικιστές, όπως και οι άλλοι βαλκανικοί λαοί, αγωνίζονταν για ανεξαρτησία ή αυτονομία και όχι για ένα δυαδικό κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση για τους λόγους αυτούς προσπάθησε από νωρίς να έρθει σε συνεννόηση με διάφορους Αλβανούς, όπως με τον Ισμαήλ Κεμάλ.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Αλβανός Ισμαήλ Κεμάλ, διέθετε μεγάλο γόητρο και επιρροή στους αλβανικούς κύκλους. Κατάγονταν από οικογένεια μπέηδων του Αυλώνα και είχε σπουδάσει σε γυμνάσιο των Ιωαννίνων. Στην εφημερίδα που τύπωνε σε τρεις γλώσσες: αλβανική, ελληνική και τουρκική, υπερασπίζονταν με επιμονή τα συμφέροντα του αλβανικού λαού, που θεωρούσε ότι ταυτίζονταν με αυτά των Ελλήνων[1].
Αυτή η κοινότητα συμφερόντων ώθησε τον Κεμάλ να συνάψει στις 22 Ιανουαρίου 1907 μυστική συμφωνία, ονομαζόμενη και ως Δήλωση Συνεννόησης, με τον Έλληνα πρωθυπουργό Γεώργιο Θεοτόκη, η οποία συντάχθηκε από τον ίδιο τον Κεμάλ, παρουσία του Θεοτόκη και του Λάμπρου Κορομηλά. Η Ελλάδα αναλάμβανε ουσιαστικά να «υποστηρίξει την αλβανική υπόθεση στην βόρεια Αλβανία και να βοηθήσει στην δημιουργία ανεξάρτητου αλβανικού κράτους»[2].
Η συμφωνία αυτή, δηλαδή μεταξύ ενός ιδιώτη και της ελληνικής κυβέρνησης, οπωσδήποτε δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει δέσμευση για μια μελλοντική αλβανική κυβέρνηση. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι ο Κεμάλ, εξέχουσα προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή στην Αλβανία, θα κατόρθωνε να πείσει τον λαό του να δεχθεί την συμφωνία, αφού η ελληνική πλευρά συναινούσε στην ιδέα μιας ανεξάρτητης Αλβανίας, αλλά ακόμη περισσότερο αναλάμβαναν την υποχρέωση να βοηθήσουν στην δημιουργία της. Για την Ελλάδα, η οποία ήταν τότε διπλωματικά απομονωμένη και δεν διέθετε ουσιαστικό στήριγμα, μία ανεξάρτητη Αλβανία θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη ως σύμμαχος εναντίον της Βουλγαρίας σε επικείμενη διαβαλκανική πολεμική εμπλοκή μετά από πιθανή κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θέση των Νεότουρκων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1908 η επανάσταση των Νεότουρκων άλλαξε εντελώς την θέση των Αλβανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δίνοντας το σύνθημα για την έκρηξη του αλβανικού εθνικισμού. Μέσα σε λίγους μήνες ιδρύθηκαν αλβανικά σχολεία, πολιτιστικοί σύλλογοι λέσχες καθώς και εκδόθηκαν αλβανόφωνες εφημερίδες και περιοδικά έντυπα. Οι Νεότουρκοι όμως έσπευσαν άστοχα να καταπνίξουν αυτές τις ενέργειες, με αποτέλεσμα να σημειωθούν πλήθος βίαιων ενεργειών που στόχευαν στον βίαιο εκτουρκισμό των αλβανόφωνων περιοχών. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν ότι από το καλοκαίρι του 1909 ως τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων, μεγάλες περιοχές της Αλβανίας ήταν σε συνεχή σχεδόν κατάσταση εξέγερσης. Οι αντάρτες αυτοί ήλπιζαν ότι το επαναστατικό κίνημα θα εξαπλώνονταν και ότι θα επακολουθούσε διεθνή μεσολάβηση και αναγνώριση της Αλβανίας. Αλλά οι νότιες περιοχές της μετέπειτα Αλβανίας δεν συμμετείχαν σε αυτές τις εξεγέρσεις.
Η επιθυμητή ελληνοαλβανική συνεννόηση βασίζονταν βέβαια στην υπόθεση ότι η ευρωπαϊκές κτήσεις της Τουρκίας θα πέρναγαν στα χέρια των διαφόρων βαλκανικών εθνών. Στην πραγματικότητα, όσο η Τουρκία παρέμενε στα Βαλκάνια δεν θα επέτρεπε μια προσέγγιση μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από τους Αλβανούς εθνικιστές δεν έγινε δυνατό να υποκινηθεί γενική εξέγερση και μεταξύ των Ελλήνων της Ηπείρου οι οποίοι θα λειτουργούσαν σε συνδυασμό κατά των οθωμανικών αρχών και με την υποστήριξη του ελληνικού κράτους.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σε σημαντική εγκύκλιό που έστειλε σε όλα τα προξενεία στην Ήπειρο και την Αλβανία (30 Ιουνίου 1911), τόνιζε ότι η δημιουργία ανεξάρτητου Αλβανικού κράτους ήταν μέσα στα συμφέροντα της Ελλάδας, γιατί από ανάγκη θα ήταν πιστοί φίλοι και σύμμαχοι[3].
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Συνεννοήσεις τις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την διάρκεια της εξέγερσης των Μαλισόρι, δηλαδή των Αλβανών Καθολικών, αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής σοβαρή προσπάθεια συνεργασίας μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Στις 13 Μαΐου 1911, ο Αλβανός Φαϊκ Κονίτσα, πράκτορας των Μαλισόρι στην Αμερική, ζήτησε από τον Έλληνα επιτετραμμένο στην πρεσβεία της Ουάσιγκτον, Λυσίμαχο Καυτατζόγλου, οικονομική βοήθεια για τους αντάρτες[4]. Ο Καυτατζόγλου έσπευσε να πείσει την ελληνική κυβέρνηση να δώσει την απαιτούμενη βοήθεια[5], αλλά πριν μπορέσουν να φθάσουν τα χρήματα, υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ φρψ και Μαλισόρι, που έδωσε τέλος στην εξέγερση. Ο Κονίτσα συνέχισε τις συζητήσεις με τον Καυτατζόγλου και στις 26 Οκτωβρίου 1911 του παρουσίασε επίσημα προτάσεις του για συνεννόηση και συνεργασία Ελλήνων και Αλβανών. Ζήτησε να σταλεί το πρωτότυπο του υπομνήματος στον βασιλέα Γεώργιο, επειδή πίστευε ότι το κύρος του θα ανάγκαζε και τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις να τηρήσουν την συμφωνία. Οι προτάσεις του Κονίτσα προέβλεπαν τη δημιουργία ενός δυαδικού ελληνοαλβανικού κράτους, όπως εκείνο της Αυστροουγγαρίας, με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, αλλά με ξεχωριστή διοίκηση[6][7]. Το σχέδιό του ωστόσο προσέκρουσε στο γεγονός στο ότι οι Αλβανοί, ως μωαμεθανοί κατά πλειοψηφία, κατείχαν προνομιακή θέση στην οθωμανική κοινωνία, συμμετέχοντας ενεργά στην τοπική εξουσία, ενώ ταυτόχρονα είχαν αξιοσημείωτη τοπική αυτονομία.
Η ελληνική κυβέρνηση (Αντώνης Σαχτούρης, Λάμπρος Κορομηλάς) συμφώνησε γενικά με τις προτάσεις του Κονίτσα για προσέγγιση. Ήταν όμως αντίθετη προς την δημιουργία ενός δυαδικού κράτους, ως μη πρακτικού και ρεαλιστικού και αντιπρότεινε να προωθηθεί η ιδέα συνεργασίας Ελλήνων και Αλβανών στο πλαίσιο της συνεννόησης των εθνοτήτων. Σε ένδειξη των φιλικών διαθέσεων, ήταν πρόθυμοι να δεχτούν τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας στα ελληνικά σχολεία στις περιοχές της Αλβανίας, ήταν όμως αντίθετοι στην αλβανική απαίτηση για την εισαγωγή της αλβανικής γλώσσας στην εκκλησία.
Ο Φαϊκ Κονίτσα, σε συνεργασία με τον κληρικό Φαν Νόλι, συμφώνησαν με τις ελληνικές προτάσεις και πληροφόρησαν τον Καυτατζόγλου (9 Αυγούστου 1912) ότι θα εξακολουθήσουν να εργάζονται για την ελληνοαλβανική προσέγγιση. Ήταν όμως φανερό ότι οι συνθήκες, μετά τον χαρακτηρισμό από τους Οθωμανούς μιας ιδιαίτερα ευρύτερης περιοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως αλβανικής (βιλαέτια Σκόδρας, Ιωαννίνων, Κοσυφοπεδίου, Μοναστηρίου) ότι αυτού του είδους η προσέγγιση ήταν πλέον δύσκολη.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παράγοντες που οδήγησαν σε αποτυχία των προσεγγίσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τα κυριότερα εμπόδια που οδήγησαν σε αποτυχία τις ελληνοαλβανικές προσεγγίσεις (1881-1912) υπήρξαν τα εξής:
Η έλλειψη Αλβανών ηγετών με αναγνωρισμένο κύρος σε όλη τη χώρα.
Οι συνεχείς προσπάθειες των Νεότουρκων να οξύνουν την καχυποψία μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών.
Η Ιταλοαυστριακή παρέμβαση, που αποσκοπούσε στην αποτροπή κάθε ελληνοαλβανικής συνεργασίας, επειδή θα γίνονταν εμπόδιο για τις δικές τους φιλοδοξίες στην περιοχή.
Διεκδικούνταν από Έλληνες και Αλβανούς οι ίδιες περιοχές και ιδιαίτερα αυτές της Βορείου Ηπείρου. Η ελληνική κυβέρνηση ενθάρρυνε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου αλβανικού κράτους αλλά εκτός Ηπείρου και ταυτόχρονα αναγνώριζε τον κίνδυνο ότι θα μπορούσε να μεταβληθεί σε όργανο της Αυστρίας και της Ιταλίας.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αλβανική Αναγέννηση (Rilindja)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο αλβανικός εθνικισμός (γνωστός και ως Αλβανισμός ή Παναλβανισμός) εμφανίστηκε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον αντίστοιχο ελληνικό και σερβικό εθνικισμό. Αντίθετα από αυτούς, δεν έχει ως βασική αιτία εμφάνισής του τη διάθεση αποτίναξης της τουρκικής κυριαρχίας. Έχει σημείο εκκίνησης το φόβο διαμελισμού της Αλβανίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η σερβική ανεξαρτησία.[13]
Στα 11 επόμενα χρόνια, ως εκπρόσωπος του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού ξεπρόβαλε το κίνημα της αλβανικής αναγέννησης (Rilindja). Οι μύθοι που δημιούργησε και διέδωσε αυτό το κίνημα συγκαταλέγονται στους τυπικούς μύθους του ευρωπαϊκού ρομαντισμού του 19ου αιώνα και ενέπνευσαν στους Αλβανούς αίσθημα υπερηφάνειας για τη μοναδικότητα του λαού τους. Οι κυριότεροι από τους μύθους αυτούς εξήραν την αρχαιότητα των Αλβανών και της γλώσσας τους, θεωρώντας μάλιστα πως η τελευταία ανήκει στις παλαιότερες γλώσσες του κόσμου. Επίσης, προκειμένου οι Αλβανοί να διαχωριστούν από τους Έλληνες και τους Σέρβους, ακόμη και να καταδειχτεί πως είναι παλαιότεροι από αυτούς, η Rilindja υποστήριξε την προέλευσή τους από τους Πελασγούς, οι οποίοι κατείχαν την βαλκανική χερσόνησο πριν αντικατασταθούν από τους Ιλλυριούς. Αυτές οι θέσεις οδήγησαν και στην κατασκευή Αλβανών ηρώων της αρχαιότητας, μεταξύ των οποίων ο Μέγας Αλέξανδρος και ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου.[14]
Ο κεντρικός όμως χαρακτήρας γύρω από τον οποίο πλέχτηκε η μυθολογία του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού είναι ο Σκεντέρμπεης (Γεώργιος Καστριώτης). Όμως η διστακτικότητα των Αλβανών να αποφασίσουν ανάμεσα στο χριστιανικό και το τουρκικό όνομα του Καστριώτη είναι ενδεικτική. Η αντικειμενική δυσκολία των τριών δογμάτων στα οποία ήταν διαιρεμένοι οι Aλβανοί (καθολικισμός, ορθοδοξία, ισλαμισμός) ξεπεράστηκε με την αποσύνδεση της προσωπικότητας του Σκεντέρμπεη από το θρήσκευμά του. Πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας ήταν ο Βάσο Πασάς, Οθωμανός αξιωματούχος αλβανικής καταγωγής ο οποίος σε ένα από τα πιο φημισμένα ποιήματά του έγραψε πως «θρησκεία των Αλβανών είναι ο Αλβανισμός» Αλλά κύριος συνεισφέρων στην ενσωμάτωση του Σκεντέρμπεη στον αλβανικό εθνικιστικό μύθο ήταν ο εθνικός ποιητής Naim Frashëri (1846-1900). Το επικό ποίημά του Η ιστορία του Σκεντέρμπεη (Historia e Skënderbeut''), όπου υμνείται η ομορφιά της χώρας και της γλώσσας της, αποστηθίστηκε από κάθε Αλβανό που ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση, μετά την ανεξαρτησία της χώρας το 1912. Για να συμπληρωθεί όμως ο εθνικός μύθος, χρειαζόταν και η άλλη όψη του νομίσματος, οι δυνάμεις του κακού, τις οποίες εκπροσωπούσαν οι 4 αιώνες οθωμανικής κατοχής. Αυτοί οι αιώνες θεωρήθηκαν περίοδος πλήρους σκότους από το οποίο η Αλβανία αναδύθηκε με τη βοήθεια των ηρώων της Rilindja οι οποίοι, εμπνευσμένοι από τον Καστριώτη, πολέμησαν «με το τουφέκι και την πένα».[15]
Η κυριαρχία του ρομαντικού αλβανικού εθνικισμού στην εκπαίδευση της μεσοπολεμικής Αλβανίας συνέβαλε σημαντικά στον εθνικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τον οποίο πήρε ο αγώνας των κατοίκων της χώρας, υπό την ηγεσία των κομμουνιστών, εναντίον των κατακτητών Ιταλών και Γερμανών.[16]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 28-10-2016 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
1ος Χαρτης = ΡΩΣΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 1881[ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ]
2ος Χαρτης=Τουρκικος χαρτης του 1486 μ.Χ. μετα τις κατακτησεις των.
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 23-9-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kotsios Kotskas στο Φ.Β.]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στην ανάδειξη των στόχων του ιστολογίου . Υβριστικά και προσβλητικά θα διαγράφονται