Ο ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
---------------------------------------------------------------------------------
Προχωρώντας στο δυτικό τομέα της Βορείου Ηπείρου, συναντούμε ως αστικά κέντρα τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και τους Αγίους σαράντα, ο πληθυσμός των οποίων παρουσιάζεται από τον Σωτηρόπουλο ως ελληνικός. Το ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού ήταν πράγματι ελληνόφωνο πιστοποιείται και από άλλους συγγραφείς, εκεί όμως που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες είναι το κατά πόσον ο πληθυσμός αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ελληνόφωνοι και ταυτόχρονα ελληνόφρονες αυτοί Βορειοηπειρώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί, οι οποίοι πέρασαν στην ελληνική κουλτούρα ανάμεσά στον 18ον και στον19ον αιώνα.
---------------------------------------------------------------------------------
Προχωρώντας στο δυτικό τομέα της Βορείου Ηπείρου, συναντούμε ως αστικά κέντρα τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και τους Αγίους σαράντα, ο πληθυσμός των οποίων παρουσιάζεται από τον Σωτηρόπουλο ως ελληνικός. Το ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού ήταν πράγματι ελληνόφωνο πιστοποιείται και από άλλους συγγραφείς, εκεί όμως που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες είναι το κατά πόσον ο πληθυσμός αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ελληνόφωνοι και ταυτόχρονα ελληνόφρονες αυτοί Βορειοηπειρώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί, οι οποίοι πέρασαν στην ελληνική κουλτούρα ανάμεσά στον 18ον και στον19ον αιώνα.
Δηλωτικό της αλβανικής καταγωγής των Βορειοηπειρωτών της Χειμάρρας ήταν και το εξής ιστορικό γεγονός: το 1821 έφθασε στην Πελοπόννησο το τάγμα του Σπυρομήλιου από τη Χειμάρρα και ζητήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η ένταξή του στον ελληνικό επαναστατικό στρατό. Οι Χειμαρριώτες αυτοί στρατιώτες δεν μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά.
.........................................................................................................
Το φαινόμενο του εξελληνισμού των Αλβανών της Ηπείρου υποβοηθήθηκε από την Εκκλησία και τους τελευταίους δύο αιώνες από την παιδεία. Όσον αφορά την επίδραση της Εκκλησίας, μπορούμε να αναφερθούμε στη δράση του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος γύρω στο 1770 κατόρθωσε
Η πρώτη προσπάθεια εισαγωγής ενός απλοποιημένου αλβανικού αλφαβήτου έγινε μόλις το 1864 από τον Αλβανό διανοούμενο Χριστοφορίδη. Το πρώτο Εθνικό αλβανικό σχολείο ιδρύθηκε στην Κορυτσά το 1887.
.........................................................................................................
Με βάση τα προλεχθέντα εθνολογικά στοιχεία, μπορεί να υποστηριχθεί ότι το μεγαλύτερο τμήμα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου αποτελείται από εξελληνισμένους Αλβανούς και Βλάχους. Απόγονοι αρχαίων Ελλήνων, εάν υπάρχουν, πρέπει να απαντώνται αποκλειστικά και μόνο στα παράλια. Προχωρώντας την εθνολογική μελέτη του πληθυσμού της σημερινής ελληνικής Ηπείρου, διαπιστώνουμε την ύπαρξη αλβανόφωνου στοιχείου, όσον αφορά το νομό Θεσπρωτίας, στην περιοχή του Σουλίου, του Μαργαριτίου, της Παραμυθιάς και τον Φιλιατών, όσον δε αφορά το νομό Ιωαννίνων στην περιοχή της Τσαρκοβίστας. Ο πληθυσμός του νομού Θεσπρωτίας αποτελούνταν σε ποσοστό περίπου 80% από Τσάμηδες Αλβανούς, στους οποίους οφείλει η περιοχή των ομάδων Τσαμουρια.
Πριν από την τουρκική κατάκτηση, οι Τσάμηδες ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί, πολλοί όμως από αυτούς πέρασαν μετά το 1430 εθελοντικά στο Ισλάμ, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τις κτηματικές τους περιουσίες. Ιστορικό παράδειγμα τέτοιου εξισλαμισμού αποτέλεσε η περίπτωση του αλβανού Γρίβα από την οικογένεια Μπούα.
Σχετικά με τη διγλωσσία των Αλβανών της Θεσπρωτίας, και άλλοι συγγραφείς μας πληροφορούν πως οι αλβανικής καταγωγής κάτοικοι του Μαργαριτιού, της Παραμυθιάς, των Φιλιατών και της Ηγουμενίτσας μιλούσαν ελληνικά μόνο στους δημόσιους χώρους, ενώ στα σπίτια μιλιόταν αποκλειστικά η αλβανική γλώσσα.
Η αλβανική γλώσσα διατηρήθηκε και στη Θεσπρωτία μέχρι και την εποχή μας, όπως μάλιστα μας πληροφορεί ο Hammond πριν από το 1939 η κυρίως ομιλούμενη γλώσσα στους Φιλιάτες και στην Παραμυθιά ήταν η αλβανική. Από τους Αλβανούς της Θεσπρωτίας οι μουσουλμάνοι εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία χάρη στην παρέμβαση της Ιταλίας.
Στο τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου πολλοί από τους μουσουλμάνους Αλβανούς αναχώρησαν για την Αλβανία φοβούμενοι αντίποινα λόγω της φιλοϊταλικής στάσης τους κατά την κατοχή. Ακόμα και πριν από τον πόλεμο, η κυβέρνηση του Μεταξά είχε εξορίσει πολλούς μουσουλμάνους Αλβανούς για εθνικούς λόγους.
.........................................................................................................
Από τις παραλιακές πόλεις της Θεσπρωτίας η μόνη στην οποία ανέκαθεν μιλιόταν η ελληνική γλώσσα ήταν η Πάργα, η οποία είχε παραμείνει ενετική κτήση από το 1401 μέχρι το 1799, οπότε και πουλήθηκε από την Αγγλία στην οθωμανική αυτοκρατορία. από τους χριστιανούς Αλβανούς της Θεσπρωτίας το μεγαλύτερο τμήμα αφομοιώθηκε στην ελληνική κουλτούρα, με κλασικό παράδειγμα τους αλβανικής καταγωγής σουλιώτες, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ελληνική επανάσταση του 1821. Σχετικά με την προέλευση των σουλιωτών υπάρχουν διάφορες απόψεις. Κατά μια άποψη οι σουλιώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί Τσάμηδες, που προέρχονταν από το γειτονικό Γαρδίκι, και που για να αποφύγουν τις καταπιέσεις των εξισλαμισμένων Τσάμηδων κατέφυγαν στο ορεινό Σούλι. η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι οι Σουλιώτες δεν είναι Τσάμηδες αλλά Γέγκηδες Αλβανοί, προερχόμενοι από την Δίβρη της Κεντρικής Αλβανίας. Οι σουλιώτες ξύριζαν τους κροτάφους τους, που είναι συνήθεια Γκέγκικη κι όχι τσάμικη, και φορούσαν τη γνωστή μας φουστανέλα που είναι το συνηθισμένο φόρεμα στην κεντρική Αλβανία. η φουστανέλα καθιερώθηκε το 1828 από τον Καποδίστρια σαν ελληνική Εθνική φορεσιά ενώ από λαογραφική σκοπιά δεν πρόκειται παρά για το αλβανικό λαϊκό ένδυμα.
Η αρχική εγκατάσταση των Σουλιωτών έλαβε χώρα στο λεγόμενο Τετραχώρι το οποίο αποτελούνταν από τα έξης χωριά: Σούλι ή Κακοσούλι, Σαμονίβα, Κιάφφα και Αβαρίκο. στο τετραχώρι προστέθηκαν αργότερα και άλλα επτά.
Η αρχική εγκατάσταση των Σουλιωτών έλαβε χώρα στο λεγόμενο Τετραχώρι το οποίο αποτελούνταν από τα έξης χωριά: Σούλι ή Κακοσούλι, Σαμονίβα, Κιάφφα και Αβαρίκο. στο τετραχώρι προστέθηκαν αργότερα και άλλα επτά.
η δράση των σουλιωτών κατά την προεπαναστατική περίοδο έχει ωραιοποιηθεί από τους σύγχρονους Έλληνες ιστορικούς, παράδειγμα το Ζάλογγο, το οποίου παρουσιάζεται σαν κλασική πράξη ηρωισμού στον αγώνα ενάντια στους Τούρκους. H πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, διότι η δράση των Σουλιωτών πριν από το 1821 είχε ως μοναδικό κίνητρο την αρπαγή, η σχέση τους μάλιστα με τους πεδινούς Αλβανούς Τσάμηδες είχε δουλοκτητικό χαρακτήρα και όχι Απελευθερωτικό, όπως παρουσιάζεται από ορισμένους Έλληνες συγγραφείς.
Οι σουλιώτες τόσο με το πέρασμα τους στην ελληνική κουλτούρα όσο και με τη στρατιωτική τους δράση συνέβαλαν σημαντικά στην εδραίωση της σύγχρονης ελληνικής Εθνικής συνείδησης. Παρά το γεγονός αυτό, οι απόγονοί τους διατήρησαν για πολύ καιρό το αίσθημα της αλβανικής καταγωγής τους, πράγμα που εκφράστηκε χαρακτηριστικά το 1890 με την ίδρυση στην Αθήνα του «αρβανίτικο Συνδέσμου της Αθήνας» από τους Μπότσαρη, Τζαβέλλα και Σέχου, που είχε σαν σκοπό τη δημιουργία ενός κοινού ελληνοαλβανικού κράτους. Δυστυχώς για τα Βαλκάνια η προσπάθεια αυτή απέτυχε, τυχόν επιτυχία της θα έβαζε τα θεμέλια μιας Βαλκανικής συνομοσπονδίας στα πρότυπα της σημερινής Ευρωπαϊκής αγοράς.
...........................................................................................
Για το εάν ο ελληνικός πληθυσμός της Ηπείρου είναι και ελληνικής καταγωγής, μπορούν να εκφραστούν αμφιβολίες.
Όπως αναφέρθηκε στην αρχή το 176 π.χ. οι Ρωμαίοι εξανδραπόδισαν 150.000 κατοίκους από τους παραπάνω τρείς νομούς και προκαλώντας με τον τρόπο αυτόν την πλήρη εξαφάνιση του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού της αρχαίας Ηπείρου. Η ανθρώπινη αυτή ερημιά μια διατηρήθηκε για 150 τουλάχιστον χρόνια.
Στα μετέπειτα χρόνια και συγκεκριμένα μέχρι το 600 μ.Χ. με εξαίρεση την περιορισμένη εγκατάσταση Βησιγότθων, Αράβων και Βουλγάρων, δεν αναφέρονται στην βιβλιογραφία μαζικές εγκαταστάσεις πληθυσμού στην ρωμαϊκή Ήπειρο.
οι σλαβικές εισβολές πρέπει να ανέτρεψαν ριζικά την εθνολογική σύνθεση της αραιοκατοικημένες Ηπείρου με την εγκατάσταση μεγάλων μαζών Βαγιωνιτών σλάβων.
οι σλαβικές εισβολές πρέπει να ανέτρεψαν ριζικά την εθνολογική σύνθεση της αραιοκατοικημένες Ηπείρου με την εγκατάσταση μεγάλων μαζών Βαγιωνιτών σλάβων.
η μεγαλύτερη μάζα Σλάβων πρέπει να εγκαταστάθηκε στο νομό Ιωαννίνων, όπου ο Vasmer το 1942 διαπίστωσε την ύπαρξη 334 σλαβικών τοπωνυμίων σε σύνολο 412 σλαβικών τοπωνυμίων ολόκληρης της Ηπείρου.
Στηριζόμενοι στα ευρήματα αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα το μεγαλύτερο τμήμα των σημερινών Ελλήνων της Ηπείρου είναι απόγονοι εξελληνισμένων Σλάβων.
οι Σλάβοι πρέπει να πέρασαν νωρίς στην ελληνική κουλτούρα και κατά πάσα πιθανότητα, την εποχή που ήρθαν στην περιοχή Αλβανοί, μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και είχαν στην κατοχή τους το μεγαλύτερο τμήμα της Ηπείρου. η μαρτυρία αυτή αναφέρεται στη βιβλιογραφία και πολύ παλαιότερα συγκεκριμένα το 1418 ο βυζαντινός ιστορικός της Αθήνας Χαλκοκονδύλης γράφει πως την εποχή αυτή οι Έλληνες κατοικούσαν αποκλειστικά και μόνο στα παράλια της Ηπείρου και της Αιτωλίας, το εσωτερικό της χώρας κατοικούνταν τόσο την εποχή αυτή όσο και παλαιότερα από βαρβάρους.
Συμπερασματικά μπορεί να ειπωθεί ότι ο σημερινός ελληνικός πληθυσμός της Ηπείρου αποτελείται, στη συντριπτική του πλειοψηφία, από ένα μείγμα εξελληνισμένων Αλβανών, Βλάχων και Σλάβων, απόγονοι αρχαίων Ελλήνων, αν υπάρχουν, θα υπάρχουν μόνο στα παράλια και πιο συγκεκριμένα στην Πάργα. Παρά το γεγονός ότι οι σημερινοί Έλληνες της Ηπείρου είναι κατά πάσα πιθανότητα σχεδόν αποκλειστικά αλβανικής, Βλάχικης και σλαβικής καταγωγής, η Εθνική τους ταυτότητα είναι ελληνική, διότι η εθνικότητα κάθε άτομου δεν έχει πάντα σχέση με την καταγωγή του, αλλά καθορίζεται και από πολλούς άλλους παράγοντες.
-------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 'ΒΟΡΕΙΗΠΕΙΡΩΤΕΣ';
-------------------------------------------------------------------------------------
Η Ήπειρος ήταν μία αρχαία περιοχή της Ελλάδας, ευρισκόμενη εκεί που τώρα είναι η Αλβανία και η βορειο-δυτική Ελλάδα, με την Ιλλυρία στα βόρεια, τα βουνά της Πίνδου στα ανατολικά, και τον κόλπο της Αμβρακίας στα νότια (κοντά στην Πρέβεζα). Η περιοχή ήταν βαρβαρική στα νεότερα ελληνικά χρόνια και διάσιμη κυρίως για το μαντείο της Δοδόνης (στη νότια Ήπειρο) με την ιερή του βελανιδιά και τη λατρεία του Δία. Στο μαντείο αυτό προσέφευγαν πολύ στα αρχαία χρόνια. Η περιοχή ελληνοποιήθηκε μέσω των επαφών με την Κέρκυρα και την Αμβρακία, αλλά δεν απέκτησε σημασία μέχρι που ο Αλέξανδρος, βασιλιάς της Μολοσσίας (στην Ήπειρο) και κουνιάδος του Φιλίππου του 2ου της Μακεδονίας ένωσε τους Ηπειρώτες.» (Academic American encyclopedia, Volume 7, Charles W. Fornara, Grolier, 1997)
-------------------------------------------------------------------------------------
Η Ήπειρος ήταν μία αρχαία περιοχή της Ελλάδας, ευρισκόμενη εκεί που τώρα είναι η Αλβανία και η βορειο-δυτική Ελλάδα, με την Ιλλυρία στα βόρεια, τα βουνά της Πίνδου στα ανατολικά, και τον κόλπο της Αμβρακίας στα νότια (κοντά στην Πρέβεζα). Η περιοχή ήταν βαρβαρική στα νεότερα ελληνικά χρόνια και διάσιμη κυρίως για το μαντείο της Δοδόνης (στη νότια Ήπειρο) με την ιερή του βελανιδιά και τη λατρεία του Δία. Στο μαντείο αυτό προσέφευγαν πολύ στα αρχαία χρόνια. Η περιοχή ελληνοποιήθηκε μέσω των επαφών με την Κέρκυρα και την Αμβρακία, αλλά δεν απέκτησε σημασία μέχρι που ο Αλέξανδρος, βασιλιάς της Μολοσσίας (στην Ήπειρο) και κουνιάδος του Φιλίππου του 2ου της Μακεδονίας ένωσε τους Ηπειρώτες.» (Academic American encyclopedia, Volume 7, Charles W. Fornara, Grolier, 1997)
«Οι κάτοικοι δεν ήταν Έλληνες και οι κύριες φυλές ήταν οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες και οι Μολοσσοί. Η Ήπειρος δεν έπαιξε κάποιον σημαντικό ρόλο στην ιστορία εκτός από την περίοδο του βασιλιά Πύρρου, ένας ιδιοτελής ο οποίος απλώς χρησιμοποίησε το βασίλειο που κληρονόμησε ως ένα αρχικό σημείο για τις μεγαλεπήβολες πρωτοβουλίες του. Η γνώση για τη χώρα έφτασε στους Έλληνες από…Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα Π.Χ. οι Ηπειρώτες ασχολήθηκαν με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα και άρχισαν να εξελληνίζονται. Αυτό αποτέλεσε την αιτία να κατευθύνουν τη γενεαλογία των βασιλικών τους οικογενειών πίσω στον χρόνο, στην ελληνική μυθική περίοδο.» (Martin Persson Nilsson, Cults, myths, oracles, and politics in ancient Greece: with two appendices : the Ionian phylae, the phratries, P. Åström, 1986, p. 105)
Επίσης, όπως φαίνεται οι Έλληνες της Αλβανίας (οι Βορειοηπειρώτες) μετανάστευσαν εκεί από νοτιότερα μετά τον 13ο αιώνα και δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Έλληνες που κατοικούσαν στην Ιλλυρία. Αυτό άλλωστε το μαρτυράει η πλήρης ανυπαρξία ιχνών αρχαιοελληνικής γλώσσας στην περιοχή (πλην της περιοχής κοντά στη Χειμάρρα), όπως στη γλώσσα των Ποντίων για παράδειγμα. Άρα η ιδανική εικόνα μια ελληνικής Βορείας Ηπείρου που την εξαλβάνισαν οι κακοί Αλβανοί με τη δημιουργία του αλβανικού
κράτους, είναι μια εθνική νεοελληνική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ.
• Reply•Share ›
Οι Ηπειρώτες όμως - ή τουλάχιστον μέρος αυτών - ήταν Ιλλυριοί: «Εάν αναλογιστεί κάποιος την αρχαιότητα αυτής της φυλής [της αλβανικής], η οποία προϋπήρξε όλων των άλλων της ιλλυρικής χερσονήσου, πείθεται ότι η ένδοξη φάλαγγα του Αλέξανδρου άντλησε την κυριότερη ισχή της από αυτούς τους ορεινούς ανθρώπους. Αυτοί είναι τους οποίους αναφέρουν οι ιστορικοί με το αόριστο όνομα ‘Ηπειρώτες’. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι οι πατέρες τους, φρουροί τους οποίους ο Αλέξανδρος μπόρεσε να αποσπάσει από το μικρό του στράτευμα, όφειλαν να επιτηρούν διά της φρίκης του ονόματος τους τις πολυκατοικημένες πόλεις της Ασσυρίας, της Περσίας, τις οποίες ο νέος νικητής είχε μόλις κατακτήσει.» (Revue des deux Mondes, Decembre 1878)
------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Hobhouse παρατηρούσε πως πλησιάζοντας στο Αργυρόκαστρο άλλαζε η ενδυμασία των χωρικών και τη φαρδιά μάλλινη φουστανέλα των Ελλήνων αντικαθιστούσε η βαμβακερή των Αλβανών, ενώ χρησιμοποιούσαν πλέον την αλβανική γλώσσα. Ενώ μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων οι Χριστιανοί κάτοικοι μιλούσαν περισσότερο τα ελληνικά, εντούτις στην Ηπειρωτική ύπαιθρο οι περισσότεροι μιλούσαν Αλβανικά ενώ ελληνικά μιλούσαν περισσότερο οι άνδρες.
Όσον αφορά στο Αργυρόκαστρο, ο Holland, ο οποίος επισκέφτηκε την Αλβανία το 1812, αναφέρει ότι η πόλη είχε πληθυσμό 4.000 οικογενειών από τις οποίες μόνο 140 ήταν ελληνικές (H. Holland, Ταξίδια στα Ιόνια νησιά, Ήπειρο, Αλβανία, σελ. 272, εκδ. 1899). Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από στοιχεία που δημοσίευσε το 1913 το γενικό στρατηγείο του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τα οποία από τους 11.590 κατοίκους του Αργυροκάστρου οι 9.895 ήταν Αλβανοί και μόνο 1695 Έλληνες (R. Puax, Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος, εκδ. 1913). Ο Holland γράφει επίσης ότι οι Χειμαριώτες ανήκουν στην αλβανική φυλή των Λιάπηδων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι ανάμεσα στην Αυλώνα και στο Δελβίνο. Άρα το ότι οι Χειμαριώτες είναι δίγλωσσοι, δεν είναι αλβανική προπαγάνδα του Χότζα. Ο Αραβαντινός το 1856, αναφερόμενος στην Κορυτσά του 1856, γράφει ότι η πόλη κατοικείτο από 2000 οικογένειες, σχεδόν όλες οικογένειες Αλβανών (Π. Αραβαντινός, Χρονογραφία της Ηπείρου, τόμος 2, σελ. 41, εκδ. 1856). Άρα η ιδανική εικόνα μια ελληνικής Βορείας Ηπείρου που την εξαλβάνισαν οι κακοί Αλβανοί με τη δημιουργία του αλβανικού κράτους, είναι μια εθνική νεοελληνική φαντασίωση.
---------------------------------------------------------------------------------------
Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς όπως ο Εκαταίος, ο Στράβων, ο Θουκυδίδης και άλλοι θεωρούσαν τους Ηπειρώτες βαρβάρους (έστω και πολιτισμικά αν όχι φυλετικά) και δεν θεωρούσαν την Ήπειρο μέρος της Ελλάδας, ασχέτως αν στους κατοίκους της συμπεριλαμβανόταν και Έλληνες, ασχέτως αν υπήρχαν ελληνικές αποικίες (π.χ. Επίδαμνος κ.α.). Ο Εκαταίος μιλάει για «Θράκες, Ιλλυριούς και Ηπειρώτες», άρα θεωρεί τους Ηπειρώτες ως ξεχωριστή εθνότητα, ενώ παρακάτω γράφει: «και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θράκες και τινά μέρη της Θεσσαλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας τα άνω Θεσπρωτοί…Ηπειρωτικά έθνη». Και ο Στράβων γράφει ότι «η δ’ ουν Βοιωτία, πρότερον μεν υπό βαρβάρων ωκείτο Αόνων και Τεμμίκων και Λελέγων και Υάντων..ως δ’ αύτως υπό Θρακών και Πελασγών».
Οι Ηπειρώτες (όσο και μέρος των Μακεδόνων) ήταν γραικοφωνήσαντες Πελασγοί ή Ιλλυριοί. Από την γλώσσα των Ηπειρωτών ελάχιστες λέξεις έχουν βρεθεί, που δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν αν είναι ελληνικές ή αλβανικές, όπως οι λέξεις άσπετος, δάξα, λυρτόν, πελειούς. Το όνομα πελειούς είναι η λέξη πέλιος που σήμαινε γέροντας στη γλώσσα των Θεσπρωτών (στα αλβανικά «πλακ» σημαίνει γέροντας). Στα Ηπειρωτικά η λέξη «δάξα» σήμαινε θάλασσα (στα αλβανικά det σημαίνει θάλλασα), από όπου προήλθε και το όνομα της θεάς Θέτιδος (det > Θέτις) με τροπή του θ σε δ, όπως συμβαίνει και στη Μακεδονική. Η λέξη «Άσπετος» ήταν όνομα του Αχιλλέα (στα αλβανικά «σπέιτε» σημαίνει γρήγορος), αφού ο Αχιλλέας στον Όμηρο ονομάζεται «έχοντας γρήγορα πόδια». Είτε η λέξη αυτή είναι αρχαία αλβανική/Ιλλυρική είτε προέρχεται από την ελληνική λέξη άσπευστος (το α επιτατικό), δηλαδή πολύ γρήγορος, από όπου προήλθε και το αλβανικό σπέιτε.
--------------------------------------------------------------------------
Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1). Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς. Και γεννάται το ερώτημα. Αφού όλοι αυτοί οι ελληναράδες θεωρούν τους Ιλλυριούς ως μη Έλληνες, γιατί θεωρούν τους Αρβανίτες ως Έλληνες;
Επίσης, όπως φαίνεται οι Έλληνες της Αλβανίας (οι Βορειοηπειρώτες) μετανάστευσαν εκεί από νοτιότερα μετά τον 13ο αιώνα και δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Έλληνες που κατοικούσαν στην Ιλλυρία. Αυτό άλλωστε το μαρτυράει η πλήρης ανυπαρξία ιχνών αρχαιοελληνικής γλώσσας στην περιοχή (πλην της περιοχής κοντά στη Χειμάρρα), όπως στη γλώσσα των Ποντίων για παράδειγμα. Άρα η ιδανική εικόνα μια ελληνικής Βορείας Ηπείρου που την εξαλβάνισαν οι κακοί Αλβανοί με τη δημιουργία του αλβανικού
κράτους, είναι μια εθνική νεοελληνική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ.
• Reply•Share ›
Οι Ηπειρώτες όμως - ή τουλάχιστον μέρος αυτών - ήταν Ιλλυριοί: «Εάν αναλογιστεί κάποιος την αρχαιότητα αυτής της φυλής [της αλβανικής], η οποία προϋπήρξε όλων των άλλων της ιλλυρικής χερσονήσου, πείθεται ότι η ένδοξη φάλαγγα του Αλέξανδρου άντλησε την κυριότερη ισχή της από αυτούς τους ορεινούς ανθρώπους. Αυτοί είναι τους οποίους αναφέρουν οι ιστορικοί με το αόριστο όνομα ‘Ηπειρώτες’. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι οι πατέρες τους, φρουροί τους οποίους ο Αλέξανδρος μπόρεσε να αποσπάσει από το μικρό του στράτευμα, όφειλαν να επιτηρούν διά της φρίκης του ονόματος τους τις πολυκατοικημένες πόλεις της Ασσυρίας, της Περσίας, τις οποίες ο νέος νικητής είχε μόλις κατακτήσει.» (Revue des deux Mondes, Decembre 1878)
------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Hobhouse παρατηρούσε πως πλησιάζοντας στο Αργυρόκαστρο άλλαζε η ενδυμασία των χωρικών και τη φαρδιά μάλλινη φουστανέλα των Ελλήνων αντικαθιστούσε η βαμβακερή των Αλβανών, ενώ χρησιμοποιούσαν πλέον την αλβανική γλώσσα. Ενώ μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων οι Χριστιανοί κάτοικοι μιλούσαν περισσότερο τα ελληνικά, εντούτις στην Ηπειρωτική ύπαιθρο οι περισσότεροι μιλούσαν Αλβανικά ενώ ελληνικά μιλούσαν περισσότερο οι άνδρες.
Όσον αφορά στο Αργυρόκαστρο, ο Holland, ο οποίος επισκέφτηκε την Αλβανία το 1812, αναφέρει ότι η πόλη είχε πληθυσμό 4.000 οικογενειών από τις οποίες μόνο 140 ήταν ελληνικές (H. Holland, Ταξίδια στα Ιόνια νησιά, Ήπειρο, Αλβανία, σελ. 272, εκδ. 1899). Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από στοιχεία που δημοσίευσε το 1913 το γενικό στρατηγείο του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τα οποία από τους 11.590 κατοίκους του Αργυροκάστρου οι 9.895 ήταν Αλβανοί και μόνο 1695 Έλληνες (R. Puax, Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος, εκδ. 1913). Ο Holland γράφει επίσης ότι οι Χειμαριώτες ανήκουν στην αλβανική φυλή των Λιάπηδων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι ανάμεσα στην Αυλώνα και στο Δελβίνο. Άρα το ότι οι Χειμαριώτες είναι δίγλωσσοι, δεν είναι αλβανική προπαγάνδα του Χότζα. Ο Αραβαντινός το 1856, αναφερόμενος στην Κορυτσά του 1856, γράφει ότι η πόλη κατοικείτο από 2000 οικογένειες, σχεδόν όλες οικογένειες Αλβανών (Π. Αραβαντινός, Χρονογραφία της Ηπείρου, τόμος 2, σελ. 41, εκδ. 1856). Άρα η ιδανική εικόνα μια ελληνικής Βορείας Ηπείρου που την εξαλβάνισαν οι κακοί Αλβανοί με τη δημιουργία του αλβανικού κράτους, είναι μια εθνική νεοελληνική φαντασίωση.
---------------------------------------------------------------------------------------
Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς όπως ο Εκαταίος, ο Στράβων, ο Θουκυδίδης και άλλοι θεωρούσαν τους Ηπειρώτες βαρβάρους (έστω και πολιτισμικά αν όχι φυλετικά) και δεν θεωρούσαν την Ήπειρο μέρος της Ελλάδας, ασχέτως αν στους κατοίκους της συμπεριλαμβανόταν και Έλληνες, ασχέτως αν υπήρχαν ελληνικές αποικίες (π.χ. Επίδαμνος κ.α.). Ο Εκαταίος μιλάει για «Θράκες, Ιλλυριούς και Ηπειρώτες», άρα θεωρεί τους Ηπειρώτες ως ξεχωριστή εθνότητα, ενώ παρακάτω γράφει: «και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θράκες και τινά μέρη της Θεσσαλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας τα άνω Θεσπρωτοί…Ηπειρωτικά έθνη». Και ο Στράβων γράφει ότι «η δ’ ουν Βοιωτία, πρότερον μεν υπό βαρβάρων ωκείτο Αόνων και Τεμμίκων και Λελέγων και Υάντων..ως δ’ αύτως υπό Θρακών και Πελασγών».
Οι Ηπειρώτες (όσο και μέρος των Μακεδόνων) ήταν γραικοφωνήσαντες Πελασγοί ή Ιλλυριοί. Από την γλώσσα των Ηπειρωτών ελάχιστες λέξεις έχουν βρεθεί, που δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν αν είναι ελληνικές ή αλβανικές, όπως οι λέξεις άσπετος, δάξα, λυρτόν, πελειούς. Το όνομα πελειούς είναι η λέξη πέλιος που σήμαινε γέροντας στη γλώσσα των Θεσπρωτών (στα αλβανικά «πλακ» σημαίνει γέροντας). Στα Ηπειρωτικά η λέξη «δάξα» σήμαινε θάλασσα (στα αλβανικά det σημαίνει θάλλασα), από όπου προήλθε και το όνομα της θεάς Θέτιδος (det > Θέτις) με τροπή του θ σε δ, όπως συμβαίνει και στη Μακεδονική. Η λέξη «Άσπετος» ήταν όνομα του Αχιλλέα (στα αλβανικά «σπέιτε» σημαίνει γρήγορος), αφού ο Αχιλλέας στον Όμηρο ονομάζεται «έχοντας γρήγορα πόδια». Είτε η λέξη αυτή είναι αρχαία αλβανική/Ιλλυρική είτε προέρχεται από την ελληνική λέξη άσπευστος (το α επιτατικό), δηλαδή πολύ γρήγορος, από όπου προήλθε και το αλβανικό σπέιτε.
--------------------------------------------------------------------------
Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1). Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς. Και γεννάται το ερώτημα. Αφού όλοι αυτοί οι ελληναράδες θεωρούν τους Ιλλυριούς ως μη Έλληνες, γιατί θεωρούν τους Αρβανίτες ως Έλληνες;
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 11-7-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ[K.Kotskas στο Φ.Β.]
--------------------------------------------------------------------------------
Η ΑΡΧΑΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ;
------------------------------------------------------------------------------------
Οι Ηπειρωτες ηταν ενα πελασγικο φυλο (μειγμα Πελασγων, Ιλλυριων και Ελληνων) που σιγα σιγα εξελληνισθηκε.
--------------------------------------------------------------------------------------
Ο ορος βαρβαρος χρησιμοποιειτο για τους Πελασγους, τους Μακεδονες και τους Ηπειρωτες με φυλετικη-γλωσσικη εννοια και οχι πολιτισμικη
-------------------------------------------------------------------------------------
Το μαντειο της Δωδωνης δεν ηταν ελληνικο, αλλα πελασγικο και η γλωσσα των ιερειων ηταν η πελασγικη
---------------------------------------------------------------------------
ΣΚΥΛΑΚΟΣ ΚΑΡΥΑΝΔΕΩΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΛΙΒΥΗΣ
-----------------------------------------------------------------------------------
ΑΜΒΡΑΚΙΑ. Μετὰ δὲ Μολοττίαν Ἀμβρακία πό-
λις Ἑλληνίς· ἀπέχει δὲ αὕτη ἀπὸ θαλάττης στάδια π.
Ἔστι δὲ καὶ ἐπὶ θαλάττης τεῖχος καὶ λιμὴν κλειστός.
Ἐντεῦθεν ἄρχεται ἡ Ἑλλὰς συνεχὴς εἶναι μέχρι Πη-
νειοῦ ποταμοῦ καὶ Ὁμολίου Μαγνητικῆς πόλεως, ἥ
ἐστι παρὰ τὸν ποταμόν. Παράπλους δὲ τῆς Ἀμβρα-
κίας σταδίων ρκ.
------------------------------------------------------------------------------
.Γράφοντας ο Πλούταρχος τον βίο του Πύρρου αναφέρει όπως είναι λογικό,γιατί έτσι έγινε,ότι μεγάλωσε στην αυλή του Ιλλυριού βασιλιά Γλαυκία.-Ο Πύρρος μάλιστα κινδύνευε διπλά,μιας και στο εσωτερικό της Ηπείρου υπήρχαν έριδες και δολοπλοκίες!Με αποκορύφωμα την εκδίωξη και εξόντωση των Αιακίδων,μερικοί πιστοί στους Αιακίδες παίρνουν τον Πύρρο για να τον γλιτώσουν από το φονικό!
Στασιασάντες δ' οι Μολοσσοί και των Αιακίδων αποβαλόντες,εκάλεσαν εις τον θρόνον τους υιούς του Νεοπτόλεμου,και οι μεν φίλοι του Αιακίδου συλληφθέντες εφονεύθησαν ,τον δε Πύρρο έτι νήπιον όντα,και ζητούμενο από τον εχθρό,εκλέψαντες ο Ανδροκλής και ο Άγγελος,έφυγον......
σελίδα 192,Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι. / Μετάφρασις υπό Α. Ρ. Ραγκαβή, Τ. Δ': Αριστείδης- Μάριος Κάτων- Φιλοποίμην- Φλαμινίνος- Πύρρος- Μάριος. Εν Αθήναις: Τύποις Διονυσίου Κορομηλά, 1865
-------------------------------------------------------------------------------
Ο Αριστοτελης εννοει οτι η κοιτιδα των Ελληνων ειναι η Ηπειρος (''αρχεγονος Ελλας η Ηπειρος), οχι οτι η Ηπειρος ειναι ελληνικη. Ομοιως και ο Μπαμπινιωτης λεει οτι οι Ελληνες ηρθαν απο τις ουγγρικες πεδιαδες στην Ελλαδα. Αυτο δεν σημαινει οτι οι ουγγρικες πεδιαδες ειναι ελληνικες!!! Αν δεχθουμε τη συμβατικη ινδοευρωπαικη θεωρια και τη συνδυασουμε με τα παραμυθια του Ηροδοτου περι Δωριεων που δηθεν κατεβηκαν και απο Πινδο ηρθαν στη Μακεδονια, τοτε αυτο και μονο του απορριπτει την ελληνικοτητα των Ηπειρωτων. Οι Δωριεις κατεβηκαν απο τις ουγγρικες πεδιαδες στην Ηπειρο και απο εκει στη Μακεδονια! Αρα οι Δωριεις ηταν περαστικοι στην Ηπειρο, που σημαινει οτι οι Ηπειρωτες δεν ηταν Δωριεις!!!
Και κατι αλλο. Απο τη μια λετε οτι οι Ηπειρωτες ηταν Δωριεις κατα τον Ηροδοτο, και μετα λετε οτι οι Ηπειρωτες δεν μιλουσαν δωρικα, αλλα μια ελληνικη βορειοδυτικη διαλεκτο. Και μετα φερνετε αποσπασμα του Στραβωνα οτι οι Ηπειρωτες και οι Μακεδονες ηταν ομογλωσσοι. Αλλα για τους Μακεδονες λετε οτι ειναι Δωριεις!
Συμπρερασμα: Ουτε ξερετε τι λετε!!!
-------------------------------------------------------------------------------
2. Περι Σελλων και δηθεν Ελληνων
Ο προιστοριολογος-σημιτολογος Ν. Ελευθεριαδης σε βιβλιο που εξεδωσε ο εκδοτικος οικος Καδμος γραφει: ''Οι Ελληνισται συγχεοντες τους Σελλους ή Ελλους της Δωδωνης με τους Ελληνας, ως αρχικην κοιτιδα των Ελληνων εξελαβον την Ηπειρον. Κατα Στεφανον δε τον Βυζαντιον ''Ελλοπια χωριον Ευβοιας (προς βορραν η ανω Ευβοια) και αυτη η νησος απο Ελλοπος. Ελεγετο και η περι Δωδωνην χωρα Ελλοπια, ης οι οικητορες Ελλοι και Σελλοι. Έστι και πολις περι Δολοπιαν και χωρα περι Θεσπιας''. Εν ταις λεξεσιν Ελλ-οψ και Ελλοπ-ία αι τελευταιαι συλλαβαι 0ψ, -οπία θεωρουνται και ειναι πραγματι απλαιμκαταλήξεις και η ριζα ειναι κυριως Ελλ, ητις ως εξηγηθησεται, σημαινει το υψηλον και Ελληνες ή Ελλοπες και Έλ-ινοι ή Ελίνοι (υψηλοί) και Αλουανοί (Αλβανοί) Αλανοί, και Βυλλίονες ήτοι Ουελλίονες, ως Αλουανίσ κτλ (η υψηλή χωρα) ειναι ταυτοσημα. Αλλ' εξ τουτων ουδολως αποδεικνυεται οτι και η αρχικη κοιτις των Ελληνων δεον να θεωρειται η Ηπειρος και ιδια η περι την Δωδωνην χωραν. Η Ηπειρος διατελειν χωρα αγνωστος κατα την χαλκην ακομα εποχην και το μονο γνωστον ειναι οτι ητο και αυτη χωρα πελασγικη και εξ αυτης ωρμηθησαν πολυαριθμα φυλα απολιτιστων ορεσιβιων ανθρωπων προς διαφορα σημεια της Ελλαδος. Η ιστορια της Ηπειρου αρχεται κυριως μετα την 9η εκατονταετια π.Χ. δια του ελληνικου εποικισμου κατα τας ακτας αυτης πολεων Ελληνικων κυριως υπο των Κορινθιων. Καθ' ον χρονον η αλλη Ελλας ελληνιζε
(=
εννοει οτι εξελληνιζοταν απο την αφιξη των Ελληνων απο βορρα), η
Ηπειρος διετελει ακομη την πελασγικην της χροιαν. Οι Ελληνες και ο
ελληνικος κοσμος ως νεον εθνος και νεα ιδεα και νεος βιος και πολιτισμος
δεν ηδυνατο να προελθωσιν εξ Ηπειρου, αποτελουσης μερος της Ιλλυριας''.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ήπειρος ήταν μία αρχαία περιοχή της Ελλάδας, ευρισκόμενη εκεί που τώρα είναι η Αλβανία και η βορειο-δυτική Ελλάδα, με την Ιλλυρία στα βόρεια, τα βουνά της Πίνδου στα ανατολικά, και τον κόλπο της Αμβρακίας στα νότια (κοντά στην Πρέβεζα). Η περιοχή ήταν βαρβαρική στα νεότερα ελληνικά χρόνια και διάσιμη κυρίως για το μαντείο της Δοδόνης (στη νότια Ήπειρο) με την ιερή του βελανιδιά και τη λατρεία του Δία. Στο μαντείο αυτό προσέφευγαν πολύ στα αρχαία χρόνια. Η περιοχή ελληνοποιήθηκε μέσω των επαφών με την Κέρκυρα και την Αμβρακία, αλλά δεν απέκτησε σημασία μέχρι που ο Αλέξανδρος, βασιλιάς της Μολοσσίας (στην Ήπειρο) και κουνιάδος του Φιλίππου του 2ου της Μακεδονίας ένωσε τους Ηπειρώτες.» (Academic American encyclopedia, Volume 7, Charles W. Fornara, Grolier, 1997)
«Οι κάτοικοι δεν ήταν Έλληνες και οι κύριες φυλές ήταν οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες και οι Μολοσσοί. Η Ήπειρος δεν έπαιξε κάποιον σημαντικό ρόλο στην ιστορία εκτός από την περίοδο του βασιλιά Πύρρου, ένας ιδιοτελής ο οποίος απλώς χρησιμοποίησε το βασίλειο που κληρονόμησε ως ένα αρχικό σημείο για τις μεγαλεπήβολες πρωτοβουλίες του. Η γνώση για τη χώρα έφτασε στους Έλληνες από…Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα Π.Χ. οι Ηπειρώτες ασχολήθηκαν με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα και άρχισαν να εξελληνίζονται. Αυτό αποτέλεσε την αιτία να κατευθύνουν τη γενεαλογία των βασιλικών τους οικογενειών πίσω στον χρόνο, στην ελληνική μυθική περίοδο.» (Martin Persson Nilsson, Cults, myths, oracles, and politics in ancient Greece: with two appendices : the Ionian phylae, the phratries, P. Åström, 1986, p. 105)
------------------------------------------------------------------------------ -------------------------------------
• Reply•Share ›
Οι Ηπειρώτες όμως - ή τουλάχιστον μέρος αυτών - ήταν Ιλλυριοί: «Εάν αναλογιστεί κάποιος την αρχαιότητα αυτής της φυλής [της αλβανικής], η οποία προϋπήρξε όλων των άλλων της ιλλυρικής χερσονήσου, πείθεται ότι η ένδοξη φάλαγγα του Αλέξανδρου άντλησε την κυριότερη ισχή της από αυτούς τους ορεινούς ανθρώπους. Αυτοί είναι τους οποίους αναφέρουν οι ιστορικοί με το αόριστο όνομα ‘Ηπειρώτες’. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι οι πατέρες τους, φρουροί τους οποίους ο Αλέξανδρος μπόρεσε να αποσπάσει από το μικρό του στράτευμα, όφειλαν να επιτηρούν διά της φρίκης του ονόματος τους τις πολυκατοικημένες πόλεις της Ασσυρίας, της Περσίας, τις οποίες ο νέος νικητής είχε μόλις κατακτήσει.» (Revue des deux Mondes, Decembre 1878)
--------------------------------------------------------------------------------
Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς όπως ο Εκαταίος, ο Στράβων, ο Θουκυδίδης και άλλοι θεωρούσαν τους Ηπειρώτες βαρβάρους (έστω και πολιτισμικά αν όχι φυλετικά) και δεν θεωρούσαν την Ήπειρο μέρος της Ελλάδας, ασχέτως αν στους κατοίκους της συμπεριλαμβανόταν και Έλληνες, ασχέτως αν υπήρχαν ελληνικές αποικίες (π.χ. Επίδαμνος κ.α.). Ο Εκαταίος μιλάει για «Θράκες, Ιλλυριούς και Ηπειρώτες», άρα θεωρεί τους Ηπειρώτες ως ξεχωριστή εθνότητα, ενώ παρακάτω γράφει: «και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θράκες και τινά μέρη της Θεσσαλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας τα άνω Θεσπρωτοί…Ηπειρωτικά έθνη». Και ο Στράβων γράφει ότι «η δ’ ουν Βοιωτία, πρότερον μεν υπό βαρβάρων ωκείτο Αόνων και Τεμμίκων και Λελέγων και Υάντων..ως δ’ αύτως υπό Θρακών και Πελασγών».
Οι Ηπειρώτες (όσο και μέρος των Μακεδόνων) ήταν γραικοφωνήσαντες Πελασγοί ή Ιλλυριοί. Από την γλώσσα των Ηπειρωτών ελάχιστες λέξεις έχουν βρεθεί, που δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν αν είναι ελληνικές ή αλβανικές, όπως οι λέξεις άσπετος, δάξα, λυρτόν, πελειούς. Το όνομα πελειούς είναι η λέξη πέλιος που σήμαινε γέροντας στη γλώσσα των Θεσπρωτών (στα αλβανικά «πλακ» σημαίνει γέροντας). Στα Ηπειρωτικά η λέξη «δάξα» σήμαινε θάλασσα (στα αλβανικά det σημαίνει θάλλασα), από όπου προήλθε και το όνομα της θεάς Θέτιδος (det > Θέτις) με τροπή του θ σε δ, όπως συμβαίνει και στη Μακεδονική. Η λέξη «Άσπετος» ήταν όνομα του Αχιλλέα (στα αλβανικά «σπέιτε» σημαίνει γρήγορος), αφού ο Αχιλλέας στον Όμηρο ονομάζεται «έχοντας γρήγορα πόδια». Είτε η λέξη αυτή είναι αρχαία αλβανική/Ιλλυρική είτε προέρχεται από την ελληνική λέξη άσπευστος (το α επιτατικό), δηλαδή πολύ γρήγορος, από όπου προήλθε και το αλβανικό σπέιτε.
------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 17-5-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [K.Kotskas]
http://borioipirotis.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στην ανάδειξη των στόχων του ιστολογίου . Υβριστικά και προσβλητικά θα διαγράφονται