ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ.--'ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ' ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΚΑΙ 'ΑΛΒΑΝΟΥΣ' ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ.
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
Τάσος Κωστόπουλος – «Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας», Ενα άγνωστο κείμενο του Ιωνα Δραγούμη (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» 2011-03-27)
-------------------------------------------------------------
Posted by Βασιλική Μετατρούλου στο 2011/03/27
Ο Τάσος Κωστόπουλος, εκ των φορέων του ‘Ιού‘, σε ένα άρθρο του από την ‘Ελευθεροτυπία’ της Κυριακής 27 Μαρτίου 2011 με τίτλο ‘«Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας», Ενα άγνωστο κείμενο του Ιωνα Δραγούμη, Ενα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» για την εθνική αφύπνιση των Αρβανιτών‘.
Σύμφωνα με το σενάριο του Ιωνα Δραγούμη (επάνω), ο υδραίος καπετάνιος Αντώνιος Κριεζής (κάτω) θα εξελισσόταν -ως Αρβανίτης- σε ναύαρχο του αλβανικού στόλου.
Σύμφωνα με το σενάριο του Ιωνα Δραγούμη (επάνω), ο υδραίος καπετάνιος Αντώνιος Κριεζής (κάτω) θα εξελισσόταν -ως Αρβανίτης- σε ναύαρχο του αλβανικού στόλου.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ 1828 μ.Χ.-ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
--------------------------------------------------------------------------
Το Πολεμικό Ναυτικό του νεοσύστατου ελληνικού Κράτους
Η ιστορία του στόλου του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους αρχίζει το 1828 με κυβερνήτη της Ελλάδας τον Ιωάννη Καποδίστρια. Το ισχυρότερο πλοίο του στόλου της μεταβατικής εποχής ήταν η (ναυπηγημένη στις Η.Π.Α) φρεγάτα «ΕΛΛΑΣ». Την φρεγάτα "ΕΛΛΑΣ" ανατίναξε στον Πόρο, μαζί με την κορβέτα Ύδρα, ο Ναύαρχος Μιαούλης την 1η Αυγούστου 1831 στην διάρκεια της τότε ανταρσίας του κατά του κυβερνήτη Καποδίστρια.
Το 1833 το ελληνικό ναυτικό ονομάζεται "Βασιλικόν Ναυτικόν". Την ονομασία αυτή θα την διατηρήσει μέχρι το 1924. Υπό του Βασιλέως Όθωνα διετέλεσε πρώτος υπουργός Ναυτικών ο Ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης.
Η πρώτη ναυτική σχολή ιδρύθηκε το 1846 πάνω στην κορβέτα «ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ» και διευθυντής της ορίστηκε ο Λεωνίδας Παλάσκας. Επικρατούσα γλώσσα των πληρωμάτων την εποχή εκείνη ήταν τα ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ: ο τότε Αρχίατρος του Στόλου, Βαυαρός Θεόδωρος Ράινχολντ (Th. Rheinhold) εκδίδει βιβλίο για την "Γλώσσα του Στόλου". Το 1878 επί Βασιλέως Γεωργίου Α΄ ιδρύθηκε η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων με διευθυντή τον Ηλία Κανελλόπουλο. Το 1907 ιδρύθηκε το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού με πρώτο Αρχηγό τον Ναύαρχο Γεώργιο Κουντουριώτη.
--------------------------------------------------------------------------
Το Πολεμικό Ναυτικό του νεοσύστατου ελληνικού Κράτους
Η ιστορία του στόλου του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους αρχίζει το 1828 με κυβερνήτη της Ελλάδας τον Ιωάννη Καποδίστρια. Το ισχυρότερο πλοίο του στόλου της μεταβατικής εποχής ήταν η (ναυπηγημένη στις Η.Π.Α) φρεγάτα «ΕΛΛΑΣ». Την φρεγάτα "ΕΛΛΑΣ" ανατίναξε στον Πόρο, μαζί με την κορβέτα Ύδρα, ο Ναύαρχος Μιαούλης την 1η Αυγούστου 1831 στην διάρκεια της τότε ανταρσίας του κατά του κυβερνήτη Καποδίστρια.
Το 1833 το ελληνικό ναυτικό ονομάζεται "Βασιλικόν Ναυτικόν". Την ονομασία αυτή θα την διατηρήσει μέχρι το 1924. Υπό του Βασιλέως Όθωνα διετέλεσε πρώτος υπουργός Ναυτικών ο Ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης.
Η πρώτη ναυτική σχολή ιδρύθηκε το 1846 πάνω στην κορβέτα «ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ» και διευθυντής της ορίστηκε ο Λεωνίδας Παλάσκας. Επικρατούσα γλώσσα των πληρωμάτων την εποχή εκείνη ήταν τα ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ: ο τότε Αρχίατρος του Στόλου, Βαυαρός Θεόδωρος Ράινχολντ (Th. Rheinhold) εκδίδει βιβλίο για την "Γλώσσα του Στόλου". Το 1878 επί Βασιλέως Γεωργίου Α΄ ιδρύθηκε η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων με διευθυντή τον Ηλία Κανελλόπουλο. Το 1907 ιδρύθηκε το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού με πρώτο Αρχηγό τον Ναύαρχο Γεώργιο Κουντουριώτη.
------------------------------------------------------------------------
ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΩΝΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
«Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας»
Ενα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» για την εθνική αφύπνιση των Αρβανιτών
Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Της μόδας έγιναν τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες συζητήσεις (και καβγάδες) για τη διαδικασία διαμόρφωσης του νεοελληνικού έθνους.
Τα σχετικά ερεθίσματα δεν έλειψαν: από το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, που έπεσε θύμα του υπό διαμόρφωσιν «εθνικού χώρου» το 2007, μέχρι την τρέχουσα τηλεοπτική σειρά του Σκάι περί 1821.
Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Οχι μόνο επειδή συμπίπτει με την πολιτική εδραίωση και τηλεοπτική υπερπροβολή της εγχώριας ακροδεξιάς, που στηρίζει το επικοινωνιακό προφίλ της (και) στην προάσπιση της «εθνικά ορθής» εκδοχής του παρελθόντος απέναντι σε κάθε λογής αμφισβητήσεις. Αλλά και γιατί, σε καιρούς που το ευρωπαϊκό όραμα μισού αιώνα αργοπνίγεται στον βάλτο του μνημονίου χωρίς ορατή διέξοδο, η στροφή στο παρελθόν φαντάζει σχεδόν μονόδρομος: είτε φυγής είτε αναστοχασμού τής έως τώρα συλλογικής μας πορείας.
Ως συμβολή στην εθνική επέτειο, δημοσιεύουμε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα κείμενο του Ιωνα Δραγούμη. Πρόκειται για ένα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» (virtual history), ενοφθαλμισμένο σε έκθεση που συνέταξε για τον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Σκουζέ ως υποπρόξενος στο Δεδεαγάτς (τη σημερινή Αλεξανδρούπολη).
Αντικείμενό του, το ενδεχόμενο μιας διαφορετικής εθνικής εξέλιξης των Αρβανιτών της νότιας Ελλάδας, αν εξωτερικές επιρροές είχαν ευνοήσει μια πρόωρη «αφύπνιση» του αλβανικού εθνικισμού πριν η επανάσταση του 1821 εντάξει οργανικά αυτούς τους πληθυσμούς στο νεοελληνικό έθνος. Ολόκληρη η έκθεση φυλάσσεται στο προσωπικό αρχείο του Ιωνα, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (Εν Δεδεαγάτς τη 9.3.1906, αριθ.80]
Τα σχετικά ερεθίσματα δεν έλειψαν: από το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, που έπεσε θύμα του υπό διαμόρφωσιν «εθνικού χώρου» το 2007, μέχρι την τρέχουσα τηλεοπτική σειρά του Σκάι περί 1821.
Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Οχι μόνο επειδή συμπίπτει με την πολιτική εδραίωση και τηλεοπτική υπερπροβολή της εγχώριας ακροδεξιάς, που στηρίζει το επικοινωνιακό προφίλ της (και) στην προάσπιση της «εθνικά ορθής» εκδοχής του παρελθόντος απέναντι σε κάθε λογής αμφισβητήσεις. Αλλά και γιατί, σε καιρούς που το ευρωπαϊκό όραμα μισού αιώνα αργοπνίγεται στον βάλτο του μνημονίου χωρίς ορατή διέξοδο, η στροφή στο παρελθόν φαντάζει σχεδόν μονόδρομος: είτε φυγής είτε αναστοχασμού τής έως τώρα συλλογικής μας πορείας.
Ως συμβολή στην εθνική επέτειο, δημοσιεύουμε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα κείμενο του Ιωνα Δραγούμη. Πρόκειται για ένα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» (virtual history), ενοφθαλμισμένο σε έκθεση που συνέταξε για τον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Σκουζέ ως υποπρόξενος στο Δεδεαγάτς (τη σημερινή Αλεξανδρούπολη).
Αντικείμενό του, το ενδεχόμενο μιας διαφορετικής εθνικής εξέλιξης των Αρβανιτών της νότιας Ελλάδας, αν εξωτερικές επιρροές είχαν ευνοήσει μια πρόωρη «αφύπνιση» του αλβανικού εθνικισμού πριν η επανάσταση του 1821 εντάξει οργανικά αυτούς τους πληθυσμούς στο νεοελληνικό έθνος. Ολόκληρη η έκθεση φυλάσσεται στο προσωπικό αρχείο του Ιωνα, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (Εν Δεδεαγάτς τη 9.3.1906, αριθ.80]
------------------------------------------------------------------------------ Ο Αναστασιος Κουλουριωτης εζησε [1822-1887] και ηταν Αρβανιτης απο την Σαλαμινα=http://ellines-albanoi.blogspot.gr/2011/09/blog-post_08.html
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ.--'ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ' ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΚΑΙ 'ΑΛΒΑΝΟΥΣ' ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ.
Δύο επισημάνσεις είναι εδώ αναγκαίες. Σε όλο το κείμενο, ο Δραγούμης αναφέρεται σε «ΑΛΒΑΝΟΣ», ακολουθώντας την τρέχουσα πρακτική των ελλήνων λογίων της εποχής του. Αντίθετα με σήμερα, που οι λέξεις «ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ» και «ΑΛΒΑΝΟΣ» έχουν σαφώς διακριτό περιεχόμενο, εκείνα τα χρόνια η μεταξύ τους διαφορά αφορούσε όχι το περιεχόμενο αλλά το ιδίωμα εκφοράς του λόγου: για «Αρβανίτες» (της Ελλάδας ή της Αλβανίας) μιλούσαν οι αγράμματοι και οι δημοτικιστές, «Αλβανούς» αποκαλούσαν τους ίδιους ανθρώπους οι λόγιοι.
-------------------------------------------------------------------------------
Η δεύτερη επισήμανση αφορά τη δεδηλωμένη νοσταλγία του Δραγούμη για την παλιά ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν πρόκειται για παραδοξολογία αλλά για κοινό τόπο της ελληνικής διπλωματικής σκέψης της εποχής: στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, η αντιμετώπιση της «σλαβικής απειλής» περνούσε από μια ελληνοτουρκική συμμαχία εμπόρων, γραφειοκρατών και γαιοκτημόνων απέναντι στη σλαβόφωνη χριστιανική αγροτιά. Η σκιά αυτής της συμπόρευσης είναι ορατή και στο υποθετικό σενάριο του Ιωνα:
«Προ τριών περίπου αιώνων, ως υπολογίζουνε ιστορικοί τινές, εγκατεστάθησαν εν Αττική, Βοιωτία, Αργολίδι και τισι των νήσων Αλβανοί χριστιανοί. Βαθμηδόν, είτε εξωθούντες προς τα αστικά κέντρα τους αγροτικούς πληθυσμούς, ους επί τόπου εύρον, είτε αφομοιούντες αυτούς ως εκ της υπεροχής του αριθμού, εκάλυψαν τας ειρημένας επαρχίας. Απέμειναν δε τότε ελληνικά μόνον τα μεγάλα κέντρα (κωμοπόλεις και πόλεις), αι Αθήναι, αι Θήβαι, τα Μέγαρα, το Αργος, η Κόρινθος κτλ αίτινες και ενισχύθησαν διά των από της υπαίθρου εκδιωχθέντων υπό της αλβανικής επιδρομής ιθαγενών.
»Αλλά τα ολιγάριθμα ταύτα κέντρα ου μόνον διετήρησαν τον ελληνικόν αυτών χαρακτήρα και πολιτισμόν (culture), αλλ’ οιωνεί εκάλυψαν δι’ αυτών και την ύπαιθρον. Αλλωστε οι Αλβανοί ήσαν ομόδοξοι των Ελλήνων, τέκνα της Μεγάλης Εκκλησίας, ιερουργούντες ελληνιστί. Οι Αλβανοί ούτοι έποικοι, οι δυναθέντες να επικρατήσωσι του ιθαγενούς στοιχείου εν τη υπαίθρω, δεν είχον την δύναμιν να υπερισχύσωσι επί των πόλεων, απ’ εναντίας εστρέφοντο προς τας πόλεις ίνα λαμβάνωσι τα φώτα, τον πολιτισμόν και την διεύθυνσιν.
»Εγεννήθη εκ των πραγμάτων κατ’ ανάγκην η αιωνίως υφισταμένη μεταξύ αγροτικών και αστυκών πληθυσμών αλληλεγγύη ή μάλλον οι υποκαταστήσαντες τους ιθαγενείς αγρότας Αλβανοί έγιναν υποκατάστατοι εκείνων και ως προς τας μετά των πόλεων υφισταμένας σχέσεις της υπαίθρου. Και η μεν ύπαιθρος δεν έπαυσε παρέχουσα κατ’ ολίγον προς τα αστυκά κέντρα Αλβανούς αγρότας προς συγχώνευσιν και εξελληνισμόν, τα δ’ άστεα επεκάλυπτον διά των πτερύγων της ηθικής και της δεσποτείας άπασαν την ύπαιθρον χώραν.
»Υποτεθείσθω προς στιγμήν ότι, προ της απελευθερώσεως της Αττικής και Βοιωτίας από της Τουρκοκρατίας, εγεννάτο εν τη κεφαλή φίλου τινός Αυστριακού η χρήσιμος αλλ’ ανθελληνική ιδέα επιχειρήσεως προπαγανδιστικής εργασίας προς απόσπασιν των Αλβανών αγροτών από της «τυραννικής» ελληνικής επιρροής των Αθηνών και των Θηβών. Τι θα συνέβαινε τότε; Ακριβώς ό,τι νυν συμβαίνει εν Μακεδονία και Θράκη. Θα ηναγκάζετο η Αυστριακή προπαγάνδα
α) Διά παντός μέσου να δηλητηριάση τους Αλβανούς ούτως ώστε να καταστρέψη την υφισταμένην μετ’ αυτών και των Ελλήνων σύμπνοιαν και ιδιωτικήν αλληλεγγύην. Της δηλητηριάσεως θα εποίουν αρχήν δια της εξάψεως του φυσικώς υπάρχοντος φθόνου των γεωργικών λαών κατά των εμπορικών, ους θεωρούν ως εκμεταλλευομένους αυτούς.
β) Να αποσπάση τους Αλβανούς εκ της πνευματικής διευθύνσεως της Μεγάλης Εκκλησίας ούσης Ελληνικής, διότι εν Ανατολή, ως γνωστόν, σχεδόν μόνη η θρησκεία διακρίνει τας εθνικότητας. Οποίαν θρησκείαν θα ενεφύτευον οι Αυστριακοί εις τους Αλβανούς θα ήτο αδιάφορον, αρκεί να μην ήτο ελληνική θρησκεία. Εάν η καθολική θρησκεία παρίστατο δυσπρόσδεκτος τοις Αλβανοίς, θα προέκρινον αναμφιβόλως την μωαμεθανικήν προς εγκόλαψιν.
γ) Να ιδρύση δια παντός τρόπου εν Αθήναις και Θήβαις κοινότητας αλβανικάς ανεξαρτήτους των κοινοτήτων των πόλεων τούτων.
δ) Να αναλάβη προσωρινώς αυτή -η μόνη δύναμις και αλλοτρία τω τόπω- την διεύθυνσιν των βαθμηδόν αποσπωμένων Αλβανών, μέχρι της αυξήσεως και ενδυναμώσεως των αστυκών τούτων αλβανικών κοινοτήτων, οπότε θα ηδύναντο αύται αφ’ εαυτών να διευθύνωσι την ύπαιθρον.
»Καλή τύχη, η μέθοδος των προπαγανδών δεν είχεν εισέτι ανακαλυφθή, η δε Τουρκία ήτο, τω καιρώ εκείνω, ικανώς επίφοβος και εις αυτή την Αυστρίαν. Αλλως αι εργασίαι της υποθετικής ταύτης προπαγάνδας θα είχον πλείστας επιτυχίας, αι δε Αθήναι θα ήσαν νυν η πρωτεύουσα της Κατωτάτης Αλβανίας, ως τα Ιωάννινα είναι νυν της Κάτω!»
Oι Αρβανίτες έδωσαν δυνατές μορφές στην επαναστατική περίοδο: Τζαβέλλας, Μιαούλης, Κουντουριώτης, Ζαΐμης, Μάρκος Μπότσαρης, Ανδρούτσος, Μπουμπουλίνα, Κατσώνης και Κατσαντώνης (από τη ρίζα κατσ-, που σημαίνει τον μικροκαμωμένο) κ.ά.. Ο Παπαρρηγόπουλος γράφει για τον Κουντουριώτη: «λαλήσας προς τους μεν ναύτας αλβανιστί προς δε τους πεζούς ελληνιστί». (Οι ναύτες ήταν Υδραίοι - και αναγκάστηκε να τους μιλήσει αλβανικά για να τον καταλάβουν). Ο δε Μαρκος Μπότσαρης έγραψε «Λεξικό τής Ρομαϊκοίς και Αρβανητηκοίς Απλής», που εξέδωσε το 1980 η Ακαδημία Αθηνών.=http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=1248
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ - Διαδικτυακό περιοδικό - Για την Εκκοσμίκευση, τον Ανθρωπισμό, τις Επιστήμες, την…
freeinquiry.gr
Απο που προερχεται το ονομα ΑΛΒΑΝΟΣ.
----------------------------------------------------------------
Ετυμολογία - ονομασίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα Αλβανία από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη Αλβανός (Αλβανών, Αλβανόπολις), φέρεται να υποδεικνύεται, για πρώτη φορά, από τον Πτολεμαίο τον Γεωγράφο (Γεωγραφικά, 3, 12, 20) και αφορά κάποια αντίστοιχη φυλή της περιοχής.[5] Παρόλα αυτά, οι πρώτες πηγές που αναφέρονται με βεβαιότητα στο συγκεκριμένο Βαλκανικό λαό βρίσκονται σε ανώνυμο Βουλγαρικό γραπτό του 11ου αιώνα[6] και στο έργο του Μιχαήλ Ατταλειάτη.[7]
Οι Βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν τη σημερινή χώρα Αλβανία και τους κατοίκους Αλβανούς και Αρβανίτες από τον 11ο αιώνα. Εκτός όμως της ονομασίας αυτής ιστορικά υπάρχουν κι άλλες:
Οι ίδιοι οι Αλβανοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπτάρ και τη χώρα τους Σκιπερία, δηλαδή χώρα των αετών.
Οι Τούρκοι τους ονομάζουν Αρναούτ.
Στη γκεγκική διάλεκτο, η χώρα λεγόταν Άρμπεν και οι κάτοικοι (Arbesh dhe Arberesh) Άρμπενες - Αρμπινέοι (πληθ.) και Αρμπαναίοι.
Οι Έλληνες, εκ του προηγουμένου, Αρβανίτες.
Οι Σλάβοι, ομοίως με τους Έλληνες, Αρμπανάς και Αρμπανάδες.
-------------------------------------------------------------------
Αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι αρχαίοι κάτοικοι του μεγαλύτερου μέρους της περιοχής που καλύπτει σήμερα η Αλβανία (και του μεγαλύτερου μέρους της πρώην Γιουγκοσλαβίας) ήταν οι Ιλλυριοί. Τα αρχαιολογικά ευρήματα συγκεντρωμένα στις παράκτιες περιοχές δεν αποδίδουν έως τώρα σαφή εικόνα του πολιτισμού αυτών των ανθρώπων.
Η επικρατέστερη άποψη των ιστορικών είναι ότι οι σύγχρονοι Αλβανοί προέρχονται από τους γηγενείς αρχαίους Ιλλυριούς, και ίσως ως ένα βαθμό από άλλους αρχαίους βαλκανικούς λαούς (Θράκες και Δάκες), με βάση τεστ DNA, σύνδεση ιλλυρικών ονομάτων προσώπων και τόπων με σύγχρονα αλβανικά, ιστορικά γεγονότα κλπ.
Στην ευρύτερη περιοχή η παρουσία των Ιλλυριών ανιχνεύεται στο σχηματισμό πολιτικής δομής κατά τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ.. Οι Ιλλυριοί πάντως σχημάτισαν βασίλεια γύρω από πολέμαρχους που αντιμάχονταν μεταξύ τους στο μεγαλύτερο τμήμα της ιστορίας τους (δεν υπήρχε ενότητα των ιλλυρικών φυλών, όπως και στην περίπτωση των Ελλήνων). Κατά την αρχαιότητα, είχαν αναπτύξει σχέσεις με τους Έλληνες. Κατά περιόδους, είχαν συγκρούσεις με ελληνικές φυλές, κατά των Χαόνων και των Μολοσσών στην Ήπειρο και κατά του Μακεδονικού βασιλείου, μα και κατά την ίδρυση ελληνικών αποικιών σε μέρη που κατοικούσαν Ιλλυριοί (Απολλωνία).
------------------------------------------------------------------
Ρωμαϊκή κυριαρχία και Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η περιοχή που θεωρείται κοιτίδα των Αρβανιτών
Κατακτημένη από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Ιλλυρία οργανώθηκε ως ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Illyricum (Ιλλυρικόν), η οποία διαιρέθηκε αργότερα στις επαρχίες της Δαλματίας και της Παννονίας. Οι γαίες που συνιστούν τη σύγχρονη Αλβανία περιλαμβάνονταν στη Δαλματία. Αργότερα, στο Ιλλυρικόν θα περιληφθεί μεγάλο μέρος της βαλκανικής χερσονήσου, συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός που επικρατούσε την εποχή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή, είναι φανερός και αποδίδεται στα ελληνικά ονόματά τους.
Η σημερινή Αλβανία παρέμεινε υπό Ρωμαϊκή και στη συνέχεια Βυζαντινή κυριαρχία, μέχρις ότου άρχισαν να την κατακλύζουν οι Σλάβοι από το 548 και μετά και καταλήφθηκε από τη Βουλγαρική Αυτοκρατορία τον 9ο αιώνα. Μετά την εξασθένηση της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας στα μέσα και στα τέλη του 13ου αιώνα, μερικά από τα εδάφη της σημερινής Αλβανίας καταλήφθηκαν από το Σερβικό Πριγκιπάτο. Γενικά οι επιδρομείς κατέστρεφαν ή εξασθενούσαν τα Ρωμαϊκά και Βυζαντινά πολιτιστικά κέντρα στην περιοχή της μελλοντικής Αλβανίας.
Ο εδαφικός πυρήνας του Αλβανικού κράτους σχηματίστηκε το Μεσαίωνα ως Πριγκιπάτο του Αρβάνου (Αλβανικά: Αρμπέρ) και Βασίλειο της Αλβανίας. Το Πριγκιπάτο του Αρβάνου ήταν το πρώτο Αλβανικό κράτος κατά το Μεσαίωνα και ιδρύθηκε από τον άρχοντα Πρόγονο στην περιοχή της Κρούγιας γύρω στα 1190. Τον ιδρυτή Πρόγονο διαδέχθηκαν οι γιοί του Τζην και Δημήτριος, με το δεύτερο το βασίλειο να φτάνει στο ανώτερο σημείο του. Μετά το θάνατο του Δημήτριου, τελευταίου της οικογένειας των Προγόνων, το πριγκιπάτο περιήλθε στον Έλληνα Γρηγόριο Καμονά και στη συνέχεια στον Αλβανό γαμπρό του Γουλαμό, για να διαλυθεί τελικά το 1255. Από ορισμένους ιστορικούς θεωρείται ότι το Πριγκιπάτο του Αρβάνου ήταν το πρώτο δείγμα "Αλβανικού κράτους" και ότι διατήρησε ημιαυτόνομο καθεστώς ως το δυτικό άκρο μιας αυτοκρατορίας (υπό τους Δούκες της Ηπείρου ή τους Λασκαρίδες της Νίκαιας).
------------------------------------------------------------------
Οθωμανική κυριαρχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές της εγκαθίδρυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, το γεωπολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από διάσπαρτα βασίλεια μικρών πριγκιπάτων. Οι Οθωμανοί είχαν στήσει τις φρουρές τους σε όλη τη νότια Αλβανία το 1415 και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας το 1431. Εντούτοις το 1443 ξέσπασε μια μεγάλη και μακροχρόνια εξέγερση υπό την ηγεσία του Αλβανού εθνικού ήρωα Σκεντέρμπεη, που διήρκεσε μέχρι το 1479, νικώντας πολλές φορές μεγάλους Οθωμανικούς στρατούς υπό τους σουλτάνους Μουράτ Β΄ και Μωάμεθ Β΄. Ο Σκεντέρμπεης συνένωσε αρχικά τους Αλβανούς πρίγκιπες και κατόπιν εγκαθίδρυσε μια κεντρική εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος των μη κατακτημένων εδαφών και έγινε Άρχοντας της Αλβανίας. Προσπάθησε επίσης ακατάπαυστα αλλά μάλλον ανεπιτυχώς να δημιουργήσει ένα συνασπισμό των Ευρωπαίων κατά των Οθωμανών. Ματαίωσε κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να ανακτήσουν την Αλβανία, που την οραματίζονταν ως εφαλτήριο για την εισβολή στην Ιταλία και στη Δυτική Ευρώπη. Ο άνισος αγώνας του κατά της ισχυρότερης δύναμης της εποχής κέρδισε την εκτίμηση της Ευρώπης καθώς και κάποια υποστήριξη με τη μορφή χρημάτων και στρατιωτική βοήθειας από τη Νάπολη, τους πάπες, τη Βενετία και τη Ραγούζα.
Με την άφιξη των Τούρκων το Ισλάμ εισήχθη στην Αλβανία ως τρίτη θρησκεία. Ο προσηλυτισμός αυτός προκάλεσε μαζική μετανάστευση Αλβανών προς τις Χριστιανικές Ευρωπαϊκές χώρες. Πολλοί Αλβανοί διέφυγαν στη γειτονική Ελλάδα όπως επίσης στην Ιταλία, κυρίως στην Καλαβρία και τη Σικελία. Μαζί με τους Βόσνιους οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατείχαν εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία και ήταν το κύριο στήριγμα της Οθωμανικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Ο Κιοπρουλού Μεχμέτ Πασάς ήταν ο αποτελεσματικότερος και ισχυρότερος από τους Μεγάλους Βεζίρηδες Αλβανικής καταγωγής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Με αυτή την προνομιακή θέση στην αυτοκρατορία οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατέλαβαν διάφορες διοικητικές θέσεις, με πάνω από 25 Μεγάλους Βεζίρηδες Αλβανικής καταγωγής, όπως ο Στρατηγός Κιοπρουλού Μεχμέτ Πασάς, που διοικούσε τις Οθωμανικές δυνάμεις κατά τους Οθωμανοπερσικούς Πολέμους, ο Στρατηγός Κιοπρουλού Φαζίλ Αχμέτ, που ηγείτο του Οθωμανικού στρατού κατά τον Αυστροτουρκικό Πόλεμο (1663–1664) και αργότερα ο Μεχμέτ Αλή Πασάς της Αιγύπτου.
Το 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί εδραίωσαν την παρουσία τους στην περιοχή, οι Αλβανικές πόλεις οργανώθηκαν σε τέσσερα κύρια σαντζάκια. Η κυβέρνηση προώθησε το εμπόριο ιδρύοντας μια σημαντική Εβραϊκή αποικία προσφύγων που είχαν φύγει διωγμένοι από την Ισπανία (στα τέλη του 15ου αιώνα). Από τα λιμάνια του Αυλώνα περνούσαν εμπορεύματα εισαγόμενα από την Ευρώπη, όπως βελούδα, βαμβακερά, μάλλινα, χαλιά, μπαχαρικά και δέρματα από την Προύσα και την Κωνσταντινούπολη. Μερικοί πολίτες του Αυλώνα είχαν ακόμη και εμπορικούς συνεργάτες στην Ευρώπη.
Αλβανοί υπήρχαν επίσης σε όλη την αυτοκρατορία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο, στην Αλγερία και σε όλο το Μαγκρέμπ, ως ζωτικής σημασίας στρατιωτικοί και διοικητικοί λειτουργοί. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο Παιδομάζωμα. Η διαδικασία του εξισλαμισμού υπήρξε σταδιακή, αρχίζοντας με την άφιξη των Οθωμανών το 19ο αιώνα (σήμερα μια μειονότητα Αλβανών είναι Καθολικοί ή Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία έχει γίνει Μουσουλμανική). Οι τιμαριούχοι, το υπόβαθρο της πρώιμης Οθωμανικής εξουσίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν ήταν κατ' ανάγκη προσήλυτοι στο Ισλάμ και κατά καιρούς εξεγείρονταν. Διασημότερος από αυτούς τους επαναστάτες είναι ο Σκεντέρμπεης (που η μορφή του θα χρησιμοποιείτο αργότερα το 19ο αιώνα ως κεντρικό στοιχείο της Αλβανικής εθνικής ταυτότητας). Η σημαντικότερη επίπτωση στους Αλβανούς ήταν η σταδιακή διαδικασία εξισλαμισμού της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αν και αυτό έγινε πιο πλατειά μόνο το 17ο αιώνα.
Πολλοί Καθολικοί προσηλυτίσθηκαν το 17ο αιώνα, ενώ οι Ορθόδοξοι Αλβανοί τους ακολούθησαν το 18ο αιώνα. Την, αρχικά περιορισμένη στα κύρια αστικά κέντρα Ελμπασάν και Σκόδρα, νέα θρησκεία, ασπάσθηκε την περίοδο αυτή και η ύπαιθρος. Τα κίνητρα για τον προσηλυτισμό ήταν, σύμφωνα με τους μελετητές ποικίλα, ανάλογα με την περίπτωση. Η έλλειψη πρωτογενών πηγών δεν βοηθάει τη διερεύνηση τέτοιων ζητημάτων.
Η Αλβανία παρέμεινε υπό την Οθωμανική εξουσία ως τμήμα της επαρχίας της Ρούμελης μέχρι το 1912, όταν ανακηρύχθηκε η ανεξάρτητη Αλβανία.
---------------------------------------------------------------------
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ''ΑΛΒΑΝΟΣ''
Βασικα η λεξη alba ειναι μαλλον Χιττιτικη λεξη ή και Φρυγικη και σημαινει το λευκο και φωτεινο
Και μαλλον εχει την ιδια ριζα με τηννελληνικη λέξη Ολμπυ ..ολβυ ..αλφυ..και αλπι που δημαινει ασπρος φωτεινος ευτυχης..
Εξ ου και η ελκηνικη λέξη Ολυμπος.
ΑLBA για τους Φρυγες ηταν η πολη του Ιλιου δηλαδη η Τροια.
Κατα καποιον τροπο δηλαδη οι Τρωες ηταν Αλβανοί.
Οταν οι Ελληνες κατεστρεψαν την Τροια ο Νεοπτολεμος, ο βασιλεας των Ελληνων-Μυρμιδονων πηρε σαν σκλαβα μαζι του την χηρα του Εκτωρα Ανδρομαχη, τον Ελενο και πολλους Τρωες - Αλβανους σκλαβους μαζι του και τους κουβάλησε στην Ηπειρο οπου ιδρυσε το βασιλειο των Μολοσσων οι οποιοι συνεχισαν να εχουν τους Τρωες - Αλβανους σαν σκλαβους και τσομπανηδες.
Αυτοι οι Αλβανοι ηταν οι πρωτοι που ηρθαν σαν σκλαβοι των Ελληνων στην παναρχαια κοίτιδα μας.
Αλλοι Τρωες- Αλβανοι υπο τον Αινεια εφθασαν στο Λατιο και ιδρυσαν την Αλμπα λονγκα ..δηλαδη την Μεγαλη Λευκη.
Το νεον Ιλιον θα λέγαμε ή την νέα Τροια.
Οι κατοικοι της ήταν οι Αλβανοι της Ιταλιας.
Αλλοι Αλβανοι ήταν οι Ιλλυρες λεγαιοναριοι της Παρθικης 2ης λεγεωνας η οποια στρατοπεδευε στους στρατωνες που βρισκοταν στους λόφους Αλμπι εξω απο την Ρωμη κοντα στην αρχαια Αλμπα Λόνγκα και γι' αυτο στους στρατιωτικους κυκλους ηταν γνωστοι με το ονομα Albani.
Αυτοι οταν αποστρατευονταν επαιρναν κληρο στο Ιλλυρικο, τον τοπο καταγωγης τους.
Πολλοι από αυτους τους "Αλμπανους" αποστρατους λεγεωναριους μαζευτηκαν σε ενα σημειο και ιδρυσαν πολη την γνωστη ΑΛΒΑΝΟΠΟΛΗ.
---------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
Ετυμολογία - ονομασίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα Αλβανία από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη Αλβανός (Αλβανών, Αλβανόπολις), φέρεται να υποδεικνύεται, για πρώτη φορά, από τον Πτολεμαίο τον Γεωγράφο (Γεωγραφικά, 3, 12, 20) και αφορά κάποια αντίστοιχη φυλή της περιοχής.[5] Παρόλα αυτά, οι πρώτες πηγές που αναφέρονται με βεβαιότητα στο συγκεκριμένο Βαλκανικό λαό βρίσκονται σε ανώνυμο Βουλγαρικό γραπτό του 11ου αιώνα[6] και στο έργο του Μιχαήλ Ατταλειάτη.[7]
Οι Βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν τη σημερινή χώρα Αλβανία και τους κατοίκους Αλβανούς και Αρβανίτες από τον 11ο αιώνα. Εκτός όμως της ονομασίας αυτής ιστορικά υπάρχουν κι άλλες:
Οι ίδιοι οι Αλβανοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπτάρ και τη χώρα τους Σκιπερία, δηλαδή χώρα των αετών.
Οι Τούρκοι τους ονομάζουν Αρναούτ.
Στη γκεγκική διάλεκτο, η χώρα λεγόταν Άρμπεν και οι κάτοικοι (Arbesh dhe Arberesh) Άρμπενες - Αρμπινέοι (πληθ.) και Αρμπαναίοι.
Οι Έλληνες, εκ του προηγουμένου, Αρβανίτες.
Οι Σλάβοι, ομοίως με τους Έλληνες, Αρμπανάς και Αρμπανάδες.
-------------------------------------------------------------------
Αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι αρχαίοι κάτοικοι του μεγαλύτερου μέρους της περιοχής που καλύπτει σήμερα η Αλβανία (και του μεγαλύτερου μέρους της πρώην Γιουγκοσλαβίας) ήταν οι Ιλλυριοί. Τα αρχαιολογικά ευρήματα συγκεντρωμένα στις παράκτιες περιοχές δεν αποδίδουν έως τώρα σαφή εικόνα του πολιτισμού αυτών των ανθρώπων.
Η επικρατέστερη άποψη των ιστορικών είναι ότι οι σύγχρονοι Αλβανοί προέρχονται από τους γηγενείς αρχαίους Ιλλυριούς, και ίσως ως ένα βαθμό από άλλους αρχαίους βαλκανικούς λαούς (Θράκες και Δάκες), με βάση τεστ DNA, σύνδεση ιλλυρικών ονομάτων προσώπων και τόπων με σύγχρονα αλβανικά, ιστορικά γεγονότα κλπ.
Στην ευρύτερη περιοχή η παρουσία των Ιλλυριών ανιχνεύεται στο σχηματισμό πολιτικής δομής κατά τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ.. Οι Ιλλυριοί πάντως σχημάτισαν βασίλεια γύρω από πολέμαρχους που αντιμάχονταν μεταξύ τους στο μεγαλύτερο τμήμα της ιστορίας τους (δεν υπήρχε ενότητα των ιλλυρικών φυλών, όπως και στην περίπτωση των Ελλήνων). Κατά την αρχαιότητα, είχαν αναπτύξει σχέσεις με τους Έλληνες. Κατά περιόδους, είχαν συγκρούσεις με ελληνικές φυλές, κατά των Χαόνων και των Μολοσσών στην Ήπειρο και κατά του Μακεδονικού βασιλείου, μα και κατά την ίδρυση ελληνικών αποικιών σε μέρη που κατοικούσαν Ιλλυριοί (Απολλωνία).
------------------------------------------------------------------
Ρωμαϊκή κυριαρχία και Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η περιοχή που θεωρείται κοιτίδα των Αρβανιτών
Κατακτημένη από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Ιλλυρία οργανώθηκε ως ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Illyricum (Ιλλυρικόν), η οποία διαιρέθηκε αργότερα στις επαρχίες της Δαλματίας και της Παννονίας. Οι γαίες που συνιστούν τη σύγχρονη Αλβανία περιλαμβάνονταν στη Δαλματία. Αργότερα, στο Ιλλυρικόν θα περιληφθεί μεγάλο μέρος της βαλκανικής χερσονήσου, συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός που επικρατούσε την εποχή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή, είναι φανερός και αποδίδεται στα ελληνικά ονόματά τους.
Η σημερινή Αλβανία παρέμεινε υπό Ρωμαϊκή και στη συνέχεια Βυζαντινή κυριαρχία, μέχρις ότου άρχισαν να την κατακλύζουν οι Σλάβοι από το 548 και μετά και καταλήφθηκε από τη Βουλγαρική Αυτοκρατορία τον 9ο αιώνα. Μετά την εξασθένηση της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας στα μέσα και στα τέλη του 13ου αιώνα, μερικά από τα εδάφη της σημερινής Αλβανίας καταλήφθηκαν από το Σερβικό Πριγκιπάτο. Γενικά οι επιδρομείς κατέστρεφαν ή εξασθενούσαν τα Ρωμαϊκά και Βυζαντινά πολιτιστικά κέντρα στην περιοχή της μελλοντικής Αλβανίας.
Ο εδαφικός πυρήνας του Αλβανικού κράτους σχηματίστηκε το Μεσαίωνα ως Πριγκιπάτο του Αρβάνου (Αλβανικά: Αρμπέρ) και Βασίλειο της Αλβανίας. Το Πριγκιπάτο του Αρβάνου ήταν το πρώτο Αλβανικό κράτος κατά το Μεσαίωνα και ιδρύθηκε από τον άρχοντα Πρόγονο στην περιοχή της Κρούγιας γύρω στα 1190. Τον ιδρυτή Πρόγονο διαδέχθηκαν οι γιοί του Τζην και Δημήτριος, με το δεύτερο το βασίλειο να φτάνει στο ανώτερο σημείο του. Μετά το θάνατο του Δημήτριου, τελευταίου της οικογένειας των Προγόνων, το πριγκιπάτο περιήλθε στον Έλληνα Γρηγόριο Καμονά και στη συνέχεια στον Αλβανό γαμπρό του Γουλαμό, για να διαλυθεί τελικά το 1255. Από ορισμένους ιστορικούς θεωρείται ότι το Πριγκιπάτο του Αρβάνου ήταν το πρώτο δείγμα "Αλβανικού κράτους" και ότι διατήρησε ημιαυτόνομο καθεστώς ως το δυτικό άκρο μιας αυτοκρατορίας (υπό τους Δούκες της Ηπείρου ή τους Λασκαρίδες της Νίκαιας).
------------------------------------------------------------------
Οθωμανική κυριαρχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές της εγκαθίδρυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, το γεωπολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από διάσπαρτα βασίλεια μικρών πριγκιπάτων. Οι Οθωμανοί είχαν στήσει τις φρουρές τους σε όλη τη νότια Αλβανία το 1415 και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας το 1431. Εντούτοις το 1443 ξέσπασε μια μεγάλη και μακροχρόνια εξέγερση υπό την ηγεσία του Αλβανού εθνικού ήρωα Σκεντέρμπεη, που διήρκεσε μέχρι το 1479, νικώντας πολλές φορές μεγάλους Οθωμανικούς στρατούς υπό τους σουλτάνους Μουράτ Β΄ και Μωάμεθ Β΄. Ο Σκεντέρμπεης συνένωσε αρχικά τους Αλβανούς πρίγκιπες και κατόπιν εγκαθίδρυσε μια κεντρική εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος των μη κατακτημένων εδαφών και έγινε Άρχοντας της Αλβανίας. Προσπάθησε επίσης ακατάπαυστα αλλά μάλλον ανεπιτυχώς να δημιουργήσει ένα συνασπισμό των Ευρωπαίων κατά των Οθωμανών. Ματαίωσε κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να ανακτήσουν την Αλβανία, που την οραματίζονταν ως εφαλτήριο για την εισβολή στην Ιταλία και στη Δυτική Ευρώπη. Ο άνισος αγώνας του κατά της ισχυρότερης δύναμης της εποχής κέρδισε την εκτίμηση της Ευρώπης καθώς και κάποια υποστήριξη με τη μορφή χρημάτων και στρατιωτική βοήθειας από τη Νάπολη, τους πάπες, τη Βενετία και τη Ραγούζα.
Με την άφιξη των Τούρκων το Ισλάμ εισήχθη στην Αλβανία ως τρίτη θρησκεία. Ο προσηλυτισμός αυτός προκάλεσε μαζική μετανάστευση Αλβανών προς τις Χριστιανικές Ευρωπαϊκές χώρες. Πολλοί Αλβανοί διέφυγαν στη γειτονική Ελλάδα όπως επίσης στην Ιταλία, κυρίως στην Καλαβρία και τη Σικελία. Μαζί με τους Βόσνιους οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατείχαν εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία και ήταν το κύριο στήριγμα της Οθωμανικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Ο Κιοπρουλού Μεχμέτ Πασάς ήταν ο αποτελεσματικότερος και ισχυρότερος από τους Μεγάλους Βεζίρηδες Αλβανικής καταγωγής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Με αυτή την προνομιακή θέση στην αυτοκρατορία οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατέλαβαν διάφορες διοικητικές θέσεις, με πάνω από 25 Μεγάλους Βεζίρηδες Αλβανικής καταγωγής, όπως ο Στρατηγός Κιοπρουλού Μεχμέτ Πασάς, που διοικούσε τις Οθωμανικές δυνάμεις κατά τους Οθωμανοπερσικούς Πολέμους, ο Στρατηγός Κιοπρουλού Φαζίλ Αχμέτ, που ηγείτο του Οθωμανικού στρατού κατά τον Αυστροτουρκικό Πόλεμο (1663–1664) και αργότερα ο Μεχμέτ Αλή Πασάς της Αιγύπτου.
Το 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί εδραίωσαν την παρουσία τους στην περιοχή, οι Αλβανικές πόλεις οργανώθηκαν σε τέσσερα κύρια σαντζάκια. Η κυβέρνηση προώθησε το εμπόριο ιδρύοντας μια σημαντική Εβραϊκή αποικία προσφύγων που είχαν φύγει διωγμένοι από την Ισπανία (στα τέλη του 15ου αιώνα). Από τα λιμάνια του Αυλώνα περνούσαν εμπορεύματα εισαγόμενα από την Ευρώπη, όπως βελούδα, βαμβακερά, μάλλινα, χαλιά, μπαχαρικά και δέρματα από την Προύσα και την Κωνσταντινούπολη. Μερικοί πολίτες του Αυλώνα είχαν ακόμη και εμπορικούς συνεργάτες στην Ευρώπη.
Αλβανοί υπήρχαν επίσης σε όλη την αυτοκρατορία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο, στην Αλγερία και σε όλο το Μαγκρέμπ, ως ζωτικής σημασίας στρατιωτικοί και διοικητικοί λειτουργοί. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο Παιδομάζωμα. Η διαδικασία του εξισλαμισμού υπήρξε σταδιακή, αρχίζοντας με την άφιξη των Οθωμανών το 19ο αιώνα (σήμερα μια μειονότητα Αλβανών είναι Καθολικοί ή Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία έχει γίνει Μουσουλμανική). Οι τιμαριούχοι, το υπόβαθρο της πρώιμης Οθωμανικής εξουσίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν ήταν κατ' ανάγκη προσήλυτοι στο Ισλάμ και κατά καιρούς εξεγείρονταν. Διασημότερος από αυτούς τους επαναστάτες είναι ο Σκεντέρμπεης (που η μορφή του θα χρησιμοποιείτο αργότερα το 19ο αιώνα ως κεντρικό στοιχείο της Αλβανικής εθνικής ταυτότητας). Η σημαντικότερη επίπτωση στους Αλβανούς ήταν η σταδιακή διαδικασία εξισλαμισμού της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αν και αυτό έγινε πιο πλατειά μόνο το 17ο αιώνα.
Πολλοί Καθολικοί προσηλυτίσθηκαν το 17ο αιώνα, ενώ οι Ορθόδοξοι Αλβανοί τους ακολούθησαν το 18ο αιώνα. Την, αρχικά περιορισμένη στα κύρια αστικά κέντρα Ελμπασάν και Σκόδρα, νέα θρησκεία, ασπάσθηκε την περίοδο αυτή και η ύπαιθρος. Τα κίνητρα για τον προσηλυτισμό ήταν, σύμφωνα με τους μελετητές ποικίλα, ανάλογα με την περίπτωση. Η έλλειψη πρωτογενών πηγών δεν βοηθάει τη διερεύνηση τέτοιων ζητημάτων.
Η Αλβανία παρέμεινε υπό την Οθωμανική εξουσία ως τμήμα της επαρχίας της Ρούμελης μέχρι το 1912, όταν ανακηρύχθηκε η ανεξάρτητη Αλβανία.
---------------------------------------------------------------------
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ''ΑΛΒΑΝΟΣ''
Βασικα η λεξη alba ειναι μαλλον Χιττιτικη λεξη ή και Φρυγικη και σημαινει το λευκο και φωτεινο
Και μαλλον εχει την ιδια ριζα με τηννελληνικη λέξη Ολμπυ ..ολβυ ..αλφυ..και αλπι που δημαινει ασπρος φωτεινος ευτυχης..
Εξ ου και η ελκηνικη λέξη Ολυμπος.
ΑLBA για τους Φρυγες ηταν η πολη του Ιλιου δηλαδη η Τροια.
Κατα καποιον τροπο δηλαδη οι Τρωες ηταν Αλβανοί.
Οταν οι Ελληνες κατεστρεψαν την Τροια ο Νεοπτολεμος, ο βασιλεας των Ελληνων-Μυρμιδονων πηρε σαν σκλαβα μαζι του την χηρα του Εκτωρα Ανδρομαχη, τον Ελενο και πολλους Τρωες - Αλβανους σκλαβους μαζι του και τους κουβάλησε στην Ηπειρο οπου ιδρυσε το βασιλειο των Μολοσσων οι οποιοι συνεχισαν να εχουν τους Τρωες - Αλβανους σαν σκλαβους και τσομπανηδες.
Αυτοι οι Αλβανοι ηταν οι πρωτοι που ηρθαν σαν σκλαβοι των Ελληνων στην παναρχαια κοίτιδα μας.
Αλλοι Τρωες- Αλβανοι υπο τον Αινεια εφθασαν στο Λατιο και ιδρυσαν την Αλμπα λονγκα ..δηλαδη την Μεγαλη Λευκη.
Το νεον Ιλιον θα λέγαμε ή την νέα Τροια.
Οι κατοικοι της ήταν οι Αλβανοι της Ιταλιας.
Αλλοι Αλβανοι ήταν οι Ιλλυρες λεγαιοναριοι της Παρθικης 2ης λεγεωνας η οποια στρατοπεδευε στους στρατωνες που βρισκοταν στους λόφους Αλμπι εξω απο την Ρωμη κοντα στην αρχαια Αλμπα Λόνγκα και γι' αυτο στους στρατιωτικους κυκλους ηταν γνωστοι με το ονομα Albani.
Αυτοι οταν αποστρατευονταν επαιρναν κληρο στο Ιλλυρικο, τον τοπο καταγωγης τους.
Πολλοι από αυτους τους "Αλμπανους" αποστρατους λεγεωναριους μαζευτηκαν σε ενα σημειο και ιδρυσαν πολη την γνωστη ΑΛΒΑΝΟΠΟΛΗ.
---------------------------------------------------------------------------
Σύμφωνα με το σενάριο του Ιωνα Δραγούμη (αριστερα), ο υδραίος καπετάνιος Αντώνιος Κριεζής (δεξια) θα εξελισσόταν -ως ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ- σε ναύαρχο του ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ στόλου.
ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΤΗΣ = ο έχων Νου,
ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ = ο έχων Νου, από το Αρβαδ (Δωριστή ARWAD/ΑΡΒΑD με το αλφάβητο της Κύμης… τό δωρικό W προφέρεται Β Ιωνικά.... Wagon, Βάγον, Βαγόνι....
'ΑΡΑΔΟΣ Ιωννικά και Arwad Arvad Δωρικα.
Το όνομα Αράδιος αναφέρεται στην Βίβλο ως ό γεννήτορας των Αραδίων, στήν νήσο ARWAD ή ARVAD Δωρικά και Ιωννικά ΑΡΑΔΟΣ άπό “Arva-d και Νού”, ο Αρβα-νίτης.
Σήμερα Είναι το μόνο κατοικημένο νησί στη Συρία… Σε όλες της Ανατολικές Δωρικές διαλέκτους (σημιτικές) το όνομα ΆΡΑΔΟΣ γείνετε ARWADOS καί συνπτυγμένα λακωνικά, ARWAD Tο Άρβανον ωστόσο στηv Ήπειρο, είναι μετά τόν 14ο αιώνα Μ.Χ.
…."Οι ανδρες της Αρβάδ μετα του στρατευματος σου ησαν κύκλω επι τα τείχη σου, και οι Γαμμαδίται επί τούς πύργους σου" EZEK 27:11
Καί,
…."Οι κατοικοι της Σιδωνος και Αρβάδ ησαν οι κωπηλαται σου· οι σοφοι σου Τυρος, οι οντες εν σοι, αυτοι ησαν οι κυβερνηται των πλοιων σου" EZEK 27:8
Οι Αρβανίτες έχτησαν πόλη στην Αίγυπτο και την ονόμασαν Λυκόσουρα…
Δηλαδή, Χώρα φωτός του Σειρίου, αυτό ήταν τό σημερινό LUKSOR-ΛΟΥΞΟΡ Συρία από Σείριος. Επίσης, Αρβα-νίτηκο εναι το όνομα ΦΑΡΑΩ = ο Φάρος του έθνους στη Γή, (Ω = Γή) αλλά κια η λέξη Φάρα… LUKSOR/Λούξορ = Φώς ρέει… LUK / ΛΥΚ = Φώς εξ'ού και λύκειο, Φάρα = ομάδα, 'οικογένεια πού αντανακλούν φώς, Γνώση, Καί φωτείζουν… διδάσκαλοι του γένους δηλαδή
Η 'Αιολοκή προφορά του Φαραώ είναι Φύρερ.
Ό από το ΑΡΒΑD ερχόμενος, πάνω από όλα είναι ΝΙΤΗΣ = διαθέτει ΝΟΥ
Όι Αλβανοί:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Άλφα στην αλφαβήτα μας δεν είναι για φιγούρα...Αντιπροσωπεύει τόν ΑΣΣΟ στη γή το Πρώτο την "Α" ή αλιώς Πρωτογενές ενέργεια δηλαδή, Πυρηνική-Ηλικακή ενέργεια, το ΦΩΣ
Το Άλφα σύν τοίς άλλοις, αντιπροσωπεύει τίς ακτίνες του φωτός, και το υγρό στοιχιο στη γη,
Στην Ελλάδα έχουμαι τόν μεγαλοπρεπή Α ποταμό, τον ονομάζουμαι ΑΛΦΕΙΟ...επίσης όλοι έχουμε πράγματα με μεγαλύτερη αξία από άλλα, μέ “Άλφα τιμή” που ονομάζουμε Τιμαλφή.
Ο Καύκασος όπου ο ΖΕΥΣ έδεσε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ στα βράχια, είναι και αυτός το Α άλφα όρος στη γή, εκεί κοντά, ήταν και η ALFANIA Δωρικά.
Όμως, το δίγαμα F μέχρι το 402 ΠΧ προφέρωταν ελαφρώς σαν B, όπως, Nafs και μετά το 402 Π.Χ, Ναύς,…. Navis, Navy… και γιαυτό σήμερα, λέμε ΑΛΒΑΝIΑ Και… CAUCUS = Διήκηση)
ALFA-NIA.....To NIA.. από τήν λέξη "Δονία" ή γή δονείται Έτσι έχουμαι Μάκε-Δονία = η μεγαλύτερη ακτογραμή σε Μάκος Δωρικά, και Μήκος Ιωννικά της Ελλάδος όπου, το κύμα σπάει στά βράχια με ορμή, καί δονεται η Δώνα γή.
Επίσης Δονιάς/ντουνιάς λέγεται η γης από τη δόνηση, ΑΛΒΑΝΙΑ = “Άλφα δονία” άσχετο τί αφήνουν νά εννοηθεί σήμερα οι σημερινοί Αλβανοί.
Ού Τίς,...... απάντηση ο Οδυσσέας στον Κύκλωπα όταν τον ρώτησε Πως σε λένε?
Άυτό ακριβώς εγειναν οι Αλφανοί του Καυκάσου, έχασαν την ταυτότητα τους, την ιδιότητα τους, την Πατρίδα τους, τον 5ο αιώνα μ.Χ. είχαν πέσει σε τέτοια κατάθλιψη, πού εάν ρωτούσες έναν από αυτούς "πώς σέ λένε" απαντούσε Ού Τίς, δηλαδή όχι καπιος με ιδιαίτερη σημασία επιδή, όντως ένοιωθαν μηδαμινοί με δίχως πατρίδα,
Οί Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς πλέων στην Βαλκανική Χερσόνησο μαζί με τα κοπάδια τους (ώς κινητό κρεοπωλείο με φρέσκο κρέας για τον Οθωμανικό στρατό) το 12ο αιώνα ΜΧ,
Έως σήμερα ακούμε γιά Καυκάσια παρουσία και ό Κολοκοτρώνης: "Τουρκαλβανοι"
Οι Πέρσες ονόμασαν τους ALFANOYS του Καυκάσου Από το "Ού Τίς" + Άράν πού ονόμαζαν την Αλβανία του Καυκάσου, Αρναούται, κοινώς Αρναούτηδες....
Αράν + Ού Τίς = Αρναούτης
Στόν Τρωικό πόλεμο, με τους Τρώες πολέμησαν οι Αλφανοι. Eπίσης, στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τους Πέρσες. . Έπίσης 400 χρόνια με τους Τούρκους “asinum et Fraki” και ακόμα είναι "tale quale" καθώς επίσης, και στόν πρώτο καί δεύτερο παγόσμιο πόλεμο είδαμε τα καμώματα τους....
Αράν είναι το όνομα της Αλβανίας του Καυκάσου στην Περσική Γλώσσα
Σκηπετάρ = αυτός που κρατάει το Σκήπτρο....Αρχαιώτατη Ελληνική λέξη.
Oι Αρχαίοι ΑΛΦΑΝΟΙ, όντως κρατούσαν τά σκήπτρα στην γύρω περιοχή του Καυκάσου
"Έξοχοι Αλέων" και μετέπειτα Χριστιανοί όμως, δεν άντεξαν, υπεκυψαν στην Μουσουλμανική κυριαρχία... 6ο αιών M.X.
"πλιάτσικο" = παραφθωρά της Λέξης Λεία από εδώ και "looting"
Τσάμης/δες, από τον αρχαίο ποταμό θύαμης η THYAMES (Δωριστή) ό σημερινός Καλαμάς πού είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ηπείρου,
Αυτός, ο ένας ποταμος θύαμης γιατί, ο άλλος Θύαμης, διασχίζει το λονδίνο.
Επικρατούσα γλώσσα των πληρωμάτων την εποχή εκείνη ήταν τα ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ:
ΑπάντησηΔιαγραφήο τότε Αρχίατρος του Στόλου, Βαυαρός Θεόδωρος Ράινχολντ (Th. Rheinhold) εκδίδει βιβλίο για την "Γλώσσα του Στόλου"Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ 1828 μ.Χ.-ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ...
Μά και ή Βύβλος αυτό βεβαιώνει....Οι κατοικοι της Σιδωνος και Αρβάδ (Αρβανίτες) ησαν οι κωπηλαται σου· οι σοφοι σου Τυρος, οι οντες εν σοι, αυτοι ησαν οι κυβερνηται των πλοιων σου" EZEK 27:8
Αρβανίτες = Η καρδιά, ο λύκνος του Ελληνισμού...!