ΠΟΘΕΝ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ-ΑΡΜΠΕΡΙΑ;

ΠΟΘΕΝ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ-ΑΡΜΠΕΡΙΑ;  
---------------------------------------------------------------------------  
Φωτογραφια=Η θέση της αρχαίας κωμόπολης ΑΡΒΩΝ στην άνω Αδριατική.

  
H Αρβανίτικη ή Αρβωνίτικη είναι η γλώσσα των Αλβανών και Αρβανιτων αλλά και των Πελασγών. Την ΑΡΒΩΝΙΤΙΚΗ γλώσσα που πήρε το όνομά της από την αρχαία Ιλλυρικη πόλη ΑΡΒΩΝ ή Αρβανίτικη αργότερα, την ομιλούσαν οι αρχαίοι Ηπειρωτες και οι Ιλλυριοι. Σύμφωνα με τον ιστορικό ερευνητή Νίκο Αθ. Μπάτσο, "οι Αρχαίοι Έλληνες της Ηπείρου και της Ιλλυρίας Αρβωνίτες ή Αρβανίτες μιλούσαν και έγραφαν τα ελληνικά, ενώ μιλούσαν μόνο και δεν είχαν γραφή για τα
Αρβωνίτικα ή Αρβανίτικα, στα οποία τα ίχνη τους χάνονται στα χρόνια των Πελασγών. Το μπέρδεμα Αρβανίτες και Αλβανίτες έγινε κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας και αντί να λένε Χριστιανοί Αρβανίτες και Αλβανοί Μωαμεθανοί Αλβανίτες τους ονόμαζαν όλους Αρβανίτες". 

--------------------------------------------------------------------------

Η Αλβανία λέγεται και «Α

ρμπερία» (Arbëria), η χώρα των Άρμπερ. Ενδέχεται όπως είπα η λέξη αυτή να είναι παραφθορά του ονόματος Άρβανα, δηλαδή Αρμπερία/Αρμπνία/Αρβανία/Αλβανία κ.τλ. Στη βόρεια Αλβανία οι Γκέγκηδες χρησιμοποιούν το γράμμα «ν» αντί για το «ρ», δηλαδή Αρμπνία ή Αρμπενία αντί για Αρμπερία. Στα αλβανικά οι Γκέγκηδες σήμερα ονομάζουν την Αλβανία ως Shqypni αντί για Shqipëri ή για παράδειγμα λένε dashni αντί για dashuri (dashni/dashuri = αγάπη). Είναι λοιπόν μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ», Αρβανοί=Αλβανοί, 

Η Αρβωνιτικη η Αρβανιτικη ΓΛΩΣΣΑ
----------------------------------------------------------------------
 Απο τον ιστορικο Πολύβιο (200 π.Χ. - 118 π.Χ.) γινεται για πρωτη φορα μνεια για την πολη Αrbo στην οποία κατέφυγαν Ιλλυριοί στρατιώτες, οι οποίοι προηγουμένως είχαν πολεμήσει τους Ρωμαίους με την Βασιλισσα τους ΤΕΥΤΑ.. Η πόλη ΆΡΒΩΝ ήταν στα βόρεια της Αδριατικής, κάπου στην περιοχή της Κροατίας. Tωρα τι εχουν να πουν οι διαφοροι 'ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ' του στυλ Καργακου για το που ειναι το ΑΡΒΑΝΟΝ και ποσοι σχεση εχουν ΦΥΛΕΤΙΚΑ οι Αρβανιτες με τους Ελληνες.Δεν υπαρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ αλλα ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,Αρβανιτες της ΙΤΑΛΙΑΣ,Αρβανιτες της Ουκρανιας κ.ο.κ.
--------------------------------------------------------------------------- --- 


ΠΟΛΥΒΙΟΣ [200 π.Χ-118 π.Χ.]='ΙΣΤΟΡΙΚΑ' 

11 At about the same time one of the Consuls, Gnaeus Fulvius, sailed out from Rome with the two hundred ships, while the other, Aulus Postumius, left with the land forces. 2 Gnaeus' first intention had been to make for Corcyra, as he supposed he would find the siege still undecided. 3 On discovering that he was too late, he none the less sailed for that island, wishing on the one hand to find out accurately what had happened about the city, and on the other hand to put to a test the sincerity of communications made to him by Demetrius. 4 Accusations had been brought against the latter, and being in fear of Teuta he sent messages to the Romans undertaking to hand over to them the city and whatever else was under his charge. 5 The Corcyreans were much relieved to see the Romans arrive, and they gave up the Illyrian garrison to them with the consent of Demetrius. They unanimously accepted the Romans' invitation to place themselves under their protection, considering this the sole means of assuring for the future their safety from the violence of the Illyrians. 6 The Romans, having admitted the Corcyreans to their p267friendship, set sail for Apollonia, Demetrius in future acting as their guide. 7 Simultaneously Postumius was bringing across from Brundisium the land forces consisting of about twenty thousand foot and two thousand horse. 8 On the two forces uniting at Apollonia and on the people of that city likewise agreeing to put themselves under Roman protection, they at once set off again, hearing that Epidamnus was being besieged. 9 The Illyrians, on hearing of the approach of the Romans, hastily broke up the siege and fled. 10 The Romans, taking Epidamnus also under their protection, advanced into the interior of Illyria, subduing the Ardiaeans on their way. 11 Many embassies met them, among them one from the Parthini offering unconditional surrender. They admitted this tribe to their friendship as well as the Atintanes, and advanced towards Issa which was also being besieged by the Illyrians. 12 On their arrival they forced the enemy to raise the siege and took the Issaeans also under their protection. 13 The fleet too took several Illyrian cities by assault as they sailed along the coast, losing, however, at Nutria not only many soldiers, but some of their military tribunes and their quaestor. 14 They also captured twenty boats which were conveying the plunder from the country. 15 Of the besiegers of Issa those now in Pharos were allowed, through Demetrius' influence, to remain there unhurt, while the others dispersed and took refuge at <<Arbo.>> 16 Teuta, with only a few followers, escaped to p269Rhizon, a place strongly fortified at a distance from the sea and situated on the river Rhizon. 17 After accomplishing so much and placing the greater part of Illyria under the rule of Demetrius, thus making him an important potentate, the Consuls returned to Epidamnus with the fleet and army. 12 Gnaeus Fulvius now sailed for Rome with the greater part of both forces, 2 and Postumius, with whom forty ships were left, enrolled a legion from the cities in the neighbourhood and wintered at Epidamnus to guard the Ardiaeans and the other tribes who had placed themselves under the protection of Rome. 3 In the early spring Teuta sent an embassy to the Romans and made a treaty, by which she consented to pay any tribute they imposed, to relinquish all Illyria except a few places, and, what mostly concerned the Greeks, undertook not to sail beyond Lissus with more than two hundred vessels. 4 When this treaty had been concluded Postumius sent legates to the Aetolian and Achaean leagues. On their arrival they first explained the causes of the war and their reason for crossing the Adriatic, and next gave an account of what they had accomplished, reading the treaty they had made with the Illyrians. 5 After meeting with all due courtesy from both the leagues, they returned by sea to Corcyra, 6 having by the communication of this treaty, delivered the Greeks from no inconsiderable dread; for the Illyrians were not then the enemies of this people or that, but the common enemies of all. 
-----------------------------------------------------------------------------
11 περίπου την ίδια ώρα, ένα από τα προξενεία, γναίους fulvius, απέπλευσε από τη Ρώμη με τα διακόσια πλοία, ενώ ο άλλος, ' ουλε postumius, έφυγε με τις χερσαίες δυνάμεις. 2 ο γναίος πρώτη πρόθεση είχαν να κάνουν για corcyra, όπως θα έπρεπε. Θα έβρισκε την πολιορκία ακόμα αναποφάσιστοι. 3 για να ανακαλύψω ότι ήταν πολύ αργά, κανείς δεν το κάνει λιγότερο σάλπαρε για εκείνο το νησί, θέλοντας αφενός να μάθουμε με ακρίβεια τι είχε συμβεί για την πόλη, και από την άλλη πλευρά να θέσει σε δοκιμασία την ειλικρίνεια των επικοινωνιών Με έκανε να τον Δημήτριο. 4 κατηγορίες είχαν οδηγηθεί εναντίον του, και όντας μέσα στο φόβο της τεούτα έστειλε μηνύματα στους Ρωμαίους επιχείρησης για να τους παραδώσει στην πόλη και ό, τι άλλο ήταν υπό την επίβλεψη του. 5 η corcyreans ήταν πολύ ανακουφισμένη για να δουν οι Ρωμαίοι, προλαβαί και άφησαν πίσω τους ιλλυριούς φρουρά να τους με τη συγκατάθεση των δημητριε. Είναι ομόφωνα αποδέχτηκε την πρόσκληση των Ρωμαίων να τεθούν υπό την προστασία τους, λαμβάνοντας υπόψη αυτό το μοναδικό μέσο για να εγγυηθούν το μέλλον της ασφάλειάς τους από την βία των ιλλυριών. 6 οι Ρωμαίοι, έχοντας παραδέχθηκε την corcyreans p267friendship τους, να σαλπάρει για Apollonia, δημητριε στο μέλλον που ενεργεί ως οδηγό τους. 7 ταυτόχρονα postumius έφερνε απέναντι από brundisium τις χερσαίες δυνάμεις που αποτελείται από περίπου είκοσι χιλιάδες πόδια και δύο χιλιάδες άλογο. 8 σχετικά με τις δύο δυνάμεις ενώνονται στο apollonia και για τους ανθρώπους αυτής της πόλης, ομοίως, συμφωνώντας να τεθούν υπό ρωμαϊκή προστασία, αμέσως ενεργοποίησε ξανά, ακούγοντας ότι epidamnus ήταν υπό πολιορκία. 9 η ιλλυριών, στο άκουσμα της προσέγγισης των Ρωμαίων, βιαστικά χώρισε την πολιορκία και τράπηκε σε φυγή. 10 οι Ρωμαίοι, λαμβάνοντας epidamnus επίσης υπό την προστασία τους, προχωρημένη στο εσωτερικό της ιλλυρίας, να νικήσει τα ardiaeans καθ ' οδόν. 11 πολλές πρεσβείες τους γνώρισα, μεταξύ των οποίων το ένα από το parthini προσφέροντας παράδοση άνευ όρων. Παραδέχτηκαν ότι αυτή η φυλή να τη φιλία τους, καθώς και την atintanes, και προχώρησε προς το οποίο επίσης αΐσα πολιορκούμαι από τους ιλλυρικούς. 12 κατά την άφιξή τους ανάγκασαν τον εχθρό να την πολιορκία και πήρε το issaeans επίσης υπό την προστασία τους. Το 13 ο στόλος ανέλαβε επίσης αρκετές ιλλυρική πόλεις από επιθέσεις ως έπλευσαν κατά μήκος της ακτής, χάνοντας, ωστόσο, σε nutria όχι μόνο πολλοί στρατιώτες, αλλά κάποιες από τις στρατιωτικές τους δημάρχους και τους κοσμήτορας. 14 είναι επίσης αποτυπωμένα είκοσι σκαφών που μεταδίδει τη λεηλασία από τη χώρα. 15 του πολιορκητές του αΐσα αυτά τώρα στο pharos επιτρεπόταν, μέσω των demetriu επιρροή, να παραμείνουν εκεί σώος, ενώ οι άλλοι διασκορπισμένα και κατέφυγε στο<< arbo>> 16 τεούτα, με λίγες μόνο οπαδοί, δραπέτευσε να p269rhizon, ένα μέρος έντονα εμπλουτισμένο σε κάποια απόσταση από τη θάλασσα και βρίσκεται στον ποταμό rhizon. 17 μετά την επίτευξη τόσο πολύ τη διάθεση και το μεγαλύτερο μέρος της ιλλυρίας υπό την κυριαρχία των δημήτριε, καθιστώντας έτσι ένα σημαντικό τον ηγεμόνα, οι πρόξενοι επέστρεψε στο epidamnus με το στόλο και το στρατό. 12 ο γναίους fulvius τώρα σαλπάρει για τη Ρώμη με το μεγαλύτερο μέρος των δύο δυνάμεων, 2 και postumius, με τους οποίους σαράντα πλοία είχαν απομείνει, γράφτηκε μια λεγεώνα από τις πόλεις στη γειτονιά και epidamnus ξεχειμωνιάσαμε στο να φυλάς τα ardiaeans και τα άλλα Φυλές που είχε τοποθετήσει τον εαυτό τους κάτω από την προστασία της Ρώμης. 3 στις αρχές της άνοιξης τεούτα έστειλε μια πρεσβεία στους Ρωμαίους και έκανε μια συνθήκη, με την οποία συναίνεσε να πληρώνουμε φόρο τιμής επέβαλαν, να εγκαταλείψεις όλα ιλλυρία εκτός από μερικά μέρη, και, τι αφορούσε κυρίως τους Έλληνες, δεσμεύτηκε να μην Σαλπάρω πέρα απ ' lissus με περισσότερα από διακόσια πλοία. 4 όταν η συνθήκη αυτή είχε συναφθεί postumius έστειλε εκτος πολης στην αιτωλική και αχαϊκή πρωταθλήματα. Κατά την άφιξή τους πρώτα εξήγησε τις αιτίες του πολέμου και τους λόγους για τη διέλευση στην αδριατική, και την επόμενη, έδωσε ένα λογαριασμό από ό, τι είχαν καταφέρει, διαβάζοντας τη συνθήκη είχαν κάνει με τους ιλλυριούς. 5 έπειτα από συνάντηση με όλο τον οφειλόμενο ευγένειας Και τα δύο πρωταθλήματα, επέστρεψαν από τη θάλασσα να corcyra, 6 έχοντας από την κοινοποίηση της παρούσας συνθήκης, να παραδοθούν οι Έλληνες από όχι ευκαταφρόνητο τρόμος · για ότι οι ιλλυριοί δεν ήταν τότε οι εχθροί αυτού του λαού ή κάτι τέτοιο, αλλά ο κοινός εχθρός όλων των .
Έγινε αυτόματη μετάφραση

 Άρμπνες=Αρμπερές=Αρβανίτες=Αλβανίτες=Αλβανοί, Αρμπερία=Αρβανιτιά=Αρβανία=Αλβανία, Άρβανο=Arbanë κ.α. Όπως στα ελληνικά λέμε αδερφός και αδελφός κ.α. Κατά καιρούς παλαιότερα, διάφορες περιοχές της Αλβανίας είχαν το όνομα Άρβανα ή Αρμπερία. Στα νότια των Τιράνων υπάρχει χωριό με
το όνομα Arbanë, στη Σκόδρα υπήρχε χωριό με το όνομα Arbnesh (στη γκέγκικη διάλεκτο), κοντά στην Αυλώνα υπήρχε χωριό με το όνομα Arben ή Armen. Κοντά στην Κρούγια υπάρχει το χωριό Zgërdhes, που ταυτίζεται από ορισμένους επιστήμονες με την αρχαία Αλβανόπολη, που αναφέρεται από τον γεωγράφο Πτολεμαίο τον 2ο αιώνα μ.Χ., Arbëria λεγόταν και η περιοχή μετά από την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë) κ.τλ.
Στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης.». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες.». Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν' π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α.
Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. 

 Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών.». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)
Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς, δηλαδή Ιλλυριοί=Αρβανίτες=Αλβανίτες=Αλβανοί. Αξίζει εδώ να πούμε ότι ο Κολοκοτρώνης αποκαλούσε Αρβανίτες μόνο τους Αλβανούς που είχαν ασπαστεί το Ισλάμ και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων. Επίσης, ο Ηπειρώτης συγγραφέας Στούπης, μας λέει ότι στην Ήπειρο οι Ηπειρώτες ως ‘Αρβανίτες’ αποκαλούσαν και τους μουσουλμάνους Αλβανούς (και όχι μόνο τους Χριστιανούς), τους λεγόμενους κακώς και ως ‘Τουρκαλβανούς’.
Άρα λοιπόν το όνομα Αλβανία και το εθνικό Αλβανός, σχετίζονται με το όνομα Αρβανίτης και Αρβανιτιά, και δεν προέρχονται από το λατινικό Albus/a/um (λευκός/ή/ό). Αλβανοί λοιπόν ή Αρβανίτες, ενώ και οι δυτικοί αποκαλούσαν τους Αλβανούς ως Arbanenses ή Albanenses.
-------------------------------------------------------------------------------
Οι διάφοροι Ελληναράδες υποστηρίζουν ότι οι Αρβανίτες δεν έχουν σχέση με τους Αλβανούς, αφού το όνομα Αρβανίτες προέρχεται από το όρος Άρβανον, ενώ ο όρος Αλβανός είναι άσχετος με την ελληνική γλώσσα. Και πάλι πιάνονται αδιάβαστοι. Ο Αχιλλεύς Λαζάρου, αν και υποστηρικτής της θεωρίας ότι οι Αρβανίτες ήταν Έλληνες Βορειοηπειρώτες και όχι Αλβανοί, κονιορτοποιεί τους αμαθείς αυτούς ελληναράδες. Γράφει: «Ειδικά στο Λάτιο, ΝΑ της Ρώμης, δεν είναι μόνον οι Αλβανοί, κάτοικοι της αρχαίας πόλεως Άλβα, αλλά και Άλβανον όρος, λατινικά Albanusmons, που σήμερα λέγεται MonteCavo, και Αλβανίς λίμνη, λατινικά Albanuslacus και ιταλικά LagodiAlbano…Εξ άλλου η ερμηνεία της μεταγενέστερης λέξεως Αρβανίτης ή Αλβανίτης, με ρωτακισμό του λ ή χωρίς αυτόν, είναι δυνατή με βάση τοπωνύμιο Άρβανον και Άρβανα ή Άλβανον ή Άλβανα» (4ος τόμος, σελ. 620). Επομένως οι όροι Αρβανίτες, Αλβανίτες, Αλβανοί είναι ομόρριζοι, με αναλλαγή λ και ρ, χαρακτηριστική στην ελληνική γλώσσα (π.χ. γρήγορος, γλήγορος), αλλά κάποιοι ελληναράδες δεν θέλουν να αποδεχθούν ούτε τα αυτονόητα, αποδεικνυόμενοι και μη γνώστες των φθογγολογικών νόμων της Ελληνικής γλώσσας. Όσο για το παραμύθι ότι το όνομα Αλβανός ήρθε από τον Καύκασο, να τους ενημερώσουμε ότι στον Καύκασο υπήρχε και πόλη με το όνομα Άρβανα. Γιατί λοιπόν δεν λένε ότι και οι Αρβανίτες ήρθαν από τον Καύκασο; Αλλά στη χώρα του παραλόγου δεν μπορείς να βρεις άκρη. Αλλά και ο Αρβανίτης Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού» (σελ. 13-14), τον οποίον όλοι οι ελληνοκεντρικοί Αρβανίτες τον έχουν σαν ευαγγέλιο (σε αντίθεση με τον υποτιθέμενο «πράκτορα» Αριστείδη Κόλλια) γράφει: «Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αναφέρονται σε μια περιοχή (της Ιλλυρίας) κάτοικοι με το όνομα Αλβανοί και Αλβανών πόλις ή Αλβανόπολις, και κατά τους βυζαντινούς αναφέρεται η πόλις ή η περιοχή αυτή με το όνομα Άλβανον. Όπως δε φαίνεται από την πορεία που περιγράφει ο Ακροπολίτης, βρισκόταν επάνω στην Εγνατία οδό, ανάμεσα στην Αχρίδα και στο Δυρράχιον, στην περιοχή δηλαδή του σημερινού Ελμπασάν. Ενώ όμως κατά τα μέσα του 13ου αιώνος ο βυζαντινός στρατηγός γράφει τους κατοίκους του Αλβάνου Αλβανίτες, δύο αιώνες πρωτύτερα ο Κεδρηνός μιλούσε για Αρβανίτες πολεμιστάς. Αλλά και η Άννα Κομνηνή κατά τα μέσα του 12ου αιώνος γράφει για Αρβανίτες και για περιοχή Άρβανα. Πραγματικά δε από την αρχαιότητα αναφέρεται, εκτός από τους τύπους Αλβανόπολις και Αλβανοί του Πτολεμαίου, πόλις Άρβων απο τον ιστορικο ΠΟΛΥΒΙΟ, και κάτοικοί της Αρβωνίται, από τα οποία αντιστοίχως προέκυψαν τα Άρβανα και οι Αρβανίται». Επίσης στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες». Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες-Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1). Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς. Και γεννάται το ερώτημα. Αφού όλοι αυτοί οι ελληναράδες θεωρούν τους Ιλλυριούς μη Έλληνες, γιατί θεωρούν τους Αρβανίτες Έλληνες; Τρικυμία εν κρανιω!!!
Τhemisto Getmenji=POLYBIOS= The Histories (1922) by Polybius, translated by W. R. Paton
Book II
https://en.wikisource.org/…/The_Histories_%28Paton_…/Book_I
--------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 3-9-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kοtsios Kotskas sto F.B.] 

--------------------------------------------------------------------------------