ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ-ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ

1]OI AΛΒΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
2]Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ
3]Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ «Grae-ci>> ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
4]Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ
5]Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ''ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ''
------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε ένα φυλλάδιο που γράφτηκε το 1416 από τον βυζαντινό σατιρίτη Μαζαρή, «Η παραμονή του Μαζάρη στον Άδη», υπάρχει μια φανταστική επιστολή της 21ης ​​Σεπτεμβρίου 1415 και απευθύνθηκε από την Πελοπόννησο σε έναν Holobolos του Κάτω Κόσμου, ο οποίος περιγράφει την κατάσταση που υφίσταται τότε χερσόνησος:  

«στην Πελοπόννησο ... ζωντανή φύρδην-μίγδην πολλές χώρες, από τις οποίες δεν είναι εύκολο ούτε πολύ απαραίτητο για να εντοπίζουν τα όρια, αλλά κάθε αυτί μπορεί εύκολα να διακρίνει από τις γλώσσες τους, και εδώ είναι το πιο αξιοσημείωτο από αυτά: Λακεδαιμονίων, Οι Ιταλοί, οι Πελοποννήσιοι, οι Σλάβοι, οι Ιλλυρικοί, οι Αιγύπτιοι και οι Εβραίοι (και μεταξύ αυτών δεν είναι μερικές μισές κασέτες) και στα επτά έθνη. »Ο
John Fine, ειδικός στα μεσαιωνικά Βαλκάνια, περιγράφει το αλβανικό κίνημα στο Morea (Πελοπόννησος)
"Μια ορισμένη αναστάτωση προκλήθηκε από την περαιτέρω μετανάστευση και τον διακανονισμό των Αλβανών, αλλά αυτό είχε και οφέλη. Οι Αλβανοί εγκαταστάθηκαν σε έρημες και ορεινές περιοχές, προστέθηκαν στον αριθμό των αγροτών και βοσκών και συνέβαλαν στην αύξηση της γεωργικής παραγωγής και των φορολογικών εσόδων. Οι Αλβανοί προσέφεραν επιπλέον και εξαιρετικούς στρατιώτες. Ωστόσο, οι Αλβανοί αποτελούσαν επίσης πηγή διαταραχής και κακοποίησης. Διότι, παρόλο που ο οικισμός τους κατά καιρούς έλαβε χώρα σε κενές εκτάσεις, σε άλλες είχε ως αποτέλεσμα την εκδίωξη ήδη εγκατεστημένων γεωργών. Και δεδομένου ότι πολλοί Αλβανοί ήταν βοσκοί και συνέχισαν να είναι έτσι, μέρος της γεωργικής γης Morean (Πελοποννησιακή), εξήλθε από την παραγωγή φυτών για να γίνει βοσκότοπος. Τον Μάρτιο του 1415 ο αυτοκράτορας Μανουήλ έφτασε στο Μορέ, επενδύοντας τον γιο του Θεόδωρο, ο οποίος ήταν τώρα ηλικίας,

Πρέπει να είναι παραγράφους όπως οι φιλόδοξοι Φίλ-Έλληνες και οι Σλάβοι να ζωγραφίζουν την προέλευση των Αλβανών ως εμπνευσμένα από το μυστήριο. Είναι καιρός να διαδώσουμε τα σύννεφα και να αφήσουμε τον αετό να πετάξει ψηλά πάνω σε σαφείς ουρανούς πάνω από τις κορυφές που κάποτε έθεσε τα αετό του. Οι Ιλλυρικοί, ο Μαζαρής, μιλάει, είναι οι ίδιοι Αλβανοί που ακολουθούν τον πατέρα του Σκάντερμπεγκ, Γιόν Καστριώτη. Το 1415 ο Γιόν Καστριώτη κρατούσε το Τίρανο και την περιοχή βόρεια της πόλης, στο Μάτι και πέρα ​​από αυτό (συμπεριλαμβανομένης της Θκέλλας), ελέγχει τα εδάφη στα ανατολικά ως Πρίζρεν και μέχρι το 1423 επεκτείνει την κυριαρχία του στα περίχωρα του Αλεξίου. Εν τω μεταξύ, την ίδια χρονιά, οι Τούρκοι διέστρεψαν μια μεγάλη επίθεση στην Αλβανία και ο Γκιόν Καστριώτη αποδέχτηκε την κυριαρχία και έστειλε τους γιους του ως ομήρους στην Αδριανούπολη. Καταλήφθηκαν από Οθωμανούς Τούρκους και μορφώθηκαν στην Αδριανούπολη, οι Τούρκοι παρατσούσαν τον νεαρό Καστρίο (Gjergj), "Scander-beg". Κυριολεκτικά, ο "Ισκάντερ", Τούρκικος για τον Αλέξανδρο σε σχέση με τον περίφημο προπάτορό του, τον Μέγα Αλέξανδρο. και ο "bey" ή ο γενικός, ο άρχοντας.) Ο Skender-bey κέρδισε γρήγορα την εύνοια του σουλτάνου και τον υπηρετούσε ειλικρινά σε εκστρατείες τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία. Έκανε καλά και ανέβηκε γρήγορα για να γίνει ένας υψηλόβαθμος οθωμανικός στρατιωτικός διοικητής. Βλέποντας αυτό που συνέβαινε στην Αλβανία, ο Scanderbeg με τριακόσια πιστούς Αλβανούς ιππείς εγκατέλειψε τους Οθωμανούς και έφτασε στην Κροία (Αλβανία), ανέκτησε όλες τις οικογενειακές του συμμετοχές και ξεκίνησε να ενώσει τους αρχηγούς των Αλβανών σε πρωτάθλημα για να αντισταθεί στους Τούρκους. Τον Μάρτιο του 1444 κάλεσε ένα συνέδριο στο Alessio, όπου όλοι οι φυλετικοί υπέβαλαν πρόθυμα στην κεντρική πειθαρχία με τον επικεφαλής της League Scanderbegas. Ένας Mirdites με αίμα, ήταν σε θέση να ξεπεράσει κάθε δυσκολία στην ένωση των φυλών του. Οι ηρωίδες του Scanderbeg και η λαμπρή στρατιωτική του ηγεσία που υπερασπίζεται την Αλβανία από την αυτοκρατορία των Τούρκων έγιναν ευρέως γνωστές στην Ευρώπη. Αναφέρεται από τον Πάπα ως βασιλιά της Αλβανίας και της Μακεδονίας, ο Scanderbeg πέθανε το 1468. Το πρώτο έργο του Marlowe είχε τίτλο «Scanderbeg» όπως ήταν μία από τις όπερες του Βιβάλτι και αργότερα ο Longfellow θα περιέγραφε τον Μεγάλο Λόρδο Αλέξανδρο της Μεσαιωνικής Αλβανίας με αυτόν τον τρόπο:
Anon από τα τείχη του Κάστρου πέφτει η σημαία του ημισελήνου, και το πλήθος βλέπει αντ 'αυτού, όπως ένα τελετουργικό στον ουρανό, το μύγα του Ισκάντερ, ο Μαύρος Αετός με διπλό κεφάλι και η δυνατή φωνή που ακούγεται ευρύ και μακριά: "Long Live Scanderbeg! "HW Longfellow Παραμύθια του Wayside Inn, 1873 

Το όνομα του Scanderbeg συνδέεται στενά με το League of Alessio (Alexiensis). Ο Alessio, ένας από τους κύριους θαλάσσιους λιμένες της Αλβανίας, ευνοϊκά τοποθετημένος κοντά στο στόμα της Drin, ήταν γνωστός από την εποχή του Lissus, Alise, Alessio, Lesch και σήμερα ως Lezh. Μέσα στα εβραϊκά όρια του Alessio ήταν το οιονεί επισκοπικό αββαείο (abbatia nullius) του Αγίου Αλεξάνδρου Oroshi ή Orochi, το οχυρό του μικρού αλλά γενναίου σώματος των καθολικών Mirdites της Αλβανίας. Ο Άγιος Αλέξανδρος ονομάζεται Shen Llezh-dri είναι ο άγιος προστάτης των Mirdites. Υπήρχε ένας μύθος για ένα Τόξο στην κορυφή του Orosh, κανένας δεν μπορούσε να ανοίξει, όπου πιστεύεται ότι βρέθηκε το κεφάλι του Αγίου. Είναι από το Shen Llezh-dri (St. Alexander) που προέρχεται το σύγχρονο όνομα Lezh. Το μεσαιωνικό του όνομα Lesh είναι επίσης Αλβανός που προέρχεται από τη σύντομη λατινική έκδοση για Alessandro, Alessio (ρίζα - Lesh). Ο Lezhe (Alessio) είχε προηγουμένως πέντε εκκλησίες. Ο καθεδρικός ναός ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο και κάποτε κρατούσε τα θνητά υπολείμματα του Γκιέργκι (Γιώργου) Καστριώτη, του αθάνατου Skanderbeg. Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι όταν οι Τούρκοι πήραν την πόλη, άνοιξαν τον τάφο του και έκαναν φυλαχτά από τα οστά του, πιστεύοντας ότι αυτά θα προσέφεραν ανυπόφορη γενναιότητα στον φέροντα. Μεταμορφώθηκε σε ένα τζαμί, ο καθεδρικός ναός εγκαταλείφθηκε από τους Οθωμανούς μετά από τρεις αποχαιρετισμοί που αυτοκτόνησαν διαδοχικά από έναν από τους πύργους του. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το κεφάλι του αγίου, στο Άκρο του Ορόσ, ήταν στην πραγματικότητα εκείνο του Γκέρτζ Καστριώτη - Σκάντερμπεϊ, που σώθηκε από τους Μυρδίτες να μην πέσουν στο οθωμανικό χέρι. Το όνομα του Αλέξανδρου στο Indo-Pak. είναι το Sikander, το οποίο προέρχεται από το Iskender. Οι λαοί της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής τον κάλεσαν αυτό επειδή ο Αλέξανδρος της Μακεδονίας κατέκτησε όλα τα εδάφη τους τόσο γρήγορα και όταν οδήγησε σε μάχη έδεσε κέρατα στο κεφάλι του για να φανεί πιο απειλητικό. Οι λαοί των περιοχών αυτών πίστευαν ότι αυτές ήταν πραγματικές! Με τον ίδιο τρόπο ο Γκέργκι Καστριώτη, ο Σκεντέρ-μπέι (Λόρδος Αλέξανδρος στα τουρκικά) φορούσε κράνος με κέρατα αιγών που στέκονταν έξω. Μπορεί να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι ο Μέγας Αλέξανδρος της Μακεδονίας μετατράπηκε σε άγιο της τελευταίας ημέρας, που ονομάζεται Αγίου Γεωργίου από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, στο Mirdite Shen Gjergji που αντιστοιχεί στον μεσαιωνικό Λόρδο Αλεξάνδρειας του Αλβανίας που ονομάστηκε Gjergj Kastrioti. Ο Skender-bey (Λόρδος Αλέξανδρος στα Τουρκικά) φορούσε κράνος με κέρατα αιγών που στέκονταν έξω. Μπορεί να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι ο Μέγας Αλέξανδρος της Μακεδονίας μετατράπηκε σε άγιο της τελευταίας ημέρας, που ονομάζεται Αγίου Γεωργίου από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, στο Mirdite Shen Gjergji που αντιστοιχεί στον μεσαιωνικό Λόρδο Αλεξάνδρειας του Αλβανίας που ονομάστηκε Gjergj Kastrioti. Ο Skender-bey (Λόρδος Αλέξανδρος στα Τουρκικά) φορούσε κράνος με κέρατα αιγών που στέκονταν έξω.
Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, στις 23 Απριλίου, σηματοδοτεί την αρχή του καλοκαιριού στην Αλβανία και συνδέεται με πολυάριθμα λαϊκά έθιμα, τα περισσότερα από τα οποία έχουν σχεδιαστεί για να εξασφαλίσουν την ανάπτυξη των παιδιών, των αγροτικών ζώων και των καλλιεργειών. Στην Κοσόβα και τη Μακεδονία, η Ημέρα του Αγίου Γεωργίου, που γιορτάζεται στις 6 Μαΐου σύμφωνα με το ανατολικό ημερολόγιο, συνδέεται με την κατανάλωση μίας φυλής. Στην Podujeva, τσουκνίδες συλλέγονται από τον κήπο, βυθίζονται στο νερό και χρησιμοποιούνται για να πασπαλίσουν τα παιδιά για να τους δώσουν δύναμη. Στην Τεκόβα (Μακεδονία), οι χωρικοί στους πρόποδες των βουνών Sharr έκαψαν τα παιδιά τους στο νερό από τον ποταμό Vardar, τον οποίο έβγαζαν τη νύχτα πριν και αναμειγνύονταν με διάφορα συστατικά (κόκκινα λουλούδια, κόκκινα κελύφη, άνθη κλπ.). Το νερό του λουτρού εκτοξεύτηκε πίσω στο ποτάμι και όλα τα δυνητικά βλάπτουν το παιδί με αυτό. Η παράδοση της κολύμβησης των παιδιών στα λουλούδια και τα άνθη της άνοιξης είναι ακόμα γνωστή σε ολόκληρη την Κοσόβα και τη Δυτική Μακεδονία. Τα λουλούδια τοποθετούνται επίσης κάτω από τα μαξιλάρια των παιδιών κατά την κατάκλιση. Στο Σάλα, οι βοσκοί συγκέντρωσαν λουλούδια και βότανα την Ημέρα του Αγίου Γεωργίου και τα έδιωξαν στα αγροτικά ζώα, τα οποία ήταν διακοσμημένα με φύλλα κισσού και "καπνισμένα" με θυμίαμα. Πίστευαν στα βόρεια βουνά ότι τα βότανα και τα φυτά είχαν ένα ιδιαίτερα ισχυρό θεραπευτικό αποτέλεσμα αν διαλέχτηκαν μεταξύ των δύο ημερών του Αγίου Γεωργίου. Στη Σκόνδρα, τα παιδιά θα διακοσμούσαν τις πόρτες με κλαδιά και λουλούδια που πήραν πριν από την αυγή. Στο Mirdita πιστεύεται ότι, αν υπάρξουν καταιγίδες μεταξύ των δύο ημερών του Αγίου Γεωργίου, δεν θα υπήρχαν φίδια εκείνο το καλοκαίρι. Οι Ορθόδοξοι του Κιτσνικα στην Άνω Ρέκα (πΓΔΜ) γιορτάζουν επίσης τον Άγιο Γεώργιο του Χειμώνα (Σέν Γκέργκι και Ντίριτ) στις 9 Δεκεμβρίου. Η Edith Durham στην «Υψηλή Αλβανία», όταν μιλάει για τη χρήση σημαίας από τους Αλβανούς, επισημαίνει ένα εντυπωσιακό γεγονός: «Μόνο οι Mirdites έχουν μια διακριτική σημαία με έναν ακτίνων-ήλιο επάνω σε αυτό.» («Υψηλή Αλβανία», Κεφάλαιο II Λονδίνο: Edward Arnold, 1909). Το Rayed-Sun ήταν το έμβλημα του Βασιλικού Σπιτιού της Μακεδονίας και βέβαια εκείνο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Rayed-Sun χρησιμοποιήθηκε στη σφραγίδα του Skanderbeg ως "Dominum Albanie" (βασιλιάς των Αλβανών) και σε εντολή που έστειλε στον Πάπα Πίου ΙΙ η σφραγίδα του βασιλείου του έγραφε "Sigilum o Regniae o Macedonian o o Albaniae" (Βασίλειο της Μακεδονίας Αλβανίας ). και φυσικά εκείνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Rayed-Sun χρησιμοποιήθηκε στη σφραγίδα του Skanderbeg ως "Dominum Albanie" (βασιλιάς των Αλβανών) και σε εντολή που έστειλε στον Πάπα Πίου ΙΙ η σφραγίδα του βασιλείου του έγραφε "Sigilum o Regniae o Macedonian o o Albaniae" (Βασίλειο της Μακεδονίας Αλβανίας ). και φυσικά εκείνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Rayed-Sun χρησιμοποιήθηκε στη σφραγίδα του Skanderbeg ως "Dominum Albanie" (βασιλιάς των Αλβανών) και σε εντολή που έστειλε στον Πάπα Πίου ΙΙ η σφραγίδα του βασιλείου του έγραφε "Sigilum o Regniae o Macedonian o o Albaniae" (Βασίλειο της Μακεδονίας Αλβανίας ).
Ο Sir William Woodthorpe Tarn, από τη Βρετανική Ακαδημία, θεωρούσε παγκοσμίως ότι έχει γράψει το οριστικό έργο για τον Μέγα Αλέξανδρο, δηλώνει στην αρχική παράγραφο του βιβλίου του «Μεγάλου Αλεξάνδρου» ότι «ο Αλέξανδρος είχε ασφαλώς από τον πατέρα του (Φίλιππος Β) από την μητέρα του (Ολύμπια) Ιλλυρία, δηλαδή αλβανική, αίμα! "(ALEXANDER THE GREAT, WW Tarn, Beacon Press, Boston, 1956) 

Ο Αριστοτέλης, δάσκαλος του Αλεξάνδρου, ευνόησε μια «Τιμοκρατία» - έναν συνδυασμό αριστοκρατίας και δημοκρατίας, στον οποίο η ψηφοφορία θα περιοριζόταν στους ιδιοκτήτες ακινήτων και μια πολυάριθμη μεσαία τάξη θα αποτελούσε τον άξονα της εξουσίας, ιδέα πολύ παρόμοια με τον κανόνα της απαραβίαστης εμπιστοσύνης στην ιστορία των Mirdites Αλβανών. Ωστόσο, ο Λεωνίδας, ο Ηπειρώτης, αντί του Αριστοτέλη θεωρήθηκε ως ο μεγαλύτερος δάσκαλος του Αλεξάνδρου.
"Η φροντίδα της παιδείας του, όπως θα μπορούσε να τεκμαίρεται, είχε δεσμευτεί για πολλούς συνοδούς, αρχαιολόγους και δασκάλους, πάνω από τους οποίους προήδρευσε ο Λεωνίδας, ένας εγγύτερος συγγενής της Ολυμπιάδας, ένας άνθρωπος με αυστηρή ψυχραιμία, που δεν ο ίδιος ο ίδιος παραβιάζει το όνομα αυτού που είναι στην πραγματικότητα ένα ευγενές και αξιόλογο γραφείο, αλλά γενικά η αξιοπρέπειά του και η στενή του σχέση τον απέκτησαν από άλλους ανθρώπους τον τίτλο του πατριωτικού πατέρα και διοικητή του Αλεξάνδρου. »(Η ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου - Πλούταρχος)
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος αναφέρθηκε ότι είπε:
«Όλοι οι θνητοί πρέπει να ζουν σαν ένα, ενωμένοι και να εργάζονται ειρηνικά προς το κοινό καλό. Θα πρέπει να θεωρείτε ολόκληρο τον κόσμο ως τη χώρα σας, μια χώρα όπου οι καλύτεροι κυβερνώντες, με τους κοινούς νόμους και χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Δεν διαχωρίζω ανθρώπους, όπως κάνουν πολλοί στενοί. Δεν με ενδιαφέρει η προέλευση ή η φυλή των πολιτών. Τους διακρίνω μόνο με βάση την αρετή τους. Από την πλευρά μου, θεωρώ όλα, αν είναι λευκά ή μαύρα, ίσα. »(Αλέξανδρος ο Μέγας)
Γνωρίζουμε για το γεγονός ότι η μητέρα του Αλεξάνδρου Ολυμπία ήταν ηπειρωτική πριγκίπισσα. Γνωρίζουμε επίσης ότι η μητέρα της Eurydice της Philips ήταν Illyrian, η οποία κάνει το 3/4 του αίματος του Αλεξάνδρου Illyrian. Το ερώτημα όμως είναι αν το αρχηγείο της πΓΔΜ ήταν ελληνικής ή ιλλυρικής καταγωγής;
Οι Shala, Shoshi και Mirdita, σύμφωνα με την παράδοση, κατεβαίνουν από τρία αδέρφια, που ήρθαν από τη σύγχρονη Κοσόβα (αρχαία Δαρδανία). Όταν έφυγαν, ο πρώτος πήρε μια σέλα (shala). το δεύτερο είναι ένα κόσκινο (shosh). και ο τρίτος δεν είχε τίποτα, έτσι είπε «καλή μέρα» (mir dit) και αποσύρθηκε. Μέχρι τις μέρες που ο Ε. Durham επισκέφθηκε τα υψίπεδα της Αλβανίας, Shala, Shoshi και τα τρία πανό που αποτελούν την αρχική αδελφότητα Mirdita (Spach, Orosh και Kushnen) δεν έκαναν γάμο. Η κυρία Durham είδε αυτό το γεγονός ως απόδειξη της αρχικής στενής συνάφειας. Ο Shala, ο Shoshi και ο Mirdita είναι κυρίως καθολικοί και η πιο συντηρητική διατήρηση του κοινωνικού συστήματος Gegh. Ο Shala, ο Shoshi και ο Mirdita ανήκουν στον σημαντικότερο «ψαρέ» ολόκληρης της βόρειας Αλβανίας, γνωστού ως Dukagjins.
Το 'Fis' προέρχεται από τον Pelasgian 'phys-us' που σημαίνει κοινή προέλευση. Το «fis» είναι μια ομάδα exogamus patrilineal συγγένειας, χωρίς γεωγραφικές προσκολλήσεις. Πολλά ολόκληρα πανό (bairaks) μπορεί να ανήκουν σε ένα 'fis'. από την άλλη πλευρά, ένα μικρό χωριό μπορεί να περιέχει κλάδους πολλών «ψαριών», μερικών μεγάλων και εθνικών, άλλων μικρών και τοπικών. Το «fis» είναι το σώμα των απογόνων στην αρσενική γραμμή ενός συνήθως επώνυμου προγόνου
Ο αρχικός πρόγονος της τριάδας αδελφότητας Mirdita (Spach, Orosh και Kushnen), νεώτερος από το μύθο του σούπερ-ψαριού (Shala, Shoshi και Mirdita), προέρχεται από την πεδιάδα της Κοσόβου (αρχαία Δαρδανία) που αναζητά καταφύγιο, τουλάχιστον 100 γενεές πριν, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση. Αυτός ο νεαρότερος αδερφός, έφυγε με τίποτα άλλο από μια «καλή μέρα» (Mir-dita) χαιρετισμό να έρθει και να ζήσει στα βουνά του σημερινού Mirdite όπου είχε τρεις γιους. Όταν οι τρεις αυτοί αδελφοί ξεκίνησαν να χωρίσουν τη γη, ο παλαιότερος πήρε τον Orosh, γι 'αυτό το πανό του Orosh είναι γνωστό ως το κορυφαίο πανό, ο Spach πήρε τη δεύτερη θέση και ο Kushnen ο τρίτος. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σταματήσουμε τη σχέση αυτής της τριπλής αδελφότητας με τα άλλα πανό του Mirdite (9 από αυτά, συνολικά 12 πανό).
Ο Spach, ο Orosh και ο Kushnen μαζί με τον Fan και τον Dibrri σχημάτισαν το League of Mirdite και αργότερα με τα άλλα 3 πανό της Thkella (Thkella, Selita, Perlati) και 4 banners των λόφων Lezha σχημάτισαν Mirdite με 12 πανό. Ενώ οι Φάνι και τα πανό του Lezhe θα μπορούσαν να είναι οι αρχαιότεροι κάτοικοι αυτών των ορεινών περιοχών, οι άλλες δύο μεγάλες ομάδες, Mirdita και Thkella, πολλές φορές αντιπάλες, ισχυρίζονται ότι είναι η προγονική προέλευσή τους αντίστοιχα η περιοχή της Δαρδανίας και της Οχρίδας. Τα αρχαιολογικά και ιστορικά ευρήματα δείχνουν ότι η Mirdite στην αρχαιότητα κατοικήθηκε από τον Illyrian Pirustae. Το Pirustae, σύμφωνα με τον Πτολεμαίο (Geogr., Ii, 16, §5), κατοικούσε στο ανατολικό τμήμα της Αλβανίας, ανατολικά του Dyrrachium (Durazzo). Το Pirustae, είναι λατινικό για το Dardanian, αφού ο Pirus είναι λατινικός για το αχλάδι, στο Alb. θα ήταν «Dardhe». Οι εθνοτικές συγγένειες των Δαρδανών, από το όνομα των οποίων, προέρχεται από τη σύγχρονη αλβανική λέξη για το «αχλάδι» (dardhe), έχουν εξεταστεί από τον Papazogly. Τα ονόματα των μεμονωμένων λαών μπορεί να έχουν διαμορφωθεί με παρόμοιο τρόπο. Το όνομα του Delmatae φαίνεται να συνδέεται με την αλβανική λέξη για τα «πρόβατα» (delme) και τα Taulantii από το «χελιδόνι» (πχ το αλβανικό tallandushe). Είναι πιθανό ότι όπως και ο Pirustae, τα Taulanti είναι ένας από τους πολλούς κλάδους του Dardani, και ως εκ τούτου αναφέρεται από ένα διαφορετικό όνομα σε ένα συγκεκριμένο μέρος και δυτική κίνηση στο χρόνο. Ο ME Durham επεσήμανε ότι ο Bertius, χάρτης του Λουδοβίκου XIII της Γαλλίας, ο οποίος σημάδεψε την περιοχή "Pirustae" πρόσθεσε σε αυτό το "albanese". Παρατήρησε επίσης ότι το όνομα Dardania χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1770, όπως πιστοποιείται από έναν χάρτη που δημοσιεύθηκε στη Νυρεμβέργη (βλ. Durham, Some Tribal Origins ... σελ.). Οι Δαρδανινοί θεωρούντο ότι προέρχονται από τον θρυλικό βασιλιά της Τροίας, Ο Δαρδανός, ο οποίος κυβέρνησε πάνω από πολλές φυλές στη Μικρά Ασία και ήταν υπεύθυνος για τη διευθέτηση των Δαρδανών στα δυτικά των Θρακών. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός ο Δαρδανός ήταν ιδρυτής του τρωικού αρχοντικού, από το οποίο η Ήπειρος, η Μακεδονία και αργότερα η Ρώμη (από τον Αινεία) ισχυρίστηκαν την Τρωική καταγωγή. Αυτός ο γιος του Δία και της Ηλέκτρας (κόρης του Άτλαντα) επέζησε από τη μεγάλη πλημμύρα και κατέπλευσε στην περιοχή που αργότερα έγινε γνωστή ως Τροία. Παντρεύτηκε την κόρη του Teucer, ο οποίος ήταν βασιλιάς της περιοχής, έχτισε μια πόλη και το ονόμασε μετά από τον εαυτό του. Όταν ο Τeucer πέθανε, ο Dardanus τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε όλη την περιοχή Dardania. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. ο οποίος κυβέρνησε πάνω από πολλές φυλές στη Μικρά Ασία και ήταν υπεύθυνος για τη διευθέτηση των Δαρδανών στα δυτικά των Θρακών. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός ο Δαρδανός ήταν ιδρυτής του τρωικού αρχοντικού, από το οποίο η Ήπειρος, η Μακεδονία και αργότερα η Ρώμη (από τον Αινεία) ισχυρίζονται την Τρωική καταγωγή. Αυτός ο γιος του Δία και της Ηλέκτρας (κόρης του Άτλαντα) επέζησε από τη μεγάλη πλημμύρα και κατέπλευσε στην περιοχή που αργότερα έγινε γνωστή ως Τροία. Παντρεύτηκε την κόρη του Teucer, ο οποίος ήταν βασιλιάς της περιοχής, έχτισε μια πόλη και το ονόμασε μετά από τον εαυτό του. Όταν ο Τeucer πέθανε, ο Dardanus τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε όλη την περιοχή Dardania. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. ο οποίος κυβέρνησε πάνω από πολλές φυλές στη Μικρά Ασία και ήταν υπεύθυνος για τη διευθέτηση των Δαρδανιών στα δυτικά των Θρακών. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός ο Δαρδανός ήταν ιδρυτής του τρωικού αρχοντικού, από το οποίο η Ήπειρος, η Μακεδονία και αργότερα η Ρώμη (από τον Αινεία) ισχυρίζονται την Τρωική καταγωγή. Αυτός ο γιος του Δία και της Ηλέκτρας (κόρης του Άτλαντα) επέζησε από τη μεγάλη πλημμύρα και κατέπλευσε στην περιοχή που αργότερα έγινε γνωστή ως Τροία. Παντρεύτηκε την κόρη του Teucer, ο οποίος ήταν βασιλιάς της περιοχής, έχτισε μια πόλη και το ονόμασε μετά από τον εαυτό του. Όταν ο Τeucer πέθανε, ο Dardanus τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε όλη την περιοχή Dardania. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. Η Μακεδονία και αργότερα η Ρώμη (από τον Αινεία) ισχυρίστηκαν την Τρωική καταγωγή. Αυτός ο γιος του Δία και της Ηλέκτρας (κόρης του Άτλαντα) επέζησε από τη μεγάλη πλημμύρα και κατέπλευσε στην περιοχή που αργότερα έγινε γνωστή ως Τροία. Παντρεύτηκε την κόρη του Teucer, ο οποίος ήταν βασιλιάς της περιοχής, έχτισε μια πόλη και το ονόμασε μετά από τον εαυτό του. Όταν ο Τeucer πέθανε, ο Dardanus τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε όλη την περιοχή Dardania. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. Η Μακεδονία και αργότερα η Ρώμη (από τον Αινεία) ισχυρίστηκαν την Τρωική καταγωγή. Αυτός ο γιος του Δία και της Ηλέκτρας (κόρης του Άτλαντα) επέζησε από τη μεγάλη πλημμύρα και κατέπλευσε στην περιοχή που αργότερα έγινε γνωστή ως Τροία. Παντρεύτηκε την κόρη του Teucer, ο οποίος ήταν βασιλιάς της περιοχής, έχτισε μια πόλη και το ονόμασε μετά από τον εαυτό του. Όταν ο Τeucer πέθανε, ο Dardanus τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε όλη την περιοχή Dardania. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. Ο Δαρδανός τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε ολόκληρη την περιοχή της Δαρδανίας. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42. Ο Δαρδανός τον διαδέχθηκε ως βασιλιά και μετονομάστηκε σε ολόκληρη την περιοχή της Δαρδανίας. οι κάτοικοι της περιοχής ήταν γνωστοί ως Dardani. (Όμηρος, Ιλιάδα 20.215-222, Apollodorus 3.12.1-2, Diodorus Siculus 5.48.2-3). Οικογένεια 42.
Ο John Wilkes, συγγραφέας του βιβλίου "Οι λαοί των λαών της Ιλλυρίας", γνωστός βρετανός επιστήμονας που ασχολείται με την αρχαιολογία των ρωμαϊκών συνόρων και της Ανατολικής Ευρώπης, γράφει:
"Μεταξύ των ομάδων που μπορεί να ανήκαν στην Ταυλαντίτη, που ήταν γνωστές στους Έλληνες για τη μέθοδο παρασκευής τους από μέλι, ήταν ο Άβρι, που ονομάστηκε από τον συγγραφέα του 6ου αιώνα Εκαταίους ως γείτονες των Χελιδόνων, των" σαλιγκαριών " βρισκόταν στα βόρεια σύνορά τους προς τις κοιλάδες Ματ ή Δρίν.Μετά την ακτή οι Ιλλυριοι συνορεύονταν με τους Χάονες, τους Ηπειρωτικούς, τους οποίους οι Ντεξάρες ή οι Δεσάρετες ήταν οι πιο βόρειες και συνορεύονταν με τον Ιλλυρικό Έντλεϊ, τους «χελιού», μια τοποθεσία κοντά στη λίμνη της Οχρίδας. Σύμφωνα με τον Πολύβιο (5.108), τα Δασσαρέτα κατείχαν αρκετές πόλεις, αν και κανένας δεν έχει βρεθεί ακόμα σίγουρα, όπως το Πήλιο, η Αντιπάρεια (πιθανώς ο Μπεράτ), ο Χρύσντυμ, ο Γερτούς ή ο Γύρος και ο Κρένιον. Η αναφορά του Livy στο «Pirustae του Dassareti» (45.26) στον δεύτερο αιώνα π.Χ. μπορεί να είναι λάθος του χειρόγραφου ... »(σελ. 98)
Περνώντας στο βιβλίο του Wilkes, βρήκα πολλά συναρπαστικά γεγονότα, ο συγγραφέας δεν ήξερε τίποτα πόσο στενά συνδέονται με την Αλβανία και τους σύγχρονους Αλβανούς. Πιστεύω ότι ο Wilkes είναι Phil-Hellene, ωστόσο πρέπει να πω ότι το έργο του είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα στις σπουδές της Illyrian. Πρέπει να διαφωνήσω με την υπόθεσή του ότι η αναφορά του Livy στο "Pirustae του Dassareti" μπορεί να είναι χειρόγραφο λάθος, γιατί δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο Pirustae, μια από τις πιο ισχυρές ιλλυρικές φυλές δεν μπορούσε να κρατήσει περιουσίες μέσα και γύρω από τη λίμνη Ohrid γιατί ο Πυρούστα και ο Δασαρέτης μπορεί να μην είχαν συνδεθεί με έναν κοινό πρόγονο όπως στην περίπτωση του μιλήματος μας για το σούπερ-ψαριού του Γκεγκ!
"... οι εκδόσεις Issens, τα Taulantii, οι Pirustae της Dassaretia, οι πόλεις Rhizon και Olcinium, δεν θα είναι μόνο ελεύθερες πολιτικά αλλά απαλλαγμένες από κάθε φόρο ..." (Ιστορία της Ρώμης της Livy)
Στην πραγματικότητα υπήρχαν άλλες ομάδες με την ίδια ονομασία όπως στην περίπτωση του Atintanes της Ηπείρου που βρίσκεται ανάμεσα στους λόφους στη δεξιά όχθη του Aous στο Mallakastra βόρεια της Tepelena και ίσως μέχρι το Skrapar και το Atintani της Illyria που βρίσκονται στην περιοχή της Τσερμενέικ, βόρεια του Ελμπασάν. Αν δεχτούμε την αναφορά του Livy ως αλήθεια και όχι ως «χειρόγραφο λάθος» από ότι υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα ή θα πρέπει να την αποκαλούμε «αποδείξεις», ότι εκείνοι που ανήκουν στην τριπλή αδελφότητα Mirdites (Spach, Orosh και Kushnen) είναι απόγονοι του Illyrian Pirustae (Dardans) και εκείνοι από την Thkellas triple brotherhood (Thkelle, Selite, Perlat) κατεβαίνουν από το «Pirustae του Dassareti» (Νότια Dardans), του οποίου ο πρόγονος, όπως θα δούμε, μπορεί να είναι ο ίδιος. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Thkella, Selita και Perlati, γνωστές ως «Θέλλας» ή «Οχρίοι» (Οχρίδες)
Όντας ούτε ιστορικός ούτε γλωσσολόγος, δεν έχω κανένα σαφές λόγο για κάτι τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό ως την προέλευση της μακεδονικής δυναστείας, αλλά επειδή οι ιστορικοί μας δεν είναι αρκετά γενναίοι για να μπουν, να διερευνήσουν και να ξεδιπλώσουν την αλήθεια, οι Σλαβομακεδόνες και οι Έλληνες ψευδώς ισχυρίζονται ως δικές τους στις καθημερινές τους κατασκευές, αφέθηκε σε πολλούς από εμάς απλώς να ληφθεί από τη σχέση μεταξύ του αλβανικού πολιτισμού και της αρχαιότητας, όταν αυτό πρέπει να είναι μάλλον ένα χόμπι, μια ακαδημαϊκή πρόκληση. Η ανάμειξη των γεγονότων με τους μύθους μπορεί να φαίνεται ανόητη, αφού όλοι οι αρχαίοι άνθρωποι προέκυψαν από την προέλευσή τους με βάση κάποιο θρύλο, αλλά υπάρχει μια αλήθεια ότι τα αλβανικά υψίπεδα ξέρουν καλύτερα, αυτό που μετέφερε από τη μια γενιά στην επόμενη μια προφορική παράδοση τόσο μοναδική όσο μπορεί κανείς να βρει, διατηρώντας την ταυτότητά τους μέσα από χιλιάδες χρόνια στη μέση των πολέμων, πολεμώντας απεριόριστους εχθρούς στα βουνά τους. Αυτοί οι ορειβάτες ονομάζονταν «βάρβαροι» από τους καινούργιους Έλληνες *, των οποίων το όνομα στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ελληνικό.
Το ελληνικό όνομα ήταν ένα όνομα που εφαρμόστηκε από τους Ιλλυρούς σε μια ασήμαντη ομάδα Δωριέων που πέρασε από την Ιλλυρία στην Ήπειρο και εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή της Θεσσαλίας με την ονομασία Γκράια. Gra - στην Αλβανική κυριολεκτικά σημαίνει γυναίκες ή κυρίες. Σύμφωνα με τη μυθολογία Pelasgian «Graias», ήταν τρεις γκρι μαλλιά, παλιά κυρίες (που αντιπροσωπεύουν τρεις Dorian φυλές), αδελφές των τέρατα που ονομάζεται Gorgons. Το αρχικό όνομα των Ελλήνων ήταν «Grae-ci» που τους δόθηκε αρχικά από τους Ιλλυρούς και στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τους Ρωμαίους, προσθέτοντας το λατινικό επίθημα (- ci) όπως και στην περίπτωση του Illyrian, «Illyri-ci». Θα προσπαθήσω να μην προχωρήσω περισσότερο στις ρίζες της ελληνικής μυθολογικής προέλευσης γιατί τότε θα έπρεπε να εξηγήσω μια εντελώς διαφορετική σχέση που δεν έχει τίποτα να κάνει με τους Μακεδόνες και τον ιρλανδικό «βάρβαρο» πόλεμο με βαθύ ριζωμένο πνεύμα του Αλεξάνδρου. Velleius Paterculus,
«... για την Pirustae και το Desidites, Δαλματικές φυλές που ήταν σχεδόν ακαταμάχητη λόγω της θέσης τους οχυρά τους στα βουνά, πολεμοχαρείς ψυχραιμία τους, θαυμάσια γνώση της μάχης, και, πάνω απ 'όλα, τα στενά περάσματα στην οποία ζούσαν, τελικά ειρηνεύονταν, όχι τώρα κάτω από την απλή γενικότητα αλλά από την δύναμη στην αγκαλιά του ίδιου του (Τιβέριου) Καίσαρα και έπειτα μόνο όταν ήταν όλοι εξαντλημένοι "(2.115).
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αλέξανδρος Γ 'του Μακεδόνα (356-323 π.Χ.), βασιλιάς της Μακεδονίας, γεννημένος στα τέλη Ιουλίου 356 π.Χ. στην Πέλλα, η Μακεδονία είναι μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ιδιοφυΐες στην ιστορία. Κατακτούσε μεγάλο μέρος του τότε πολιτισμένου κόσμου, που διέπεται από τη θεϊκή του φιλοδοξία για παγκόσμια κατάκτηση και δημιουργία παγκόσμιας παγκόσμιας μοναρχίας. Ο Αρριανός περιγράφει τον Αλέξανδρο: τον ισχυρό, όμορφο διοικητή με ένα μάτι σκοτεινό ως νύχτα και ένα γαλάζιο σαν ουρανό, που πάντα οδηγούσε τον στρατό του στον πιστό του Μπουκεφάλιο, συνοδευόμενο από τον καλύτερο στρατιωτικό σχηματισμό της εποχής, το μακεδονικό Φάλαγγα το οποίο οπλίστηκε με σαριές , τα φοβερά δόρατα πέντε και πέντε μέτρων. Ήταν ο πρώτος μεγάλος κατακτητής, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Μικρά Ασία και την Ασία μέχρι τον Ινδικό ποταμό.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
In a pamphlet written in 1416 by the Byzantine satirist Mazaris, ‘The Sojourn of Mazaris in Hades’, there is an imaginary letter dated 21 September 1415 and addressed from the Peloponnese to one Holobolos of the Underworld, which describes the condition then existing in the peninsula:
“In the Peloponnese … live pell-mell numerous nations, of which it is not easy nor very necessary to retrace the boundaries, but every ear can easily distinguish them by their languages, and here are the most notable of them: Lacedaemonians, Italians, Peloponessians, Slavs, Illyrians, Egyptians, and Jews (and among them are not a few half- castes) in all seven nations.”
John Fine, a specialist in medieval Balkans describes Albanian movement in Morea (Peloponesse) this way:
“A certain amount of disruption was caused by further Albanian migration and settlement, but this had benefits as well. Albanians, settled in deserted and mountainous regions, added to the number of farmers and shepherds and contributed to increased agricultural production and tax income. The Albanians also provided further, and excellent soldiers. However, the Albanians were also a source of disorder and brigandage. For though their settlement at times took place on vacant lands, at others it resulted in the ousting of already settled agriculturalists. And since many Albanians were shepherds and continued to be so, a portion of Morean (Peloponessian) farmland, went out of crop production to become pastureland. In March 1415 Emperor Manuel arrived in Morea, investing his son Theodore, who was now of age, with full authority…” (The Late Medieval Balkans – A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest, John V. A. Fine Jr.)
It must be paragraphs like this tempting Phil-Hellenes and Slavo- phones to paint the origin of Albanians as enshrouded into mystery. It is time we spread the clouds and let the eagle fly high on clear skies over peaks she once raised her eaglets. The Illyrians, Mazaris speaks of, are the same Albanians following Scanderbeg’s father, Gjon Kastrioti. By 1415 Gjon Kastrioti held Tirane and the territory north of that town to the Mati and beyond it(including Thkella), controlling lands as far east as Prizren, and by 1423 extended his dominance to the outskirts of Alessio (including Mirdite). Meanwhile, that same year, the Turks directed a major offensive into Albania and Gjon Kastrioti accepted suzerainty and sent his sons as hostages to Adrianople. Captured by Ottoman Turks and educated at Adrianople, the Turks nicknamed young Kastriot (Gjergj), “Scander-beg”. Literally, “Iskander”, Turkish for Alexander in reference to his illustrious forefather, Alexander the Great; and “bey” or general, lord.) Skender-bey quickly won the favor of sultan and served him loyally in campaigns both in Europe and Asia. He did well and rose rapidly to become a high-ranking Ottoman military commander. Seeing what was happening to Albania, Scanderbeg with three hundred loyal Albanian horsemen deserted the Ottomans and arrived at Kroia (Albania), recovered all his family holdings and set out to unite the Albanians chiefs into a league to resist the Turks. In March 1444 he called a congress at Alessio, where all the tribesmen willingly submitted to central discipline with Scanderbegas head of the League. A Mirdites by blood, he was able to overcome every difficulty in uniting his tribesmen. Scanderbeg’s heroics and his brilliant military leadership defending Albania from the Empire of the Turks became widely known in Europe. Proclaimed by the Pope as King of Albania and Macedonia, Scanderbeg died in 1468. Marlowe’s first work was titled ‘Scanderbeg’ as was one of Vivaldi’s operas and later Longfellow would describe the Great Lord Alexander of Medieval Albania this way:
Anon from the Castle walls the crescent banner falls, And the crowd beholds instead, like a portent in the sky, Iskander’s banner fly, the Black Eagle with double head, And the loud exultant cry that echoes wide and far, “Long Live Scanderbeg!” H W Longfellow Tales of a Wayside Inn, 1873
Scanderbeg’s name is closely linked with the League of Alessio (Alexiensis). Alessio, one of the principal seaports of Albania, favourably located near the mouth of Drin, was known through ages as Lissus, Alise, Alessio, Lesch and today as Lezh. Within the diocesan limits of Alessio was the quasi-episcopal abbey (abbatia nullius) of St. Alexander Oroshi or Orochi, the mountain stronghold of the small but brave body of the Catholic Mirdites of Albania. St. Alexander called Shen Llezh-dri is the saint protector of the Mirdites. There existed a legend about an Arc up at the top of Orosh, none could open, where the Saint’s head was believed to be found. It’s from Shen Llezh-dri (St. Alexander) that the modern name Lezh originates. Its medieval name Lesh is also Albanian deriving from the short Latin version for Alessandro, Alessio (root – Lesh). Lezhe (Alessio) had formerly five churches. The cathedral was dedicated to St. Nicholas and once held the mortal remains of Gjergj (George) Kastrioti, the immortal Skanderbeg. Local tradition relates that when the Turks took the town they opened his grave and made amulets of his bones, believing that these would confer indomitable bravery on the wearer. Transformed into a mosque, the cathedral was abandoned by the Ottomans after three dervishes had successively committed suicide from one of its towers. We may speculate that the saint’s head, at the Arc of Orosh, was in fact that of Gergj Kastrioti – Skenderbey, saved by the Mirdites not to fall in Ottoman hand. Alexander’s name in Indo-Pak. is Sikander, which comes from Iskender. The peoples of Asia Minor and the Middle East called him this because Alexander of Macedon conquered all their lands so quickly and when riding into battle tied horns to his head to look more menacing. The peoples of these regions believed these were real! In similar fashion Gjergj Kastrioti, Skender-bey (Lord Alexander in Turkish) wore a helmet with a goat’s horns standing out. It may be a coincidence that Alexander the Great of Macedon was turned into a latter-day saint, named St. George by Greek Orthodox Church, in Mirdite Shen Gjergji corresponding with Albania’s own medieval Lord Alexander named Gjergj Kastrioti.
The feast day of Saint George, April 23, marks the beginning of summer in Albania, and is associated with numerous popular customs, most of which are designed to ensure growth in children, farm animals and crops. In Kosova and Macedonia, Saint George’s Day, celebrated on May 6 according to the eastern calendar, is associated with the eating of a flija. In Podujeva, nettles are picked from the garden, dipped in water and used to sprinkle the children with in order to give them strength. In Tetova (Macedonia), villagers at the foot of the Sharr mountains bathed their children in water from the Vardar River, which they fetched the night before and mixed with various ingredients (red flowers, red-colored eggshells, blossoms, etc.). The bath water was then thrown back into the river and all potential harm to the child with it. The tradition of bathing children in spring flowers and blossoms is still known throughout Kosova and Western Macedonia. Flowers are also put under children’s pillows at bedtime. In Shala, shepherds gathered flowers and herbs on Saint George’s Day and fed them to the farm animals, which were adorned with ivy leaves and “smoked” with incense. It was believed in the northern mountains that herbs and plants had a particularly strong healing effect if picked between the two Saint George’s days. In Shkodra, children would decorate doorways with branches and flowers picked before dawn. In Mirdita it was believed that, should there be thunder storms between the two Saint George’s days, there would be no snakes that summer. The Orthodox of Kiçnica in Upper Reka (Macedonia) also celebrate Saint George of the Winter (Shën Gjergj i Dimrit) on December 9. Edith Durham in “High Albania” when speaking of Albanians’ use of flags, points to a striking fact: “Only the Mirdites have a distinctive flag with a rayed-sun upon it.” (‘High Albania’, Chapter II London: Edward Arnold, 1909). The Rayed-Sun was the emblem of the Royal House of Macedon, and of course that of Great Alexander. The Rayed-Sun was used in Skanderbeg’s seal as “Dominum Albanie” (King of Albanians) and in a mandate sent to Pope Piu II the seal of his kingdom wrote “Sigilum o Regniae o Macedoniae o et o Albaniae” (Kingdom of Macedonian Albania).
Sir William Woodthorpe Tarn, of the British Academy, regarded worldwide as having written the definitive work on Alexander the Great, states in the opening paragraph of his book ‘Alexander the Great’ that “Alexander certainly had from his father (Philip II) and probably from his mother (Olymbia) Illyrian, i.e. Albanian, blood!” (ALEXANDER THE GREAT, W.W. Tarn, Beacon Press, Boston, 1956)
Aristotle, Alexander’s teacher, favored a “Timocracy” (rule by honor) – a combination of aristocracy and democracy, in which the suffrage would be restricted to property owners, and a numerous middle class would be the pivot and balance wheel of power, an idea very similar to the rule of inviolable trust in the history of Mirdites Albanians. However, Leonidas, the Epirote, rather than Aristotle was considered as Alexander’s greatest teacher.
“The care of his education as it might be presumed, was committed to a great many attendants, preceptors, and teachers, over the whole of whom Leonidas, a near kinsman of Olympias, a man of an austere temper, presided, who did not indeed himself decline the name of what in reality is a noble and honorable office, but in general his dignity, and his near relationship, obtained him from other people the title of Alexander’s foster-father and governor.” (The Life of Alexander the Great – Plutarch)
Alexander himself was quoted to have said:
“All mortals should live like one, united, and peacefully working towards the common good. You should regard the whole world as your country, a country where the best govern, with common laws, and no racial distinctions. I do not separate people, as many narrow-minded others do. I am not interested in the origin or race of citizens; I only distinguish them on the basis of their virtue. For my part, I consider all, whether they be white or black, equal.” (Alexander The Great )
We know for a fact that Alexander’s mother Olympia was an Epirote Princess. We also know that Philips’ mother Eurydice was Illyrian, which makes 3/4th of Alexander’s blood Illyrian. The question however is whether the Macedonian ruling house was of Greek or Illyrian descent?
Shala, Shoshi and Mirdita, says tradition, descend from three brothers, who came from modern Kosova (ancient Dardania). When they left, the first took a saddle (shala); the second a winnowing sieve (shosh); and the third had nothing, so he said ‘good-day’ (mir dit) and withdrew. Up to the days E. Durham visited the highlands of Albania, Shala, Shoshi and the three banners that constitute the original Mirdita brotherhood (Spach, Orosh and Kushnen) did not intermarry. Miss Durham saw this fact as proof of original close consanguinity. Shala, Shoshi and Mirdita are mainly Catholics and the most conservative culturally preserving the Gegh social system. Shala, Shoshi and Mirdita belong to the most important ‘fis’ of whole north Albania, known as the Dukagjins.
‘Fis’ comes from Pelasgian ‘phys-us’ meaning common origin. The ‘fis’ is an exogamus patrilineal kinship group, without geographical attachments; several whole banners (bairaks) may belong to one ‘fis’; on the other hand one small village may contain branches of several ‘fis’, some large and national, others small and local. The ‘fis’ is the body of descendants in the male line of one usually eponymous ancestor
The original ancestor of Mirdita triple brotherhood (Spach, Orosh, and Kushnen), youngest from the legend of the super-fis (Shala, Shoshi and Mirdita), came from the plain of Kosova (ancient Dardania) looking for refuge, at least 100 generations ago, according to popular tradition. This youngest brother, left with nothing but a ‘good-day’ (Mir-dita) greeting to come and live in the mountains of today’s Mirdite where he had three sons. When these three brothers set out to divide the land, the oldest took Orosh, that’s why the banner of Orosh is known as the leading banner, Spach took the second place and Kushnen the third. It’s of great interest to stop at the relationship of this triple brotherhood with the other banners of Mirdite (9 of them, altogether 12 banners).
Spach, Orosh and Kushnen together with Fan and Dibrri formed the League of Mirdite and later with the other 3 banners of Thkella (Thkella, Selita, Perlati) and 4 banners of Lezha highlands formed Mirdite with 12 banners. While Fani and the banners of Lezhe could be the most ancient inhabitants of these highlands, the other two major groups, Mirdita and Thkella, often times rivals, claim as their ancestral origin respectively Dardania and Ohrid area. Archaeological and historical findings, show that Mirdite in antiquity was inhabited by the Illyrian Pirustae. Pirustae, according to Ptolemy (Geogr., ii, 16, §5), dwelt in the eastern part of Albania, east of Dyrrachium (Durazzo); Pirustae, is Latin for Dardanian, since Pirus is Latin for pear, in Alb. would be ‘Dardhe’. The ethnic affinities of the Dardanians, from whose name, derives the modern Albanian word for ‘pear’ (dardhe), have been examined by Papazogly. Names of individual peoples may have been formed in a similar fashion. The name of the Delmatae appears connected with the Albanian word for ‘sheep’ (delme) and the Taulantii from ‘swallow’ (cf. the Albanian tallandushe). It is possible that just like Pirustae, the Taulanti are one of the many branches of the Dardani, and therefore referred by a different name at a particular place and westward movement in time. M.E. Durham pointed out that Bertius, mapmaker of Louis XIII of France, who marked the region “Pirustae” added to it “albanese”. She also remarked that the name Dardania was used as late as 1770, as attested by a map published in Nuremberg (see Durham, Some Tribal Origins… pp.) Dardanians, were believed to be descended from the legendary king of Troy, Dardanus, who ruled over many tribes in Asia Minor and was responsible for settling the Dardani west of the Thracians. According to tradition, this Dardanus was founder of the Trojan ruling house from which Epirus, Macedonia and later Rome (from Aeneas) claimed Trojan ancestry. This son of Zeus and Electra (daughter of Atlas) survived the great flood and sailed to the area that later became known as Troy. He married the daughter of Teucer, who was king of the area, built a city, and named it after himself. When Teucer died, Dardanus succeeded him as king and renamed the entire area Dardania; the inhabitants of the region were known as Dardani. (Homer, Iliad 20.215-222; Apollodorus 3.12.1- 2; Diodorus Siculus 5.48.2-3). Family Tree 42.
John Wilkes, author of “The Illyrians- Peoples of Europe”, well-known British scholar concerned with the archaeology of Roman frontiers and Eastern Europe writes:
“Among groups who may have belonged to the Taulanti, known to Greeks for their method of preparing mead from honey, were the Abri, named by the sixth century writer Hecataeus as neighbors of the Chelidones, the ‘snail-men’, who may have lived on their northern borders towards the Mat or Drin valleys.Behind the coast Illyrians bordered the Chaones, the Epirote people of whom the Dexari or Dessaretae were the most northerly and bordered the Illyrian Enchelei, the ‘eel-men’, whose name points to a location near Lake Ohrid. According to Polybius (5.108), the Dassaretae possessed several towns, though none has yet been definitely located, including Pelion, Antipatrea (probably Berat), Chrysondym, Gertous or Gerous and Crenion. Livy’s refrence to ‘Pirustae of the Dassareti’ (45.26) in the second century BC may be an error of the manuscript…” (p. 98)
Going through Wilkes’ book, I found many fascinating facts, the author knew nothing how closely they relate to Albania and modern Albanians. I believe Wilkes to be a Phil-Hellene, however I must say his work is a great accomplishment in Illyrian studies. I have to disagree with his assumption that Livy’s reference to “Pirustae of the Dassareti” might be a manuscript error, because I don’t see why the Pirustae, one of the most powerful Illyrian tribes could not hold possessions in and around Lake Ohrid or why the Pirustae and the Dassaretis may not have been connected to a common ancestor as in the case of our talked about Gegh super-fis!
“… The Issenses, the Taulantii, the Pirustae of Dassaretia, the cities of Rhizon and Olcinium, shall be not only free politically, but exempt from all tribute …” (Livy’s History of Rome)
There were in fact other groups going by the same name as in the case of Atintanes of Epirus located among the hills on the right bank of Aous in the Mallakastra north of Tepelena and perhaps as far as Skrapar and the Atintani of Illyria located in the region of Chermenike, north of Elbasan. If we accept Livy’s reference as truth and not as a ‘manuscript error’ than there is a high probability or should we call it ‘evidence’, that those belonging to the Mirdites triple brotherhood (Spach, Orosh and Kushnen) are descendants of Illyrian Pirustae (Dardans) and the ones from Thkellas triple brotherhood (Thkelle, Selite, Perlat) descend from ‘Pirustae of the Dassareti’ (Southern Dardans), whose ancestor as we will see might be the same. According to tradition, Thkella, Selita and Perlati, known as ‘Thkellas’ or ‘Oherians’ (Ohrides), were three brothers that came from somewhere near Lake Ohrid, which corresponds to Dassarete’s location Livy has given us.
Being neither a historian nor a linguist I have no definite say on something so intriguing and fascinating as the origin of Macedonian dynasty but since our historians are not brave enough to step in, do the research and unravel the truth Slav-Macedonians and Greeks falsely claim as theirs in their daily fabrications, it is left to many of us simply taken by the connection between Albanian culture and antiquity, when this should be rather than a hobby, a scholarly challenge. Mixing facts with legends may seem foolish since all ancient people traced their origin based on some legend, but there is one truth Albanian highlands know best, that which has brought down from one generation to the next an oral tradition as unique as one can find, preserving their identity through thousands of years in midst of wars, fighting endless enemies up in their mountains. These highlanders were called “barbarians” by the new coming Greeks* whose name in fact is anything but Greek.
Greek was a name applied by Illyrians to an insignificant group of Dorians that passed through Illyria into Epirus and settled in a region of Thessaly called Graia. Gra – in Albanian literally means women or ladies. According to Pelasgian mythology ‘Graias’, were three gray haired, old ladies (representing three Dorian tribes), sisters of the monsters called Gorgons. The original name of Greeks was ‘Grae-ci’ originally given to them by Illyrians and then modified by Romans, adding the Latin suffix (- ci) just as in the Illyrian case, ‘Illyri-ci’. I’ll try not to get any further into the roots of Greek mythological origin because then I’d have to explain a whole different connection having nothing to do with Macedonians and the Illyrian ‘barbaric’ war style deeply rooted in Alexander’s spirit. Velleius Paterculus, officer in the Roman army and an eyewitness of the Roman campaign to crush the Illyrian uprising of the Pirustae and neighboring tribes, makes this comments:
“…for the Pirustae and the Desidites, Dalmatian tribes who were almost unconquerable on account of their position of their strongholds in the mountains, their warlike temper, their wonderful knowledge of fighting, and, above all, the narrow passes in which they lived, were then at last pacified, not now under the mere generalship but by the strength in arms of (Tiberius) Caesar himself, and then only when they were all but exterminated” (2.115).
Alexander the Great, Alexander III of Macedon (356-323 B.C.), king of Macedonia, born in late July 356 BC in Pella, Macedonia is one of the greatest military genius in history. He conquered much of what was then civilized world, governed by his divine ambition of the world conquest and creation of universal world monarchy. Arrian describes Alexander: the strong, handsome commander with one eye dark as a night and one blue as a sky, always leading his army on his faithful Bucephalus, accompanied by the best military formation of the time, the Macedonian Phalanx which was armed with sarisses, the fearful five and a half meter long spears. He was the first great conqueror, which has reached Greece, Egypt, Asia Minor, and Asia till the river Indus in India.
Like all ancient kings, Alexander claimed that the gods were his ancestors. Already in the fifth century, the Macedonian kings said that they descended from Temenos, a king of Argos; great grandchild of Hyllus (Alb. Star), the son of Heracles. The oldest source for this family tree can be found in book eight of the Histories of the Greek researcher Herodotus of Halicarnassus.
Herodotus in his work “The Histories” gives us this account on Alexander’s ancestry:
“This Alexander was descended, in the seventh generation, from Perdicass, who won the lordship of the Macedonians in the following way. Three brothers, Gauanes, Aeropus, and Perdicass, descendants of Temenus, had been expelled from Argos and had taken refuge in Illyria. Thence they crossed into upper Macedonia and went to the town of Lebaea, where they hired themselves out to do menial work for the king, one tending the horses, another the oxen, and the youngest, Perdicass, the sheep and goats.
In the old days it was not only the common folk who were poor; even the reigning houses were of slender means, and in Lebaea the king’s wife cooked the food. Now it happened that every time she baked, the loaf intended for the boy Perdicass swelled to double its proper size. She said nothing for a while, but when it went on happening every time, she told her husband. At once it occurred to the king that it was portent from heaven of some important event, so he sent for three servants and ordered them to leave the country. The young man in reply, said they had a right to their wages, and would go as soon as they were paid. The sun was shining through the smoke-hole in the roof of the house, and the king, when he heard wages mentioned, was inspired to his ruin, crying out: ‘I give you the wages you deserve – there they are?’ – and pointed to the sun. The two elder brothers Gauanes and Aeropus, were struck dumb; but the boy, who had a knife in his hand, scratched a line with the point of it around the patch of sunlight on the floor, and said: ‘King, we accept what you offer us.’ Then three times he gathered the sunlight into the folds of his tunic, and left the town together with his brothers.
When they were gone, somebody who was in attendance upon the king mentioned what a significant thing the boy had done, and suggested that the youngest of the three knew what he was doing in accepting the offered wage. The king was angry and ordered men to ride in pursuit of the brothers and kill them.
In this part of the country there is a river to which the descendants of these three men offer sacrifices as their savior – for when the sons of Temenus had crossed it, it suddenly rose so high that their pursuers were unable to get over. Once safe on the other side, the brothers went on to another part of Macedonia and settled near the place called the Gardens of Midas, the son of Gordias, where roses grow wild – wonderful blooms, with sixty petals apiece, and sweeter smelling than any others in the world. According to the Macedonians it was in these gardens that Silenus was caught. Above them rises Mt. Bermium, the heights of which are so cold that none can climb them, and it was from the slopes of these mountains that the brothers conquered, first, the land in the immediate neighborhood, and afterwards the rest of Macedonia. From the Perdicass of this story Alexander was descended: he was the son of Amyntas, Amyntas of Alcetas; the father of Alcetas was Aeropus; of Aeropus, Philippus; of Philippus, Argaeus; and of Argaeus, Perdicass – who first won the sovereign power.” (Herodotus – The Histories, p. 549)
It is not how the legend of Shala, Shoshi and Mirdite relate to the one of Gauanes, Aeropus and Perdicass, told by Herodotus that convince us about the connection between the two legends, but the mounting material showing Macedonians as a pre-Hellenic stock, whose might together with the Epirote and Illyrian kingdoms formed Pelasgian bastions in the sea of Hellenic assimilation within Greek cultural piracy. In Albanian “Argat” is a servant working the fields since “Ar-a” means field just as in ancient Pelasgian “Aras”, meant flat land. The plot as told by Herodotus takes place first in Illyria where three brothers have taken refugee which for Herodotus must have been a territory next to upper Macedonia, either Dardania or Dassaretes’ land. There is hard to find a town called Lebaea in upper Macedonia but in Wilkes book I came across Labeates, a small Illyrian tribe later absorbed by the Autariates living around Lake Shkoder.Coins with the legend ‘LABIATIAN’ were produced by the Labeatae of the Lacus Labeatis (Lake of Shkoder) and, like other pieces of Scodra (legend SKODRI-NON), bear on the reverse a galley, a traditional image dated in Illyria around 211-197 BC. If our three brothers followed an itinerary from Argos (will explain later which Argos we’re talking about) to Dardania and then onward to the house of Labeates’ king we might be able to imaginatively construct a fictional way of their escape through Mirdite passing onto a great river called Emathia (modern Mat), whose name later was brought to Paeonia by one of the Macedonians kings named Emathion (Mation/Matian, people from Mat).
Thkella as a brotherhood in its history has not always sided with Mirdite, at times those two brotherhoods would appear as rivals, other times Thkella would act alone or side with Mat tribesmen, but when facing enemies Mirdite and Thkella were always one. What separated Mirdite (with Thkelle) from Mat tribesman was the river Mat, other than that every aspect of their tradition is almost identical. If the story of the young Temenaid, named Perdicass and his older brothers was that of Shala, Shoshi and young Mirdite than the Illyrian connection between Mirdite and Thkelle might indicate a migration of the Pirustae to the south from where they probably launched their attack on Paeonia establishing themselves as rulers of not only Illyrian Paeons but of Thracian tribes as well, and giving rise to a new identity, that of Macedon.
The fact that Macedonia’s ancient name was Emathia (Alb. Emadhia) meaning ‘great one’ indicates that the river crossed must have been Mat (ancient Emathia). Emathia, [Hom.Il.14.226; Nonn.48.77; Ov.Met.5.313, 12.462; Strab.Frag.7.11]. In winter Mat raises so high that quite often accidents happen to those who try getting from one side to the other. Greeks place a strong emphasis on the Royal House of Macedon as Heraclids and therefore true Hellenes, an attempt by the ancient Greeks to make it easier the idea of subordination to a foreign leadership. If Royal Macedonians were Heraclids and therefore Greeks then all Illyrians are Hercalids therefore “Greeks” but we know that ancient Greeks and Illyrians spoke a different language and we also know that Illyrians were named Hercalids, after Hyllus, son of Heracles. In Periplus or Coastal Passage attributed to Scylax of Caryanda, we find this description:
“22. …The Illyri dwell by the sea as far as Chaonia, which lies opposite Corcyra, the island of Alcinous. There is situated the Greek city called Heraclea, with a harbour. There dwell the Lotus-eaters, barbarian peoples with the names Hierastamnae, Bulini, and Hylli who are neighbors of the Bulini. This people tell that Hyllus the son of Hercules had his dwelling among them. They are a barbarian people occupying a peninsula a little smaller than the Peloponenese. The Bulini are also an Illyrian people. The voyage along the land of the Bulini as far as the river Nestus takes one day. 24 … Then from the river Arion (to the river Rhizon) the voyage is a half-day. There are the rocks of Cadmus and Harmonia and a shrine, not far from the river Rhizon….” (Periplus, Coastal Passage).
There is no doubt that Hylli were named after Hyllus, the adopted son of Heracles. According to legend, Hyllus was the son of Cadmus and Harmonia, the first king of Illyrians, worshiped as ‘The Star’. To this day ‘Hyu’ has entered the Albanian vocabulary as ‘God’, where in ancient Greek, understandably ‘Hyus/Hyos’ meant ‘Son/Son of God’. Modern Greek claims of Macedonians as Heraclids and therefore Graecis/Grakois are false and scholars today make the distinction between Dorians and Heraclids, two different groups purposely confused by the ancient ‘Hellenes’ to lay claims upon Pelasgian land and culture.
Based on legends and accounts given to us from story-tellers of old and new ages, we can see the truth behind this “based on a real story” legend. As we all know myth is part truth and part fiction, a reason why Herodotus, claiming a Dorian ancestry, was known not just as ‘Father of History’ but as ‘Father of Lies’ as well. It’s one thing claiming Alexander’s heritage and another to back it up with facts.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 6-10-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Kotsios Kotskas sto F.B.]