Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ Η ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ.
-------------------------------------------------------------------------------------
«Άϊντε ωρέ Σκεντέρμπεη,άϊντε ωρέ ξακουσμένε αρβανιτοβασιλιά...«Σα ρον Σκεντερμπέο,σκιπετάρ νούκ
το τεμπένεν κούρ σκλάβ τέ τιέρβε!»(«Όσο ζάει ο Σκεντέρμπεης,οί Αρβανίτες δε θα καταντήσουν ποτές σκλάβοι των άλλων!»)» «Είμεστε αδέρφια,ωρέ γέρο,ας είμεστε από δύο πίστες,κι ας λεν ό,τι θέλουν τα μαγαρισμένα τα στόματα των οχτρών μας»: Κώστας Κρυστάλλης,από το διήγημά του «Η Εικόνα»(αναφέρεται στον Σκεντέρμπεη καί στην κοινή καταγωγή Ελλήνων καί Αλβανών).
Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ -Kotsios Kotskas-- Vula nostalgjike nuk është e Skënderbeut
-- nga Elsa Demo=.http://www.forumivirtual.net/historia-61/specilialist-t-e-mesjet-s-vula-nga-danimarka-nuk-i-p-rket-skenderbeut-6249/
Η σφραγίδα του βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης. Ανακαλύφθηκε το 1604 και φέρει τον Βυζαντινό Δικέφαλο Αετό και στον περίγυρο την ελληνική επιγραφή: "ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ. ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ. ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ. ΣΕΡΒΙ.ΒΟΥΛΓΑΡΙ."
"ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΕΟΥ. ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.ΡΩΜΑΙΩΝ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΥΘΕΝΤΗΣ .ΤΟΥΡΚΩΝ.ΑΛΒΑΝΩΝ. ΣΕΡΒΩΝ.ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ."
Θεωρουσε προγόνους του τον Μ. Αλέξανδρο και τον Βασιλιά Πύρρο. Συχνά αυτοαποκαλούνταν Αλέξανδρος θέλοντας να δείξει ότι είναι κληρονόμος της Αυτοκρατορίας του...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ Η ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ ΜΕ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΣΤΡΑΤΙ[Κοντα
στην ΣΚΟΔΡΑ] ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ D.AL [Dominous ALBANIAN-βρισκεται στο μουσειο της ΠΡΑΓΑΣ].O ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ΗΤΑΝ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΗΜΑΘΙΑΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΚΟΝΤΡΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΗΜΑΘΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΟΙ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗ ΣΕΡΒΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΒΑΙΣΟΒΑ
----------------------------------------------------------------------------------
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ
http://www.forumivirtual.net/…/specilialist-t-e-mesjet-s-v…/
Ο Σκεντέρμπέη (ή Gjergji Kastrioti) καταγόταν από τη βόρεια Αλβανία. Ο πατέρας του (ο Gjon Kastrioti) ήταν Αλβανός και η μητέρα του ήταν Σερβίδα. Το ότι ο Σκεντέρμπέη αποκαλούσε τον εαυτό του «Ηπειρώτη» δεν αποδεικνύει ότι ήταν Έλληνας (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Έλληνες σοβινιστές). Οι Γερμανοί πριν 400 χρόνια αποκαλούσαν το κράτος τους ως «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Ήταν οι Ρωμαίοι Γερμανοί ή ήταν ο Καρλομάγνος Ιταλός; Φυσικά και όχι. Οι Έλληνες της Ανατολής αποκαλούνται «Ρουμ» (στα ελληνικά Ρωμιοί) από το «Ρωμαίοι». Ήταν οι Έλληνες αυτοί Ιταλοί ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Ένα από τα πρώτα τουρκικά κράτη στην Μικρά Ασία (με πρωτεύουσα το Ικόνιο) ονομαζόταν «Σουλτανάτο των Ρουμ» (Diyar-i Rum). Ήταν οι Σελτζούκοι Ρωμαίοι ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Απλά μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του σουλτανάτου αυτού ήταν Έλληνες (Ρωμιοί). Επίσης, ο Σέρβος δεσπότης της ‘Ρωμανίας’ (με έδρα τα Τρίκαλα) Συμεών Ούρεσης (ή ‘Ούρος’ στα σέρβικα) ήταν γνωστός και ως «βασιλέας Ρωμαίων, Σέρβων και παντός Αλβάνου». Ήταν ο Συμεών Ούρεσης Αλβανός ή Έλληνας; Όχι. Ήταν Λατίνος; Όχι. Ήταν Ιταλός; Όχι. Ο Γκίν Μπούα Σπάτα θα επικρατήσει και θα στήσει το κράτος του σε Ναυπάκτο και Άρτα (1375-99), διεκδικώντας παράλληλα και τον τίτλο του "δεσπότη της Ρωμανίας", ανταγωνιζόμενος τον δεσπότη της Ρωμανίας (Ήπειρος) πλέον Θωμά Β' Πρελιουμποβιτς (1366-84). Ήταν ο Σπάτας Σέρβος ή Ρωμαίος/Λατίνος; Όχι. Ήταν ο Πρελιούμποβιτς Αλβανός; Όχι.
Ορισμένοι λοιπόν θεωρούν ότι Σκεντέρμπέης ήταν Έλληνας όπως για παράδειγμα ο βιογράφος του Αλή Πασά ο Αχμέτ Μουφτίου, ο Ιταλός Salvi (του οποίου όμως το έργο ήταν μία θεατρική τραγωδία και όχι επιστημονικό ιστορικό βιβλίο), ο Άγγλος Randall και άλλοι, επειδή αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι η καταγωγή του ήταν από την Καστοριά και από την Ημαθία (όπως ο καθηγητής Αχιλλέας Λαζάρου), επειδή στη βόρεια Αλβανία υπήρχε ποταμός και κοιλάδα με το όνομα «Ματι» ή «Μαθ» στις περιοχές Mirditë, Mat κ.α.!!! Ο ίδιος ο Καστριότι είχε γράψει –όχι στα ελληνικά- πάνω στο κράνος που φορούσε: «Ο Ιησούς να ευλογήσει τον πρίγκηπα της Ημαθίας, άρχοντα των Αλβανών…» όμως με το όνομα ‘Ημαθία’ (στα λατινικά Aemathia) εννοούσε την κοιλάδα από όπου διερχόταν ο ποταμός Ματ (ή Μάτι) και όχι τον σημερινό νομό Ημαθίας στη βόρεια Ελλάδα.
Ο Γάλλος Paganel αποκαλεί τον Γεώργιο Καστριότι ως Ηπειρώτη (Camille Paganel, Histoire de Scanderbeg, ou, Turks
et Chrétiens au XV siècle, Didier, 1855) ενώ ο σύγχρονος του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα και πρώτος του Βιογράφος (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα) τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών» (Epirotarum Principis). Ο ίδιος ο Καστριότι αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460 ότι είναι απόγονος των Ηπειρωτών ενώ προς τον Βασιλιά Αλφόνσο, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει ότι είναι πρίγκηπας των Ηπειρωτών. Σε ένα γράμμα που έστειλε ο Καστριότι στον πρίγκιπα του Τάραντα στις 31 Δεκεμβρίου του 1460 είπε: «Αν τα χρονικά μας δεν ψεύδονται, αποκαλούμε τους εαυτούς μας Ηπειρώτες». Όμως στο μυαλό του Σκεντέρμπεη Ηπειρώτες=Αλβανοί. Ο Όλιβερ Σμιτ υποστήριξε ωστόσο ότι όταν ο Καστριότι αναφέρεται σε διάφορες πηγές ως Αλβανός, αυτό σημαίνει ότι ήταν Αλβανόφωνος ή κάτοικος της υπαίθρου, των ορεινών κ.α. και ότι η λέξη «Αλβανός» εδώ δεν είχε εθνική έννοια (Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, σελ. 353, 354). Ας δούμε λοιπόν αν ήταν όντως έτσι.
Ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη πάντως υπέγραφε στις επιστολές που έστελνε ως Dominus Albaniae (Άρχων της Αλβανίας). Π.χ. σε επιστολή του απεσταλμένη από το Αλέσσιο (Lezhë) στις 8 Απριλίου 1456 στον Καρδινάλιο του Fermo, Capranica, υπέγραψε ως: GEORGIUS CASTRIOTI ATS SCANDERBEGH D(OMI)N(U)S IN ALBANIA TE CONFIDUIT (η αυθεντική επιστολή φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, Fonds: ital.ms 1613, Επιστολή Νο: 465). Σε απόσπασμα από το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Αλβανίας και Δημοκρατίας της Βενετίας, συναφθείσα στο Αλέσσιο την 4η Οκτωβρίου του 1448 (και για την ακρίβεια στο τελευταίο άρθρο του συμφώνου) η επικεφαλίδα αναφέρει: PAX Censor MAGNIFICO SCANDERBEGO ET ALYS D(OMI)NIS ALBANE (το έγγραφο βρίσκεται στο ιστορικό αρχείο της Βιβλιοθήκης της Βενετίας (Commemoriali XIV.C.79)). Σε επιστολή του Σκεντέρμπεη απεσταλμένη από την Κρούγια (Krujë) στις 8 Αυγούστου 1451 στους άρχοντες της Σιένας, κάτω δεξιά υπάρχει η υπογραφή του όπου λέει: VESTRE IN OMNIBUS BENEPLACITI GEORGIUS CASTRIOTI DOMINUS ALBANIAE (φυλάσσεται στο Archivio di Stato di Siena: Conscistoro, vol.1659, No:16). Στην προσωπική μεγάλη σφραγίδα του Σκεντέρμπέη, αναγράφεται κυκλικά: GEORGIUS CASTRIOTIUS SCENDARBIC ενώ μέσα στον κύκλο υπάρχει ο δικέφαλος αετός και κάτω από τα δύο κεφάλια υπάρχουν τα αρχικά: D.AL. (δηλαδή και πάλι: Dominus Albaniae).
Ο. Μ. Δημίτσας ο συγγραφέας των Μακεδονικών και καθηγητής της ιστορίας στο Αρσακείω, αντικρούοντας τον Κ. Παπαρρηγόπουλο και τον βυζαντινό λόγιο Θεόδωρο Σπανδουγίνο Κατακουζηνό αλλά και τον Γερμανό Χοπφ οι οποίοι είχαν υποστηρίξει ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, απέδειξε με πειστικά επιχειρήματα ότι ο Καστριότι ήταν Αλβανικής
καταγωγής και τους κατηγόρησε ότι έκαναν επιλεκτική αναφορά στις πηγές ενώ για τον Παπαρρηγόπουλο ιδιαίτερα χαρακτήρισε τη συμπεριφορά του παράδοξη και αντιεπιστημονική. Τον Χοπφ επίσης είχε αντικρούσει και ο γνωστός Αλβανολόγος Johan Georg Von Hahn.
Στο βιβλίο του «Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη» στη σελίδα 25 (τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877) ο Δημίτσας γράφει σχετικά με την καταγωγή της οικογένειας Καστριότι και λέει ότι ο Μαρίν Μπαρλέτι (16ος αιώνας) αναφέρει στα βιβλία του ότι οι Καστριότι είχαν καταγωγή από την Ημαθία,
όπου βρίσκονταν οι πόλεις Κρούγια (Krujë), Πετρέλλα (Petrelë), Πετράλμπα κ.α. Επομένως ο Μαρίν Μπαρλέτι θεωρεί ως τόπο καταγωγής του πατέρα του Γεωργίου Καστριότι την περιοχή Ματ ή Μάτι (στα λατινικά Aemathia) της κέντρικής
Αλβανίας και ΟΧΙ ΤΗΝ ΗΜΑΘΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (όπως ανέφερα και παραπάνω). Στην ίδια σελίδα ο Δημίτσας αναφέρει για το λάθος του Γάλλου Camille Paganel ο οποίος παραπλανήθηκε και έγραψε στο βιβλίο του ότι ο Καστριότι καταγόταν από την Ημαθία της Μακεδονίας. Την ίδια λανθασμένη άποψη είχε διατυπώσει και ο συγγραφέας Α.Μηλιαράκης στον οποίο ο Δήμιτσας απάντησε με ατράνταχτα επιχειρήματα (με αναφορά σε πηγές, σε χάρτες, σε ιστορικά συγγράματα κ.τλ.).
-----------------------------------------------------------
ΗΜΑΘΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΗΜΑΘΙΑ ΑΛΒΑΝΙΑΣ--- Hμαθία της Αλβανίας είναι η λόγια απόδοση τού Ματ-Ματία καί Αμαθία στη βόρεια Αλβανία,όπως μας το μεταφέρει ο Αλβανός Κων.Χριστοφορίδης από Ελμπασάν στο αλβανικό λεξικό του στα 1904.Εδώ ακριβώς βρίσκεται καί η παρανόηση των Ελλήνων συγγραφέων περί τού άρχοντα της Ημαθίας Σκεντέρμπεη!Δεν πρόκειται δηλαδή γιά την Ημαθία την γνωστή της Μακεδονίας αλλά γιά την ...Αμαθία-Ημαθία-Ματ-Ματία!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας δούμε και κάτι άλλο. Είπαμε προηγουμένως ότι η πρώτη βιογραφία του Καστριότι ήταν αυτή του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα). Στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι η πρώτη βιογραφία αλλά η πιο γνωστή. Ο Μπαρλέτι γνώρισε πολλούς από τους συναγωνιστές του Καστριότι, επισκέφτηκε τα πεδία των μαχών και αγωνίστηκε το 1478 στην πολιορκία της Σκόδρας από τους Οθωμανούς, μετά την πτώση της οποίας κατέφυγε στη Βενετία και κατ’ άλλους στη Νάπολη. Υπάρχουν και άλλες βιογραφίες του Καστριότι, που είχαν γραφτεί πιο πριν. Υπάρχει μία άλλη βιογραφία του (προγενέστερη αυτής που έγραψε ο Μπαρλέτι) που γράφτηκε μόλις 40 χρόνια μετά τον θάνατο του, από
έναν Αλβανό από το Τίβαρ (πόλη που κατοικήται από Αλβανούς αλλά σήμερα βρίσκεται στο Μαυροβούνιο), η οποία δεν είναι ευραίως γνωστή και την οποία αναφέρει ο Δημίτσας στις σελίδες 53 και 54 του βιβλίου του, αναιρόντας έτσι τον
Γερμανό Χοπφ (στον οποίο στηρίχτηκε αρχικά ο Παπαρρηγόπουλος για να διατυπώσει τα περί σλαβικής καταγωγής του Καστριότι):
«Όσον αφορά τις πηγές για τη ζωή του πραγματικού ήρωα της Αλβανίας και όχι του μυθικού, είναι πρώτα απ’ όλα σημαντικό να αναφερθεί ότι αν και όσοι έγραψαν από τον 18ο αιώνα για την ιστορία του ανδρός, αναφέρουν ως μόνη πηγή για την βιογραφία του τον Μπαρλέτι, είναι ωστόσο ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι υπάρχουν και άλλες πηγές προγενέστερες αυτού, πρώτη απ’ τις οποίες είναι η ιστορία του Σκεντέρμπέη που γράφτηκε από κάποιον ανόνυμο Αλβανό από το Τίβαρ και τυπώθηκε το 1480, δηλαδή 43 χρόνια μετά τον θάνατο του ήρωα και έφερε την επιγραφή {Historia Scanderbegi edita per quondam Albanensem. Uenetiis impressam, anno Domini 1480 die mensis Aprilis.}. Επειδή αυτή αφενός ήταν ελλιπής και αφετέρου ήταν γραμμένη σε γλώσσα λατινική απλή και βαρβαρίζουσα, είχε εντελώς παραμεληθεί και καταφρονηθεί μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, οπότε κατά το 1742 ο Ιταλός ιερέας Βιέμμης βρήκε ένα αντίτυπο και αφού εκτίμησε δεόντως τα πολλά και ποικίλα πλεονεκτήματα αυτού (το ομόφυλο του συγγραφέα, τη σύγχρονη με τα γεγονότα ηλικία του, την αναφορά των γεγονότων με ακρίβεια, την αντικειμενική κρίση, την σωστή χρονικά αναφορά των γεγονότων και τη συμφωνία με τα αξιόπιστα γεγονότα), συμπλήρωσε ό,τι έλειπε παίρνοντας ως πηγή τον Μπαρλέτι, και το ανατύπωσε έτσι συμπληρωμένο και επιδιορθωμένο…» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, σελ. 53-54, τυπογραφείο
Βιλλαράς, Αθήνα, 1877).
Συνεχίζει ο Δημίτσας και λέει: «Ως δεύτερη πηγή σύγχρονη και σπουδαιότατη, θεωρείται η βιογραφία του Σκενδέρμπέη από άλλον Αλβανό ιερέα, τον Δημήτριο Φράγκο, ο οποίος βρέθηκε σε όλες τις μάχες,έγραψε στα λατινικά τη ζωή του ήρωα αλλά δεν την τύπωσε. Η βιογραφία αυτή…μεταφράστηκε από τα λατινικά στην ιταλική γλώσσα και τυπώθηκε πολλές φορές στη Βενετία» και αναφέρει στη συνέχεια το πότε και από ποιους τυπώθηκε (το 1541, 1545, 1577, 1591, 1610, 1629 και 1630, 1646, 1654 και το 1679) και λέει: «το 1654 επετμήθη από τον Ι.Μ.Μονάρδο και δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο {Τα λαμπρά και ένδοξα κατορθώματα και οι νικητήριες επιχειρήσεις κατά των Τούρκων από τον Γεώργιο Καστριώτη, του επονομαζόμενου Σκεντέρμπεη}» και «…η πολλαπλή αυτή ανατύπωση μαρτυρεί για την αξία και τη σπουδαιότητα αυτής της σύγχρονης πηγής» (σελ. 56).
Στη συνέχεια λέει: «Τρίτη αξιοπιστότατη και σπουδαιότατη πηγή περί της ιστορίας του Σκενδέρμπέη είναι η βιογραφία του αρχιεπισκόπου Δυρραχίου Παύλου Αγγέλου, Αλβανού από την Δρίβαστο, την οποία και ο Χοπφ αναφέρει ότι έχει περισωθεί μεν ως ελλιπής, ήταν όμως υπόψη δε του Ραγουσαίου Λουκάρεως (1602) ο οποίος έκανε χρήση αυτής στη
συγγραφή των χρονικών της πατρίδας του Ραγούσας, επειδή ο Παύλος ως μυστικοσύμβουλος και γραμματέας του Σκενδέρμπέη, τον παρακολούθησε στις εκστρατείες του, διήυθηνε την εξωτερική του πολιτική, συνέταξε όλα τα
διπλωματικά έγγραφα προς την Πύλη, προς τους Πάπες και προς τους Χριστιανούς ηγεμόνες της Ευρώπης και επομένως ως αυτόπτης μάρτυρας γνώριζε κάλλιστα τα του Σκενδέρμπέη» (σελ. 56-57). Τα απομνημονεύματα αυτά του Παύλου Αγγέλου μαζί με άλλα πρωτότυπα έγγραφα στα αλβανικά (και στα λατινικά), βρισκόντουσαν –όπως μνημονεύει και ο Δημίτσας στη σελίδα 58 του βιβλίου του- στα αρχεία του αρχιδούκα της Βουργουνδίας, στα αρχεία του βασιλιά της Νάπολης και στου της Ουγγαρίας, στα αρχεία των δημοκρατιών της Φλωρεντίας, της Ραγούσας και της Βενετίας, στο Βατικανό και στην Αγία Πετρούπολη.
Στη σελίδα 60 του βιβλίου του ο Δημίτσας αποκαλεί τον Σκεντέρμπέη σωτήρα και λυτρωτή της Αλβανίας,
ενώ στη σελίδα 62 αναφέρει και μία άλλη βιογραφία του Καστριότι υπό του Φραγκίσκου Βλάγχου που τυπώθηκε το 1836 στη Βενετία και έφερε την επιγραφή: «Georgius Castriotus ete’ suis et patriae restitutus». Στη συνέχεια αναφέρει άλλες πηγές και έγγραφα της εποχής σχετικά με τη ζωή του ήρωα αλλά και μεταφράσεις αυτών στα ελληνικά, αγγλικά,
ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά και γερμανικά (σελ. 63-66). Στη σελίδα 83 ο Δημίτσας αφού ανέφερε μία σειρά από πηγές σχετικές με τη ζωή του Καστριότι, είπε χαρακτηριστικά: «…οι Καστριώτες, επομένως και ο Σκεντέρμπέης, ήταν αλβανικής καταγωγής, γνήσιοι Αλβανοί γέννημα και θρέμα και όχι Σλαύοι». Στη σελίδα 88 γράφει: «Η δόξα των υπέρ πίστεως και πατρίδος πολύχρονων και αιματηρότατων αγώνων του Αλβανού ήρωα διατηρήθηκε ζώσα» και «…η αλήθεια περί της αλβανικής καταγωγής και εθνικότητας του Σκενδέρμπέη αναμφισβήτητη καθίσταται» ενώ στη σελίδα 90 αναφέρει ότι όχι μόνο στους Χριστιανούς Μιρδίτες της Αλβανίας αλλά και στους μουσουλμάνους Αλβανούς διατηρείται εντονότατο το αίσθημα το υπέρ της ελευθερίας τους και της εθνικότητας τους και χαρακτηρίζει τον Σκεντέρμπέη ως σάρκα εξ της σαρκός των Αλβανών και ομόφυλο αυτών, όπως και αυτοί οι ίδιοι πίστευαν.
Στη συνέχεια στο κεφάλαιο ‘AUDIATUR ET ALTERA PARS’ του βιβλίου του (από τη σελίδα 131 και μετά) ο Δημίτσας με επιτυχία απαντάει σε ορισμένες ψευδής αναφορές όσον αφορά τον Καστριότι και την καταγωγή του και συγκεκριμένα
αναφέρεται στο χειρόγραφο του Ιωάννη Μουσακή (Gjon Muzaka) και στην χρήση αυτού του χειρογράφου από τον Γερμανό Hopf και λέει: «Ο Ιωάννης Μουσακής μετά την κατάκτηση της Αλβανίας από τους Τούρκους, 35 ετών περίπου κατέφυγε στην Νάπολη της Ιταλίας το έτος 1476, όπου ύστερα από την παρέλευση 34 ετών αφού διαδόθηκε η φήμη ότι επρόκειτο να γίνει σταυροφορία κατά των Τούρκων, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες των Αλβανών της Νάπολης περί επανόδου τους στην πατρίδα και τότε επιθυμόντας (ο Μουζάκας) να εξασφαλίσει τα ηγεμονικά δικαιώματα της οικογένειας στους γιους και στους απογόνους του, έγραψε το 1510 την λεγόμενη ιστορία (για τον Καστριότι)…».
Έτσι λοιπόν ο Μουζάκας (τον οποίο ο Δημίτσας θεωρεί αμαθή και αγράμματο) παρουσίασε τον Καστριότι ως Σλάβο, με σκοπιμότητα ώστε να μην επισκιασθούν τα δικαιώματα της οικογένειας Μουζάκα από αυτά της οικογένειας Καστριότι. Ο Δημίτσας λέει ότι το χειρόγραφο του Μουζάκα δεν είναι γραμμένο επιστημονικά, δεν είναι ιστορία και χρονογραφία αλλά είναι στηριγμένο σε μυθεύματα και διάφορες διαδόσεις και λέει ειρωνικά: «Πόσο μεγάλη αξία και ακρίβεια μπορούν να έχουν αυτά, εύκολα μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος» (σελ. 131-132) ενώ στη συνέχεια μέμφεται και αντικρούει τον Παπαρρηγόπουλο ο οποίος είχε δώσει τόση σημασία στα χειρόγραφα του Μουζάκα (τον οποίο Μουζάκα κακώς θεωρούν κάποιοι ως ιστορικό όπως χαρακτηριστικά λέει).
Ο Δημίτσας λοιπόν με στοιχεία και αναφορές σε πηγές (βιβλια, έγγραφα, βιογραφίες, αναφορές κ.τλ.) ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΕΙ τις σημερινές σοβινιστικές κατηγορίες και τα ψέματα των Ελλήνων (αλλά και των Σέρβων) εθνικιστών ότι οι Αλβανοί δεν είχαν εθνική συνείδηση, ότι οι Αλβανοί δεν πολέμησαν για την ελευθερία τους, ότι ο Καστριότι δεν ήταν Αλβανός κ.α.
Να πω εδώ επίσης ότι το γεγονός ότι ορισμένα από τα αδέρφια του Σκεντέρμπέη είχαν σλαβικά ονόματα, αυτό δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι ήταν Σλάβος (όπως από την άλλη ισχυρίζονται οι Σέρβοι), αν και η μητέρα του φέρεται να ήταν σερβικής ή βουλγαρικής καταγωγής από το Πόλλογκ των Σκοπίων (κοντά στο σημερινό Τέτοβο/Tetovë). Γύρω στο 1300 μ.Χ. ο Σέρβος Στέφανος Ντουσάν κατέλαβε όλη σχεδόν την Αλβανία (και όχι μόνο) εκτός από το Δυρράχιο και επέβαλλε στυγερά την κυριαρχία του. Εξέδωσε μάλιστα και νόμους (τους λεγόμενους «Ντουσάνοβα Ζακόνικ») όπου και δήλωνε ότι όλοι οι «αιρετικοί Χριστιανοί» (και εννοούσε όσους δεν είχαν ενταχθεί στη σερβική ορθόδοξη εκκλησία) θα έπρεπε να ενταχτούν στην Ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας, αλλιώς απειλούνταν με αυστηρή τιμωρία, ακόμα και με θάνατο. Ως αποτέλεσμα πολλοί υιοθέτησαν τότε σλάβικα ονόματα και επίθετα, χωρίς να είναι Σλάβοι στην πραγματικότητα (ακόμα και σήμερα έχουν επιβιώσει σλαβογενής λέξεις και επίθετα όπως ‘Μπογκντάνι’, ‘Βλάντι’ κ.α).
Ο αδερφός του Σκεντέρμπέη ο Reposh Kastrioti ήταν μοναχός στο σερβικό μοναστήρι του Χιλανδαρίου (όπου και πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1431). Σύμφωνα με σέρβικα και βουλγάρικα χρονικά της εποχής, ο πύργος του Αγίου Γεωργίου του μοναστηριού, αποκλήθηκε προς τιμήν του Ρέπος ως «Αρμπανάσκι Πίργκ» (δηλαδή στα σερβικά «αλβανικός πύργος»). Αν ο πατέρας της οικογένειας Καστριότι ήταν Σλάβος και όχι μόνο η μητέρα (η Βοϊσάβα), τότε γιατί αποκάλεσαν τον πύργο του μοναστηριού με αυτή την ονομασία;
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος αν και αρχικά υποστήριξε τη σλαβική καταγωγή του Καστριότι, στο τέλος δήλωσε: «... ο δε Σκεντέρμπεης, και αν μη παραδεχθώμεν την γνώμην του Καρλ Χοπφ (Hopf), του λέγοντος αυτόν εκ Σλαύων καταγόμενο, κοινώς λογίζεται Αλβανός ουχί Έλλην» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ε, σ. 356, εκδόσεις Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1887).
Πολλοί από τους Πρίγκηπες, τους στρατηγούς, τους στρατιώτες του Γεωργίου Καστριότι, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, είτε κατά την Ιταλική εκστρατεία του Σκεντερμπεη, όταν ο ίδιος ηγούμενος αλβανικού εκστρατευτικού σώματος,
αποβιβάστηκε στην Βαρλέτα για να συνδράμει τον σύμμαχό του Φερδινάνδο Α' της Νεαπόλεως στον αγώνα του εναντίον των Ανζουίνων, είτε μετανάστευσαν εκεί μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη και την διάλυση της Ομοσπονδίας του Αλεσσίου (Lezhë), όπως έκανε και η ίδια η οικογένεια των Καστριοτών, η οποία έχει ακόμα απογόνους στη Νάπολι... O Juan Pedro Aladro Castriota, απόγονος του οίκου των Καστριοτών, το 1914 διεκδίκησε ύστερα από δική του απαίτηση τον θρόνο του νεοσύστατου τότε Αλβανικού κράτους. Η αλβανική γλώσσα είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το Ιταλικό κράτος ως μειονοτική γλώσσα των Arbëresh/Αρβανιτών της νότιας Ιταλίας, γι’ αυτό και σε όλα τα μειονοτικά αλβανικά χωριά οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, γραμμένες στην ιταλική και στην αλβανική γλώσσα.
Ο Λουκάς Μπέλλος, στο βιβλίο του «Αλβανικά ή αι τρεις ζώσαι διάλεκτοι της ελληνικής γλώσσης» το οποίο εκδόθηκε το 1903, με γλωσσολογικά δεδομένα αποδεικνύει την αρχαιότητα της αλβανικής και τη συγγένειά της ως ένα σημείο με την ελληνική, δεδομένα που απορρίπτουν την δακική θεωρία ή τη θεωρία ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο,
θεωρίες που με τόσο φανατισμό υποστηρίζουν ορισμένοι, αφού μεταξύ άλλων στην αλβανική υπάρχουν λατινικά δάνεια που εισήχθησαν στην αλβανική μεταξύ 1ου αιώνα π.Χ. και 2ου αιώνα μ.Χ., πολλούς αιώνες δηλαδή πριν από την κατά τη φαντασία άφιξη των Αλβανών στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο τον μεσαίωνα. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι γράφει ο Μπέλλος στις σελίδες 5-6 (ο οποίος ωστόσο ταυτίζει φυλετικά Έλληνες και Αλβανούς) και λέει για τον Σκεντέρμπέη:
«ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης Αλέξανδρος ο Αλβανός…απαντών εις τα ύβρεις του ιταλού πρίγκηπος του Τουρίνου, αποκαλέσαντος τους Αλβανούς πρόβατα, μετ’ εθνικής υπερηφανείας καυχάται ότι οι Αλβανοί είναι εκείνοι οίτινες μετά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων καθυπέταξαν την Οικουμένην άπασαν. Γνωστόν δ’ ότι ο Σκεντέρμπεης και αυτός υπεγράφετο και υπό των άλλων προσηγορεύετο “ηγεμών των Αλβανών και των Ηπειρωτών”, αποδεικνύς ούτως τα δύο φύλα, τέκνα μιας και της αυτής μητρός».
«Δεν τους ξέρεις καλά τους Αρβανίτες μου…Οι πρόγονοί μας ήταν Ηπειρώτες, από τους οποίους βγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν να αντισταθούν οι Ρωμαίοι. Εκείνος που πολεμώντας κυρίευσε τον Τάραντα και άλλες χώρες της Ιταλίας…Αν λάβεις δε υπόψη σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήταν οι πρόγονοί μας, που με τον Μ. Αλέξανδρο επικεφαλής έφθασαν ώς τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι» είπε ο Καστριότι στον Ιταλό πρίγκιπα (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σελ. 24).
Συνεχίζει ο Μπέλλος και λέει:
«Εξετάζοντες δε τους νυν Αλβανούς ανεξαρτήτως της χώρας, ην οικούσιν από πολλών βεβαίως χιλιετηρίδων, βλέπομεν, ότι έχουσι ταυτά προς τους άλλους Έλληνας ήθη και έθιμα, ων πλείστα ανέρχονται και μέχρι των ομηρικών έτι χρόνων, ως τα περί τους γάμους και τας κηδείας και τους έρωτας. Εν τη βορείω μάλιστα Αλβανία οι έρωτες υπενθυμίζουσι τους υπό του νομοθέτου των Θηβαίων επιβεβλημένους και εν Κρήτη και τη αρχαία Σπάρτη καθιερωμένους αγνούς και πλατωνικούς έρωτας…Ωσαύτως δε το βαθύτατον συναίσθημα της ατομικής υπερηφανείας, μάλιστα δε το της οικογενειακής τιμής, βαθυτάτην ορύσσουσι τάφρον διαχωρίζουσαν αυτούς των σλαβικών και των άλλων γειτόνων ευρωπαϊκών φυλών. Ως και το άγριον έθιμον της του αίματος οφειλής και της εκδικήσεως μόνον περί τον Ταΰγετον ευρίσκει ομοτρόπους παρά τοις αμειλίκτοις Μανιάταις» (σελ. 6-7).
Κοινά επομένως ήθη και έθιμα στους Αλβανούς με τα αρχαία και σύγχρονα ελληνικά έθιμα. Αυτό βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι οι Αλβανοί είναι φυλετικά Έλληνες, όπως υποστηρίζει ο Μπέλλος αλλά ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στην βαλκανική από την αρχαιότητα. Διαπιστώνουμε επίσης την υπερηφάνεια του Καστριώτη όσον αφορά το ότι ήταν Αλβανός. Μάλιστα ο Φαν Νόλι που έγραψε το βιβλίο «Η Ιστορία του Σκεντέρμπέη», αν και ιερέας, είπε:
«ο Σκεντέρμπεη ήταν ένας γνήσιος Αλβανός, αφού άλλαζε την θρησκευτική του πίστη ανάλογα με την πολιτική συγκυρία». Το βιβλίο του Φαν Νόλι εκδόθηκε και επανεκδόθηκε με τίτλους όπως: Historia e Skërdërbeut, (Βοστώνη,
1921), George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη, 1947), Historia e Gjergj Kastrioti Skëndërbeut, Kryezoti Arbëris, (Βοστώνη, 1950) κ.α.
Πηγή: http://www.himara.gr
ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 25-3-2016 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Ακριβώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως ομολογεί ο Καστριώτης οι πρόγονοι του ειναι Ηπειρώτες αρα Ελληνες και οι Αλβανοί ειναι άνθρωποι της υπέθρου αρα εχουν τοπικό προσδιορισμό και όχι εθνικό ....και έχουν ίδια ήθη και έθιμα με τους Έλληνες ....που είναι και προγονοι τους στο μεγαλύτερο ποσοστό .Οι Υλιριοι αναφέρονται σα κατοικοι της περιοχής αιώνες πριν απο τους Αλβανούς κατοικους της υπέθρου. ...και τελος η σφραγίδα του Καστριώτη γράφει Ελληνικα και οχι σλάβικα και φέρει το βυζαντινό ελληνοορθόδοξο αετό των οποίο εκανε σημαία η Αλβανία οταν εγινε κρατος το 1913 ολως ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"οι πρόγονοι του ειναι Ηπειρώτες αρα Ελληνες"
ΔιαγραφήΌχι, αυτό είναι δικό σου συμπέρασμα. Ο Καστριότι με το "Ηπειρώτες" εννοεί "Αλβανοί". Υπάρχει το λατινοαλβανικό λεξικό του 15ου αιώνα του Αλβανού ρωμαιοκαθολικού επισκόπου Φρανγκ Μπάρδι, που λέγεται Dictioarium latinoepiroticum. Με τον όρο "latinoepiroticum" εννοεί λατινοαλβανικό. Δηλαδή ο όρος Ηπειρώτης τον 15ο αιώνα σήμαινε και "Αλβανός".
"Αλβανοί ειναι άνθρωποι της υπέθρου αρα εχουν τοπικό προσδιορισμό και όχι εθνικό" Αυτό το λες εσύ.
Οι Ιλλύριοι - και όχι Υλιριοι - είναι οι πρόγονοι των σημερινών Αλβανών.
Η σφραγίδα αυτή βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης. Ανακαλύφθηκε το 1604 μ.Χ. Το Εθνικό Μουσείο της Κοπενχάγης την αγόρασε το 1839. Φέρει τον δικέφαλο αετό και στον περίγυρο την ελληνική επιγραφή:
Διαγραφή«ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ. ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ. ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ. ΣΕΡΒΙ.ΒΟΥΛΓΑΡΙ.»,
δηλαδή «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΕΟΥ. ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.ΡΩΜΑΙΩΝ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΥΘΕΝΤΗΣ .ΤΟΥΡΚΩΝ.ΑΛΒΑΝΩΝ. ΣΕΡΒΩΝ.ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ.»
Δηλαδή ο Καστριότι έγινε αυτοκράτορας των Ρωμαίων και βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βούλγαρων; Ο Καστριότι πολέμησε εναντίον των Τούρκων με φανατισμό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς τους; Επιπλέον, από το 1453 που πέθανε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέχρι το 1468 που πέθανε ο Καστριότι, περάσανε 15 χρόνια. Πότε λοιπόν, πού και από ποιόν Πατριάρχη στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων; Σε ποιες περιοχές εκτείνοταν η αυτοκρατορία του και για πιο λόγο άλλαξε όνομα και από Γεώργιος το έκανε Αλέξανδρος; Στην πιο γνωστή βιογραφία του Σκεντέρμπέη που θεωρείται ως η πρώτη του βιογραφία (αν και δεν είναι η πρώτη), ο Σκεντέρμπέη αποκαλείται ως ‘Georgivs Castriotvs Epirotarvm Princeps.’. Η σφραγίδα αυτή λοιπόν, είναι πιθανότατα πλαστή και μεταγενέστερη του Σκεντέρμπεη, ωστόσο αυτό δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά.
Ο Peter Pentz - ο οποίος είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Βιέννης - έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Sfinx (Μάρτιος 2003):
«Η σφραγίδα είναι φτιαγμένη από μπρούτζο. Έχει 6 εκατοστά μήκος και ζυγίζει 280 γραμάρια. Η επιγραφή σε αυτήν είναι στα ελληνικά και λέει ότι ο 'Αλέξανδρος' (= Skender) είναι Αυτοκράτορας και Βασιλιάς. Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και Βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βουλγάρων. Η επιγραφή διαβάζεται κατά γράμμα αντίστροφα.
Παρόλα αυτά, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν είχε μία τέτοια θέση. Ήταν ένας ηγέτης των Αλβανών - και κατάφερε να οργανώσει μία επανάσταση εναντίον του Σουλτάνου, αλλά δεν ήταν βασιλιάς. Όταν ο Σκεντέρμπέη πέθανε το 1468, η επανάσταση κατέρρευσε - και πολλοί από τους συντρόφους του κατέφυγαν στην Ιταλία.
Πιθανόν η σφραγίδα έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, απ’ τη στιγμή που ο Σκεντέρμπέη αναφέρεται ως Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Σημειώστε τον δικέφαλο αετό στο κέντρο της σφραγίδας – ο οποίος ήταν ένα διάσημο βυζαντινό σύμβολο. Επιπλέον, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν ήταν Βασιλιάς των Σέρβων ή των Βουλγάρων.
Ίσως η σφραγίδα 'σχεδιάστηκε' όταν ο Σκεντέρμπέη οργάνωνε μία εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών, ίσως κατασκευάστηκε όταν ο Σκεντέρμπέη υπηρετούσε ως υποτελής του Βασιλιά της Νάπολης. Πιθανόν η σφραγίδα παραγγέλθηκε από την οικογένεια του Σκεντέρμπέη κάποια στιγμή τον 16ο αιώνα. Δεν μπορείτε να ξέρετε σίγουρα. Ακόμα, δεν μπορούμε να πούμε εάν η σφραγίδα είναι ψεύτικη (από τον 15ο ή 16ο century).»
Αυτά λοιπόν λέει ο Peter Pentz, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν η σφραγίδα αυτή είναι γνήσια η πλαστή, αλλά πιθανόν είναι πλαστή. Ας δούμε όμως πώς υπέγραφε ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη, στις επιστολές που ξέρουμε ότι έστειλε και οι οποίες υπάρχουν σήμερα σε διάφορα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης.
ΔιαγραφήΟ ίδιος ο Σκεντέρμπέη υπέγραφε στις επιστολές που έστελνε ως Dominus Albaniae (Άρχων της Αλβανίας). Π.χ. σε επιστολή του απεσταλμένη από το Αλέσσιο (Lezhë) στις 8 Απριλίου 1456 στον Καρδινάλιο του Fermo, Capranica, υπέγραψε ως: GEORGIUS CASTRIOTI ATS SCANDERBEGH D(OMI)N(U)S IN ALBANIA TE CONFIDUIT (η αυθεντική επιστολή φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, Fonds: ital.ms 1613, Επιστολή Νο: 465). Σε απόσπασμα από το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Αλβανίας και Δημοκρατίας της Βενετίας, συναφθείσα στο Αλέσσιο την 4η Οκτωβρίου του 1448 (και για την ακρίβεια στο τελευταίο άρθρο του συμφώνου) η επικεφαλίδα αναφέρει: PAX CUM MAGNIFICO SCANDERBEGO ET ALYS D(OMI)NIS ALBANE (το έγγραφο βρίσκεται στο ιστορικό αρχείο της Βιβλιοθήκης της Βενετίας (Commemoriali XIV.C.79)). Σε επιστολή του Σκεντέρμπεη απεσταλμένη από την Κρούγια (Krujë) στις 8 Αυγούστου 1451 στους άρχοντες της Σιένας, κάτω δεξιά υπάρχει η υπογραφή του όπου λέει: VESTRE IN OMNIBUS BENEPLACITI GEORGIUS CASTRIOTI DOMINUS ALBANIAE (φυλάσσεται στο Archivio di Stato di Siena: Conscistoro, vol.1659, No:16). Στην προσωπική μεγάλη σφραγίδα του Σκεντέρμπέη, αναγράφεται κυκλικά: GEORGIUS CASTRIOTIUS SCENDARBIC ενώ μέσα στον κύκλο υπάρχει ο δικέφαλος αετός και κάτω από τα δύο κεφάλια υπάρχουν τα αρχικά: D. AL. (δηλαδή και πάλι: Dominus Albaniae).