ΧΙΜΑΡΑ η ΧΙΜΜΑΡΑ; =ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΙΜΑΡΙΩΤΕΣ;

ΧΙΜΑΡΑ η ΧΙΜΜΑΡΑ;=ΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΙΜΑΡΙΩΤΕΣ; 

--------------------------------------------------------------------------------

ΟΙ Γραικοι Αλβανιας ειναι αρβανιτες της Αλβανιας ...Κανονικα , θα επρεπε να νοιωθουν τους Αλβανους σαν αδελφους τους .. Ομως ειναι δηλητηριασμενοι απο το οπιο του ελληνισμου & παριστανουν... τον (αρχαιο) Ελλην... Γι αυτο & δινουν Ελληνικα ονοματα , οπως Πυρρος , στα παιδια τους ..

------------------------------------------------------------------------------- 

Ο Emile Isambert στα 1878 αναφέρει πως οί Χιμαριώτες(άθλιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι πού τροφοδοτούν το μίσος σε έναν συγκεκριμένο κύκλο Χιμαριωτών,έπεισαν τούς τελευταίους να αλλάξουν ακόμη καί την γνωστή κατάληξη τού εθνωνυμικού «ΧιμαρΙΩΤΗΣ» μιάς καί επρόκειτο γιά αρβανίτικη κατάληξη καί να το αντικαταστήσουν με το αρχαιότροπο «Χιμαραίος». 

 Εκεί έφτασε η αθλιότητά τους) ήταν Αλβανοί καί ότι μιλούσαν μόνο την αλβανική γλώσσα.
Μήπως λοιπόν καί ο Εmile συμμετείχε σε κάποια παγκόσμια συνωμοσία κατά τού «ελληνισμού»;
Ήταν τελικά «ανθέλλην»;
Το «πατριωτικό κούτελο» τι γνώμη έχει με όλα αυτά;
Τελικά,οί Χιμαριώτες εν έτει 2017 σχηματίζουν ελεύθερα τον ορθόδοξο σταυρό τους στην Χιμάρα ή οί Αλβανοί δεν τούς αφήνουν καί τούς αρπάζουν τα θυμιατά μέσα από τα χέρια;

O Ηπειρώτης συγγραφέας Βασίλειος Ζώτος Μολοσσός γράφει στα 1875 πως οί Χιμαριώτες είναι Λιάπηδες(τούς αναφέρει καί ως Λαπίθες ή Λάπιθες μιάς καί τούς ταύτιζε με το πανάρχαιο αυτό φύλο) καί φυσικά τούς κατονομάζει Αρβανίτες βέρους. Όλα αυτά ο Μολοσσός τα αναφέρει μάλιστα με την ΕΓΚΡΙΣΗ τού υπουργείου των στρατιωτικών της Ελλάδας καί σύσσωμου τού υπουργικού συμβουλίου!
Δηλαδή,καί ο Μολοσσός ήταν «ανθέλλην» καί «προδότης» όπως καί οί υπόλοιποι πού αναφέρθησαν; 

Μας λένε συνεχώς γιά τούς ορθοδόξους Χιμαριώτες ενώ συστηματικά μας αποκρύβουν τούς μουσουλμάνους Χιμαριώτες καί είναι φανερό πως αυτό γίνεται ώστε μην τυχόν χαλάσει η ορθόδοξη στρούγκα τους(βλέπε πελατεία καί χειραγώγηση).
Πρόκειται δηλαδή γιά την κλασσική θρησκειακή διαίρεση των Αλβανών στα χρόνια της τουρκοκρατίας,πού έπαιζε «μπάλα» παρέα με το Πατριαρχείο γιά να κρατούν το πόπολο συνεχώς ελεγχόμενο καί υποταγμένο. Παράδειγμα λοιπόν εξισλαμισμένου ΑΡΒΑΝΙΤΗ Χιμαριώτη έχουμε τον Λιάζ Πασά πού παραχώρησε τα περίφημα προνόμια της Χιμάρας έναντι τού οθωμανικού κράτους.

Γιατί ο Έλληνας ιστορικός καί συγγραφέας Κώστας Μπίρης αναφέρει ως Αρβανίτες-Αλβανούς τούς Χιμαριώτες καί ότι δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα;
Ήταν «ανθέλληνας»; μήπως «προδότης»;
Μήπως ο ίδιος ήταν μέρος κάποιας παγκόσμιας ανθελληνικής συνωμοσίας;
Μήπως ήταν τελικά ΚΑΙ αυτός «Εβραίος»;
Ποιός ξέρει; Το «πατριωτικό κούτελο» καί λοιπές εθνικές επαναστατικές δυνάμεις τι έχουν να πούν γιά όλα αυτά τα οποία εξυφαίνονται είς βάρος τού «ελληνισμού»;
Τελικά,πετάει ο γάϊδαρος; 

Γιατί ο Έλληνας ιστορικός Ιωάννης Βλαχογιάννης(να ήταν μόνο αυτός πού λέει τέτοια πράγματα...καλά θα ήταν) λέει πως ο Σπυρομήλιος καί οί Χιμαριώτες δεν γνώριζαν ούτε μία λέξη ελληνική όταν εμφανίστηκαν γιά πρώτη φορά στο Μεσολόγγι στα 1824;
Ο Βλαχογιάννης εκτελούσε κάποιο «ανθελληνικό» σχέδιο όταν τα έγραφε αυτά;
Ήταν τελικά «Εβραίος»;
Ήταν Μασσώνος ή τον είχαν στρατολογήσει σκοτεινές συμπαντικές δυνάμεις;
Αλήθεια,το «πατριωτικό κούτελο» τι γνώμη έχει γιά όλα αυτά; 

-------------------------------------------------------------------

ΧΙΜΑΡΑ ΚΑΙ ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΕΣ
--------------------------------------------------

Δεν υπάρχει ελληνική μειονότητα στη Χιμάρα. Οι Χιμαριότες είναι δίγλωσσοι, και όχι αποκλειστικά ελληνόφωνοι, και η περιοχή τους δεν συμπεριλαμβάνεται στην λεγόμενη μειονοτική ζώνη. Οι Αλβανοί της Χιμάρας την ελληνική γλώσσα την έμαθαν κυρίως χάρη της εντατικής επικοινωνίας και θρησκευτικής-στρατιωτικής συμμαχίας με την Ελλάδα και ξεχωριστά με το νησί της Κέρκυρας (και όχι μόνο). Εκεί τα παιδιά τους εκπαιδεύονταν στα σχολεία και οι οικογένειες τους προστατεύονταν και η περιουσία τους έβγαινε από το εμπόριο. Κοιτάξτε τη γράφει ο πατέρας Giuseppe Schirò – στα αλβανικά Zef Skiroi – το έτος 1720: «Η περιοχή της Χιμάρας έπαθε δύο καταστροφές από την πανούκλα και από την ισχυρή επίθεση του Τούρκων, γιατί οι Αλβανοί της χιμαριότικης ακτής είχαν βοηθήσει στην προστασία της Κέρκυρας πολεμώντας πλάι στους Κερκυραίους.»

Είναι οι Χιμαριότες απόγονοι Σπαρτιωτών αποίκων από την περιοχή της Μάνης; Οι διάλεκτοι των δύο περιοχών μοιάζουν, έχουν όμως και διαφορές.

Ο Μ.Δένδιας θεωρεί ότι οι Χιμαριότες είναι ντόπιοι και δεν σχετίζονται με αποίκους από τη Μάνη. «Πιθανώτερον όθεν οι μεν Χιμαριώται να είναι αρχαίων ή μεσαιωνικών εκεί πληθυσμών απόγονοι.» (Μ.Δένδιας, «Απουλία και Χιμάρα. Γλωσσικαί και ιστορικαί σχέσεις των ελληνικών αυτών πληθυσμών.», Αθηνά – 1926, σελ. 76.)

Ο Δένδιας στηρίζεται στο γεγονός της μη ύπαρξης ειδικών ισογλώσσων ανάμεσα σε Μάνη και Χιμάρα, αλλά και στο ότι όπως λέει «Πιθανώτερον…η δε παράδοσις να επήγασεν εξ ομοιότητος, ην παρουσίαζεν, ιδίως απέναντι των Τούρκων, η κατάστασις των Χιμαριωτών προς εκείνην της Μάνης.» (Μ.Δένδιας, «Απουλία και Χιμάρα. Γλωσσικαί και ιστορικαί σχέσεις των ελληνικών αυτών πληθυσμών.», Αθηνά – 1926, σελ. 76.)

Ο Δ.Βαγιακάκος, παραμένει επιφυλακτικός σχετικά με μια πιθανή εγκατάσταση Μανιατών στη Χιμάρα: «Διά την επαλήθευσιν της παραδόσεως δεν έχουμεν βεβαίως ιστορικάς αποδείξεις.» (Βαγιακάκος, Δ., «Συμβολή εις την μελέτην του γλωσσικού ιδιώματος της Χιμάρας Βορείου Ηπείρου.», Πρακτικά Α΄ Πανελλήνιου Επιστημονικού Συνεδρίου «Βόρειος Ήπειρος – Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» (Κόνιτσα 1987), Αθήνα : Ι.Μ. Δρυινουπόλεως-Πωγωνιανής και Κονίτσης – Πανελλήνιος Σύνδεσμος Β/ηπειρωτικού Αγώνος, σελ. 333)

Υπάρχει όντως σχέση των Χιμαριοτών με τους Μανιάτες, ή πρόκειται για μία επινοημένη παράδοση, με στόχο, όπως λέει ο Hobsbawm, «τη συνέχεια με ένα ταιριαστό ιστορικό παρελθόν;» [Hobsbawm, E. & Ranger, T., “The Invention of Tradition.”, Cambridge University Press, 1983, σελ. 7;]

Θυμίζουμε ότι στις αρχές του 19ου αιώνα ανακαλύφθηκε το «Χρονικόν της Δρυοπίδος», ένα λόγιο κατασκεύασμα, που εξυπηρετούσε και αυτό την ανάγκη και την προσδοκία των Δροπολιτών να αποκτήσουν άμεση σχέση με την αρχαία Ελλάδα, και μάλιστα με την Αττική:

«Ο ευφάνταστος συντάκτης του Χρονικού … παρετυμολογεί και αξαρχαΐζει δεκάδας τοπωνυμίων της βόρειας Ηπείρου, διά να εφεύρη ηγεμόνας και οικιστάς πόλεων, κωμοπόλεων και φρουρίων, φιλοδοξεί δε να συνδέση την ιστορίαν του τόπου του με τα ενδοξότερα ονόματα της αρχαιότητος. Δεν πρόκειται καν περί λαϊκών παραδόσεων, αλλά περί ιστορικού μυθιστορήματος λογίας κατασκευής.» (Βρανούσης, Λ., «Χρονικά της Μεσαιωνικής και Τουρκοκρατούμενης Ηπείρου – Εκδόσεις και χειρόγραφα.» Ιωάννινα 1962: Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, σελ. 119; και Βερνίκος, Ν. & Δασκαλοπούλου, Σ., «Στις απαρχές της νεοελληνικής ιδεολογίας. Το χρονικό της Δρόπολης.» Αθήνα 1999: Αφοί Τολίδη.)

Το ελληνικό ιδίωμα της Χιμάρας δεν συγκεντρώνει χαρακτηριστικά ειδικής ή αποκλειστικής συγγένειας με κανένα απó τα υπόλοιπα νεοελληνικά ιδιώματα, που να δικαιολογούν την προέλευσή του από μια και μόνο συγκεκριμένη περιοχή (π.χ. Μάνη κτλ.), αλλά έχει τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, παρά τις όποιες ομοιότητες. Επίσης, στη Μάνη δεν υπάρχουν τοπωνύμια με καταλήξεις σε –έος ή –έο όπως στη Χιμάρα. Αντίστοιχα στη Χιμάρα δεν συναντούνται επίθετα με καταλήξεις –άκος ή –έας, όπως στη Μάνη. Ας δούμε όμως τι επίθετα συναντούνται και τι σημαίνει αυτό.

«Εξαιτίας της γεωγραφικής τους απομόνωσης, της δυσκολίας στο εμπόριο με την αλβανική ενδοχώρα και την πίεση που δέχτηκαν από την οθωμανική διοίκηση, συνήθισαν να θεωρούν την Ελλάδα ως φυσικό προστάτη τους. Ειδικά η Κέρκυρα επειδή ήταν αρκετά προσβάσιμη, λόγω της γεωγραφικής γειτνίασης, ήταν αρκετά ελκυστική σε αυτούς, καθώς όλο και περισσότερες Χιμαριότικες οικογένειες έστελναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε σχολεία σ’ αυτό το νησί και εμπόρους να κάνουν εμπόριο με τον τοπικό πληθυσμό. Η ελληνική διάλεκτος που αυτή τη στιγμή ομιλούν στη Χιμάρα και σε μερικά παρακείμενα χωριά, φαίνεται ότι έχει άμεση σχέση με την ελληνική διάλεκτο που μιλούσαν στην Κέρκυρα και πολλοί εθνολόγοι έχουν κάνει λόγο για το πώς οι Χιμαριότες κάνουν χρήση της αλβανικής για ιδιαίτερους τελετουργικούς σκοπούς. Γλωσσολόγοι που έχουν ερευνήσει την αλβανική διάλεκτο που ομιλείται στη Χιμάρα, έχουν βρει σε αυτή στοιχεία φωνητικού νασαλισμού, τα οποία μαζί με τη χρήση αρχαϊκών επιθέτων όπως ‘Γκιολέκα, Γκιπάλι, Γκιντέντε’ (από τα ‘GjonLeka’, ‘GjinPali’, ‘GjinDeda’) αποτελούν απόδειξη για μία πολύ παλιά αλβανική παρουσία στην περιοχή.» (Ardian Vehbiu, Shqipja totalitare, Çabej 2008 (a:4))

«Ο εξελληνισμός της Χιμάρας δεν έχει μία ξεκάθαρη χρονική αρχή…τα λαογραφικά στοιχεία εξ’ ίσου μας δείχνουν αρκετά σαφέστατα τις εθνικές αλβανικές ρίζες στην περιοχή: τα παραδοσιακά τραγούδια και οι τραγουδιστές τελετουργίες (στους γάμους, στους θανάτους και στις τελετές ταφής) είναι τυπικά και καθαρά αλβανικά…Μουσικά, η Χιμάρα είναι ίδια με την υπόλοιπη Labëria (Λιαπουριά) και είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι Έλληνες ‘αυτόχθονες’ ήρθαν στην περιοχή για να ξεχάσουν τα ίδια τους τα τραγούδια και τις παραδόσεις, να εγκαταλείψουν τα μουσικά τους όργανα και να υιοθετήσουν μια κουλτούρα που την θεωρούσαν κατώτερη.» (Ardian Vehbiu, Shqipja totalitare, Çabej 2008 (b:2-3)) 
----------------------------------------------------------------------------
https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=Us5GYIf2wRU

Kush ka lindur në Himarë

 https://m.youtube.com/watch?v=-ZQLk_hb-uI

Këngë Labe. Vëllazërimi - Me Ty Këngë u Dashurova

 https://m.youtube.com/watch?v=iLX9-T00P8k&feature=youtu.be

Marika moj - Grupi i Himarës

-------------------------------------------------------------------------------

Αξίζει εδώ να αναφερθούμε στον Αλή πασά, ο οποίος εξόρισε τον πληθυσμό ολόκληρων χωριών της Χιμάρας σε άλλα μέρη όπου μιλιόταν η ελληνική, όπως φαίνεται και από τα δημοτικά τραγούδια της περιοχής Bregu i Detit:

“Palasë, Dhërmi, Vunoi /
Pilur, Kudhës, Qeparoi /
Himarë zezaepagoi /
Pashai ç’ieksuroi[=syrgjynosi]”. (S. Rusha, Qeparoi, historia dhe kultura popullore, Tiranë 2005.)

καθώς και από μια σειρά από έγγραφα του Αλή πασά, που είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία. (Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. ΑΡΧΕΙΟ ΑΛΗ ΠΑΣΑ (Γενναδείου Βιβλιοθήκης). Έκδοση – Σχολιασμός – Ευρετήρια Β. Παναγιωτόπουλος με τη συνεργασία των Δ. Δημητρόπουλου, Π. Μιχαηλάρη. Τ.: Α΄ (1747-1808), Β΄ (1809-1817), Γ΄ (1818-1821) Αθήνα 2007, Δ΄ Εισαγωγή – Ευρετήρια – Γλωσσάρι. Αθήνα 2009.).

Οι άνθρωποι αυτοί, επιστρέφοντας ύστερα από χρόνια στις εστίες τους, φαίνεται ότι χρησιμοποιούσαν ένα ιδίωμα με γνωρίσματα βόρειου φωνηεντισμού, διαφορετικό από εκείνο που είχαν αφήσει κάποτε πίσω τους.

Ας δούμε και μια επιστολή του έτους 1532, σωσμένη στο ελληνικό της πρωτότυπο, την οποία στέλνει ο «ιερεύς πρωτονοτάριος Χειμάρας» στον «συνιόρ Λαρκονη τζενεράλη του ρηάμη της Πουλίας.» Μέσω της επιστολής «γέροι της Χειμάρας και Αλβανητίας» εκτιμούν ότι «ο Τούρκος» σκοπεύει «να κατεβή εις τον Αυλώνα … και έπητα να περάση ειστην Μπούλια» (Floristan, J.M., Erytheia 13, 1992, p. 86)

Της Αλβανιτίας λοιπόν.

Ο Petro Marko (1913-1991), συγγραφέας από το χωριό Δρυμάδες (Dhërmi), μερικά χιλιόμετρα από τη Χιμάρα, έγραψε για τη διγλωσσία που υπάρχει στα χωριά της περιοχής:

«Έτσι λοιπόν τι είμαστε; Αλβανοί! Αλλά γιατί χάσαμε τη γλώσσα μας; Θα πω ό,τι ξέρω: Γιατί οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες μας ξέρουν καλύτερα αλβανικά π’ ότι ελληνικά; Γιατί τραγουδάμε και θρυνούμε στα αλβανικά; Γιατί οι παροιμίες μας είναι στα αλβανικά; Φαίνεται ότι από το 1820, ο εξελληνισμός έγινε πολιτικός στόχος από την ίδια την Ελλάδα…» (Petro Marko, Intervistë me vetveten: Retë dhe gurët, Shtëpia botuese: OMSCA, Tiranë 2000)

Αναφερόμενος στην προσπάθεια να ανοίξουν αλβανικά σχολεία στη Χιμάρα και στα γύρω χωριά, και στην αντίσταση που επέδειξε η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο είχε ως απώτερο στόχο του τον έλεγχο του πληθυσμού της περιοχής και γιατί όχι τον σταδιακό εξελληνισμό του, ο Petro Marko είχε πει:

«Οι πρόγονοι μας πολέμησαν με τα όπλα στο χέρι προστατεύοντας την ελευθερία και την τιμή τους, αλλά ήταν σε πόλεμο και για τα αλβανικά σχολεία. Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, με τον Επίσκοπο των Ιωαννίνων καταριόταν και αφόριζε όλους εκείνους που μάθαιναν στα αλβανικά σχολεία. Είναι αυτονόητη η αγριότητα των πρακτόρων του Φαναρίου, που δεν άφησαν τίποτα χωρίς να κάνουν για να απεθνικοποιήσουν την ηρωική επαρχία της Αλβανίας, τη Χιμάρα της Λαμπερίας.» (Petro Marko, Intervistë me vetveten: Retë dhe gurët, Shtëpia botuese: OMSCA, Tiranë 2000)

Ο Dhimitër Kamarda (1821-1882), Arbëreshë από την Ιταλία, υποστήριζε ότι οι Σουλιότες και οι Χιμαριότες ήταν Αλβανοί που είχαν εξελληνισθεί. Η άποψη του κατά την προσωπική μου γνώμη έχει σημασία, καθώς ο Καμάρντα είτε το συνολικό του έργο ήταν σωστό είτε λάθος, πέθανε 30 χρόνια πριν την ίδρυση του αλβανικού κράτους. Έτσι, η θέση του για την αλβανική καταγωγή των Σουλιοτών και των Χιμαριοτών, δεν μπορούμε να πούμε ότι προέρχεται από την ενβερχοτζική προπαγάνδα. Η Nathalie Clayer καταγράφει τη θέση του Καμάρντα: «Η ιδέα ήταν ότι οι Αλβανοί – οι Χιμαριότες, οι Σουλιότες και άλλοι – συνεργάστηκαν μαζί με τους Έλληνες για την ελευθερία.» (Nathalie Clayer, Aux origines du nationalisme albanais: la naissance d’une nation majoritairement musulmane en Europe, KARTHALA Editions, 2007, ISBN 2845868162, p.207)

«Οι Χιμαριότες είναι σαν τους προγόνους τους την εποχή του αυτοκράτορα Καντακουζηνού, τους οποίους αποκάλεσε ‘Αλβανούς αυτόνομους νομάδες’. Οι Χιμαριότες που κατοικούν στην οροσειρά των Ακροκεραυνίων, είναι μία σκληραγωγημένη και επιθετική ράτσα Αλβανών χριστιανών, οι οποίοι μερικές φορές εξέρχονται από τους βράχους τους και μετακινούνται με βάρκες, τις οποίες βλέπουν ακινητοποιημένες απ’ τις ακτές τους. Ο καπετάνιος μας μας διαβεβαίωσε ότι πουλούν τους χριστιανούς αιχμαλώτους τους στους Τούρκους.» (Classical and Topographical tour through Greece, during the years 1801, 1805, and 1806, by Edward Dodwell, ESQ. F.S.A., London: Rodwell and Martin, 1819, vol. 1, p. 24)

Ο Eqrem bej Vlora, αναφερόμενος στους κατοίκους της Χιμάρας, έγραφε στα Απομνημονευματά του για τους Χιμαριότες:

«Ανάμεσά τους είναι μόνο 3000 άτομα που μιλούσαν ανέκαθεν ελληνικά και που όλοι τους ανάγονται σε μια μοναδική ρίζα, οπωσδήποτε μακρόχρονη, ελληνικής προέλευσης.» (Eqrem bej Vlora, "Kujtime (1885-1925)", Shtëpia e Librit & Komunikimit, Tiranë 2003, fq. 194.)

Από την άλλη, ο προσωπικός γιατρός του λόρδου Byron που έζησε από μέσα τα γεγονότα της επανάστασης του 1821 (τουλάχιστον 80-100 χρόνια πριν γράψει ό,τι έγραψε ο Eqrem bej Vlora), είπε:

«Μερικές ημέρες ύστερα από την άφιξή μας στο χωριό αυτό, παρουσιάσθηκε στον Μαυροκορδάτο ο Σπυρομίλιος, με ένα σώμα από 200 Χιμαριότες, πού είχαν την πιό πολεμοχαρή εμφάνιση μέσα σε όλον τον στρατό. ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ, γιατί το ντυσιμό τους και η γλώσσα τους είναι εντελώς αλβανικά, αλλά παρ’ όλο πού η θρησκεία τους είναι ελληνική (χριστιανική), δεν καταλαβαίνουν ούτε λέξη ελληνική.». (Julius Millingen, Memoirs of the affairs of Greece, London 1831, p. 208-209)  

------------------------------------------------------------------------

ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Ο ''ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ'' ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
-------------------------------------------------------------------------
Γκόρος: Η Χειμάρα είναι Αλβανία  

Ο νέος δήμαρχος της Χιμάρας, Γιωργος Γκορος, παρέθεσε χθες γεύμα στους αλλους τρεις συνδιεκδικητες του δημου καθώς και στο προσωπικό του Δήμου Χιμάρας. " Δεν υπάρχει πεδίο για εθνικιστικά συνθήματα, καθότι η Χιμάρα είναι Αλβανια και δε βρισκόμαστε σε πολεμο με τους γείτονες μας. Με ηρεμία και όραμα η κατάσταση στη Χιμάρα θα βελτιωθεί" αρκέστηκε να δηλώσει ο νεος δημαρχος στους δημοσιογραφους μετά τη λήξη της ατυπης συνάντησης.

“Nuk ka vend për hedhje parullash nacionaliste pasi Himara është Shqipëri, dhe nuk jemi në gjendje lufte me fqinjin tonë. Me qetësi, vizion dhe largpamësi, punët e Himarës do të rregullohen”, - ka qenë komenti i vetëm që Goro bëri për mediat në përfundim të kësaj dreke informale.
.... Ο σύλλογος Μαυρο και Κοκκινο (aleanca Kuq e Zi) εσπευσε να χαιρετήσει την επικράτηση του Γιώργου Γκόρου κάνοντας λόγο για απάντηση των Χιμαριωτών στον πρώην δήμαρχο Βασίλη Μπολάνο. Εκτιμούν επίσης πως η απομάκρυσνη Μπολάνου θα εγγυηθεί την αρμονία και τη συμβίωση ανάμεσα σε άτομα δοαφορετικής εθνικής καταγωγής και θρησκεύματος στην Αλβανία. Στην ανακοίνωση αναφέρει "Αυτή είναι η καλύτερη απάντηση που δίνουν οι Χιμαριώτες στο Μπολάνο.... απέδειξαν με αυτό τον τρόπο πως η Χιμάρα είναι η καρδια της Αλβανίας. Συγχαίρουμε τους Χιμαριωτες για τον τροπο με τον οποίο χειρίστηκαν την ψηφο τους, για να πουν αρκετα στην αντιαλβανική προπαγάνδα" 

Aleanca Kuq e Zi përshëndeti dje fitoren e Jorgo Goros në Bashkinë e Himarës duke vlerësuar himarjotët, që dhanë sipas saj verdiktin e tyre kundër Vasil Bollanos. Aleanca vlerëson që largimi i Bollanos do të garantojë harmoninë dhe bashkëjetesën fetare e etnike në Shqipëri. “Ky është ndëshkimi më i mirë që himarjotët i japin Bollanove në Shqipëri pas denoncimeve të njëpasnjëshme të bëra nga Aleanca ‘Kuq e Zi’ për fyerjen e identitetit dhe dinjitetit kombëtar, duke treguar se Himara është zemra e Shqipërisë. Aleanca ‘Kuq e Zi’ përgëzon qytetarët himarjotë për mënyrën se si ata e përdorën votën e tyre, mjetin më demokratik, për t’u thënë boll propagandave antishqiptare”, thuhej në njoftimin e Aleancës ‘Kuq e Zi’.
---------------------------------------------------------------------------------ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ 

Σε σχέση με την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της βορείου Ηπείρου του 19ου αιώνα, σημαντικές πληροφορίες μας προσφέρει ο χάρτης του Σωτηριάδη , καθηγητή του πανεπιστημίου της Αθήνας, που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Κατά τον Σωτηριάδη, ο κεντρικός τομέας της βορείου Ηπείρου, η Κολωνία, ήταν καθαρά αλβανική περιοχή. Οι Αλβανοί της Κολωνίας είχαν εξισλαμιστεί από παλιά.
Στο ανατολικό τμήμα της βορείου Ηπείρου Αλβανοί υπήραχαν μόνο στην Κορυτσά. Ο Αραβαντινός, αναφερόμενος στην Κορυτσά του 1856, γράφει ότι η πόλη κατοικούνταν από 2000 οικογένειες, σχεδόν όλες οικογένειες Αλβανών. Ο υπόλοιπος πληθυσμός του ανατολικού τομέα της Βορείου Ηπείρου ήταν καθαρά βλαχικός, εγκαταστημένος στα βλαχικά μεγαλοχώρια Νικολιτσα, Πλιάτσα, Νίτσα, Σίπισκα και Μοσχόπολη.
Προχωρώντας στον δυτικό τομέα της Βορείου Ηπείρου, συναντούμε ως αστικά κέντρα τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και τους Αγίου Σαράντα, ο πληθυσμός των οποίων παρουσιάζεται από τον Σωτηριάδη ως ελληνικός. Το ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού ήταν πράγμτι ελληνόφωνο πιστοποιείται και από άλλους συγγραφείς, εκεί όμως που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες είναι κατά πόσο ο πληθυσμός αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ελληνόφωνοι και ταυτόχρονα ελληνόφρονες αυτοί Βορειοηπειρώτες ήταν χριστιανοί Αλβανοί, οι οποίοι πέρασαν στην ελληνική κουλτούρα ανάμεσα στον 18ο και 19ο αιώνα.
Η υπόθεση αυτη στηρίζεται σε βιβλιογραφικές μαρτυρίες από τις οποίες σαν παράδειγμα μπορούν να αναφερθούν οι πληροφορίες του Άγγλου περιηγητή Holland, ο οποίος επισκέφτηκε την Αλβανία το 1812 και γράφει πως οι Χειμαριώτες ανήκουν στην Αλβανική φυλή των Λιάπηδων οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι ανάμεσα στην Αυλώνα και στο Δέλβινο. Παρόμοιες πληροφορίες μας δίνει ο Αραβαντινός ο οποίος, αναφερόμενος στα κοντινά χωριά της Χειμάρας, γράφει πως οι κάτοικοι της ίδιας της Χειμάρας και των χωριών Παλιάσας και Δρυμάδων ήταν Έλληνες, ενώ οι κάτοικοι των παρακείμενων χειμαριάτικων χωριών Βούνος, Πύλιουρος και Κηπαρό ήταν Αλβανοί χριστιανοί.
Δηλωτικό της Αλβανικής καταγωγής των Βορειοηπειρωτών της Χειμάρας ήταν και το εξής ιστορικό γεγονός: το 1821 έφθασε στην Πελοπόννησο το τάγμα του Σπυρομήλιου από τη Χειμάρα και ζητήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η ένταξή του στον επαναστατικό στρατό. Οι Χειμαριώτες αυτοί στρατιώτες δε μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά. 

Τέλος όσον αφορά στο Αργυρόκαστρο, ο Holland αναφέρει πως η πόλη αυτή το 1813 είχε πληθυσμό 4.000 οικογενειών από τις οποίες μόνο 140 ήταν ελληνικές. Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία που δημοσίευσε το 1913 το γενικό στρατηγείο του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τα οποία από τους 11.950 κατοίκους του Αργυρόκαστρου οι 9.895 ήταν Αλβανοί και 1.695 Έλληνες.
Το φαινόμενο του εξελληνισμού των Αλβανών της Ηπείρου υποβοηθήθηκε από την εκκλησία και τους τελευταίους δύο αιώνες από την παιδεία. όσον αφορά την επίδραση της εκκλησίας, μπορούμε να αναφερθούμε στη δράση του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος γύρω στο 1770 κατόρθωσε να πείσει πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείψουν τη μητρική τους γλώσσα και να μιλούν την ελληνική, με το επιχείρημα ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα του ευαγγελίου, γεγονός που αποτελούσε πραγματικότητα για όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του αλβανικού χώρου. 
--------------------------------------------------------------------------------

ΤΥΧΕΡΟ ΕΒΡΟΥ 1-8-2017 ΚΑΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ [Κ.Κotskas sto F.B.]